บทที่ 2 ชะตาไม่เป็นใจ
ณ บริษัทเอกชนแห่งหนึ่งภายในห้องทำงานประธานบริษัท ทรงสิทธิ์ชายสูงวัยร่างท้วมกำลังก้มหน้าพลิกเปิดเอกสารการเงิน ของบริษัทที่ถูกสรุปออกมาอย่างสุดความสามารถของหญิงสาว ร่างบางที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า โต๊ะทำงานของชายสูงวัยด้วยสีหน้าที่ เดาอารมณ์ไม่ถูก
มุก ดารากานต์ วาสนาดี วัยยี่สิบห้าปีฝ่ายบัญชีที่เพิ่งจะ ทำงานครบสามเดือนแอบกังวลใจเล็กน้อยกับท่าทางที่อ่านไม่ ออกของเจ้านายตรงหน้า เธอไม่รู้ว่าเธอทำอะไรผิดพลาดไปบ้าง แต่เธอมั่นใจว่าตนเองไม่พลาดเรื่องตัวเลขแน่ๆ เพราะเธอได้ ตรวจทานหลายครั้งแล้วก่อนที่จะนำมาให้ประธานสูงวัยตรงหน้า ตรวจตราตามคำสั่ง
“ฉันว่าตัวเลขนี่ มันผิดปกตินะ” เสียงทุ้มแหบเอ่ยขึ้นทำลาย ความเงียบ
“ตรงไหนคะ” มุกขมวดคิ้วเข้าหากัน
“เข้ามาดูใกล้ๆ ข้างฉันสิ อยู่ตรงนั้นมันจะไปเห็นอะไร
“ค่ะ” มุกรับค่าพร้อมกับเดินเข้าไปหยุดยืนข้างๆ เก้าอี้ชายสูง วัยแล้วก้มลงมองตัวเลขในเอกสารทันที
“เข้ามาใกล้ๆ อีกสิ” ทรงสิทธิ์เอ่ยพลางยิ้มมุมปาก “ฉันเห็นแล้วค่ะ แต่ไม่น่าจะมีอะไรผิดพลาดนะคะ ว้าย! “ ร่างบางร้องเสียงหลงด้วยความสะดุ้งตกใจ เมื่ออยู่ๆ ถูกชายแก่สูง วัยคว้าเอวเธอไปนั่งลงบนตักด้วยความรวดเร็วไม่ทันได้ตั้งตัว
“ทั้งหอม ทั้งนุ่มเลย…ฟุต” ชายแก่สูดดมกลิ่นกายสาวที่หมาย
ปองเข้าไปเต็มปอดอย่างหุ่นกระหาย
“คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ!” มุกพยายามดิ้นขัดขืนให้หลุด พ้นจากการคุกคาม
“ยอมเป็นเมียฉันเถอะนะ รู้ไหมฉันรอเวลานี้มานานแล้ว ” ท่อนแขนแกร่งกอดรัดร่างบางเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“ไม่! คุณปล่อยฉันไปเถอะ ฉันขอร้อง แล้วฉันจะไม่บอกเรื่องนี้ กับใคร
“เป็นเมียฉันไม่ดีตรงไหนเหรอ อยากได้อะไรฉันให้ได้หมดทุก อย่าง ขอแค่เธอเอ่ยปากฉันจะจัดการให้เธอทุกอย่าง แค่ยอม เป็นเมียฉันอย่างเต็มใจก็พอ
“ฉันไม่ต้องการ แค่มีงานมีเงินเดือนแค่นี้ฉันก็พอใจแล้วค่ะ คุณปล่อยฉันไปเถอะนะคะ” มุกพยายามควบคุมสติคุยกับชาย สูงวัยที่กำลังหน้ามืดลวนลามเธออยู่
“แต่ฉันอยากได้เธอเป็นเมียอีกคน” มือหนาค่อยๆ ลูบไล้ไป ตามต้นขาอ่อนพร้อมกับใช้ริมฝีปากหนาจูบไซ้ไปตามซอกคอ ขาวเนียน
มุกหลับตาลงด้วยร่างกายที่สั่นเทารวบรวมสติและแรงทั้งหมด ที่มี ลุกขึ้นผลักทรงสิทธิ์แรงๆ จนล้มลงหงายหลังลงไปกองกับพื้นทั้งเก้าอี้พร้อมกับหยิบแฟ้มเอกสารบนโต๊ะขว้างปาใส่หน้าชาย แก่ตัณหากลับแล้วถอยออกไปยืนมองดูด้วยสีหน้านิ่งเฉย
“เธอกล้าดียังไง มาทําร้ายฉัน!” ทรงสิทธิ์โกรธเลือดขึ้นหน้า
มองหน้ามุกเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
“ก็คุณลวนลามฉันก่อน ฉันก็ต้องป้องกันตัวสิ
“ผู้หญิงอะไรวะ แปลกประหลาดสิ้นดี เงินมากองอยู่ตรงหน้า แต่กลับไม่คว้าเอาไว้ เธออยากจะลำบากไปจนตายหรือไง”
“ฉันมีศักดิ์ศรีพอค่ะ ไม่จำเป็นที่จะต้องขอเงินใคร โดยเฉพาะ คนที่มีครอบครัวแล้วอย่างคุณ
“ได้ งั้นฉันไล่เธอออก! จะได้ไปอยู่กับศักดิ์ศรีที่กินไม่ได้ของ เธอซะ!”
