บทที่ 254 อากาศธาตุศักดิ์สิทธิ์ มีเสน่ห์และทำให้
หลงใหล
ทันใดนั้น หญิงงามวัยกลางคนคนหนึ่งในชุดเขียวก็กล่าวว่า “คุณว่า ชายหนุ่มในชุดขาวที่เพิ่งเข้ามานั่งกับเขา จะเกี่ยวข้อง กับเขาหรือไม่?”
สาวสวยอีกคนส่ายหัวเล็กน้อย “โอกาสแบบนี้ ฉันคิดว่าไม่ว่า เปลี่ยนเป็นใคร ก็ไม่อาจแบ่งปันให้คนอื่นได้
ยิ่งไปกว่านั้น ถ้ามันมีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาจริงๆ ทำไมตอนนี้ เขายังไม่เข้าไปในร้านเดี่ยวหว? ”
ในขณะที่หญิงงามวัยกลางคนสองคนนี้กำลังคุยกันในร้าน เดี๋ยวหวี หนานกงเขียนเอือมองไปที่หลงเฉียนที่เดินเข้ามา ใน ดวงตาที่สวยงามของเธอนั้น น้ำในฤดูใบไม้ร่วงก็ไหล: “เซียนเอ อยินดีต้อนรับพี่หลง เชิญศิษย์พี่เข้าไปนั่ง
เสียงไพเราะยิ่งนัก!
แม้ว่าหลงเฉียนจะได้เตรียมใจไว้แล้ว แต่เมื่อเขาได้เห็นความ งามอันน่าหลงใหลที่ไม่มีที่สิ้นสุดของ
หนานกงเซียนเอ๋อ รวมถึงความอ่อนโยนที่เขาไม่เคยเห็นมา ก่อน เขาก็อดไม่ได้ที่จะตกอยู่ในภวังค์
“ขอบคุณเซียนเอ๋อ!”
หลังจากหลงเฉียนตกตะลึง ไม่นานเขาก็ดึงสติกลับมาได้จาก นั้นก็หาที่นั่งเพื่อนั่งลง
เมื่อเห็นสิ่งนี้ สีแปลกๆ ก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของหนานกง เชียนเอ๋อ
บุคคลนี้ ถึงแม้จะไม่ธรรมดา แต่ก็ไม่เข้าตาของเธอ แต่หนาน กงเขียนเอ๋อคิดไม่ถึงว่า หลงเฉียนจะมีความเข้าใจในการเต้นรำ ของเธออย่างลึกซึ้งที่สุด หลังจากเข้าสู่ร้านเดี่ยวหวแล้ว ในบทที่ เธอจงใจแสดงให้เห็นภายใต้แววตาที่มีเสน่ห์นั้น กลับกลายเป็น เพียงการสูญเสียสติชั่วขณะเท่านั้น
ต้องรู้ว่า ทั้งสามคนที่เข้ามาก่อนหน้านี้ ล้วนหลงใหล ความเร็ว ที่ดึงสติกลับมาได้นั้น ไม่เร็วเท่าหลงเขียน
หรือว่า คนที่เธอรู้สึกอยู่ในใจของเธอนั้นคือเจ้าเมืองเล็กของ
เมืองหลงหัวคนนี้?
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ดวงตาที่สวยงามของหนานกงเขียนเอ๋อ ในแวว ตาก็พิมพ์ภาพที่สวมชุดสีดำออกมา
เป็นไปได้ไหมว่าเมื่อก่อนฉันรู้สึกผิด เขาเข้าร้านเดี่ยวหวีไม่ได้ด้วยซ้ำ
* คงจะไม่มีใครสามารถเข้าไปในร้านเดี่ยวหวีได้อีกแล้ว เซียนเอ๋อ ไม่รู้ว่าวันนี้คุณต้องการจะพูดเรื่องอะไร?
ในเวลานี้ ไม่หลีเต้าในเขาแสงม่วง ซึ่งเป็นคนแรกที่เข้ามา เอ่ยปากและถาม
* ไม่ อาจมีคนเข้ามาในอีกก็ได้!
