Chapter 4

สองวันต่อมา…

ฉันมาถึงตึก BEM ได้ซักประมาณห้านาทีแล้ว วันนี้ป่าธีมเรียก มาพบบอกว่าอยากจะแนะนำคนที่จะดูแลฉัน ในระหว่างที่อยู่ต่าง ประเทศให้รู้จัก เห็นว่าเป็นคนของ J Group นะ แต่ไม่รู้ว่าเป็น ใครแต่ก็เอาเถอะใครก็ได้ฉันไม่ค่อยมีปัญหากับใครนี่เป็นข้อดี ของฉันอีกหนึ่งอย่าง คือเข้าได้กับทุกคน

“น้องนิมาพอเลยดี”

ผู้จัดการส่วนตัวของฉันพี่นุชเดินมาถึงตัวฉันแล้วเอ่ยทักยิ้ม กว้าง วันนี้เราสองคนต้องมาทำความรู้จักกันไว้ก่อน เราต้องการ อะไรระหว่างอยู่ที่นั้นก็สามารถบอกเขาได้เลย

“สวัสดีค่ะพี่นุช”

“ไปกันป่าธีมรออยู่ที่ห้องแล้ว”

ฉันเดินตามพี่เขาขึ้นไปชั้นบนสุดของตึก โดยปกติถ้าไม่มีอะไร ฉันก็ไม่ค่อยอยู่ที่ตึก หรือเพราะมีงานทั้งวันมั่งเลยไม่ค่อยได้มา เท่าไหร่ มาถึงหน้าห้องประธาน BEM มีผู้ช่วยของเขายืนทักทาย อยู่แล้วแถมครั้งนี้มีคนเยอะชะมัด ป่าธีมมีบอดี้การ์ดเยอะขนาดนี้ เลยเหรอเนี้ยไม่เคยรู้มาก่อน หรือว่าเขาจะมีแขก
ฉันเก็บความสงสัยไว้ก่อนจะทักทายเขาสองคนแล้วเดินเข้าไป ข้างใน ป่าลืมกำลังคุยกับใครสักคนอยู่รูปร่างของคนที่เขากำลัง คุยอยู่นั้นทำไมรู้สึกคุ้นเคยเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

“มาพอดีเลย นิ มานี่สิครับผมมีคนที่จะแนะนำให้รู้จัก

ฉันยิ้มให้เขาก่อนจะเดินไปอยู่ตรงหน้าเขาสายตาเหลือบไป มองคนข้างๆของป่าธีม เขายิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์มองฉันอย่าง พึงพอใจสุดๆ ฉันถึงกับอ้าปากค้างเมื่อเขาคนนั้นคือคนเดียวกับ ที่แย่งนาฬิกาฉันบนห้างเมื่อวันก่อน และที่สำคัญที่สุด เขาดูถูก ฉันเขาขอเลี้ยงดูฉันให้ฉันไปเป็นผู้หญิงขายตัว

น่ารังเกียจที่สุด!!!!!

“สวัสดีครับคุณนิซา :)”

“คะ..คุณ!!!!!”

“อ่าว รู้จักกันเหรอพี่ธัญ?”

ฉันหันไปมองหน้าป่าธีมทันที พี่ธัญอย่างนั้นเหรอ?? พี่อย่าง นั้นเหรอ? ฉันหันไปมองเขาแล้วคิ้วขมวดเป็นปม อย่างงุนงง ใคร ก็ได้อธิบายว่าเขาเป็นใคร

“รู้จักสิ สวยแบบนี้ใครไม่อยากรู้จักบ้าง”

ฉันถึงกับขนลุกไปทั้งตัวเมื่อเขามองฉันเหมือนเสือกำลังหิว เหยื่อยังไงอย่างนั้น

“ฉะ.. ฉันไม่รู้จักเขาค่ะ”
“โกหกไม่ดีนะสาวน้อย บอกน้องชายผมไปว่าเราสองคนรู้จัก กัน ”

