บทที่ 320 ยอดเขาต้อนรับ
ทันทีที่คําพูดของสือเยาเอ่อร์ ออกมา เสน่หลันและอลิซ รูม่านตาที่ สวยงามของพวกเธอก็หดลง
อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่ว่าเพราะ ตกใจกับชื่อที่สือเยาเอ่อร์กล่าว
แต่พวกเธอสองคนก็คิดถึงชื่อ
“เฉินจิ้น” เหมือนกัน แค่พวกเธอไม่ได้ พูดออกมา
“ น่าจะใช่!
แต่ไม่ใช่ว่าจะเป็นเขาแน่นอน!
หนานกงเซียนเอ๋อยิ้มและพูด “ เมื่อถึงเวลา ก็จะได้รู้!
อลิซก็เอ่ยปากพูด
ไม่ว่าเขาจะเป็นเฉินจิ้นหรือไม่ ก็ตาม ในเมื่อเขากล้าที่จะฆ่าศิษย์ชั้น ยอดของสำนักชิงเหลย จงหูจะ ต้องหาเรื่องนักฝึกที่นามสกุลเฉินอ ย่างแน่นอน
เมื่อมีความวุ่นวายเกิดขึ้นแล้ว ถึง ตอนนั้น ตัวตนของนักฝึกที่นามสกุล เฉิน ก็จะรู้โดยธรรมชาติ
หลังจากนั้น ทั้งสี่สาวก็เปลี่ยน หัวข้อในการพูดคุย
มีเพียงหนานกงเซียนเอ๋อเท่านั้น ที่เปล่งรอยยิ้มในส่วนลึกของดวงตาที่
สวยงามของเธอ ในที่สุด คุณก็จะเริ่มสร้างชื่อเสียง ในโลกเซียนแล้วหรือ?
ครั้งที่แล้ว ในพันธมิตรยา ถ้าดู จากทั้งหมดแล้ว ตัวเอกคือเวิ่นเต้า เท่านั้น
อย่างไรก็ตาม ความคิดเหล่านี้ ก็ แค่ได้ผ่านไปในหัวของหนานกงเซียน เอ๋ออย่างรวดเร็ว
พวกคุณคิดว่า การลาศีลครั้งนี้ ของเจี้ยนเฉิน ความแข็งแกร่งจะถึงขั้น ไหนเหรอ?”
หนานกงเซียนเอ๋อกล่าวอีกครั้ง
“ไม่ว่าจะอยู่ในแดนใดก็ตาม สามารถจัดการแดนเสินไห่ได้อย่าง แน่นอน! หลังจากที่จงหูออกจากพื้นที่ที่ ทั้งสี่สาวงามอยู่ เขาก็กลับไปยังสถาน ที่เขากับโม่หลีเต้าคนอื่นๆอยู่ก่อน หน้านี้
คุณจง ทำไมถึงกลับมาเร็วจัง
โม่หลีเต้ายิ้มและพูด
แต่ถึงแม้ว่าจงหูจะไปเพียงชั่วครู่ แต่ก็ยังทําให้เขาอิจฉา
อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้ โม่หลีเต้า ก็พบว่า สีหน้าของจงหูดูไม่ค่อยดีนัก
ในส่วนลึกของดวงตา เปล่ง ประกายความรู้สึกดีใจบนความทุกข์ ของคนอื่นออกมา ดูเหมือนว่า มันจะไม่ใช่เรื่องดี อะไรที่อลิซเรียกเขาไปพบ
จงหูมองไปที่โม่หลีเค้าพวกเขา และกล่าวว่า “คืนนี้ เชิญทุกคน มาชม การแสดงดีๆที่หอฉงเซียน!”
‘ หอฉงเซียน?”
โม่หลีเต้าอุทานออกมา
ยอดเขาต้อนรับของสํานักกระบี่ เจินเซียน ถูกแบ่งออกเป็นเก้าชั้น
แต่ละชั้น สร้างเมืองเป็นวงกลม
เจริญรุ่งเรืองมาก
หอฉงเซียน อยู่ที่ชั้นหก!
เป็นหอที่สํานักกระบี่เจินเซียน เปิดขึ้นเอง ศิษย์และผู้อาวุโสจำนวนมากของ สำนักกระบี่เจินเซียน มีญาติ เพื่อน หรือแขกวีไอพีที่มาสำนักกระบี่เจิน เซียน จะได้รับการต้อนรับจากหอฉง เซียน
หอฉงเซียนนี้ มีชื่อเสียงมากใน ยอดเขาต้อนรับ
อย่างไรก็ตาม มันก็เป็นสถานที่ที่ เสียเงินมาก!
