ตอนที่ 13 สามวันกลับบ้าน

เขาถามขึ้นทำให้หวาเหวินรู้สึกโมโห

แล้วพูดออกมาด้วยความโกรธว่า “หากคุณไม่เห็นด้วยสัญญา ของเราก็จบแค่นี้”

เธอคิดตัวเองฟังเขาแล้วตามมาถึงบ้านตระกูลเจียง มาเรียก พ่อเรียกแม่ของเขาไว้หน้าเขาไปหมดแล้ว

อะไรนะวันนี้บอกจะย้ายบ้าน แล้วยังจะให้เขาเข้าไปอยู่ในบ้าน ตระกูลหวาเนี่ยนะ

นี่มันประชดหรือ

รู้ทั้งรู้ว่าตระกูลหวาตอนนี้กำลังลำบาก ตระกูลเจียงไม่ได้ แน่นอน ยังจะตั้งใจพูดว่าจะเข้าไปอยู่ในบ้านตระกูลหวาอีก

จริงๆแล้ว หวาเหวินเข้าใจผิด เจียงหยู่แค่รู้สึกน่าเธอน่าแกล้ง เขาจึงแกล้งหยอกแค่นั้นเอง

คิดไม่ถึงว่าจะทำให้เธอโกรธจริงๆ เขาดูเธอโกรธจริงแล้วก็รีบขอโทษ

“ผมแค่ล้อเล่นเองดูคุณสุนิสัยนี้ เฟิงหวาหลีใช่ไหม ที่นั่นผม รู้จัก ตระกูลหวาสร้างเอาไว้เมื่อห้าปีที่แล้ว เป็นบ้านสไตล์จีน คิด ไม่ถึงว่าคุณอายุยังน้อยแบบนี้จะชอบอะไรที่เป็นจีนๆแบบนี้ แต่ก็ นะ ฉันจะหน้าด้านย้ายไปอยู่กับเธอด้วย ดีเหมือนกันฉันเองก็อยู่ที่นี่มาพอแล้ว”

ย้ายบ้านสําหรับเลี้ยงหมู่คือไม่มีความเห็นยังไงก็ได้

คิดๆดูยังไงก็แต่งงานแล้วอยู่ที่ไหนก็ได้ บ้านใหญ่งานใหญ่ บ้านก็ต้องมี

ยังไงเสียหวาเหวินก็พูดแล้วว่าจะอยู่ที่นั่นงั้นก็ไปอยู่ที่นั่นแล้ว

กัน

หลังจากที่ทั้งสองคุยกันอย่างไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ หวาเหวิน เตรียมตัวจะพักผ่อนไม่รบกวนเขาอีก

หวาเหวินกอดผ้าห่มเตรียมจะไปนอนที่พื้น เขาก็ล้มตัวลงนอน ทันที

“An….”

“ผมชอบนอนที่พื้น เย็นสบายดี” พูดจบเจียงหยูก็หลับตาทันที หวาเหวินไม่รู้จะพูดอะไรดี ผู้ชายคนนี้มีนิสัยเร่ร่อนหรือไงกันนะ

ก่อนหน้านี้บอกจะนอนที่เตียง ตอนนี้เธอปูที่นอนที่พื้นดีแล้วก็ มาแข่งอีก

หวาเหวินโกรธแล้วก็หันหน้าหนีขึ้นเตียงไป ดึงผ้าห่มปิดไฟ แล้วไม่พูดอะไรอีกเลย

นี่คือครั้งแรกที่เธอนอนกับผู้ชายในห้องเดียวกัน โชคดีที่เจียง หยู่ไม่ได้ทีนิสัยที่แปลกประหลาด ทั้งสองต่างคนต่างนอน
เช้าของวันถัดมา เจียงหยู่ยุ่งอยู่ที่บริษัททั้งวัน หวาเหวินอยู่ที่ บ้านไม่ออกไปไหน และมันก็เป็นวันที่เงียบสงบอีกวันหนึ่งผ่านไป พริบตาเดียวก็มาถึงวันที่สาม

เช้าวันนี้ ทั้งสองกินข้าวเช้าที่บ้านตระกูลเจียงเสร็จก็พาสาวใช้ ซุนเถากลับมาที่บ้านตระกูลหวาด้วยกัน

นี่คือธรรมของคนทางเหนือที่พูดกันว่าสามวันกลับบ้านแม่

เป็นประเพณีอย่างหนึ่ง หลังจากที่เจ้าสาวแต่งงานได้สามวันก็ ต้องพาสามีและนำของขวัญกลับมาบ้านแม่ มาขอบคุณบ้านแม่ที่ คอยดูแลมาตลอดหลายปี

หวาเหวินไม่ได้รู้สึกอะไรกับตระกูลหวา คนเดียวที่เธอนึกถึง คือนายหญิงแก่

คนขับรถของเจียงหยู่ขับรถเบนท์มาส่งพวกเขาที่บ้านตระกูล

หวา

และมาพร้อมกับของขวัญล้ำค่ามากมาย ของพวกนี้เจียงห เป็นคนจัดการเองทั้งหมด

มีทั้งโสม ถั่งเช่า รังนกอินเดียแล้วก็อ่างอาบน้ำที่ส่งตรงมาจาก เมืองนอก

วันนี้ที่บ้านตระกูลหวาเองก็คึกคักน่าดู รู้ว่าหวาเหวินจะกลับมา พี่สาวต่างก็พากันกลับมา

พอเข้าประตูมาเจียงหยู่ก็เห็นทุกคนอยู่ในห้องรับแขก
“อัยหยา เมื่อกี้พึ่งพูดถึงพวกเธอเอง นี่ก็กลับมาเข้าจริงๆ คําพูดนี้คือพี่สาวของหวาเหวิน หวาซวง และเป็นประธาน บริษัทตระกูลหวา

สามปีก่อนหวาเงินเยวความดันขึ้นสมองจนต้องนอนโรง พยาบาล ก็เลยถอยออกมา

งานกิจการทุกของล้วนให้ลูกสาวคนโตกับลูกสาวคนรอง จัดการ

“พี่ใหญ่” เจียงหยู่ปากหวานทักทายหวาชวง

หวาซวงยิ้ม “ชีวิตน้องสาวของฉันคนนี้ช่างโชคดีจริงๆ เดิมที คือแต่งงานกับแซ่จื่อจ้วน คิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นมา แต่ก็โชคดีที่ตอนจบสวยงาม พวกเธอสองคนก็ต้องดูแลรักษา พรหมลิขิตนี้ไว้ให้ดีๆ”

คำพูดนี้ไว้ว่าจะทางตรงหรือทางอ้อมก็มีความหมายมากมาย ซ่อนอยู่

คำพูดพวกนี้หวาเหวินได้ยินก็ไม่ค่อยดีใจ รู้สึกแต่เพียงแค่จะ

อ้วก

“คุณย่าล่ะ” เธอมองไปที่หน้าของคนพวกนั้น สีหน้าไม่ปกปิด ความรังเกียจเลย