ตอนที่ 2 ขอโทษที่ทำให้เธอลำบาก

ดีที่ผู้ชายคนนี้แค่โดนกระสุนเฉี่ยวแผลเลยไม่ลึกมาก แต่เพราะเลือดออกเยอะเกินไปเลยทำให้หมดสติ คงต้อง ให้เขานอนพักที่นี่ไปก่อน เพราะเธอเองก็ไม่มีเบอร์ติดต่อ ใครให้มารับเขากลับไปได้ในตอนนี้

ส่วนวันนี้เธอคงต้องขาดเรียนสักวันแล้ว…

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงในที่สุดวายุก็ค่อยๆ รู้สึกตัว ก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆ ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในที่แปลก ตา เขารีบลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปยังรอบๆ ห้องที่ค่อนข้าง เก่าและทรุดโทรม แถมยังเล็กและมืดมาก มีเพียงแสงไฟ สลัวๆ จากตะเกียงเทียนที่ทำให้เห็นว่าภายในห้องมีแค่ เตียงเก่าๆ ที่เขานอนอยู่ แล้วก็โต๊ะกับเก้าอี้อย่างละหนึ่ง ตัวที่ตอนนี้มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งกอดอกสัปหงกอยู่ ข้างเตียง จากนั้นเขาก็เหมือนจะนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ เกิดเรื่องอะไรขึ้น

เขาโดนคนไล่ยิง จากนั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งมาช่วยเขา ไว้…

แปลว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนช่วยเขาไว้สินะ ตอนนั้นเขา กำลังคิดอะไรอยู่ทำไมถึงยอมให้เด็กมัธยมต้นคนนี้ช่วย เหลือได้ ถ้าใครรู้ว่านักธุรกิจพันล้านอย่างเขา ถูกเด็กผู้ หญิงใส่ชุดนักเรียนมัธยมต้นตัวเล็กๆ ช่วยเหลือจากการ ถูกไล่ยิงคงได้อับอายไปถึงชาติหน้าแน่
ถึงแม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นแค่เด็กมัธยม แต่การทำแผล ของเธอกลับละเอียดดูเรียบร้อยมากเลย ทั้งๆ ที่ก่อน หน้านี้เขาวิ่งหนีจนเหงื่อชุ่มไปทั้งตัว แต่ตอนนี้กลับไม่รู้ สึกเหนียวตัว แสดงว่าผู้หญิงคนนี้คงจะเช็ดตัวให้เขาด้วย สินะ

ในขณะเดียวกันนั้นยี่หวาก็สะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ ไม่ คิดว่านั่งอยู่ดีๆ จะเผลอหลับไปซะได้ แต่ก็ต้องตกใจกว่า เดิมเมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นว่าชายหนุ่มกำลังจ้องเขม็งมา ทางเธออยู่

พอเธอได้สติกลับมาก็รีบเอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “พี่ตื่นแล้วเหรอ คะ ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง เจ็บแผลอยู่ไหม”

“ไม่แล้ว เธอทำแผลดีมาก” วายุพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เพราะไม่อยากทำให้หญิงสาวตรงหน้าเขากลัว

พอยี่หวาได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มออกมาจนตาหยี เพราะตั้งแต่ เกิดมานอกจากแม่นมแล้วเธอยังไม่เคยถูกใครชมมาก่อน จึงรีบตอบกลับชายหนุ่มตรงหน้าด้วยเสียงอ่อนหวานและ แฝงไปด้วยความดีใจ “หนูทำแผลให้ตัวเองบ่อยๆ ก็เลย ชินแล้วค่ะ”

“เธอเป็นแผลบ่อยเหรอ”

ยี่หวานิ่งไปสักพัก ก่อนจะตอบออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแต่น้ำเสียงสั่นเครือว่า “หนูเป็นคนซุ่มซ่ามค่ะ”

เธอจะบอกอีกฝ่ายได้ยังไง ว่าเธอมักจะโดนคนที่บ้าน ตบตีอยู่บ่อยๆ ก็เลยได้แผลมาเป็นประจํา ความเลวร้าย ของคนในบ้านให้เธอรู้แค่คนเดียวก็พอแล้ว เพราะขนาด คนในบ้านนั้นเวลาที่ไม่ได้อยู่กับเธอสองคน ต่างก็แสดง ละครแสร้งทำตัวเป็นคนดีตลอด

