บทที่ 7 ออกไปซื้อของ (ตอนต้น)

รุ่งอรุณใหม่มาเยือนแล้ว แสงแดดอ่อน ๆ ที่ส่องผ่านม่าน ในห้องเข้ามานั้นทำให้เด็กหนุ่มหยีตาแล้วเบือนหน้าหนี แสงอย่างคนที่ยังไม่อยากจะลืมตาขึ้นมาพบกับวันใหม่ เท่าไร แขนขวาคว้าบางสิ่งนุ่ม ๆ เข้ามากอดไว้ก่อนจะซุก ไซใบหน้ากับสิ่งนั้นแล้วหลับต่อไป… แต่เจ้าบางสิ่งนุ่ม ๆ สิ รู้สึกว่านอนต่อไม่ได้แล้ว

เจ้าของสิ่งนุ่ม ๆ ปุย ๆ ที่หน้าตาดีอย่างไม่ใช่มนุษย์กำลัง นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดจ้องมาเด็กหนุ่มผู้ถือวิสาสะกอดรัด หางสีเงินเป็นพวงของเขาเอาไว้อย่างเหนียวแน่นหลังจาก ที่เขามานั่งที่ขอบเตียงได้ไม่นาน… ถ้าแค่กอดรัดเคไนน์ ยังพอทำใจได้ แต่นี่! เด็กหนุ่มตัวแสบดันนอนน้ำลายยืด ใส่หางของเขาเต็ม ๆ

บ้าจริง ! เด็กมนุษย์นี่หลับไม่ได้สนใจเสียงสาปแช่งในใจ เขาเลย

หลังจากทารุณกรรมสัตว์แล้วยังหนีไปนอนอย่างหน้าตา เฉย ทิ้งให้จิ้งจอกอสูรนอนแผ่หลาอยู่บนโต๊ะอย่างไม่ใยดี ไม่คิดจะหอบหิ้วไปนอนเตียงด้วยกันอีกต่างหาก ลำบาก จิ้งจอกอสูรลากสังขารอันอ่อนเปลี้ยกลับไปยังที่นอนของ ตนในห้องนอนของเทพิน มันเหนื่อยมากและต้องการ เวลาปรับพลังจึงหลับลึกไปในเวลาอันรวดเร็ว
ตื่นเช้ามาก็พบว่าตัวเองอยู่ในร่างมนุษย์แล้ว เพราะพลัง ที่ฟื้นคืนมาอย่างรวดเร็ว แถมตื่นมาก็มานั่งสาปส่งอีก ฝ่ายในระยะประชิดด้วย แต่ใครจะคิดว่าเด็กหนุ่มขี้เซา คนนี้จะคว้าหางเขาไปนอนกอดอย่างนั้น

“ตื่นได้แล้วเทน” เคไนน์สะกิดร่างของเด็กหนุ่มที่หลบ สนิทอย่างเอือม ๆ ก่อนจะพยายามใช้มือแงะแขนของเด็ก หนุ่มออกแต่เขาดันไม่ขยับ

อะไรจะกอดแน่นขนาดนั้น

“อื้อ… ยังง่วงอยู่เลย” เด็กหนุ่มไม่ได้หันหน้ามองคน สะกิดเลยสักนิดเดียว นอกจากจะเบียดตัวเข้าไปกับหาง นุ่มฟูนั่นแล้วยังดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงด้วยอีกต่างหาก

“ถ้ายังนอนต่ออยู่อีกจะหาว่าข้าใจร้ายไม่ได้หรอกนะ” จิ้งจอกอสูรกระตุกยิ้มนิด ๆ ให้กับคนขี้เซา ร่างสูงกลอก ตาสีทองไปมาอย่างครุ่นคิดหาวิธีที่จะเอาเด็กน้อยคนนี้ ออกไปจากหางของเขาก่อนที่มันจะชุ่มไปด้วยน้ำลาย และไม่นานก็เกิดความคิดดี ๆ ขึ้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์มาดร้าย ปรากฏขึ้นบนใบหน้างดงามของจิ้งจอกอสูรในร่างมนุษย์ ก่อนร่างสูงจะมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มด้วยอีกคน และ…

หงับ !
“จ๊าก !!!” เสียงร้องดังขึ้นจากร่างที่นอนกอดหางอย่างมี ความสุข ดวงตาสีม่วงอ่อนที่เบิกโพลงขึ้นมานั้นไม่ได้หัน ไปมองที่ตัวต้นเหตุแต่กลับมองแขนของตัวเองที่ตอนนี้มี รอยเขี้ยวเป็นน้ำเขียว ๆ ก่อนเขาจะถอนหายใจหลังจากที่ เห็นว่าไม่มีเลือดไหล

“ทำบ้าอะไรของนาย !!” เทพินพุ่งเข้าไปตะปบคอเสื้อ แล้วเขย่าคออย่างหงุดหงิด แต่พอเห็นเคไนน์เต็ม ๆ ตาก็ ชะงักค้างอ้าปากกว้าง “เดี่ยว นายเป็นใคร ?”