หลงเฉียนกล่าวเบาๆ
อย่างไรก็ตาม เขาก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมเฉินจิ้นยังไม่เข้า
มา
เขาไม่เชื่อว่า เฉินจิ้นไม่สามารถข้ามผ่านสะพานสายรุ้งได้
จริงๆ
ในทางตรงกันข้าม หลงเฉียนรู้สึกว่า เฉินจิ้นควรมีคุณสมบัติที่ จะข้ามผ่านสะพานสายรุ้งมากกว่าคนอื่นๆ และเขาก็เป็นคนที่เร็ว
ที่สุด
พี่หลงคิดว่าใครมีคุณสมบัตินี้อีก?
ไม่หลีเต้ากล่าวจางๆ
ถ้าหากหลงเฉียนไม่สามารถข้ามสะพานสายรุ้งได้เร็วกว่าเขา โม่หลีเต้าก็คงไม่ไปสนใจหลงเฉียน เป็นเพียงแค่เจ้าเมืองเล็ก หลงหัวเท่านั้น แม้แต่พ่อของหลงเฉียน เมื่อเผชิญหน้ากับเขาแสง ม่วงของพวกเขา ฆ่าเขาตายก็เหมือนฆ่ามดเท่านั้น เขาเอง แม้ว่า เขาจะอยู่ในแดนเงินทั้งชั้นสุด แต่เขาก็มีความมั่นใจที่จะต่อสู้กับ หลงหัวและเขาอาจจะไม่แพ้ด้วยซ้ำ
“ไม่ใช่ว่าจะไม่มีใคร! ”
หลงเจียนยังคงพูดเช่นนั้น
หนานกงเซียนเอ๋อ เมื่อเธอได้ยินสิ่งนี้ หัวใจของเธอก็กระตุกเล็กน้อย
สายตาของเธอ จ้องมองไปที่ด้านนอกของร้านเดี่ยวหาอีกครั้ง ท่ามกลางฝูงชน เฉินขึ้นนั่งนิ่งอยู่กับที่
เดิมทีเธอสนใจในตัวเฉินจิ้นเล็กน้อย
เป็นไปได้ไหมว่า คนที่หลงเฉียนพูดถึง คือเขา
แต่ถ้าเป็นเขาทำไมยังไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ จนถึงตอนนี้
และในตอนนี้ ในที่สุดเฉินจิ้นก็เคลื่อนไหว
ในที่สุด เขาก็ค้นพบอย่างละเอียดและรู้ความลับของหนานถึง
ชียนเอ๋อ
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ มุมปากของเฉินจิ้นก็ยกขึ้น
กลัวว่า หนานกงเขียนเอ๋อก็คงคิดไม่ถึง ความลับที่ยิ่งใหญ่ ที่สุดในการฝึกฝนของเธอ จะถูกเจาะทะลุโดยคนอื่น
ถ้าไม่ใช่เพราะชีวิตที่แล้วของเฉินจิ้น ที่เคยสอดส่องทุกสิ่ง เขา คงไม่ได้ค้นพบมัน!
หลังจากคิดเรื่องนี้เสร็จ เฉินจิ้นก็เริ่มเดินไปที่สะพานสายรุ้ง
การเคลื่อนไหวของเฉินจิ้น ดึงดูดความสนใจของทุกคนทันที
หลังจากหลงเฉียนข้ามสะพานสายรุ้งหลากสี และเข้าไปใน ร้านเดี่ยวหนี้ มีอีกหลายคนลองทำ แต่ผลที่ได้ก็ยังไม่มีใคร สามารถเดินเท้าไปที่ร้านเดี่ยวหาได้
แม้ว่า การเข้าไปในร้านเดี่ยวหานั้น ไม่ใช่ว่าไปได้แค่สะพาน สายรุ้งทางเดียวเท่านั้น แต่หากไม่ได้รับอนุญาตจากร้านเดี่ยวห ใครก็ตามที่กล้าเข้าไปในร้านเดี่ยวหวีผ่านทางเดินอื่นๆ โดยไม่ ได้รับอนุญาต ก็ไม่ต่างจากการมองหาความตาย!
