บทที่ 5

“ยัยพืชหาย ทำไงดี ทำไงดี เมื่อฉันยังเห็นมันเต้นเร้าๆ อยู่ ตรงนี้อยู่เลยนะเผลอแปบเดียวหายไปไหนแล้วไม่รู้” วารีก้าเอ่ย กับเพื่อนที่เหลือ

หลังจากที่ศาลสันบอกกับทุกคนว่าจะกลับไปเอาเครื่องดื่มอีก รอบที่เคาน์เตอร์บาร์ทุกคนก็สั่งเครื่องดื่มกันคนละอย่างจนชาย หนุ่มหัวหมุนได้ไม่หมด ทั้งหมดจึงตกลงที่จะเดินไปสั่งเครื่อง ดื่มของตัวเอง โดยไม่ลืมของพืชญาที่ไม่ดื่มอะไรมากไปกว่าสเม อร์นอฟฟ แต่เพราะผู้คนที่แน่นขนัดเบียดยัดกันเข้ามาจากไหน ไม่รู้ทำให้พวกเธอได้เครื่องดื่มช้าแล้วพอกลับมาพืชญาก็หายตัว ไปแล้ว

“มันจะหายไปไหนได้ยัยพืชไม่ได้เอาของอะไรติดตัวไปเลย นะ” ลูน่าเอ่ยกับทุกคน เพราะของทุกอย่างทุกคนตกลงกันไว้ว่า จะไม่เอาติดตัวออกจากห้องพักนอกจากบัตรประชาชนและตอนนี้ บัตรทุก ใบก็อยู่ในกระเป๋ากางเกงของศาลสันพร้อมกับกุญแจรถ

“หรือว่ายัยพืชจะแอบหนีตามผู้ชายไปแล้ว”

“ยัยพืชไม่ใช่ผู้หญิงบ้าผู้ชายเหมือนเมียนายนะคาลสัน”

“ฉันไม่มีนิสัยแบบนั้นสักหน่อยนะมิเกล แล้วอย่าเพิ่งชวนออก นอกเรื่องได้ไหมช่วยกันตามหามัยพืชก่อน” วารีก้าต่อว่ามิเกลที่ ยังอุตส่าห์มีอารมณ์ขันหันมากล่าวหาเธอ
“หรือว่าจะไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวก็คงกลับมาตั้งยัยพืชไม่ใช่ เด็กๆ แล้วนะ” ศาลสันเตือนสติเพื่อนสาวที่ตื่นกลัวกันออกนอก หน้าราวกับพืชญาเป็นเด็กอายุห้าขวบที่พลัดหลงจากผู้ปกครอง

“เออๆ..ฉันคงคิดมากไป งั้นพวกเราก็สนุกกันต่อเถอะเดี๋ยวย พืชก็คงกลับมา” ลูน่าบอกกับทุกคนก่อนที่สมาชิกที่เหลือจะเลิก สนใจพืชญาแล้วหันกลับไปสนุกกันต่อ

เสียงเพลงยังคงดังกระหึ่มอยู่ตลอดทั้งคืนปลุกเร้าหัวใจนัก เต้นและนักดื่มให้สนุกสนานไปกับแสงสีที่สาดส่องไปทั่วสถาน บันเทิงแห่งนี้ รวมถึงสามสาวกับอีกหนึ่งหนุ่มที่ตอนนี้สนุกสุด เหวี่ยงกันจนลืมไปแล้วว่าพืชญายังไม่กลับมา จนกระทั่งเวลาล่วง เลยไปตีสองกว่าอาการอ่อนล้าของทุกคนก็เรียกร้องหาที่นอนจึง ได้สติตามหาพืชญากันให้วุ่นวายอีกครั้ง

“ฉันว่าชักจะยังไงแล้วนะ ยัยพืชยังไม่กลับมาเลย พวกเราต้อง แยกย้ายกันตามหาแล้วละฉันกับลูน่าจะไปฝั่งนี้กับห้องน้ำพวก เธอสองคนไปฝั่งนั้นแล้วกลับมาเจอกันที่รถในอีกครึ่งชั่วโมง มี เกลจัดการแบ่งคนออกเป็นสองกลุ่มแล้วแยกย้ายกันตามหาพืช ญาที่หายตัวไป

มิเกลจูงมือลูน่าแยกตัวออกไปทางซ้ายเบียดเสียดผู้คนที่ยังคง หนาแน่นตรงไปยังห้องน้ำซึ่งน่าจะเป็นสถานที่ที่น่าจะเป็นไปได้ มากที่สุด สองสาวเบียดแทรกตัวเข้าไปในห้องน้ำหญิงที่มีหญิง สาวนับสิบคนกำลังยืนต่อคิวรอเข้าห้องน้ำเป็นแถวยาวแล้วเดิน สำรวจใบหน้าของแต่ละคนที่กำลังเมาได้ที่แต่ก็ไม่มีเพื่อนของ เธอรวมอยู่ในนั้น ทั้งคู่จึงหันมายืนรอหน้าประตูห้องน้ำจนกระทั่งประตูทุกบานเปิดออกจนหมดแต่ก็ไม่มีใครที่มีหน้าตาเหมือ นพืชญาสักคน

ส่วนวารีก้ากับคาลสันก็พยายามเดินสำรวจผู้คนในร้านไป ด้วย ในตอนที่เดินแยกตัวมาทางขวา แต่ก็ยังไม่เห็นใครที่จะมี ลักษณะท่าทางเหมือนกับเพื่อนของเธอ แม้แต่ตามบาร์ที่ แน่นขนัดไปด้วยผู้คนที่กำลังรอเครื่องดื่มก็ไม่มี ทุกซอกทุกมุมมืด ของร้านก็ไร้วี่แววของพืชญาและตอนนี้ก็ครบเวลาครึ่งชั่วโมงที่ ตกลงกันแล้ววารีก้าและศาลสันจึงเดินกลับไปรวมกลุ่มกับอีก สองสาวที่รถ

“เจอไหม” มิเกลถามคู่รักทันทีที่เห็นหน้า

“ไม่เจอเหมือนกัน” วารีก้าตอบทุกคนขณะที่คาลสันเพียงแค่ ส่ายหน้าเบาๆ

“ทำยังไงดีละทีนี้ เราตามหาจนทั่วแล้วนะ” ลูน่าถามทุกคนที่ ตอนนี้แต่ละคนมีสีหน้าไม่สู้ดีนักด้วยความเป็นห่วงเพื่อนสาวที่ หายตัวไป

“ยังไม่ทั่ว เรายังไม่ได้ไปหาที่ห้องวีไอพี” มิเกลเอ่ยขึ้นด้วย ความหวังเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าสถานบันเทิงแห่งนี้มีห้องวีไอพี สำหรับแขกพิเศษอยู่ชั้นบน

“แล้วยัยพืชจะขึ้นไปห้องวีไอพีทำไม” คาลสันถามสาวๆ ด้วย ความไม่เข้าใจ

“ไม่รู้ละอาจจะเจอคนรู้จักแล้วขึ้นไปสนุกกับพวกเขาข้างบน ก็ได้ ฉันจะไปคุยกับผู้จัดการขอขึ้นไปตามหาตัวยัยพืชบนนั้นทันทีที่พูดจบมิเกลก็เดินกลับเข้าไปในสถานบันเทิงชื่อดังตาม ด้วยสมาชิกในกลุ่มที่เหลืออีกสามที่วิ่งตามเธอแทบไม่ทัน