สิ่งที่จัดเตรียมไว้ข้างใน ได้แก่ ยอดสุราธาราหยก ผลไม้เซียน เนื้อ สัตว์ประหลาดต่างๆฯลฯ
ราคาไม่ถูกเลย แพงมาก!
นักฝึกธรรมดา ไม่มีเงินไป
แน่นอน “ใช่”
จงหูพยักหน้า
โม่หลีเต้าพวกเขาก็ไม่ได้ถาม อะไรมาก
ในเมื่อจงหูเต็มใจที่จะเลี้ยง พวก เขาก็เต็มใจที่จะไป ยังไงก็ไม่ใช่ ตนเองเป็นคนจ่ายหินทิพย์
หลังจากนั้น จงหูก็ได้ติดต่อกับ พนักงานในยอดเขาต้อนรับของสำนัก กระบี่เจินเซียน
อยากเลี้ยงหลันเหอและเพื่อน ของเขาที่นามสกุลเฉิน คืนนี้ มารวมตัว กันที่หอฉงเซียน ให้ศิษย์ของสำนัก กระบี่เจินเซียน เป็นผู้รับผิดชอบในการ แจ้งให้พวกเขาทราบเมื่อพบพวกเขา และในเวลาเดียวกันก็แจ้งตัวเขาด้วย
สำนักชิงเหลย เป็นสำนักขนาด ใหญ่ที่มีเจ้าสำนักผู้แข็งแกร่งแดน วิญญาณ
จงหู ในฐานะศิษย์หลักของสำนัก ชิงเหลย ยังถือได้ว่าเป็นอัจฉริยะของ ภูมิภาคตะวันออก
เขายังได้รับความสนใจอย่างมาก จากผู้คน
ข่าวที่ว่า จงหูต้องการเลี้ยงข้าว หลันเหอและนักฝึกที่นามสกุลเฉิน แพร่กระจายในไม่ช้า
หลายคนสงสัยว่า หลันเหอและ นักฝึกที่นามสกุลเฉิน เป็นใครกันแน่? กลับสามารถให้จงหูเลี้ยงข้าว พวกเขา
และยังอยู่ในสถานที่เช่นหอฉง เซียน
แต่ทุกคนไม่เคยได้ยินว่า ในโลก เซียนมีผู้เก่งกาจที่ชื่อหลันเหอ
ส่วนนักฝึกที่นามสกุลเฉิน เขา ไม่มีแม้แต่ อ ทุกคนต่างก็ไม่สนใจ บางทีความสําคัญอาจไม่เท่าหลันเห อด้วยซ้ำ
ในสายตาของหลายๆคน อาจจะ บังเอิญพามาด้วย
ที่สําคัญเป็นหลันเหอ
ทันใดนั้น หลายคนก็พูดถึงหลัน เหอ ว่าเขาเป็นใคร มาจากไหน ที่มี ความสามารถเช่นนี้เ
อย่างไรก็ตาม เมื่อเวลาผ่านไป
ไม่นาน ข่าวที่ว่าศิษย์ชั้นยอดของ สำนักชิงเหลยถูกสังหาร นอกสำนัก กระบี่เจินเซียน ในที่สุดก็แพร่กระจาย ไปยังสำนักกระบี่เจินเซียน
ตามคำอธิบายของบางคนในที่ เกิดเหตุ ดูเหมือนว่า คนที่ฆ่าศิษย์ชั้น ยอดของสำนักชิงเหลย คือหนึ่งใน สองคนนี้
ทันใดนั้น ทุกคนที่รู้ข่าวต่างก็ โกลาหล!
ใครกันที่กล้าสังหารศิษย์ชั้นยอด ของสำนักชิงเหลย สุดยอด!
ควรค่าแก่การชื่นชม
แต่มันไม่คุ้มค่าที่จะเลียนแบบ เพราะว่า นี่คือเส้นทางหาที่ตาย และในเวลานี้ เจ้าสำนักสำนักชิง เหลย ได้ส่งเสียงไปยังจงหู
“ถ้าไม่สามารถฆ่าสองคนนั้นในที่ สาธารณะ ปกป้องศักดิ์ศรีของสำนัก ชิงเหลยของเรา คุณจะไม่ได้รับ อนุญาตให้ออกไปสำนักชิงเหลยเป็น เวลา 50 ปี!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ จงหูก็ตกใจและ ตอบทันที “จะทำตามคำสั่งของ อาจารย์!” ในใจ เกลียดเฉินจิ้นและหลันเหอ เข้ากระดูกดำ
โชคดีที่เขาได้รับข่าวแล้ว ทั้งสอง คนก็ไม่ได้จากไป
ในทางตรงกันข้าม หลังจาก สังหารศิษย์ของสำนักชิงเหลย แต่ยัง กล้ามาที่สำนักกระบี่เจินเซียนอย่างไม่ กลัวอะไร
ต้องตาย!