เมื่อทุกคนเห็นว่าเป็นจิ้นก็อยากลองเช่นกัน มุมปากของพวก เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะขณะที่ดู
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สำหรับคนที่อยากจะลองเหยียบสะพาน สายรุ้ง แต่สุดท้ายก็กลับหน้าแตก ในตอนนี้พวกเขาต่างก็ดีใจที่ จะเห็นเฉินจิ้นขายหน้า
รอคอยเฉินจิ้นจะเป็นเหมือนพวกเขา
ในร้านเดี่ยวหวี่ การจ้องมองของหนานกงเซียนเอ๋อ ก็มุ่งเน้น ไปที่ร่างกายของเฉินจิ้น
โม่หลีเต้าและคนอื่นๆ สีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย มองไปที่หลง เฉียน จากนั้นมองไปที่ เฉินจิ้นอีกครั้ง
จะมีใครเข้ามาใหม่ได้จริงๆหรือ?
แต่ทําไมต้องรอจนถึงเวลานี้
ภายใต้สายตาของทุกคน เฉินจิ้นเดินไปที่สะพานสายรุ้ง ยก ขาขึ้นเล็กน้อยและเตรียมพร้อมที่จะเดินไปที่สะพานสายรุ้ง
“บินกลับมา ถูกตีกลับ!”
“ขอให้น่าสังเวชหน่อย สังเวชกว่าผมหน่อยยิ่งดี!”
ทุกคนที่อยู่ภายนอก มีความคิดที่แตกต่างกัน
แต่ไม่มีข้อยกเว้น ไม่มีใครอยากให้เป็นจิ้นจะข้ามผ่านสะพาน
สายรุ้ง
ผมทำไม่ได้ คุณก็ทำไม่ได้ ทุกคนก็ทำไม่ได้ นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุด
อย่างไรก็ตาม ในเวลาต่อมา ขาที่ยกขึ้นของเฉินจิ้นก็ตกลงบน สะพานสายรุ้ง
ทันใดนั้น ทุกคนที่อยู่ข้างนอก ดวงตาของพวกเขาก็เบิกกว้าง และใบหน้าของพวกเขาก็ดูเหลือเชื่อ
เขา สะพานสายรุ้งกลับไม่ได้ขัดขืน
จะเป็นไปได้อย่างไร?
ไม่ได้รู้สึกว่าเขาเก่งแค่ไหน?
แล้วคนนี้คือใคร?
คนส่วนใหญ่ในนั้น ส่วนมากจะรู้จักกัน อาจไม่สนิทกัน แต่ผู้ที่ สามารถได้รับป้ายบัญชาการหยก ขึ้นเรือเบี้ยวหนี้ ล้วนเป็นคนรุ่น ใหม่ของภาคตะวันออก อย่างน้อยก็มีชื่อเสียงในระดับหนึ่งเช่น กัน พวกเขาบ้างก็รู้จักกัน หากไม่รู้จัก ส่วนมากก็สามารถรู้จักได้ จากลักษณะบางอย่างเช่นเสื้อผ้า ว่าเขาเป็นใครสำนักไหน
อย่างไรก็ตาม ชายหนุ่มในชุดด่คนนี้ ไม่มีใครรู้จักเขาจริงๆ
“คือเขา!”
สักพักก็มีคนอุทาน!
“ใคร?”
* เหมือนว่าจะเป็นผู้สืบเชื้อสายของนักปรุงยาระดับสาม
“เมื่อสองวันก่อน ในเมืองหลงหัว ข่าวลือที่เกิดเสียงเสียชีวิต ของผู้แข็งแกร่งแดนเงินทั้งสองท่านนั้นเกี่ยวข้องกับเขา
“เมื่อวันก่อน ทั้งสองมีความขัดแย้งกับเขาและในวันถัดมา ก็ พบว่าทั้งคู่เสียชีวิตอย่างเงียบ ๆ ที่บ้าน
ทันใดนั้น ประสบการณ์ของเฉินจิ้น ในเมืองหลงหัวก็ถูกเปิด
เผย
ชั้นสูงสุดของแดนฝึกลมนั้น ไม่น่าแปลกใจ แต่ ตัวตนของผู้ สืบทอดของนักปรุงยา ได้ดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมาย
ท่ามกลางการวิพากษ์วิจารณ์ของผู้คนและสายตาที่ตกตะลึง ของทุกคน เฉินจิ้นก้าวขึ้นไปบนสะพานสายรุ้ง
ดวงตาที่สวยงามของหนานกงเซียนเอ๋อกะพริบ ในเมื่อเดิน นขยับตัว การที่สามารถข้ามผ่านสะพานสายรุ้งได้นั้นอยู่ในการ คาดหมายของเธอ
อย่างไรก็ตาม เฉินจิ้นสามารถผ่านไปได้เร็วแค่ไหน?