“ถึงคุณไม่ไล่ฉันออก ฉันก็จะลาออกอยู่ดี ใครเจอเจ้านาย
อย่างคุณไม่มีใครอยากจะอยู่ทำงาน ให้คุณต่อหรอก”
มุกหมุนตัวพาตนเองรีบเดินออกไปจากห้องตรงไปเก็บข้าว ของใส่กระเป๋าสะพายทั้งน้ำตาคลอเบ้า เพื่อนร่วมงานต่างก็เข้า มาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง แต่อยู่ๆ ทรงสิทธิ์ที่อารมณ์กำลัง เดือดดาลก็เดินมาหยุดทางด้านหลังเพื่อนๆ ของเธอพร้อมกับ จ้องหน้าเธอเขม้น
“มายืนมุงดูอะไรกัน อยากจะโดนไล่ออกกันหมดหรือไง”
เพียงได้ยินเสียงทุ้มที่แฝงไปด้วยอำนาจและอารมณ์ขุ่นมัว พนักงานทุกคนก็ต่างรีบพากันถอยห่างออกไปจากบริเวณโต๊ะทํางานของทันที
“ทันทีเธอก้าวขาไปจากแล้ว อย่าเอาเรื่องเกิดบอกใครเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นฉันเอาเธอแน่ทรงสิทธิ์ข่มขู่ เสียงเข้ม
“ค่ะมุกคําหนักแน่น
“เก็บของแล้ว ใสหัวออกไปซะ”
ทรงสิทธิ์เดินกลับเข้าในห้องงานด้วยอาการหัวเสียคาดไม่ถึงเลยหญิงสาวเขาหมายปองจะหัวแข็งหนึ่งใน ศักดิ์ศรีขนาดถึงขนาดกล้าเขาโดยไม่เกรงกลัวอะไรเลย ในเมื่อเธอกล้าแข็งข้อไม่ยอมโอน อ่อนตามก็ที่
มุกเดินพาร่างกายที่อ่อนแอตรงไปยังป้ายรถเมล์น้ำตา ภาพและสัมผัสหยาบโลนจากชายแก่คราวพ่อยังคงติดออกมาเป็นหยดน้ำตาอาบแก้มทั้งสองข้าง ความหวังจะทำงานมั่นคงและก้าวหน้ามันพังทลายไปต่อหน้าต่อตา เธอ ผิดอะไรทำไมได้เรื่องแบบนี้มุกถามตัวเองในใจพร้อมกับ ปาดน้ำตาทิ้งแล้วก้าวขึ้นไปรถเมล์
มุกนั่งรถเมล์ตรงหน้าสวนสาธารณะแห่งหนึ่งใจกลางเมืองแทนกลับบ้าน ของตนเอง มุกเดินไปทิ้งตัวนั่งบนไม้ด้วยหัวใจที่พร้อมกับถอนหายใจแรงๆ จากนั้นล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋า เมื่อน้องชายอีกคนที่ต้องดูแลอีกคน
มือบางค่อยเลื่อนหน้าจอมือถือช้าเพื่อหางานตาม ตำแหน่งประวัติของตนเองสมัครลังเลและได้การติดต่อกลับมาในเร็ววัน
แม้โชคชะตากลั่นแกล้งเธอสักแค่ไหนเธอไม่มีวัน ยอมแพ้เด็ดขาด เธอจะต่อสู้มันให้ถึงที่สุดด้วยพละกำลัง ทั้งหมดที่มีเพื่ออนาคตที่และสดใสของเธอกับน้องชายต่อไป
มุกใช้เวลานั่งอยู่ในสวนสาธารณะนานพอสมควร จากนั้นรีบ เย็นรอน้องชายกลับมาโรงเรียนเหมือนเช่นทุกวัน
“มุก มิคกลับมาแล้วครับเด็กชายวัยสิบห้าเดินเข้ามาใน
บ้าน
มาแล้วเหรอ ไปอาบเร็วจะมาข้าวกันมุกตะโกน ออกมาจากครัว
