ตอนที่ 4

หล่อนก้าวออกมาจากห้องนอนในยามเช้าตรู่ ในชุดนอนเนื้อ ผ้าบางเบาและโนบราด้วยความตกใจ เพราะได้ยินเสียงเจ้าบ๊อบ บี้ สุนัขพันธุ์ไทยแท้ที่เลี้ยงเอาไว้ส่งเสียงเห่ากรรโชกรุนแรง

“พวก… พวกคุณเป็นใคร?

ผู้ชายในชุดสูทสีน้ำตาลไหม้พอดีตัวก้าวเข้ามาภายในบ้าน โดยไม่รอให้เจ้าของบ้านอย่างหล่อนเอ่ยปากอนุญาต พวกเขามี กันสองคน ผู้ชายคนแรกตัวสูงใหญ่กว่า และดูน่าเกรงขามกว่า ในขณะที่ผู้ชายอีกคนตัวเล็กกว่า และท่าทางอ่อนน้อมต่อผู้ชาย คนแรกมากนัก

“ออกไปนะ

ท่าทางไม่มีความกริ่งเกรงของผู้ชายผู้มีรูปโฉมงดงามราวกับ เดินออกมาจากหนังสือที่รวบรวมผู้ชายหล่อเอาไว้ยังไงยังงัน

หล่อนอ้าปากค้างเติ่ง สมงสมองหยุดทำงาน เพียงแค่ได้สบ ประสานสายตากับผู้ชายตรงหน้าเท่านั้น เขา… เขาหล่อราวกับ ไม่ใช่คนจริงๆ

รูปร่างเพรียวก๋าย่า สมบูรณ์แบบอยู่ในชุดหรูหราราคาแพง ระยับ ดวงตาของเขารียาวและหวาน คิ้วของเขาคมเข้มและ หนาดกจนน่าแปลกใจ จมูกของเขาก็โด่งมาก ตรงปลายงองุ้ม แปลกตา ริมฝีปากบางเฉียบสีแดงสดช่างน่าค้นหาเหลือเกินว่าภายในนั้นซ่อนอะไรเอาไว้

หล่อนพยายามควบคุมจังหวะของการหายใจ และก็พยายาม บอกตัวเองให้ละสายตาจากผู้ชายตรงหน้าให้ได้ และให้เร็วที่สุด

เขาหล่อเกินไป หล่อ… หล่อชนิดที่ว่าทำให้หล่อนผู้ไม่เคย พิสมัยในตัวผู้ชายมาก่อน ถึงกับตะลึงตะลานอ้าปากค้างราวกับ คนปัญญาอ่อน

โอ้… โอ้ พระเจ้า ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้ดูดีนักนะ หรือว่าเขา ผุดออกมาจากนิตยสาร

“มองผมพอแล้วใช่ไหม มาริสา กอบกุล”

โอ้ ตายแล้ว เสียงของเขาก็ช่างน่าฟังนัก แม้ว่าน้ำเสียงนั้นจะมี กระแสแห่งความไม่พอใจแฝงอยู่ด้วยก็ตาม นี่หล่อน หล่อนกำลัง เป็นบ้าใช่ไหม

“มาริสา กอบกุล”

เขาเรียกหล่อนด้วยชื่อของพี่สาวฝาแฝด และนั่นก็ทำให้หล่อน พอเรียกสติคืนมาได้บ้าง

“คุณ… เป็นใครคะ”

เขาระบายยิ้ม แม้มันจะเป็นรอยยิ้มที่ไม่เป็นมิตรนักก็ตาม แต่ มันก็ทำให้หล่อนแทบอยากจะคุกเข่าและคลานเข้าไปกอดลำขาทรงพลังของเขา และวิงวอนให้เขาร่วมรักเสียเดี๋ยวนี้

โอ้…ม่าย… นี่มันอะไรกัน หล่อนคิดเรื่องบ้าๆ เรื่องอับอาย แบบนี้ออกมาได้ยังไงกันกัน

หญิงสาวพยายามรวบรวมสติ และละสายตาจากความงดงาม ของผู้ชายตรงหน้าอย่างเร่งด่วน แน่นอนว่าหล่อนทำได้ในเวลา

ต่อมา

มองหน้าอกของเขาแทนก็แล้วกัน…

หล่อนบอกตัวเองเบาๆ ในอก

“คุณมาหาพี่แมรี่หรือคะ”

“พี่แมรี่?”

