บทที่ 4

เจ้าแห่งความตาย : เจ้าเองสินะ ที่ได้ของขวัญของเราไป

“ตายแล้วไงเรา เอาไงดี… “นที่สบถออกมาอย่างลนลาน ตา ก็ถลนออกมามองแต่หน้าจอมือถือ ใบหน้าของนที่เริ่มเปียกเต็ม ไปด้วยเหงื่อ ทั้งๆที่พึ่งจะอาบน้ำมา

‘เจ้าแห่งความตาย : ทำไมเจ้าถึงเงียบ แค่ตอบมาว่าใช่ หรือ ไม่ใช่ แค่นั้น

“เอาไงดี นั้นเทพแห่งความตายเลยนะ… แค่ตอบ? ดูตายแน่ เอาวะ แค่ตอบ” ในที่สุดเขาตัดสินใจจะตอบ

ชายที : ใช่แล้วท่านเทพแห่งตาย” เขาตอบไปพร้อมหัวใจที่

เต้นตุ้มๆ ต่อมๆ

‘เจ้าแห่งความตาย : งั้นหรือ แล้วเจ้าไปทำอะไรที่โลกมนุษย์ ล่ะ หรือว่าเจ้าได้จุติตัวเองใหม่

“จุติใหม่เหรอ มันคงเหมือนกับสละร่างเทพแล้วจุติใหม่มาเป็น มนุษย์สินะ” เขาคิดเล็กน้อยก่อนจะเออออตามน้ำไปก่อน

ชายที : เป็นเช่นนั้นท่านเทพแห่งความตาย

‘เจ้าแห่งความตาย : แล้วจุติใหม่ของเจ้า เจ้าไม่ได้ดื่มน้ำแห่ง ความหลงลืมหรอกหรือ การจุติของเจ้าคงได้บุญบารมีที่น้อยมาก ทีเดียว เอ๊ะ หรือว่าเจ้ามีภารกิจ
“หือ ภารกิจหรือ เรื่องนี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่ ตอบอย่าง อื่นคงจะดีกว่า” นพรึมพำอีกครั้ง

“ชายที : ขอท่านเทพแห่งความตาย โปรดเข้าใจ แค่เพียงแค่ เบื่อเพียงเท่านั้น

‘เจ้าแห่งความตาย : ข้าเข้าใจ ข้าแค่ยืนยันสิ่งที่เหล่าสาวกข้า มันถามมา เป็นเทพในกลุ่มข้าก็ยินดี และข้าไม่ได้คิดจะขอคืน พลังหรอก มันก็น่าจะสนุกดี เพียงแต่ข้าแค่อยากให้เจ้าช่วยข้า สักเพียงเล็กน้อยจะได้หรือไม่

ชายที : ได้ขอรับท่านเทพแห่งความตาย ว่าแต่ท่านต้องการ สิ่งใด?

‘เจ้าแห่งความตาย : เจ้าเป็นเทพเจ้าก็คงรู้สิ่งของต่างๆที่โลก มนุษย์พวกเราเหล่าเทพ ไม่สามารถใช้ได้ แม้เหล่าสาวกจะคอย ส่งมาให้เรา แต่สิ่งของบางอย่างมันก็ต้องเสียภาษีที่มหาศาล และบางสิ่งต้องโดนตอบสอบจนโดนยึดไป แต่ถ้าเจ้าส่งผ่านทาง ของขวัญก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

“หึมๆ ของหนีภาษีสินะ ฮ่าๆ เหล่าเทพพวกนี้ก็มีภาษีหรือ” เขา พูดออกมาคนเดียวก่อนจะตอบกลับ

ชายที : ข้าพอจะเข้าใจแล้ว ท่านต้องการสิ่งของในโลก มนุษย์ เพียงแต่ถ้าข้าทำให้แล้วข้าจะได้สิ่งใด ถ้าหากท่านโดน จับได้ข้าจะไม่ซวยเอาหรือ

‘เจ้าแห่งความตาย : ส่งผ่านทางของขวัญถือว่าไม่ผิดกฎแต่ อย่างใด เจ้าสบายใจได้ แต่สิ่งแลกเปลี่ยนหรือ ข้าว่าเอาเป็นของบางสิ่ง สวรรค์เป็นยังไง?

