บทที่ 6

“เอ๊ะ นั่นพื้นที่หรือป่าวคะ” เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น จากด้านหลัง

“อ่าว นั่นน้องน้ำฝนนี้ เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม” ใช่แล้ว นั่น คือน้องน้ำฝน ตอนนี้น้องน้ำฝนเรียนอยู่ปีสาม คณะเดียวกันกับ นที และอีกอย่าง น้องน้ำฝนก็ยังเป็นน้องรหัสของเขาอีกด้วย

“ไม่เป็นไรนะคะพื้นที่ หนูอยู่ข้างพี่เสมอ อย่าไปสนใจพวกคน ไม่จริงใจเลยค่ะ”

เธอพยายามปลอบเขา เพราะตั้งแต่เธอได้พื้นที่มาเป็นพี่รหัส พื้นทีก็ดูแล และดีกับเธอมาโดยตลอด ดูแลเกือบจะทุกอย่าง ช่วยตัวหนังสือสอบ สอนการบ้าน เลี้ยงข้าวบ้างเป็นบางครั้ง 999 เลยทีเดียว

“พี่ไม่ได้คิดอะไรแล้ว ว่าแต่เราเถอะ ได้ข่าวว่ามีหนุ่มมารุมขาย ขนมจีบเยอะ จริงหรือป่าวเนี่ย น้องพี่ ขายดีจริงๆ ฮ่าๆ” เขาก็ พอได้ข่าวมาบ้าง ว่ามีนายน้อยตระกูลเล็กตระกูลใหญ่แข่งกัน ขายขนมจีบเธออยู่ในช่วงที่ผ่านมา

“เห้อ อย่าไปสนใจพวกนั้นเลยค่ะพื้นที่ มันก็แค่พวกที่หวังแต่ จะทำแต่เรื่องอย่างว่า หนูต้องการคนจริงใจที่จะอยู่ได้ด้วยกัน ตลอดชีวิต อย่างพื้นที่ดีไหมน้า” เธอหยอกๆนที่ได้หนึ่งคำ

“เห้ๆ เบาได้เบาลูก เรายังอยู่ปีสามอยู่เลย ตั้งใจเรียนให้จบดีกว่าไหม” เขาพูดพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ

ระหว่างที่พวกเขากำลังคุยอยู่นั้นเอง เสียงของใครบางคนก็ ดังขึ้นมา

“น้ำฝน บังเอิญจริงๆ คงเป็นวาสนาทำให้เราได้เจอกันบ่อยๆ” มันเป็นเสียงของปอ ลูกของกรรมการบริหารธนาคาร และยังเป็น หุ้นส่วนของธนาคารแห่งนี้อีกด้วย ทั่วทั้งมหาวิทยาลัยมักจะเรียก เขาว่านายน้อยปอ

“วาสนาบ้าบออะไร ตามฉันมาตั้งแต่ออกมหาลัยแล้วหรือ

ป่าว” เธอพูดออกมาอย่างเหนื่อยใจ

“โอ้ว นั่นมันเจ้าคนยากจนประจำมหาวิทยาลัยนี่นา มาทำ อะไรครับเนี่ย ถ้าปิดบัญชีจะไม่แปลกใจเลย คงไม่มีตังจะกินข้าว แล้วสินะ หรือจะเอาตังไปกินเหล้าย้อมใจ ฮ่าๆ” นายน้อยขอเอย ขึ้นพร้อมกับหัวเราะอย่างมีความสุข

พนักงานธนาคารทุกคนเองก็เอือมระอากับนิสัยของนายน้อย ปอแล้ว แต่พวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แค่รอให้นายน้อยคนนี้ เรียนจบออกไป แล้วหายไปจากธนาคารสาขานี้ซะที

“น่ารังเกลียดที่สุด พื้นที่ไปนั่งโน้นดีกว่าค่ะ คนประเภทนี้หนูไม่ เก็บไว้ทำพันธุ์หรอก” เป็นเสียงของน้ำฝนเอง เธอเพียงคิดได้ใน ใจ กล้าดียังไงมาดูถูกพี่รหัสที่แสนดีของเธอ แต่เธอก็ทำอะไร มากไม่ได้ สถานที่ๆนี่เป็นที่ของนายน้อยปอ ถึงเธอจะรวยแต่ทำ อะไรมากไม่ได้

“คนระดับมันเราไม่ควรเข้าใกล้นะครับน้ำฝน เธอเป็นถึงลูกเจ้าของโครงการหมู่บ้านจัดสรรที่ใหญ่ที่สุดในประเทศเลยนะ ฐานะมันไม่เหมาะกัน ใชไหมเจ้าปลิง ฮ่าๆ” เขายังพูดออกมา อย่างไม่รู้สึกอะไรอีกเช่นเคย

