ตอนที่ 5 นี่เหรอพ่อคน

ดนัยณัฐโมโหมากที่ยี่หวาทำเหมือนไม่สนใจเขา จึงรีบ เดินตามขึ้นไปแล้วกระชากแขนของยี่หวาอย่างแรง แต่ เพราะยี่หวายังไม่ทันได้ตั้งตัวจึงเซถลาถอยหลัง บวกกับ ขาที่อยู่บนบันไดจึงทำให้ทรงตัวไม่อยู่เลยตกลงไปข้าง ล่าง

ส่วนดนัยณัฐปล่อยแขนยี่หวาก่อนที่เธอจะตก ทำให้เขา รอด…

ดังนั้นยี่หวาที่ตกลงมาทำให้หัวได้ไปกระแทกกับขอบ บันไดอย่างแรง เลือดสีแดงค่อยๆ ไหลลงมาเปื้อนชุด นักเรียนของเธอไม่หยุด

“แกคงไม่ได้คิดว่าฉันจะฆ่าแกใช่ไหม”

น้ำเสียงเย็นชาออกมาจากปากดนัยณัฐ รวมถึงสีหน้าไร้ ความรู้สึก ทำให้ยี่หวาที่ตอนแรกคิดว่าพ่อคงไม่ได้ตั้งใจ กลับต้องเปลี่ยนความคิดใหม่ทันที

“ถ้าพ่อไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ช่วยพาหนูไปโรงพยาบาลหน่อย ได้ไหม”

โชคดีที่ยี่หวายังพอมีสติอยู่บ้าง เพราะถ้าเธอสลบไปมี หวังเธออาจจะได้นอนตายอยู่ข้างล่างตรงนี้ เนื่องจากเธอ รู้ว่าคนในบ้านหลังนี้คงไม่มีใครอยากจะพาเธอไปหาหมอหรือก

“ดูด้วยตอนนี้มันกี่โมงแล้ว ถ้าอยากไปมากก็หารถไป เอง” แล้วความคิดของเธอก็ไม่เคยผิดจริงๆ เมื่อได้ยินสิ่ง ที่คนเป็นพ่อพูดออกมา

“งั้นหนูขอเงินหน่อยได้ไหม”

“ฉันไม่ให้ แกก็เอาเงินที่ไปนอนกับผู้ชายวันนี้มาใช้สิ” ว่า จบดนัยณัฐก็เดินหันหลังขึ้นห้องไปเลย ปล่อยให้ยี่หวา ยืนเลือดไหลอยู่ข้างล่างคนเดียว

นี่เหรอพ่อคน?

พ่อคิดว่าวันนี้เธอไปขายตัวมาจริงๆ สินะ แล้วเธอจะทำ ยังไงดี เงินเก็บเธอก่อนหน้านี้ก็เอาไปซื้อเสื้อกับข้าวต้ม แล้วก็ยาให้ผู้ชายคนนั้นหมดแล้ว

เนื่องจากยี่หวาจะได้เงินไปโรงเรียนแค่วันละยี่สิบบาท จากแม่นม อันที่จริงเธอจะต้องได้ไปโรงเรียนวันละพันแต่ แม่เลี้ยงก็เก็บไปหมดไม่ให้เธอเลยสักบาท ดังนั้นทุกครั้ง เธอจะคอยเก็บเงินที่ได้ไว้ซื้อยาทำแผลตัวเอง ส่วนข้าว เธอก็จะกินกับแม่นมในครัวตอนเช้าก่อนที่ทุกคนจะตื่น เลยใช้เงินในส่วนนี้ซื้อแค่น้ำตอนเที่ยง ซึ่งเธอจะได้กิน ข้าวแค่วันละมื้อ แต่เธอก็อยู่ได้เพราะชินแล้ว
ยี่หวาเดินออกมาจากบ้านทั้งสภาพแบบนั้น อย่างน้อยๆ อุปกรณ์ทำแผลของเธอก็อยู่ที่ฐานลับ แล้วก็ยังมียาฆ่า เชื้อกับยาแก้ปวด ขอให้ผู้ชายคนนั้นก่อนหน้านี้ อาจจะ พอช่วยบรรเทาอาการเจ็บนี้ได้ ส่วนพรุ่งนี้ค่อยไปทําแผล ที่ห้องพยาบาลของโรงเรียนแล้วกัน

