ไม่ปล่อย

นาชา : ค่ะพี่เอกนาชารู้แล้วค่ะ วันนี้ไม่ได้ไปรับน้องค่ะ น้ามดไปรับให้ค่ะพอดีเพื่อนนาชามาส่งค่ะไม่ได้เอารถไป กลัวว่าอาฟเตอร์ปาร์ตี้จะเมาน่ะค่ะ”

นาชา : ค่ะแล้วเจอกันในงานค่ะไม่เจอพี่เอกนาน นาชาก็ คิดถึงพี่เอกเหมือนกันค่ะ ได้ค่ะ เจอกันค่ะ สวัสดีค่ะ”

นาชาวางสายหลังจากคุยโทรศัพท์กับพี่เอกพี่ชายของ ยัยน้อยเพื่อนของเธอที่จะเป็นเจ้าสาวในวันนี้ ความจริงพี่ เอกอยากมารับเธอไปงานด้วยกันแต่ถูกนาชาปฏิเสธเพ ราะเควิลมารับเธอซะก่อน

ดูเหมือนว่าเควิลจะเพิ่มความเร็วของรถขึ้นนาชามองไป ที่เลขไมล์เห็นวิ่งขึ้นไปที่หนึ่งร้อยยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง เธอจึงหันไปบอกเควิลด้วยน้ำเสียงตระหนก

“คุณเควิลขับช้าหน่อยค่ะมันอันตราย”

นาชาได้จองห้องโรงแรมรวมกับเพื่อน ๆ เพื่อแต่งหน้า ทำผมที่นั่นอีกทั้งชุดของเธอเพื่อนก็แวะไปเอาที่ร้านให้ เรียบร้อย
ถึงเธอจะรีบแต่ตอนนี้ก็เพิ่งบ่ายสามยังมีเวลาพอให้เธอ แต่งตัวเห็นเขาขับรถเร็วเธอก็เริ่มกลัว

ผู้ชายตัวโตที่กำลังขับรถอยู่หันมามองเธอด้วยใบหน้า ตึง ๆ นาชาเห็นท่าทางเขาไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่จึง คิดว่าบางทีเขาอาจจะไม่ได้อยากไปงานแต่งงานเพื่อน ของเธอก็เป็นได้

“คุณเควิลคะ ช้าหน่อยค่ะ คุณเควิลฉันบอกให้คุณช้า

หน่อย”

เควิลก็ยังเงียบไม่ยอมพูดกับเธอ นาชากอดอกหันไป บอกเขาตรง ๆ

“คือว่าถ้าคุณเควิลมีธุระหรือไม่อยากไปก็ไม่เป็นไรนะ คะ เดี๋ยวฉันนั่งแท็กซี่ได้ค่ะ”

หลังหญิงสาวพูดจบ จู่ ๆ เควิลก็จอดรถข้างทางอีกทั้งยัง เบรกกะทันหันจนนาชาแทบหัวทิ่มยังดีที่เธอคาดเข็มขัด นิรภัยเอาไว้จึงไม่เป็นอันตรายอะไร

หญิงสาวหันไปมองเควิลพร้อมกับทำตาเขียวใส่เขา

“คุณเป็นบ้าอะไรอยู่ดี ๆ ก็เบรกรถถ้าคุณไม่พอใจจะมา หาฉันทำไม หรือหากจะให้ฉันลงก็บอกกันดี ๆ สิคะไม่ใช่ มาทำหน้าตึงแล้วทำกิริยาแบบนี้กับฉัน”
นาชาตวาดแหวออกไปอย่างเหลืออด ดีที่ถนนเส้นนี้รถ ไม่มากก็ที่อยู่ๆ เขาจอดรถและเบรกกะทันหันแบบนี้มัน อันตรายมาก เควิลหันมาจ้องนาชาตาไม่กะพริบ

มือใหญ่จับไหล่ของเธอแน่นพลางจ้องตาคู่งามของหญิง สาว นาซาคิดว่าเขาคงอัดเธอเข้าให้แน่ท่าทางดุดันและ น่ากลัวจนหญิงสาวรู้สึกหวาดผวา

กระทั่งเควิลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังออกมา

“พี่เคน”

นาชายิ่งรู้สึกมึนงงเธอทำหน้าพิกลอย่างน่ารักก่อนจะ

ถามออกไป

“ใครคะพี่เคน?”

“ผมคือพี่เคน ชื่อเล่นผม เคน ต่อไปไม่ต้องเรียกคุณเค วิลแล้วผมก็มีชื่อเล่น คุณเป็นแฟนผมฝึกเรียกเอาไว้ให้มัน ติดปาก”

“อ้อค่ะ” นาชายังมึนอยู่ จู่ ๆ เขาก็มีท่าทางแปลก ๆ อีกทั้ง ให้เธอเรียกชื่อเล่นเขาอีก

“จำได้หรือยัง”
“จําอะไรคะ”

“ชื่อเล่นผม พี่เคน และผมไม่ใช่เพื่อนของคุณผมเป็น แฟนคุณในตอนนี้ จำให้ดีอย่าลืม”

สายตากดดันที่มองมาทำให้นาซาใจไม่ค่อยดี จึงตอบ เขาตะกุกตะกัก

“อ้อ จำได้แล้วค่ะ มะไม่ลืมแล้วค่ะ”

“ดี” ดูเหมือนเควิลจะค่อนข้างพอใจในคำตอบของหญิง สาว

“ตกลงคุณเค…”

นาชากลืนน้ำลายลงคอเมื่อสายตาดุ ๆ ของเขามอง มายังเธอ มือของเขายังคงบีบไหล่บอบบางของนาชาอยู่ หญิงสาวยิ้มอย่างงง ๆ แล้วถามต่อ

“ตกลงพี่เคนจะไปส่งหรือให้ฉันไปเองคะ”

ท่าทางของเควิลดูน่ากลัวขึ้นมาอีกครั้ง เขากุม มไหล่เธอ แน่นแล้วพูดลอดไรฟันออกมา

“เรียกตัวเองว่านาชาไม่ใช่ฉัน ผมลงทุนเป็นบอดี้การ์ดให้คุณขนาดนี้แล้วคุณยังมาทำตัวห่างเหินได้ยังไง”

ฟังเขาพูดจบด้วยสีหน้าจริงจังนาซาถึงกับยกมือเกา ศีรษะ “ค่ะได้ค่ะ ตกลงว่าพี่เคนจะเอายังไงกันแน่คะอยาก ไปด้วยหรือไม่อยากนาชาจะได้เรียกรถแท็กซี่”

คราวนี้ใบหน้าหล่อเหลาของเควิลดูจะมีรอยยิ้มขึ้นมา นิดหน่อย อีกทั้งมือของเขาที่บีบไหล่เธอก็คลายออกแล้ว เขาหันกลับไปขับรถต่อท่าทางสบายแล้วบอกเธอว่า

“ใครบอกว่าผมไม่อยากไปทีหลังอย่าคิดเองเออเอง อีก ดูสิผมแค่ใส่เสื้อสูทก็ไปร่วมงานแต่งได้สบายแล้วผม เตรียมตัวพร้อมขนาดนี้คุณยังจะมาคิดได้ยังไงว่าผมไม่ อยากไป”