เมื่อเฉินจิ้นและหลันเหอมาถึงที่ ยอดเขาต้อนรับของสำนักกระบี่เจิน เซียน พวกเขาก็ได้ยินกลุ่มคนบาง กลุ่มได้วิจารณ์ หลันเหอเหลือบมองเฉินจิ้นอย่าง ประหม่า
ทันทีที่พวกเขาทั้งสองมาถึง พวกเขาก็ได้ยินผู้คนพูดถึงเรื่องการ สังหารศิษย์สำนักชิงเหลย
บุคคลจากสำนักชิงเหลย ต้องได้ รับข่าวแล้ว
เป็นไปได้มาก แค่รอให้พวกเขา ก้าวเข้าไปกับดักด้วยตนเอง
เฉินจิ้นมองไปที่หลันเหอ พยัก หน้าให้เขา ส่งสัญญาณให้เขาวางใจ
ศิษย์ที่รับผิดชอบต้อนรับ เห็นการ มาถึงของทั้งสอง
ชี้ไปที่อาวุธวิเศษสูงสองเมตรที่ บันทึกลมหายใจ
“ขึ้นไปด้านบนแล้วหายใจเข้า ออก ทิ้งชื่อไว้ก็พอ!”
ศิษย์คนนั้นกล่าวเหมือนหุ่นยนต์
ครั้งนี้ นักฝึกมามากเกินไป
คนในสำนักใหญ่ ไม่จำเป็นต้อง ทำแบบนี้ แต่คนอย่างหลันเหอและนัก ฝึกเดี่ยวที่สำนักเล็ๆเหล่านี้ จำเป็นต้อง ทำเช่นนี้ โดยทิ้งข้อมูลของตัวเองไว้ เพื่อให้สำนักกระบี่เจินเซียนควบคุมได้ อย่างสะดวก
ภายใต้การส่งสัญญาณของเฉิน จิ้น หลันเหอเดินไปก่อน ทิ้งลมหายใจ ไว้ จากนั้นก็ใช้พลังจิตเขียนชื่อของ เขาไว้บนนั้น “หลันเหอ! ”
จากนั้น มันก็หายไปในพริบตา!
ในตอนแรก ศิษย์นอกของสำนัก กระบี่เจินเซียน ที่สงบนิ่ง สงบจนแทบ ไม่มีการแสดงออกใดๆ หลังจากที่ได้ เห็นหลันเหอสองคำนี้ ก็มีชีวิตชีวาขึ้น มาในทันที
จากนั้น เขาก็มองไปที่เฉินจิ้นอีก ครั้ง”เพื่อนเต๋าคนนี้ นามสกุลคือเฉินใช่ ไหม?”
เฉินจิ้นขมวดคิ้วเล็กน้อยและพยัก
หน้า
มีสีแปลกๆปรากฏขึ้นในดวงตา ของศิษย์นอกของสำนักกระบี่เจิน
เซียน ทันใดนั้นเขาก็พูดว่า “สำนักชิง เหลย คุณจงหู เชิญให้พวกคุณสอง คน คืนนี้มาพบกันที่ หอฉงเซียน!”
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา นักฝึกที่ อยู่ใกล้ๆก็ตกใจ
“ สองคนนี้ เป็นศิษย์ของ
ปรมาจารย์อาวุโสของใครนะ?กลับได้ รับการเชิฐจากจงหูของสำนักชิง เหลย?”
คุณยังไม่รู้ใช่ไหม นั่นคือคำ เชิญบ้าไร นั่นมันเป็นงานเลี้ยงที่มี เลศนัยแอบแฝงชัดๆ!
“น่าเสียดายที่พวกเราไม่มี คุณสมบัติในการเข้าสู่หอฉงเซียน ไม่ เช่นนั้น อยากจะเข้าร่วมสนุกและไปดู ความสนุกในนั่น!”
นักฝึกที่อยู่รอบๆ ต่างซุบซิบกัน
เบาๆ
เมื่อมองไปที่สีหน้าของเฉินจิ้น และหลันเหอ เปลี่ยนไปทั้งคู่
ไม่มีใครสังเกตเห็น ชื่อที่เฉินจิ้น ป้อนลมหายใจเข้าไปในอาวุธ วิเศษ”เฉินจิ้น” !
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