ผู้ชายที่หล่อสุดในสามโลกเลิกคิ้วสูง และจ้องหน้าหล่อน ก่อน จะลดลงไปมองหน้าอกหน้าใจหัวนมดันชุดนอนออกมาเป็นรูป

รอยอย่างดูแคลน

หล่อนลดสายตามองตาม ก่อนจะต้องหน้าแดงก่ำ และรีบ ยกมือขึ้นกอดอกเอาไว้

“ฉัน…ฉันเพิ่งตื่น…”

เขาแสยะยิ้มหยัน

“ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณถึงได้…” เขาหยุดพูดแค่นั้น ก่อนจะไหวไหล่น้อย

“เอาล่ะ เข้าไปแต่งตัวให้เรียบร้อย และออกมาคุยกับผม
แม้เขาจะหล่อเหลาจนน่าลากไปปล้ำ แต่กระนั้นเขาก็ไม่มีสิทธิ์ มาออกคำสั่งแบบนี้กับหล่อน

“คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน”

“งั้นคุณก็คงอยากคุยกับผม ทั้งๆ ที่หัวนมของคุณกำลัง ทักทายสายตาของผมอยู่ว่ายังงั้นเถอะ”

“la…”

“นี่ถ้าสามหาวกับองค์…

“ช่างเถอะ มาฮัด”

เจ้าชายอัฟฟานหันไปปรามคนของตัวเองที่ยืนก้มหน้าอยู่ด้าน

หลัง

“ไปใส่เสื้อในมาให้เรียบร้อย ผมไม่อยากคุยกับหัวนมของ

แล้วเขา… ผู้ชายที่องอาจพึ่งผายก็เดินลงบันไดไป หลังจาก ออกคำสั่งกับหล่อนเสร็จ

“ไอ้คนบ้า ทำตัวราวกับว่าเคยชินกับการออกคำสั่งมาตั้งแต่ เกิดอย่างนั้นแหละ”

“ใช่ ผู้ชายคนนี้ออกคำสั่งมาตั้งแต่เกิด และคุณก็ต้องปฏิบัติ ตามคำสั่งด้วย คุณมาริสา”

อาริตารู้สึกอึดอัดไม่น้อยที่คนแปลกหน้าพวกนี้เรียกหล่อนว่า มาริสา แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น
“รับทราบเจ้าค่ะ”

หล่อนกระแทกเสียงตอบก่อนจะรีบบหายเข้าไปในห้องนอน ของตัวเองทันที

มายัดยืนมองบานประตูที่ปิดสนิทลงนิ่ง มองอย่างไม่เข้าใจ เลยสักนิด

“ทำไมเธอถึงไม่เห็นแสดงทีท่าว่าจะชดจำฉันได้เลย ทั้งๆ ที่เธอ ก็เข้าใจมาตลอดนี่น่าว่าเราคือองค์ชายอัฟฟาน ว่าที่เจ้าบ่าวของ เธอ”

องครักษ์พยายามคิดหาเหตุผลกับท่าทางเฉยเมยของหญิง สาวที่ตัวเองเคยร่วมเสพสังวาสด้วย แต่ยังไม่ทันได้คำตอบ เสียง ทรงอำนาจของเจ้าชายอัฟฟานก็ดังขึ้นเสียก่อน

“ลงมานี มาฮัด”