“ข้าเอง ๆ”

“เคไนน์ ?”

“ใช่แล้ว นี่เป็นร่างมนุษย์ของข้า” จิ้งจอกอสูรกล่าวอย่าง

ภูมิใจ

“นายเป็นตัวผู้จริง ๆ ด้วยสินะ” เห็นร่างชายหนุ่มแล้วไม่รู้ ทำไมในใจของเทพินจึงเต็มไปด้วยความหงุดหงิดและ อิจฉา

จิ้งจอกอสูรตรงหน้ามีใบหน้าเรียวงดงามราวรูปสลักชั้น ดีที่หาได้ยากยิ่ง ดวงตาสีทองสว่างแวววาว จมูกโด่งได้ รูป ริมฝีปากหนาสีชมพูเข้ม ผิวสีขาวละเอียดได้อย่างที่ผู้ หญิงยังอาย ผมสีเงินสั้นสลวยราวกับเส้นไหม มีหูจิ้งจอก บนหัวที่กระดิกได้ราวกับของจริง และหางสีเงินฟูฟ่องโบกสะบัดไปมา ชุดที่สวมใส่เป็นชุดสีน้ำเงิน ลายเมฆาสีเงินสวยหรู เสริมสร้างภาพลักษณ์คุณชายผู้ดี งามทุกมุมมองได้อย่างดีเยี่ยม

หล่อเกินหน้าเกินตาเจ้านายมากเลย

เคไนน์เลิกคิ้วมองหน้าเด็กหนุ่ม “ข้าเป็นจิ้งจอกมายา ไม่ได้มีเพศที่แท้จริงหรอก เป็นได้ทั้งชายและหญิง แต่ สำหรับข้าร่างมนุษย์บุรุษดีกว่าเลยชอบอยู่ในร่างนี้”

“แสดงว่าแปลงร่างเป็นผู้หญิงก็ได้สินะ”

“ได้อยู่แล้วสิ”

“มีสองเพศในร่างเดียวแบบนี้ นายเป็นจิ้งจอกหรือ ไส้เดือน ?”

“เจ้าจะไม่แขวะข้าสักหน่อยจะตายไหมเทน !!* เคไนน์ กัดฟันกรอด เขาอุตส่าห์ตั้งใจอธิบาย กลับต้องมาสูญ เปล่าเพราะเด็กหนุ่มปากเสียนี่ล่ะ หมดอารมณ์จะพูดแล้ว

“แล้วทำไมมานั่งที่เตียงผมล่ะ จะอวดเหรอ” เทพินเข้าใจ ว่าจิ้งจอกอสูรอยากอวดร่างมนุษย์ หลังจากฟื้นฟูแกน พลังแล้วร่างกายของเขาก็ไม่แคระอีกต่อไป ความหมั่นไส้ เลยฉายชัดในแววตา
“ใครอวด ข้าแค่จะมาปลุกเจ้าเท่านั้น เช้าแล้วและข้าหิว”

“ทำหน้าบู๊ทู่อยู่นั่นล่ะ ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว !”

“ครับ ๆ ไปเดี๋ยวนี้.…….

“แล้วก็… นํ้าลายเจ้าน่ะ…”

“ฮะ ?” เทพินเลิกคิ้วขึ้นมอง เมื่อเห็นนิ้วจิ้งจอกอสูรชี้ไป ที่หางซึ่งเต็มไปด้วยคราบน้ำลาย เขาก็ยกมือขึ้นปิดปาก ตามสัญชาตญาณ

“ขอโทษที” เห็นคราบ นํ้าลายวงกว้างแล้วอยากเอาหน้า แทรกตามลอยแตกกำแพงบ้าน

“ครั้งนี้ข้าจะไม่ถือ แต่อย่าให้มีคราวหน้า ไม่งั้นจะไม่จบ แค่ขบแน่นอน” เคไนน์พูดก่อนจะแยกเขี้ยวแหลม ๆ ใส่ เป็นเชิงขู่ว่าถ้าคราวหลังมีอีกเขากัดจมเขี้ยวแน่ ๆ

เทพินขมวดคิ้วยุ่งพยักหน้ารับด้วยสีหน้าซีดเซียว ก่อน จะลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเตรียมไปอาบน้ำ จิ้งจอก อสูรร่างมนุษย์ที่ถูกทิ้งไว้ในห้องพร้อมกับน้ำลายที่หางมองตามหลังเด็กหนุ่มไปแล้วหัวเราะเบา ๆ อย่างเอ็นดู