ไม่หลีเต้าและคนอื่นๆ ก็จับตาดูเฉินจิ้น
หลงเฉียนมองไปที่เฉินขึ้นด้วยเขารู้สึกว่าความเร็วของเฉินจิ้นจะเร็วมาก อย่างน้อยก็เร็วกว่าเขามาก แต่เขาก็อยากรู้ว่าเป็นชิ้น เข้าใจลึกแค่ไหนและเขาจะไปได้เร็วแค่ไหน!
อย่างไรก็ตาม เฉินจิ้นไม่ได้ผ่านสะพานสายรุ้งในทันที เหมือน หลงเฉียนคาดไว้
ถ้าเป็นชิ้นเต็มใจที่จะทำ เขาก็สามารถผ่านไปได้โดยแบบ เดียว แต่เฉินจนไม่ทำเช่นนั้น
มันเหมือนกับการเดินเล่นในลานสบายๆ และค่อยๆเดินผ่าน
ไป!
หลีเต้าและคนอื่นๆ เมื่อเห็นสิ่งนี้เขาก็โล่งใจเล็กน้อย
หลงเฉียนรู้สึกงงงวย
เขารู้ว่าความเร็วของเฉินจิ้นนั้น ไม่ช้าแบบนี้แน่นอน!
เพื่อนใหม่ที่ตนเองได้รู้จักคนนี้นั้น ลึกจนดูไม่ออก แต่เขาก็ไม่ ต้องการที่จะเปิดเผยมากเกินไป
ไม่ออกหน้าออกตา
มันไม่เหมือนกับคนหนุ่มส่วนใหญ่
แม้แต่เขา ในความเป็นจริงเขาก็หวังว่าจะได้รับการชมและ
ชื่นชมจากทุกคน!
ทันใดนั้น หลงเฉียนก็ถอนหายใจเล็กน้อยอีกครั้ง
หากสักวัน เขาจะไม่สนใจชื่อเสียงเหล่านี้ ไม่ไปยึดติดอะไร วิชาโลก โลกีย์ของเขาคงจะยิ่งสูงขึ้น
อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่เรื่องข้ามคืนและไม่ใช่ว่าหลังจากเข้าใจ แล้ว จะมีความคิดและท่าที่เช่นนั้นได้จริงๆ
ทันใดนั้น หลงเฉียนรู้สึกว่าเฉินขึ้นเหมาะสมกว่าที่จะฝึกฝนวิชา โลก โลกีย์
อย่างไรก็ตาม หนานกงเซียนเอ๋อเห็นเฉินจิ้นค่อยๆเดินข้าม สะพานสายรุ้งและเข้าใกล้ร้านเดี่ยวห
ในสายตาของเธอก็ไม่ผิดหวัง
เมื่อมองไปที่เฉินจิ้น ผมปล่อยลง ผิวกายแวววาว
ในดวงตาข้างซ้าย แสงสีไหลเวียนออกมา พร้อมกับเปล่ง ประกายอันศักดิ์สิทธิ์!
ในดวงตาข้างขวา ดวงตานั้นมีเสน่ห์ เสน่ห์นั้นทำให้หลงไหล
อย่างไรก็ตาม การเปลี่ยนแปลงในดวงตาหายไปในพริบตา
และกลับมาเป็นปกติ
มีรอยยิ้มบนใบหน้าที่ไร้ที่ติ ซึ่งดึงดูดหัวใจของคน
เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจน
คนคนนี้ ถึงแม้จะเดินช้า แต่ทุกย่างก้าวก็เหมาะเจาะกับร่อง รอย สัมผัสที่เผยให้เห็นในท่าเต้นของเธอ!
เดินบนถนนสายรุ้ง เท้าของเฉินจิ้นกำลังเดินไปตามถนนสอง สายที่แตกต่างกัน!
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