“พ่ะย่ะค่ะองค์ชาย

เขารีบหมุนตัวลงบันไดไปหาเจ้านายสูงศักดิ์ด้วยความรีบร้อน

เจ้าชายอัฟฟานนั่งลงบนเก้าอี้ปูนสีขาวที่วางอยู่หน้าบ้านไม้ สองชั้นหลังย่อม

“องค์ชายพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมมีเรื่องไม่ค่อยเข้าใจนัก อยากจะ

กราบทูล… “ถ้าเป็นเรื่องแม่มาริสา หยุดพูดเถอะ เราไม่อยากจะรับฟัง

ชายหนุ่มนั่งนิ่ง และพยายามบังคับให้สมองหยุดนิ่งด้วย แต่เขากลับไม่อาจจะหักห้ามความคิดของตัวเองได้แม้แต่นิดเดียว

ความจริงเขาเคยเห็นมาริสาจากทางรูปถ่ายมาก่อน และเห็น

มาหลายครั้งแล้ว แต่ไม่น่าเชื่อว่าตัวจริงของเจ้าหล่อนจะดูแตก ต่างไปจากรูปถ่ายพวกนั้นมาก ไม่ใช่ใบหน้าที่แตกต่างออกไป แต่เป็นกิริยา ท่าทาง และ

สายตาที่หล่อนมองมายังเขา

ดวงตากลมโตไหวระริก เบิกกว้างยามที่เห็นเขา มันบอกให้ ผู้ชายที่ช่ำชองในเรื่องของสตรีเช่นเขาเดาได้ไม่ยากว่า มันเป็น สายตาของผู้หญิงที่ไม่เคยพบเห็นชายหนุ่มถูกใจมาก่อน

บ้าจริง ทำไมเขาจะต้องเอาเรื่องของผู้หญิงที่ตัวเองไม่ต้องการ มาคิดให้รกสมองด้วยนะ

แต่เขาตัดหล่อนออกไปไม่ได้ นี่แหละคือปัญหาอันยิ่งใหญ่

เจ้าชายสูงศักดิ์ถอนใจแผ่วเบา ภาพในหัวยังคงมีผู้หญิงคน นั้นฝังแน่นอยู่

ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ตัวเล็กนิดเดียว ส่วนสูงก็ยังไม่ถึงบ่าของเขา

เลย แต่ในความเล็กกะทัดรัดเช่นนั้น กลับอวบอิ่มน่าฟอนเป็น

หัวนมของหล่อนเล็กนิดเดียว แต่ฐานเนื้อนวลอวบใหญ่น่าจะ ล้นมือของเขา

ระยำ ทำไมเขาจะต้องคิดถึงหัวนมของยายนั่นด้วย มาริสา สําส่อน และถึงขนาดใจง่ายยอมตกเป็นภรรยาของมาฮัดไปแล้ว เขาจะไปคิดถึงหล่อนทำไม
แม้จะพยายามบอกตัวเอง แต่ความสะสวยแปลกตาที่ไม่เคย พบเห็นจากหญิงใดมาก่อน กลับทำให้เขาไม่อาจจะหยุดคิดถึง หล่อนได้

“องค์ชายทรงเป็นอะไรไปพะย่ะค่ะ

“เราเป็นอะไรหรือ

“กระหม่อมเห็นองค์ชาย นั่งขมวดพระขนงตลอดเวลาเลยค่ะ

ย่ะค่ะ”

“เราทำแบบนั้นหรือ

“ใช่ พ่ะย่ะค่ะ”

“เราคงกำลังเครียดกับการเจรจาที่กำลังจะเกิดขึ้นล่ะมั้ง เจ้าชายอัฟฟานถอนใจออกมา ก่อนจะผุดลุกขึ้นยืนตระหง่าน “เราหวังกับการเจรจาครั้งนี้เอาไว้มาก

“กระหม่อมมั่นใจว่าองค์ชายจะต้องเจรจาสำเร็จพ่ะย่ะค่ะ”

“เราก็หวังแบบนั้นแหละ”