“ช่างเขาเถอะน่า คิดซะว่าเป็นเสียงหมาเห่านะคะพื้นที” น้ำฝน เธอพยายามไม่ให้พื้นที่คิดมาก เพราะข่าวลือที่เธอได้ยินมามี มายเหลือเกิน ถ้าเธอเดาไม่ผิดมันคงเป็นพี่นัทกับพี่พิมพ์แน่นอน ที่ปล่อยข่าวออกมา

“พี่ไม่เป็นอะไร …. เอาล่ะะ ถึงคิวพี่พอดี พี่ไปก่อนนะ” นที่ไม่ อยากยุ่งกับคนพวกนี้มากนัก มันก็จริงอย่างที่นายน้อยปอว่า ฐานะทางบ้านมันต่างกันเกินไป ยิ่งยุ่งมากปัญหาก็ยิ่งตามมา มาก เขาจึงเลือกที่จะไม่ยุ่งแล้วใช้ชีวิตของเขามันจะดีกว่าไหม

ถึงแม้ว่าน้องรหัสของเขาจะไม่เคยรังเกลียดเขาเลย และแม้ เขาจะรู้อยู่แล้วว่าเธอชอบเขามาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว แต่ก็เพราะเรื่อง ฐานะนั่นแหละ

เขาไม่ใช่คนโง่หรือพระเอกของเรื่องบางเรื่องที่จะไม่รู้อะไรเลย ขนาดเขาคบกับพิมพ์ที่มีฐานะเท่ากัน แต่เขาก็ไม่เคยได้รับความ จริงใจ แล้วคนรวยพวกนี้ล่ะ พวกเขาคงจะมองนที่เป็นเพียงแค่ ของเล่นชิ้นหนึ่งเท่านั้นแหละมั้ง

“งั้นหนูไปด้วยค่ะ อยู่ตรงนี้หนูไม่โอเคสุดๆ” เธอทำท่าทางโก ธรออกอย่างน่ารัก

นทีเดินมาที่โต๊ะๆหนึ่งที่มีเลขของบัตรคิวเขาแสดงอยู่ เขาเดิน เข้าไปนั่งที่เก้าอี้เพื่อที่จะได้ทำธุรกรรมการเงิน แต่เก้าอี้ก็มีเพียงสองตัวเท่านั้น แต่กลับสิ่งมีชีวิตที่เดินตามมากับเขาด้วยอีกสอง ทำให้เก้าอี้มีไม่พอ

เขาเดินไปนั่งเก้าอี้ เพราะเขาคือคนที่มาทําธุรกรรม ดังนั้นเขา จึงไม่ต้องเกรงใจใคร และน้ำฝนเองก็นั่งลงข้างๆด้วยเช่นกัน เพราะถือว่ามาด้วยกัน

เหลือแต่นายน้อยปอที่ไม่เก้าอี้นั่ง แต่พนักงานเหมือนกับงาน เป็นอย่างดี ยกโซฟาอย่างดีมาให้เขานั่งใกล้ๆกันกับน้ำฝน มัน ทำให้นที่ และฝนได้แต่มองหน้ากัน พร้อมกันส่ายหัวเบากับนิสัย ของนายน้อยปอนเองก็ไม่อยากจะว่าอะไร เขาแค่มาขึ้นเงิน ทำ ไหมมันต้องมีวุ่นวาย และปัญหาเยอะขนาดนี้

“ไม่ทราบว่ามาทำธุรกรรมทางด้านไหนคะ” พนักงานธนาคาร สาวกล่าวกับนที

“ผมต้องการขึ้นเงินจากเช็คเงินสดนี่ครับ” พูดจบเขาก็ยื่นเช็ค ให้กับพนักงาน พนักงานก็รับมา และเธอก็ถึงกับตกใจ กับยอด เงินจนเผลอพูดออกมา เสียงดังอยู่ว่า

“100 ล้าน….”

“เห้ย ไม่จริงน่า แกคงไม่ได้ไปขโมย ใครมานะ หรือแกคงจะ เป็นปลิงไปดูดใครเขามาละสิ” ปอพูดออกมาด้วยความตกใจ เช่นกัน ค่าขนมเขาที่ได้จากทางบ้านยังแค่ปีละ 2-3 ล้านบาท เท่านั้น เขาจึงคิดว่านี่มันคงเป็นเรื่องโกหกอย่างแน่นอน

“แล้วสามารถขึ้นเงินได้ไหมครับ” นทีถามต่อโดยไม่สนใจ พูดของนายน้อยปอเลย
ในยามปกติพนักงานสาวต้องเรียนผู้จัดการเข้ามาดูแลน ด้วยตัวเองแล้ว ด้วยจำนวนเงินที่สูงมากขนาดนี้พวกเขาต้องดูแล นที่เสมือน VIP เลยทีเดียว แต่ในวันนี้มันต่างออกไป เพราะมี นายน้อยปออยู่ด้วยนั้นเอง ก่อนที่เธอจะได้ทำอะไรนายน้อยปอก พูดขึ้นมาว่า

“ติดต่อต้นขั้วเช็คด่วนเลย เผื่อเจ้านี่มันจะไปขโมย ใครเขามา”