บทที่ 4 พ่อของลูก 1.2

นานกว่าสองชั่วโมงที่พิมลวัลย์และศิริกาญจน์นั่งคอย ปกรณ์อยู่ที่ด้านนอกห้องจัดเลี้ยง จนบัดนี้ร่างของหนู น้อยได้หลับอย่างเป็นสุขในอ้อมแขนของแม่บุญธรรม ที่ ให้ความรักความเอาใจใส่หนูน้อย เหมือนกับลูกในอก พิมลวัลย์อดทนรออย่างใจเย็นเพื่อเด็กน้อยที่น่าสงสาร ในอ้อมแขนของเธอคนนี้

แขกผู้มีเกียรติต่างทยอยกันกลับไปจนเกือบหมดแล้ว หากแต่ร่างของเจ้าบ่าวยังไม่มีวี่แววจะออกมาจากห้องจัด เลี้ยงแต่อย่างใด

“มาร์ค…แกไม่ออกไปจากห้องจัดเลี้ยงนี้ใช่ไหม?…นี่มัน จะสี่ทุ่มแล้ว….เด็กคนนั้นกับแม่ของเขารอแกอยู่ด้านนอก นะ” จักราบิดาของปกรณ์ถามอย่างเหลืออดที่เห็นลูกชาย นั่งดื่มบรั่นดีอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน โดยมีเจ้าสาวนั่งอยู่ข้างๆ

“อยากรอก็รอไป…จะไปสนใจทำไม” ปกรณ์พูดอย่าง ไม่ไยดี เขามั่นใจว่าไม่เคยมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนนี้ แล้วจะมีลูกกับเธอได้ยังไง ไม่ใช่ปลากัดนะที่มองตากัน แล้วจะได้ท้อง

“มาร์ค…แกควรจะออกไปจากห้องนี้ได้แล้วนะ…เจ้าสาว ของแกนั่งคอยแกเข้าหออยู่…หรือว่าแกจะนั่งดื่มบรั่นดียัน เช้า” จักราพูดอย่างเหลืออด
“ช่างเขาเถอะค่ะคุณพ่อ นารถรอได้” นีรนารถพูดแทรก

ขึ้น

“น่าเบื่อชะมัด…วันแต่งงานแท้ๆ ดันมีมารมาขวาง คอยดู นะจะเล่นงานให้สาสมเลยทีเดียว” ปกรณ์วางแก้วบรั่นดี ลงบนโต๊ะอย่างแรง สาวเท้าเดินออกไปจากห้องจัดเลี้ยง อย่างอารมณ์ขุ่นมัว เพื่อจัดการกับพิมลวัลย์ที่กล้าฉีกหน้า เขา และมาทำลายความสุขที่น่าจะมีมากล้น ให้เป็นความ ทุกข์ที่ยากจะกลืนกิน

“ไม่ต้องตามไป…ให้มาร์คมันจัดการด้วยตัวของมันเอง” จักราสั่งนีรนารถและลูกน้องของปกรณ์ไม่ให้เดินตาม ลูกชายของเขาออกไปจากห้องจัดเลี้ยง

ความคิดที่จะจัดการกับพิมลวัลย์เหือดหายไปทันที เมื่อ เห็นร่างของสองแม่ลูกที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ โดยลำแขนบาง โอบกอดรัดร่างของหนูน้อยไว้แนบอก นอนหลับอยู่บน เก้าอี้ทั้งสองคน โดยด้านข้างของเก้าอี้มีกระเป๋าใบใหญ่ และใบขนาดกลางอย่างละหนึ่งใบวางอยู่ ปกรณ์ไล่ สายตาไปตามใบหน้านวลยามหลับใหล ดวงตาทั้งสอง ข้างของเธอหลับพริ้ม คิ้วเรียวโก่งได้รูป จมูกโด่งรั้นเชิด นิดๆ อุปนิสัยน่าจะไม่ยอมใครง่ายๆ ริมฝีปากบางได้รูป หยักสวยสีชมพู ทุกส่วนของใบหน้าของเธอช่างถูกจัดวาง อย่างเหมาะเจาะ

