ตอนที่4 ผู้ช่วยประธาน

เมื่อวางสาย เชี่ยวลั่วหยาวคิดว่าสิ่งเธอได้ยินเมื่อครูไม่ใช่ฝัน นักเรียนที่เพิ่งจบการศึกษาจากมัธยมอย่างเธอจะได้รับหนังสือ

แจ้งสัมภาษณ์จากบริษัทใหญ่ๆ

เมื่อกี้พนักงานแผนกบุคคลพูดว่าบริษัทอะไรนะ?

อ่อ บริษัทเทียนอี

“โอ๊ะ? ฟังแล้วคุ้นหู แต่ช่างเถอะ ถึงอย่างไรฉันก็ไปสัมภาษณ์

อยู่ดี!

เซียวลั่วหยาวกระโดดดีใจ

เชี่ยวยั่วยงน้องสาวของเธอทั้งสวยทั้งฉลาดในการพูด ก็กำลัง ทํางานที่ภัตตาคารเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระ

เด็กคนนี้เข้มแข็งกว่าเธอทุกอย่าง ปากหวาน มีเสน่ห์ มีผู้ชาย

มากมาย ชอบเธอ

ไม่เพียงเท่านั้น เธอเพิ่งจะไปทำภัตตาคารได้ไม่กี่วัน ก็มี พนักงานสองคนเข้ามาจีบเธอ ตามที่เชี่ยวทั่วถึงว่างานของเธอ ลดลงครึ่งหนึ่งเป็นเพราะเด็กผู้ชายสองคนนั้นได้ช่วยเธอ เธอรู้สึก สะดวกสบายและอบอุ่นเหมือนอยู่ในร้านฟาสต์ฟู้ด

ฮี! ดวงตาของเซียวลั่วหยาวมีความดุดันและกำหมัดแน่น

เขียว ว ง คอยดูเถอะ พี่สาวของเธอคนนี้จะสู้เธอและจะเปรียบเทียบกับเธอให้ได้

วันถัดมา เขียวลั่วหยาวแต่งตัวเล็กน้อย และนั่งรถบัสไปบริษัท

เมื่อมาถึงเธอก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินมาทางด้านนี้พร้อมกับชาย ร่างสูงที่อยู่ตรงกลาง ชายคนนั้นสวมเสื้อเชิ้ตสีเบจ และสวมเสื้อ กันลมสีขาวคลุมไว้ สิ่งที่เห็นเขาดูสง่างามและมีเกียรติ แต่มองไม่ เห็นใบหน้าของเขา เป็นเพราะว่าเขาสวมแว่นกันแดดสีดำเอาไว้ มองเห็นหน้าเขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“ริมฝีปากเรียวบาง เขาว่ากันว่าเป็นคนไม่สนใจใครและเย็น ชา” เชี่ยวลั่วหยาวมองจากระยะห่างสองสามเมตรและมองอย่าง

นิ่งๆ

ผู้คุ้มกันเขามีท่าทีตื่นตาและเดินเข้าไปด้านใน ไม่รู้ว่าเชี่ยวว หยาวตาฝาดหรือไม่ หลังจากที่ชายคนนั้นเดินผ่านเธอจู่ๆเขาก็ หยุดและหันไปมองเซี่ยวลั่วหยาว

เขียวลั่วหยาวเบิกตากว้างและอ้าปาก มองฉันทำไม? ฉันไม่รู้ จักคุณนะคุณลุง

ริมฝีปากเรียวบาง นบิดโค้งขึ้นเล็กน้อย และดูเหมือนว่ากำลัง จะยิ้ม มีเสน่ห์มาก

จากนั้นสมองของเซียวลั่วหยาวที่ว่างเปล่า ทุกคนก็เดินเข้าไป ด้านในกันแล้ว

“ผู้ชายคนนี้ยิ้มแล้ว ทำไมฉันรู้สึกเหมือนยิ้มเขาเหมือนยิ้มของ จระเข้กันล่ะ?” น่ากลัว น่ากลัวจริงๆ เดี๋ยวลั่วหยาวรู้สึกขนลุกและรีบเดินเข้าไปในอาคาร

“เฮ้ยๆ เธอคือเขียวลั่วหยาวใช่ไหม?” ผู้จัดการฝ่ายบุคคลถือ แว่นตา ของเขาและมองดูประวัติย่อที่เธอเขียนอย่างเรียบง่าย

เหงื่อเริ่มเย็น

ผู้หญิงคนนี้เธอบรรลุนิติภาวะหรือยัง? อายุสิบสี่หรือสิบห้า หน้าตาดูเด็กมากๆ ดูเหมือนเพิ่งจะจบมัธยมต้น เธอไม่สูง ดูแล้ว เหมือนจะสูงราวๆ 160เซนติเมตร ผมยาวสลวยยิ่งทำให้เด็กขึ้น ไปอีก

เขียวลั่วหยาวพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ใช่แล้ว ใช่แล้ว ฉันคือ เขียวลั่วหยาว”

เขียวลั่วหยาวคือชื่อของเธอจริงๆ

คิดดูสิ ในยุคของเธอ จะมีใครชื่อเรียบง่ายเหมือนเธออีกไหม ลั่วหยาว ลั่วหยาว ไม่เรียบง่ายอีกต่อไป! สิ่งเดียวที่เธอร้องขอพ่อ กับแม่ของเธอที่ไม่รู้จักวัฒนธรรมมากนัก ตอนตั้งชื่อให้เธอก็ ประหยัดเวลาในการตั้ง เซียวลั่วถึงน้องสาวของเธอใช้เวลาคิด นานกว่าเธออีก

เป็นเพราะชื่อเหี่ยวลั่วหยาว ทำให้เธอรู้สึกเศร้าใจมาเป็นเวลา สิบแปดปีเต็ม!

