หนุ่มอิตาลี

เสียงของไมค์ตวาดลูกน้องพร้อมกับมองไปรอบ ๆ ดวงตาของนาชาพร่าเลือนคิดว่าวันนี้ตัวเองต้องถูกจับแน่

“ครับนาย”

“ปล่อยเธอถ้าแกไม่อยากตาย”

ก่อนที่มือดำเมี่ยมของผู้ชายร่างยักษ์จะถูกตัวนาชา เสียงเหี้ยมของคนคนหนึ่งพลันดังขึ้น

เควิลจัดการกับคนของไมค์อย่างรวดเร็ว ทักษะการต่อสู้ ของเขาดีมากอย่างไม่น่าเชื่อ พริบตาคนพวกนั้นก็นอน กองรวมกันอยู่ที่พื้น

“เจ็บมากหรือเปล่า”

เควิลสอดมือเข้าไปใต้ร่างเล็กของนาชาแล้วอุ้มเธอขึ้น มา หญิงสาวหน้าซีดเผือด ความเจ็บปวดกระจายไปทั่ว ท้อง

“เจ็บค่ะ”

เควิลกดโทรศัพท์โทรหาเก่ง ส่งต่อเรื่องทั้งหมดอย่างรวดเร็วแล้วอุ้มนาชา นรีบพาหญิงสาวไปโรงพยาบาลที อยู่ใกล้ที่สุด

นาชาถูกตรวจร่างกายอย่างละเอียดโดยมีเควิลคอย ดูแลไม่ห่าง น้ามดและน้าเอ็มมี่รีบมาโรงพยาบาลด้วย ความตกใจ

นาซารู้สึกดีขึ้นมากแต่เควิลขอให้เธอนอนโรงพยาบาล สักสองสามวันเพื่อดูอาการให้แน่ใจ ทั้งน้ามดและน้าเอ็มมี่ ต่างเห็นด้วยนาชาจึงเถียงไม่ออก

เควิลอาสาเฝ้านาชาเอง ผู้ใหญ่ทั้งสองยิ้มไม่หุบ

“ดูแลน้องดี ๆ นะเควิล ขวัญเสียแย่เลย” น้าเอ็มมี่บอก ขณะที่ลูบศีรษะนาชาเบา ๆ

“ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะดูแลนาชาเอง”

“ไม่ต้องก็ได้ค่ะ นาชาไม่ได้เป็นอะไรมากเกรงใจคุณเค วิล” นาชารีบปฏิเสธ

เควิลก้มตัวลงกระซิบบอกนาชา

“ไม่รู้ว่าไอ้หมอนั่นมันใหญ่ขนาดไหน แต่ถ้ามันแค้นแล้ว ส่งคนมาทําร้ายตอนนั้นก็ไม่มีใครช่วยได้นะ”
เขากำลังขู่เธอ นาซาเม้มปากเธอยังกลัวอยู่ไม่น้อย อย่างน้อยเควิลก็ได้ช่วยเธอเอาไว้ ถึงจะไม่ต้องการแต่ใน นาทีนี้เธอก็จําใจยอมรับการคุ้มครองจากเขา

น้าเอ็มมี่และน้ามดต่างมองหน้ากันยิ้ม ๆ ความสัมพันธ์ ระหว่างนาชาและเควิลดูเหมือนจะพัฒนาขึ้นแล้ว

“แล้วคนร้ายตำรวจว่ายังไงบ้าง”

น้ามดยังกังวล เธอรู้จักกับไมค์เพราะเขาตามนาชามา หลายปี ผู้ชายคนนั้นน่ากลัวอีกทั้งที่บ้านยังมีอิทธิพลค่อน ข้างมากหลังจากหายไปนานในที่สุดผู้ชายคนนั้นก็กลับ มาอีก

“ไม่ต้องห่วงครับผมไม่ปล่อยให้มันกลับมาทำร้ายนาชา

อีกแน่”

“โตขึ้นผมจะต่อยมวยเหมือนพี่เควิล พี่เควิลเท่ห์มากเลย

ครับ”

จู่ ๆ นาวาที่นิ่งเงียบมาตลอดก็พูดขึ้น เควิลอุ้มเด็กน้อย ให้มานั่งบนตัก

“ได้เลยพี่จะสอนเองดีหรือเปล่า นาวาจะได้เก่งเหมือนพี่”
“ดีครับอัดคนร้ายจนล้มเลย ผมจะปกป้องพี่นาชาเอง”

เควิลหัวเราะ พูดคุยกับเด็กน้อยอย่างสนุก บรรยากาศดู ผ่อนคลายลงกระทั่งถึงเวลาเย็น น่าเอ็มมี่กับน้ามดจึงพา นาวากลับบ้าน

อาหารเย็นของนาซามาส่งที่ห้อง หญิงสาวสังเกตว่า อาหารค่อนข้างจะพิเศษ ไม่ได้จืดชืดเหมือนอาหารของ โรงพยาบาลทั่วไป

“มาผมป้อน”

นาชามองหน้าเขาทั้งส่ายหน้า

“ฉันโดนต่อยท้องนะคะ ไม่ได้เจ็บมือหรือพิการ”

“ยังเจ็บไม่ใช่เหรอ ผมป้อนดีกว่านะอย่าดื้อเลย”

จู่ ๆ เขาก็เอาใจใส่ขนาดนี้ นาชารู้สึกว่าใจของตัวเอง แกว่ง ๆ ยังไงพิกล เธอเม้มปากเควิลจึงจับคางของเธอ ก้ม หน้าลงมาแทบจะแนบชิดริมฝีปาก

“ไม่ให้ป้อนจะจูบนะ”

“เฮ้ย คุณบ้าไปแล้ว เกี่ยวไรกับจูบคะ”
“ผมเคยจูบคุณมาแล้วทำไมจะจูบไม่ได้”

นาขามองเขาอย่างตกตะลึง

“คุณจําได้เหรอคะ”

“คุณเห็นผมปัญญาอ่อนเหรอถึงจะลืมได้ง่าย ๆ เหมือน คุณ”

“ฉันไม่ได้ลืมสักหน่อย เพียงแต่คิดว่าไม่ใช่เรื่องที่เราจะ มารื้อฟื้นกันอีก เรื่องบางเรื่องก็น่าอายเกินกว่าจะพูดถึง”

“สำหรับคุณ ผมไม่รู้สำหรับผมมันสนุกและน่าจดจำ มาก”

นาชาทำท่าแปลกใจกับท่าทางของเขา และรู้สึกแปลก ประหลาด ทั้งอับอายที่ตัวเองเคยขายตัวให้เขา ทั้งดีใจที่ เขาไม่ลืมเธอ ทั้งโกรธที่เขาพูดคล้ายกับเธอเป็นของเล่น สนุก ๆ ชิ้นหนึ่ง

“อย่าล้อเล่นเลยค่ะ”

“ผมพูดจริง”
เห็นท่าทางจริงจังของเขานาชาก็รู้สึกกลัว จึงยอมให้เขา ป้อนแต่โดยดี อาหารวันนี้เป็นอาหารอ่อน ๆ แต่รสชาติ อร่อยมาก เธอจึงกินไปเยอะทีเดียว

“ผมสั่งมาจากภัตตาคารชั้นหนึ่ง รสชาติถูกปากล่ะสิ”

เควิลชวนคุย นาซามองเขาเหมือนไม่เชื่อ สุดท้ายเขาก็ เข้าเรื่อง

“พอจะบอกได้หรือเปล่าว่าระหว่างคุณกับไอ้หน้าเห่ยนั่น เกิดอะไรขึ้นกันแน่”