เด็กนั่นอายุเพียงสิบเจ็ดจะมีท่าทางแบบนี้บ้างเขาก็ไม่ ถือสา เพียงอยากแกล้งเท่านั้นเอง

“เฮ้อ… ค่อยดีขึ้นหน่อย” เคไนน์ถอนหายใจออกมาก่อน จะทิ้งตัวลงที่เตียงนุ่ม ๆ ของเด็กหนุ่มแล้วเปลือกตาของ จิ้งจอกอสูรปิดลงอยู่นานก่อนจะพลิกตัวตะแคงข้าง แล้ว ก็ต้องพบกับใบหน้ากลมมนและดวงตาสีม่วงอ่อนในระยะ ประชิด ระยะห่างของดวงตานั้นห่างกันไม่ถึงฟุตทำเอาคน เพิ่งตะแคงมาสะดุ้งแล้วลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว

“ทำอะไรของเจ้า !?!”

“ก็เห็นนอนนิ่ง ๆ นึกว่าหลับก็เลยมาส่องดู” เขาตอบ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ “ถ้าหากว่าหลับก็ว่าจะลองกัดปลุกดู เหมือนกัน เสียดายที่นายไม่หลับนะ”

“ไม่ต้องมากัดเลยเฟ้ย !” เขาไม่ปลื้มให้มนุษย์มากัด หรอกนะ

“หึ ๆ”

“ชิ ! หัวเราะอะไร ไม่ตลกนะ” เคไนน์ส่งเสียงจิ๊จ๊ะอย่าง ขัดใจ ท่าทางหัวเราะของเทพินตอนนี้กวนประสาทอย่าง มาก จนมันคันเขี้ยวอีกแล้ว กัดอีกสักทีได้ไหม
“เดี๋ยวจะทำอะไรให้กิน ส่วนนายก็นั่งดูโทรทัศน์รอไป ก่อนแล้วกัน” เทพินหันไปบอกจิ้งจอกอสูรที่ตอนนี้เปลี่ยน ร่างกลับไปเป็นจิ้งจอกแคระอีกครั้งแล้ว

“ได้” แล้วจิ้งจอกแคระก็ไปนั่งเปิดโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่น ดู กดรีโมตในมือเปลี่ยนช่องหาละครน้ำเน่าดู จิ้งจอกอสูร ตนนี้ติดละครยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

เทพินเดินไปที่ห้องครัวเพื่อที่จะทําอาหารเช้าให้อีกฝ่าย ตอนนี้ก็เป็นเวลาแปดโมงกว่าแล้ว ไม่ถือว่ากินอาหารไม่ ตรงเวลาล่ะนะ

หลังจากทำอาหารเสร็จและกินไปก่อนจิ้งจอกอสูร เรียบร้อย เขาก็ใส่ผ้ากันเปื้อนให้เรียบร้อยและมัดผม อย่างลวก ๆ จากนั้นก็เริ่มจับไม้กวาดและที่โกยขยะเพื่อ ทําความสะอาดบ้านที่รกจากการรื้อค้นของพวกโจรตั้งแต่ เมื่อคืน ทั้งรอยเท้าทั้งข้าวของที่โดนรื้อจนเสียหาย รก ไปหมดเมื่อมีเวลาว่างทั้งวันเทพินก็เลยตั้งใจจะทำความ สะอาดใหม่หมดเลย

ถือเป็นการล้างซวยไปในตัว

เทพินเก็บกวาดไปได้สักพักก็เจอเข้ากับหีบใบเล็กที่เขา ได้เป็นของขวัญเมื่อวาน เพราะเห็นเคไนน์บอกว่ามันเสีย หายเขาก็เลยไม่คิดจะใส่ใจ เพียงแต่หีบนี้มันสร้างจาก ทองคําประดับเพชร ราคาน่ากลัวและเรียกโจรได้มหาศาล เขาควรเก็บไว้อย่างดี… แต่ไม่รู้ว่าจะเก็บไว้ที่ เขาดีหรือจะเก็บไว้ที่จิ้งจอกอสูร

คิดไปคิดมา เขาก็โยนภาระที่เรียกว่าหีบทวิลักษณ์ไป ให้จิ้งจอกอสูร ไหน ๆ เคไนน์ก็เป็นคนออกตามหาอยู่แล้ว เก็บไว้ที่เขาเลยก็น่าจะปลอดภัยในระดับหนึ่ง

หลังจากเก็บกวาดอยู่พักใหญ่โดยปล่อยให้จิ้งจอกอสูร ดูละครไปเงียบ ๆ เทพินที่อาบน้ำแต่งตัวใหม่อีกครั้งก็ เดินมานั่งที่โซฟาพลางใช้ผ้าขนหนูเช็ดผม ดวงตาสีม่วง อ่อนมองไปที่โทรทัศน์อย่างสนใจนิดหน่อย เพราะรอบนี้ จิ้งจอกอสูรของเขาเปิดดูหนังผี

ครืด~ ครืด~

เสียงสั่นของโทรศัพท์ดังขึ้นเรียกความสนใจของเทพิน ให้หันมอง เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะกดรับสายที่โทร เข้ามา

“ฮัลโหล ว่าไงคินโทรมามีธุระอะไรเหรอครับ ?”