ภายในรถยนต์สีดำคันหนึ่ง กำลังจอดอยู่หน้าประตูบ้าน จิรภิญญากุล เนื่องจากวายุเป็นห่วงหญิงสาวคนนั้นที่ช่วย ชีวิตเขาไว้ แต่เพราะเธอปฏิเสธที่จะให้เขาไปส่ง ทำให้ เขาต้องขับรถตามหลังโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว อย่างน้อย เขาก็จะต้องได้เห็นว่าเธอถึงบ้านอย่างปลอดภัยเสียก่อน

ธาราธรไม่เข้าใจว่าพี่ชายเขาเป็นอะไร เพราะโดนยิง ทําให้สมองกระทบกระเทือน หรือว่าโดนวางยากันแน่ ถึงได้ให้เขาขับรถตามผู้หญิงคนนั้น ทั้งๆ ที่พี่เขาไม่เคย สนใจผู้หญิงคนไหนเลย จนที่บ้านคิดว่าเขาเบี่ยงเบนทาง เพศแล้ว

แต่ธาราธรจะรู้สึกยินดีกว่านี้ ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่

หวา…

“ผมขับรถกลับได้ยังครับ” ธาราธรพูดด้วยน้ำเสียงไม่ พอใจ ถ้าพี่เขาจะโกรธก็ตามใจ เพราะเขาไม่ชอบผู้หญิง คนนั้นจริงๆ ผู้หญิงที่เอาแต่ทำร้ายคนอื่นแบบนั้น
“มีปัญหาอะไร” วายุถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นและ หน้าเย็นข

ธาราธรที่รับรู้ได้ถึงความโกรธของพี่ชายก็รีบอธิบาย ทันที “ผู้หญิงคนนั้นเคยคิดจะฆ่าเพื่อนตัวเอง แถมยังคอย ทำร้ายคนอื่นตลอด

“เหตุผล” น้ำเสียงเรียบเฉยออกมาจากปากวายุ แสดงให้ เห็นว่าเขาไม่เชื่อในสิ่งที่ธาราธรพูด

“เพราะเธออิจฉาที่คนพวกนั้นรวยกว่า”

“เหรอ” วายุกดเสียงต่ำ สายตามองไปยังบ้านที่อยู่ตรง หน้า ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้งว่า “แล้วบ้านใคร”

มันแปลว่าเธออยู่บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้จะจนได้ไง…

นั้นเป็นสิ่งที่ธาราธรสงสัยเหมือนกัน เพราะที่โรงเรียน ทุกคนต่างก็รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นจนมาก แม้แต่เงินข้าวเที่ยงก็ ไม่มีกิน ทำให้อิจฉาพวกคนที่รวยกว่าจนต้องคอยทำร้าย คนพวกนั้นอยู่ตลอด

“เธออาจจะเป็นคนใช้

วายุไม่ได้ตอบอะไร แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะเชื่อ เขารับรู้ได้ถึงกลิ่นอายสูงส่งจากตัวหญิงสาวคนนั้น บวกกับ กิริยาท่าทาง ดูยังไงก็รู้ว่าถูกสอนมาด้

วายุไม่รู้ว่าอะไรที่ทําให้ธาราธรคิดแบบนั้น คนที่ตัดสิน ใจช่วยชีวิตคนอื่นโดยไม่มีความลังเลทั้งที่รู้ว่าเสี่ยงจะไป ฆ่าคนอื่นได้ไง

แล้วก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้วายุรู้สึกว่าเธออาจจะไม่ ปลอดภัยก็เลยตามมา แต่ในเมื่อเห็นว่าหญิงสาวเข้าบ้าน ไปได้สักพักแล้ว วายุก็หายห่วง “กลับเลย”