ชายหนุ่มยืนพิจารณาพิมลวัลย์อยู่หลายนาที ผู้หญิงคน นี้ยิ่งมองยิ่งสวย เขาพยายามนึกว่าเคยเจอผู้หญิงคนนี้หรือเปล่า เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันตอนไหน แต่นึก เท่าไหร่ก็นึกไม่ออก เขาไม่แก่จนหลงๆ ลืมๆ สาวที่เคย นอนข้างกาย หรือสาวที่เคยกกกอดแนบชิดสักคนเดียว เคยนอนกันตอนไหนวะเนี่ย?…นึกไม่ออกสักที’ ปกรณ์ บ่นในใจ หรืออาจจะเป็นไปได้ว่าเคยหลับนอนกันยามที่ เขาเมาไม่ได้สติ แต่ไม่น่าจะเป็นไปได้ เพราะเขาไม่เคย ดื่มจนสติขาดขนาดนั้นสักครั้งเดียว

สายตาของเขาเลยมองมาที่หนูน้อย หน้าตาน่ารักน่าชัง รูปร่างอวบ ผิวขาวอมชมพู ที่พวงแก้มของหนูน้อยมี สีชมพูเล็กน้อยกระจายไปทั่ว ผมสีน้ำตาลเข้ม จมูกของ หนูน้อยโด่งเล็กน้อย ริมฝีปากสีชมพูสดเรียวเล็ก ทําให้ ใบหน้าของหนูน้อยน่ารักมากยิ่งขึ้น ปกรณ์มองหน้าหนู น้อยนิ่ง ก่อนจะเอื้อมมือหมายจะจับที่พวงแก้มอย่างคน ละเมอ

พิมลวัลย์ขยับตัวอย่างเมื่อยขบ ก่อนจะปรือตาขึ้นอย่าง ช้าๆ ภาพแรกที่เธอเห็นคือภาพของชายหนุ่มที่เธอมาท วงสิทธิ์ของความเป็นพ่อให้กับหนูน้อยในอ้อมกอดคน นี้ กำลังยืนดูเธอกับลูกอยู่ และเห็นมือของเขากำลังจับที่ พวงแก้มของศิริกาญจน์ เธอจึงปัดมือของเขาออกอย่าง แรง เพราะนึกว่าปกรณ์จะมาทำร้ายลูกของเธอ

“ทำอะไร?”

“ไม่ได้นึกพิศวาสอะไรขึ้นมาหรอก…แค่จะปัดยุงที่แก้ม เด็กคนนี้เท่านั้น” ปกรณ์แก้ตัว พิมลวัลย์ลุกขึ้นยืนโดยมีร่างของหนูน้อยกอดกระชับไว้ในอ้อมแขน

“จะไปกันหรือยัง?…ฉันกับลูกคอยคุณนานแล้วนะ”

“นี่เธอกะจะย้ายสำมะโนครัวมาอยู่บ้านฉันเลยหรือ ไง?…ถึงได้เตรียมเสื้อผ้ามาพร้อม…เธอนี่แผนสูงนะ….เอา เด็กมาเป็นข้ออ้าง รู้ทั้งรู้ว่าฉันไม่เคยนอนกับเธอ เด็กคนนี้ ก็ไม่ใช่ลูกของฉันด้วย”

“รอผลตรวจดีเอ็นเอก่อนเถอะ แล้วคุณจะรู้ว่าเด็กคน นี้ใช่ลูกคุณหรือไม่…ถ้าไม่ใช่ฉันยินดีทำทุกอย่าง เพื่อ เป็นการไถ่โทษที่มาหยามหน้าคุณในวันนี้” พิมลวัลย์พูด เสียงหนักแน่น

“เธอพูดเหมือนจะมั่นใจว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของฉัน”

“ใช่!!…จินนี่เป็นลูกของคุณ ที่เกิดจากความมักง่าย รัก สนุกของผู้เป็นพ่อ พอแม่ของจินนี่หมดความหมาย เป็นผู้ หญิงไร้ค่าในสายตาของคุณ คุณก็ถีบหัวส่งให้ไปเผชิญ หน้ากับความโหดร้าย โดยที่คุณไม่รู้สึกกับการกระทำ ของคุณเลยแม้แต่นิดเดียว”

“คำพูดที่เธอพูด มันเหมือนกับว่าเธอไม่ใช่แม่ของจินนี่ เลยนะ”

“ฉันเป็นแม่ของจินนี่…เป็นผู้หญิงที่คุณไข่ไว้แล้วก็ทิ้งไป แต่ที่ฉันพูดเมื่อกี้ ฉันพูดเปรียบเปรยให้คุณฟังต่าง หาก หรือไม่จริง…คุณทำแบบนี้กับผู้หญิงมานับไม่ถ้วน แล้วไม่ใช่หรือ?” พิมลวัลย์พูดแก้ตัวก่อนที่ปกรณ์จะจับผิด เธอได้อีก