ผู้จัดการฝ่ายบุคคลกุมขมับ “เธอแน่ใจไหมว่าอายุสิบแปด บริบูรณ์แล้ว?

แน่ใจ ฉันเกิดเดือนเมษายน ตอนนี้ฉันอายุสิบแปดกับอีกสาม “เดือนแล้ว!”

เขียวลั่วหยาวอยากร้องไห้อีกครั้ง

หลายคนที่เจอเธอครั้งแรก ต้องถามอายุที่แท้จริงของเธอ หลายครั้งหลายหน ใครทำให้เธอตัวสูงแค่นี้แล้วก็หน้าเด็กขนาด

นี้ หน้าอวบอิ่มเหมือนเด็กโง่ขนาดนี้กันนะ

เฮ้อ เดิมทีก็โง่อยู่แล้วตอนนี้ทั้ง ดูเหมือนขาดสติด้วย น่าเศร้า

จริงๆ

“มีบัตรประชาชนไหม?”

“มีสิ! เชิญดูได้เลย!” เขียวลั่วหยาวรีบหยิบบัตรประชาชนส่ง

ให้เขาดู

ผู้จัดการฝ่ายมองไปที่เด็กผู้หญิงที่ดูเหมือนนักเรียนสลับกับ บัตรประจําตัวประชาชนและถอนหายใจอีกครั้ง : เฮ้อ มีอะไรที่ ผิดปกติเกิดขึ้นกับรองประธานหรือเปล่า ทำไมเขาถึงให้ติดต่อ เด็กคนนี้เพื่อรับเข้าทำงาน เขาสงสัยว่าถ้าใช้งานเด็กคนนี้แล้วจะ โดนเรียกว่าใช้แรงงานเด็กหรือเปล่า

เชียวลั่วหยาวกลัวจะไม่ได้เข้าทำงาน เธอกุมมือและพูดอย่าง น่าสงสาร “ผู้จัดการ อย่ามองว่าฉันเด็กเลย จริงๆแล้วฉันไม่เด็ก แล้วนะ ฉันมีแรงในการงานที่สูงมาก อะไรๆฉันก็สามารถทำได้ จริงๆ ฉันไม่กลัวต่อความยากลำบากไม่กลัวเหนื่อย ให้โอกาส ฉันได้ทดสอบเถอะ !”

ผู้จัดการ ต่อท่าที่พยายามของเขียวถั่วหยาง
เธอยังคงเป็นเด็กที่พูดอะไรเด็กๆออกมา อะไร จริงๆแล้วฉัน ไม่เด็กแล้วนะ” คำพูดนี้มีอะไรคลุมเครือ ฮาๆ

แต่…

ผู้จัดการฝ่ายบุคคลจ้องมองไปที่หน้าอกของเซียวลั่วหยาว อย่าพูดเลย ผู้หญิงคนนี้ไม่เล็กจริง ๆ …

“โอเค หลังจากวันนี้ เธอเป็นสมาชิกของบริษัทนี้แล้ว……

“เฮ้ ฮ่าๆๆๆ จริงใช่ไหม ขอบคุณมากๆ ขอบคุณ ขอบคุณ!” ไม่ รอให้ผู้จัดการได้พูดต่อ เชี่ยวลั่วหยาวก็ทั้งเต้นทั้งกระโดดและยัง จับมือผู้จัดการขึ้นๆลงๆอีกด้วย ใบหน้าของ ผู้จัดการก็เริ่มเปลี่ยน

จริงๆแล้วอย่างที่พูดคือผู้หญิงคนนี้เข้ามาจากทางด้านหลัง ประตู ช่างน่าสงสัยมากที่สุด ไม่รู้ว่าเป็นคำพูดที่ผิดไป หรือ การก ระทำที่ผิดไป ก็คือ มีคนอยู่เบื้องหลังของเซียวลั่วหยาว เพียงแค่ จับมือตามอำเภอใจก็ทำให้ผู้อื่นเห็นได้

“โอเค เซียวลั่วหยาว ตอนนี้เธอไปรายงานตัวที่ชั้น2 ได้

แล้ว!”

เซียวลั่วหยาวนิ่งและยืนขึ้นทันที “รับทราบ

หมุนตัวและเดินออกไปและกลับมาอีกครั้ง เธอเกาหัวแล้วถาม ว่า “เอ๋อ ผู้จัดการ ฉันขอถาม ฉันทำตำแหน่งอะไรเหรอ?” ผู้จัดการขมวดคิ้ว “อืม เธอเป็นผู้ช่วยของประธานเฉียว
“หา…..ผู้ช่วย…… ” เชี่ยวลั่วหยาวกระพริบตาสามครั้ง แล้วก็ ตกใจอีกครั้ง “คุณหมายถึงใคร? ประธานเฉียว? ผู้ช่วย ? คงจะ ไม่ได้พูดผิดหรอกใช่ไหม?

บริษัทนี้มีประธานกี่คนกันนะ?

“อืม ประธานเจียว เป็นผู้นำของบริษัทเรา ประธานเฉียว ประธานเจียวอีฟาน”

เจริญ

เชียวลั่วหยาวนิ่งและรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

พระเจ้า คุณพระ ใครก็ได้มาปลุกเธอหน่อย

นักเรียนมัธยมปลายจู่ๆก็ได้เป็นผู้ช่วย ประธานแห่งบริษัท

ใหญ่ แน่นอนว่า ชั่วคราว……