“ครับ
ทั้งสองคนพี่น้องกำพร้าพ่อแม่ตั้งเด็ก เพราะท่านสอง ประสบอุบัติเหตุคว่ำเมื่อสิบปีก่อน มุกกับมิคจึงได้รับ อุปการะจากบ้านเด็กกำพร้าเลี้ยงดู จนเรียนจบมหาวิทลัยเธอ ก็ทํางานเก็บพอเงินเก็บพอสมควร เธอน้องชายออกมาจากบ้านเด็กกำพร้าส่งเสียเลี้ยงดูตัวเองและน้องเอง แต่ เธอก็ไม่ลืมที่จะกลับไปเยี่ยมผู้มีพระคุณกับเธออยู่เสมอเมื่อมี โอกาส
“ทานเยอะๆ นะ พี่ทำสุดฝีมือเลยรู้ไหม” มุกตักอาหารใส่จาน ให้น้องชาย
“ครับ กับข้าวฝีมือพี่มุกอร่อยที่สุดในโลกเลย” มิคยิ้มมีความ
สุข
“แน่นอนอยู่แล้วจ้ะ ถ้าไม่อร่อยมิคก็อดจริงไหม” มุกพูดหยอก ล้อน้องชาย
“พี่มุก ไม่ทางให้ผมอดหรอกครับ พี่รักมิคจะตาย”
“ครับ ไม่ให้พี่รักมิคแล้วจะให้พี่ไปรักใครล่ะ”มือบางยื่นไปลูบ ศีรษะน้องชายด้วยความเอ็นดู
“ผมก็รักพี่ครับ”
“พี่มิค พลาออกจากที่ทำงานแล้วนะ ตอนนี้กำลังหางานที่
ใหม่อยู่”
“อ้าว ทําไมล่ะครับ “
“พอดีที่ทำงานมีปัญหานิดหน่อยน่ะ ไม่ต้องห่วงนะ พี่จะต้องได้
งานเร็วๆ นี้แน่ๆ ”
“ครับ”
ตกดึกภายในห้องนอนมุกยังคงจดจ้องอยู่ตรงหน้าจอโน๊ตบุคเพื่อหางานทําด้วยความมุ่งมั่น ระหว่างเธอหันไปมองน้อง ชายที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงใกล้ๆ เป็นระยะ ด้วยกลัวจะ ทําให้น้องชายกว่าตนเองเสมอในๆ เรื่อง ว่าข้างหน้าจะเกิด อะไรขึ้นตามจะไม่เปรียบไปอย่างเด็ดขาด
เช้าวันใหม่จากนั่งเมล์เป็นเพื่อนมิคไปส่งที่ โรงกันที่คอนโดหรูแห่งหนึ่ง โดยเธอโทรคุยกับมะปรางเมื่อแล้ว
มาแล้วสาวสวยหุ่นเซ็กส์เปิดต้อนรับเธอเหมือนเช่นเคย
“มุกขนมมาฝากด้วยนะคะมุกพูดพลางวางถุงขนมลง บนพร้อมกับลงโซฟา
“ขอบใจจ้ะ เพิ่ง
ดื่มลงหน้ามุกแล้วนั่งลงตรงข้าม
“ค่ะ ทุกหวัง คนเราสมัยกันแค่ความผิดหวังกับอดีตเจ้านาย
“ตาแก่นั้นมันคงอยากจะทำ
ไม่ดีกว่าค่ะ ก็มุกไม่ชอบงานแบบนั้น
“พี่รู้ ลองทำดูสักหน่อยก็ไม่เห็นเสียหายอะไรเลย ขอแค่ให้ บอกว่าอยากจะทําตำแหน่งอะไร พี่จะจัดการให้ตามที่ต้องการ เลย เชื่อใจพี่ได้ ส่วนเงินเดือนที่จะคิดให้เป็นพิเศษรับรองได้
“ขอบคุณมากนะคะ” มุกส่งยิ้มให้ปราง
“จ้ะ พอดีพี่นัดแม็กซ์ที่ร้านกาแฟ มุกไปด้วยกันไหม ปราง มองเวลาตรงหน้าจอโทรศัพท์มือถือ
“พี่แม็กซ์กลับมาจากต่างประเทศแล้วเหรอคะ”
“จ๊ะ กลับมาได้หลายวันแล้วล่ะ แต่ติดงานที่บริษัทก็เลยไม่มี เวลาให้พี่เลยช่วงนี้