ชายที ก็ได้ขอท่านเทพแห่งแลกเปลี่ยนเป็นครั้งๆนะรับ

‘เจ้าความวาลของข้าเลย ข้านับเจ้าเป็นสหายผู้หนึ่งจากนี้

ชายที

เช่นกันสหายเทพ’

ความรู้สึกในตอนนี้คือ โล่ง นที่เคยเรื่องราวเกี่ยวกับเทพ เลยรอดจากเหตุการณ์เฉพาะ หน้าได้หลายครั้ง นั้นคือ ความเฉลียว

“ล่ะ เดินทางเรียนได้พร้อมเดินออกจาก หอพัก บรรยากาศ ในตอนเป็นเหมือนเช่นทุกเคย

การทักทายกันเล็กน้อยของเพื่อนบ้าน ซึ่งเป็นรู้จัก ใคร่ของชุมชนแถวที่ผ่านเขาได้ช่วยเหลือชาวบ้านละแวกนี้ เล็กน้อยมาด้วยตลอด

“เอานที ไปเรียนเหรอ” ป้าวัย 40 กว่าทักทายเขา

“ใช่ครับ กำลังเดินไปขึ้นเมล์ตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม

โชคลูก เอาข้าวมัดกินระหว่างไปนะ จะได้อะไร รองท้อง” ป้าจิตยื่นข้าวเดินทางต่อไป
จนในที่สุดเขาก็เดินทางมาถึงมหาลัยชื่อดังในจังหวัด เชียงใหม่ นที่ต้องเดินต่อไปอีกนิดหน่อยกว่าจะถึงคณะเรียนของ เขา คณะบริหารธุรกิจ

นทีที่เดินเข้ามาในตัวอาคาร เสียงซุบซิบมากมายก็ดังขึ้น “แก นั้นไงพื้นที่ เขาพึ่งโดนพี่พิมบอกเลิก

“ใช่ๆแก เมื่อวานฉันเห็นมากับตา สงสารพี่ เขานะ ทั้งที่นิสัยดี ขนาดนั้น”

“ใช่ๆ หรือแกจะรอเคลมล่ะ”

“ไม่ล่ะ ถึงจะหล่อขึ้นกว่าเดิม แต่ไม่มีจะแดก คบไปก็เท่านั้น

“จริงแหละแก ถ้าฉันรวยคงเอาควงๆ ทั้งๆไปแหละแก ฮ่าๆ” “ฮ่าๆ” เสียงพูดคุยแทบจะทุกกลุ่ม ไม่ใช่ว่านที่ไม่ได้ยิน แต่ก็เอา เถอะ มันเป็นเรื่องจริง เขาทำได้เพียงแค่ยิ้มรับ และหวังว่าจะมี ใครสักคนที่ไม่ได้มองเขาจากภายนอก

การเรียนมาราทอน 3 ชั่วโมงเศษของเช้าวันนี้ผ่านไปอย่าง รวดเร็ว เมื่อสิ้นสุดเสียงของอาจารย์ประจำวิชาได้จบลง นที่ได้ เดินออกมายังโรงอาหาร เพื่อรับประทานอาหารกลางวัน

“โอ้ นั่นมันนที่เพื่อนรัก พิมพ์เราเขาไปทักทายเพื่อนรักของ พวกเราหน่อยไหม” เสียงของใครบางคนดังขึ้นจากด้านหลังของ นที ใช่แล้ว มันคือเพื่อนนัทกับพิมพ์อดีตแฟนสาวของเขา กำลัง เดินควงแขนกันมาแต่ไกล

“เห้อ ฉันอุตส่าห์ลืมได้แล้วแท้ๆ” เขาพรึมพำออกมาเบาๆ แต่มันก็รอดหูของทั้งสองคนนั้นอยู่ดี

“อะไรกัน ลืมพวกเราไปหมดแล้วเหรอ เราเป็นเพื่อนรักกันนะ เสียงของนัทดังขึ้น

“ใช่ๆ เราสนิทกันมากเลย ลืมได้ไงเนี่ย อิอิ” พิมพ์พูด

“คือว่าเมื่อก่อนฉันเป็นหมาน่ะ แต่ตอนนี้เป็นคนแล้ว เลยไม่ได้ คบหากับหัวงูกับแรดแล้วนะ ขอโทษด้วยนะ” พูดเสร็จเขาก็เดิน ออกไปจากโรงอาหารอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเสียงของทั้งสองคน ไล่ตามมา

“แกกก / กรี้ดๆ” ทั้งสองคนร้องออกมาอย่างเป็นเดือดเป็น ร้อน “ฉันจะจัดการกับแก ไอที” นัทพูดออกมาแล้วเดินจากไป พร้อมเสียงของพิมพ์ที่ดังมาตลอดทาง “ที่รักต้องจัดการมันนะ นะๆ”