[ไม่มีธุระโทรไม่ได้เหรอเพื่อน]

ปลายสายที่ตอบกลับมาทำเอาคนรับสายคิ้วกระตุกไปนิดหน่อย
“ก็เปล่า แต่ส่วนใหญ่แล้วถ้าไม่มีธุระอะไรก็ไม่ค่อยมี คนโทรหาผมอยู่แล้วนี่นา มันก็เลยถามตามความเคยชิน เท่านั้นเอง” เทพินอธิบายพลางถอนหายใจออกมายาว ๆ “แล้วนายมีอะไรล่ะครับ ถ้าบอกว่าคิดถึงเฉย ๆ นี่เป็นมุกที ๆ ฟังไม่ขึ้นเท่าไหร่นะ เพราะเราเพิ่งเจอกันเมื่อวาน

และผู้ชายมาพูดคิดถึงกันนี่มันก็รู้สึกไม่ค่อยโอเคเท่าไร

ด้วย

[อะ… เอ่อ… ก็…]

“รีบ ๆ พูดหน่อยครับคิน ผมไม่ได้มีเวลาว่างมานั่งฟังนาย พูดติดอ่างนะ” เขาพูดเร่ง เพราะตอนนี้จิ้งจอกอสูรข้างตัว เริ่มมาสะกิดพลางชี้ไปที่ห้องครัวแล้ว

รู้ว่าหิวเจ้าจิ้งจอกตะกละ แต่ไม่ว่างเฟ้ย !

ก็… โทรมาเพราะเป็นห่วงน่ะ เมื่อวานได้ยินว่าบ้านนายมี โจรปล้นอยากจะโทรมาถามว่าเป็นอะไรรึเปล่า] มุคินตอบ กลับมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเป็นห่วงเป็นใยจริง ๆ นั่นทำให้ เทพินยิ้มน้อย ๆ อย่างเข้าใจ

“ไม่เป็นไรครับ ยังปกติดี…

[เหรอ… ถ้าอย่างนั้นฉันกับฟรีนไปหาที่บ้านได้ไหมอยากจะดูให้แน่ใจน่ะว่าสบายดี]

“ไม่ต้อง ๆ ผมโอเค แค่ต้องเก็บของนิดหน่อยเพราะพวก โจรมันรื้อของเท่านั้นเอง”

งั้นเหรอ ? เอ่อ ถ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว แต่ถ้ามีอะไรก็โทร มานะ]

“อื้ม ขอบคุณครับ” เทพินหัวเราะเบา ๆ ตอบรับเพื่อนที่ พูดออกมาอย่างจริงใจ พวกเขาพูดคุยถามไถ่กันอีกเล็ก น้อยก่อนจะวางสาย เด็กหนุ่มตาสีม่วงอ่อนถอนหายใจ เฮือกแล้วหันไปมองจิ้งจอกอสูรที่ตอนนี้หันไปสนใจละคร ต่อแล้ว

“ข้าหิวแล้ว” แม้ไม่หันมามองเคไนน์ก็รู้ว่าอีกฝ่ายมองอยู่

“ลุกไปทำเองเลยไป ตอนนี้นายก็มีร่างมนุษย์แล้วนี่” เทพินปฏิเสธเสียงแข็ง ด้วยความหมั่นไส้คนกวนเลยไม่ คิดจะทําอาหารให้

“ไม่ล่ะ ข้าจะดูละคร”

“พลาดไปสักหน่อยมันไม่ทําให้นายหางด้วนหรอกนะเคไนน์”
“ไม่ ! ละครเรื่องนี้กำลังถึงตอนสนุกเลยนะ”

“ขี่ย ! เจ้าอสูรติดละคร !!”

เขาอยากจะปาผ้าเช็ดผมใส่เจ้าจิ้งจอกสีขาวร่างแคระ ๆ นั่น เจ้าอสูรตนนี้ดูมาครึ่งค่อนวันแล้วยังไม่ขยับไปไหน เสียที มันดูมากจนเขาจะติดละครตามไปด้วยแล้วนะ

สุดท้ายแล้วก็ต้องเป็นเทพินไปทำอาหาร เพราะเขาเองก็

หิวเหมือนกัน