“แต่งเลยไหมคะ จะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันทุกวัน” มุกหยอกเย้า สาวรุ่นพี่
“แต่พี่สองคนคบกันมานานตั้งแต่สมัยเรียนแล้วนะ นานมาก
แล้วนะคะ”
“จ๊ะ ถ้าแต่งเมื่อไหร่จะบอกก็แล้วกัน ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวโดน ดุ” ปรางหยิบกระเป๋าหรูแล้วเดินไปทางประตูห้องทันที
ภายในร้านกาแฟน่ารักๆ แห่งหนึ่งใจกลางเมืองชายหนุ่ม หน้าตาหล่อเหลารูปร่างสมส่วน ในชุดสูทกำลังนั่งจิบกาแฟร้อน รอแฟนสาวอย่างใจเย็นด้วยท่าทางสง่าสงบเคร่งครึมอยู่ที่โต๊ะ มุมหนึ่งของร้าน ไม่นานปรางกับมุกก็มาถึงที่ร้าน
“รอนานไหมคะ พอดีมุกไปหาปรางที่คอนโด ปรางก็เลยพามา ด้วยกันเลย”
“ครับ”
“สวัสดีค่ะ พี่แม็กซ์” มุกพนมมือไหว้รุ่นพี่
“ครับ นั่งลงก่อนสิ” แม็กซ์เอ่ยเสียงราบเรียบ
“มุกเขากำลังหางานทำอยู่ ที่บริษัทพอจะมีตำแหน่งว่างไหม
“อ้าว! เหรอ น่าเสียดายจัง ช่วงนี้ตำแหน่งไม่ว่างเลย พี่ขอให้ ได้งานเร็วๆ นะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“อยากทานอะไรก็สั่งได้ตามสบายเลยนะ พี่เป็นเจ้ามือเอง แม็กซ์วางเมนูลงตรงหน้าหญิงสาวรุ่นน้อง
“ค่ะ” มุกยิ้มรับ
“คิดถึงจังเลย รู้ไหม” มือหนาโอบเอวปรางเอาไว้แน่นพร้อม
กับส่งสายตาหวานไปให้เธอ
“ปรางก็คิดถึงแม็กซ์ค่ะ” ส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม
“ดื่มกาแฟเสร็จแล้ว จะไปไหนกันต่อดีคิดถึงจะแย่อยู่แล้ว”
“ปรางตามใจแม็กซ์ค่ะ”
“งั้นก็ไปคอนโดปรางกันนะ อยากจะชื่นใจจะแย่
“แม็กซ์! พูดอะไร เราไม่ได้อยู่กันสองคนนะ มุกก็นั่งอยู่ด้วยปรางต่อว่าชายหนุ่มไม่จริงจังนัก
“ตามสบายเลยค่ะ มุกเข้าใจ” มุกส่งยิ้มให้คนทั้งคู่
“เห็นไหม ว่ามุกเขาเข้าใจเราสองคนเป็นอย่างดี แม็กซ์ยื่น มือหนาไปบีบหยอกล้อแก้มนุ่มๆ ของปรางเล่นด้วยความมั่น เขียว
เธอดีใจที่ปรางกับแม็กซ์ไม่เคยรังเกียจผู้หญิงฐานะต่ำต้อย อย่างเธอเลย ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะมีฐานะที่ร่ำรวยมากมายเพียง ใด แต่กลับไม่เคยดูถูกเหยียดหยามในตัวเธอเลยสักครั้ง แต่ กลับเมตตาเอ็นดูเธอมาโดยตลอดตั้งแต่ที่รู้จักกันมาจนมาถึงทุก วันนี้ ซึ่งเธอซึ้งใจในคนทั้งสองมาก
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