ฉันหันไปมองป่าธีมอย่างขอความช่วยเหลือ เขาเป็นคนที่น่า กลัวมากจริงๆ ใครเห็นเขาหล่อหน่อยก็คงจะคิดว่าเขานั้นที่มีแต่ คนอยากรู้จัก แต่ฉันคนนี้ไม่หลงกลหรอก เขาคือคนที่น่ากลัว ที่สุดแล้ว เหมือนป่าธีมพอจะเดาเรื่องราวออกเพราะดูจากสายตา พี่ชายของเขาแล้วนั้นเขาเป็นผู้ชายคงมองออก เขากลืนน้ำลาย ลงคอ งอีกก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบา

“พี่ธัญคุยกับผมหน่อยได้มั้ย?”

“ไม่คุยโว้ย แกรีบๆบอกคุณนิชาติว่าฉันคือคนที่จะดูแล เธอ24ชั่วโมงตลอดเวลาที่เธอทำงานที่ต่างประเทศ ”

“ดะ..ดูแล?”

ฉันอ้าปากค้างอีกรอบเมื่อรู้ว่าฉันจะต้องอยู่กับเขาและต้องทน เห็นหน้าเขาตลอดหลายเดือนที่ต้องเดินทางไปต่างประเทศ แล้ว อะไรคือ 24ชั่วโมง ฉันไม่มีทางอยู่กับคนอันตรายแบบเขาหรอก นะ

“แต่ผมให้แชมป์จัดทีมดูแลแล้ว พี่ไม่ต้องลำบากหรอก”

“ฉันว่างไงไม่มีอะไรทำ ฉันจะดูแลคุณนิชาให้แกเอง ปะเราไป คุยรายละเอียดกันในที่เงียบๆกันสองต่อสองดีกว่า ผมอยากคุย กับคุณเยอะแยะเลย

เขาเดินมาจับมือฉันไว้แต่ฉันรีบสะบัดออก ฉันไม่มีทางอยู่กับเขาแน่นอน คนอะไรมือไวใจเร็วมาก อยยยย

“ปล่อยค่ะคุณธัญ!!!”

“ทำไมทำท่าทางเหมือนรังเกียจผมอ่ะ เอาเรื่องวันนั้นคุณลืม ไปก่อนดีมั้ยเราสองคนมาเริ่มทำความรู้จักกันใหม่”

เขาเอ่ยยิ้มๆก่อนจะจับมือฉันแล้วพาเดินออกไป ป่าธีมเดินมา ขวางทางไว้ก่อน ก่อนจะดึงตัวพี่ชายเขาแล้วลากออกไปอีกห้อง หนึ่ง เขามองฉันตาละห้อยก่อนจะตะโกนมาหาฉัน

“ห้ามไปไหนนะรอผมก่อน”

ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ไปสักทีเขาน่ากลัวชะมัด

“นิ!! รู้จักกับป่าธัญด้วยเหรอ?”

ฉันหันไปมองหน้าพี่นุชทันทีก่อนจะเอ่ยถาม เธอพยักหน้าลึกๆ

ก่อนจะเอ่ยออกมา

“พี่รู้จักเขาด้วยเหรอ?”

“นั้นนะ ประธาน J Group เลยนะ ”

“ต๊ะ!!! ปะ…ประธาน J Group”

ผมถอนหายใจออกมาอย่างเซงๆ อะไรนักหนาวะ วันนั้นก็ถูก น้องมาห้าม วันนี้น้องชายมาห้ามอีก ผมดูแลด้วยตัวเองนี้คือ ปลอดภัยหายห่วงแน่นอน อยู่กับผมน่ากังวลตรงไหน…

ปลอดภัยออก
“อะไรนักหนาวะ !!”

“ผมขอนะพี่ธัญ คนนี้ที่หนึ่งของ BEM ถ้าอยากจะได้คนไหน

ผมจะหาให้ แต่คนนี้ผมขอ เธอกำลังไปได้ดีและกำลังจะไปได้ดี กว่านี้ ผมขอไว้คนหนึ่งนะอย่ายุ่งกับเธอ” น้องชายผมเอ่ยออกมาอย่างอ้อนวอนขอร้องแทบจะกราบเท้า

ผมอยู่ละ

“ไม่อ่ะ ฉันชอบคนนี้ฉันจะเอาคนนี้ แกก็รู้ว่าถ้าฉันอยากได้ อะไรฉันต้องได้!!!”