วายุดูออกว่าหญิงสาวตรงหน้าโกหก แต่เขาก็ไม่อยากจะ ทําให้อีกฝ่ายต้องกดดัน เลยทําได้เพียงแค่ปล่อยผ่านไป ไม่ถามอะไรต่อ ได้แต่เปลี่ยนเรื่องแทน

“เธอพักที่นี่เหรอ”

“บางทีก็พักที่นี่ค่ะ”

“บางที?” วายุทวนคำพูดของหญิงสาว เพราะไม่ค่อย เข้าใจความหมายที่เธอพูดเท่าไหร่

“ใช่ค่ะ ถึงแม้ว่าที่นี่จะดูเก่าและโทรมมาก แถมยังไม่มี อะไรเลยแม้แต่ไฟฟ้า แต่มันก็เป็นที่ที่หนูอยู่แล้วรู้สึก ปลอดภัยสุดๆ เปรียบเสมือนฐานลับของหนูเลยค่ะ”

“แล้วปกติเธออยู่ที่ไหน”
ไม่รู้ว่าทำเขาถึงได้สนใจเรื่องของเธอ เด็กผู้หญิงคนนี้ ถึงแม้ว่าลักษณะท่าทางจะดูเป็นหญิงสาวที่มีความสดใส ร่าเริงสมวัย แต่ในสายตาของเธอเขากลับเห็นว่ามันแฝง ไปด้วยความโศกเศร้า เจ็บปวด และทรมาน

ทําไมเขาถึงได้เห็นเป็นแบบนั้น…

“หนูอยู่บ้านที่ห่างจากที่นี่ไม่กี่กิโลค่ะ จะว่าไปพี่ใส่เสื้อ ก่อนไหม พอดีว่าเสื้อของพี่มันขาดหนูก็เลยไปซื้อเสื้อยืด สีขาวให้ พี่ใส่ได้ไหม”

“ได้ ขอบคุณ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องแค่นี้เอง” ยี่หวาว่าจบก็หันไปเท ข้าวต้มบนโต๊ะออกจากถุงใส่ลงในถ้วยพลาสติกก่อนจะ ยื่นให้ชายหนุ่ม “แล้วนี่ก็ข้าวต้มถึงมันจะเย็นไปหน่อย เพราะหนูซื้อไว้ตั้งนานแล้ว แต่พี่ก็กินรองท้องสักหน่อยนะ คำสองคำก็ยังดีค่ะจะได้กินยา ส่วนโทรศัพท์ของหนูอยู่ ตรงข้างหมอน เผื่อพี่ต้องการใช้

“แสดงว่าวันนี้เธอไม่ได้ไปเรียนใช่ไหม” วายุพูดออกมา ด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด

แต่ยี่หวาก็ตอบกลับมาด้วยเสียงผ่อนคลายพร้อมกับส่ง ยิ้มให้เขา “ไม่เป็นไรค่ะ หนูเพิ่งขาดเรียนครั้งแรก ไม่ต้อง ใส่ใจค่ะ”
*ขอโทษที่ทำให้เธอลำบาก” ถึงยังไงวายุก็รู้สึกผิดอยู่ดี

“ไม่ลําบากเลยค่ะ อีกอย่างชีวิตคนสำคัญกว่า ถ้าจะให้ หนูไปเรียนโดยทิ้งพี่ไว้ตรงนั้น หนูทำไม่ได้หรอกค่ะ”

“ว่าแต่เธอไม่กลัวเหรอ ทั้งที่รู้ว่าฉันกำลังถูกคนตามฆ่า อยู่”

ถึงแม้ว่าตัวเธอเองจะเป็นแค่เด็กมัธยมต้น แต่กลับมี ความกล้าหาญมาก เพราะตามปกติคนเราถ้าเจอคนที่ กำลังถูกตามฆ่า แถมยังไม่ใช่คนรู้จัก ต่างก็ต้องหนีเอา ตัวรอดก่อนทั้งนั้น แต่ผู้หญิงคนนี้กลับเลือกที่จะช่วยเขา ยอมเสี่ยงอันตรายเป็นเพื่อนเขา

“ก็กลัวค่ะ แต่หนูก็ไม่สามารถทิ้งพี่ที่มีเลือดเต็มตัวขนาด นั้นได้อยู่ดี”

เมื่อเห็นแววตาของหญิงสาวตรงหน้าที่แสดงออกถึง ความจริงใจ วายุก็รู้ได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนี้ตั้งใจที่จะช่วย เขาจริงๆ ในใจของเขาก็รู้สึกสั่นไหวขึ้นมาทันที…