“แต่คนนี้ไม่ได้!!”

“ทําไมไม่ได้!!! ”

ผมเริ่มหงุดหงิดแล้วนะ ผู้หญิงคนเดียวจะหวงทำไมวะหรือว่า น้องผมชอบเธอ

“นี่แกหวงก้างเพราะแกจะจีบนิซา ใช่มั้ย?”

“ผมไม่ได้คิดกับเธอแบบนั้น เธอควรจะเป็นนางฟ้าเป็นเจ้า หญิงแห่งวงการนี้ ไม่ใช่ไปเป็นเด็กเลี้ยงของประธาน J Group แล้วรอเวลาโดนเขี่ยทิ้ง ผมไม่อยากให้เธอเสียหาย ผมขอเถอะ นะพี่ธัญ จะเป็นคนไหนก็ได้แต่คนนี้ไม่ได้”

มันเอ่ยออกมาออกเหมือนว่าจะเหนื่อยใจกับผมมาก ผมก็ไม่ ได้จะให้นิซาไปเป็นเด็กเลี้ยงขอผมซะหน่อย เธอไม่ชอบแบบนั้น นี่นา
“แล้วใครบอกว่าฉันจะให้นิซาไปเป็นเด็กเลี้ยงของฉัน!!”

” โอ้โห ดูไม่ออกเลยเนาะ มองเขาถ้ากลืนได้คงกลืนไปแล้ว สายตาหุ่นกามแบบที่ใครมองไม่ออกบ้าง มองจนนิชากลัวพี่ แล้ว”

ผมถึงกับปากอย่างขัดใจ ทำไมไอ้พวกนี้มันต้องทำเหมือน ผมน่ากลัวขนาดนั้นด้วย ผมเป็นคนใจดีนะ เปย์หนักมากด้วย แถมเอาใจเก่งนะลองปะ

“ไม่ต้องพูดมาก เอาเป็นว่าฉันไม่ได้จะให้นิชามาเป็นเด็กเลี้ยง ของฉัน ฉันจะจีบนิชา”

ไอ้ธีมคือแบบอ้าปากค้างท่าหน้าตกใจเหมือนว่าเป็นเรื่อง เหลือเชื่อและไม่มีทางเป็นไปได้ เวอร์มากวะ

“พี่ธัญเนี้ยนะจะจีบผู้หญิง?!!!! ”

“ทำไมอ่ะ.. ก็แค่จีบผู้หญิงเองยากตรงไหน?!!! ”

ผมมองหน้ามันแล้วถอนหายใจออกมาอย่างเซงๆ ก็แค่จีบผู้ หญิงยากตรงไหนวะ!! ก็แค่ซื้อดอกไม้ให้ พาไปกินข้าว ซื้อกระ เป๋าสวยๆ ให้ แหวน สร้อยคอ เครื่องประดับสุดหรู รถราคาแพง พาไปเที่ยวต่างประเทศ เดี๋ยวก็จีบติดเองแหละยากตรงไหน

“เห้ออออ พี่ธัญ!! โอเคๆผมยอมแล้ว ขอถามหนึ่งคำถามว่า ทำไมต้องเป็นนิชา?”

“สวย มีเสน่ห์ ตรงสเปค ชอบ ชอบมากด้วยจะเอาให้ได้ด้วย ”
“จีบติดแล้วถ้าวันหนึ่งเบื่อขึ้นมาอ่ะ?

“คนนี้ไม่มีทางเบื่อ ฉันจะจีบมาเป็นเมีย เป็นแม่ของลูกโว้ยยย เป็นพี่สะใภ้แกอ่ะ มีอะไรข้องใจอีกมั้ย?”

“ไม่มีครับ”

“ก็แค่เนี้ย ถามมากน่ารําคาญ!!”