บทที่ 15 โอกาสรักษามีน้อย

หลังจากที่หยิบโทรศัพท์มือถือคืนมาแล้ว มทิตาก็หัน หลังเดินออกไป

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะเดินไปถึงประตู เธอก็ได้ยินเสียง เรียกที่เย็นชาดังขึ้นมาจากด้านหลังของเธอ ‘มทิตา…”

เขาเรียกชื่อเธอ น้ำเสียงของเขาที่เปล่งออกมานั้นมัน โบยบินผ่านปลายหัวใจราวกับขนนก มันให้ความรู้สึกที่ บางเบาและอบอุ่น

ถึงแม้ว่ามทิตาจะโตขนาดนี้แล้ว แต่เธอก็ไม่เคยได้รับ การปฏิบัติอย่างอ่อนโยนจากใครแบบนี้มาก่อนเลย

ไม่คิดเลยว่า ผู้ชายคนแรกที่ปฏิบัติกับเธอดีแบบนี้ จะ เป็นณัฐ

เธอชะงักไปครู่หนึ่ง ด้วยความตกตะลึง จากนั้นเธอก็ หาเสียงของตัวเองเจออีกครั้ง เธอจึงตอบกลับไปด้วยน้ำ เสียงที่แผ่วเบาว่า “คุณลุง มีอะไรเหรอคะ?”

เธอหันกลับไปมองเขา ดวงตาสีดำกลมโตของเธอ นั้น มันสะท้อนดวงดาว ที่ให้ความรู้สึกที่ใสสะอาด และ บริสุทธิ์
“มานี่สิ” ริมฝีปากของ ณัฐกระตุกเบา ๆ จากนั้นเขาก็ยื่น มือไปทางเธออีกครั้ง

มือทั้งสองข้างนั้น ราวกับว่าพวกมันมีพลังเวทมนตร์บาง อย่าง ที่ทำให้ มทิตาไปหามันแต่โดยดี

เธอนั่งยองๆ ด้านข้างรถวีลแชร์ ส่วนมือของเธอก็วางไว้ ในมือของ ณัฐ

นิ้วมือทั้งสิบผสานเข้าด้วยกัน และอุณหภูมิก็หล่อหลอม รวมกัน ให้ความรู้สึกที่คลุมเครือและซับซ้อน

มทิตาก้มศีรษะลง จากนั้นเธอก็ได้ยินณัฐพูดออกมาว่า “ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เธอก็รีบโทรฉัน ไม่ว่าจะตอนไหน ฉันก็จะไปหาเธอ”

เกี่ยวกับสถานการณ์ในครอบครัวของมทิตา เขาก็พอจะ รู้มาบ้าง

และปัญหาที่เธอต้องเผชิญ มันก็มีไม่น้อยเช่นเดียวกัน

แต่ตอนนี้ มันต่างไปแล้ว

เพราะเธอคือคู่หมั้นของเขา
เขามีเหตุผล ที่จะปกป้องเธอ

คำพูดของณัฐทำให้ความเศร้าในใจของมทิตามันขยาย เพิ่มขึ้นมาอีก

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ชีวิตของเธอมันช่างเลวร้ายจริงๆ

หลังจากที่พ่อแม่ของเธอหย่าร้างกัน เธอก็อาศัยอยู่กับ พ่อของเธอ

แต่พ่อของเธอมีครอบครัวใหม่ และเขาก็มีลูกสาวอีกคน

ในครอบครัวนี้ เธอก็เป็นเพียงแค่ส่วนเกินคนหนึ่ง

ส่วนแม่ของเธอ หลังจากที่หย่าร้าง หล่อนก็แต่งงานใหม่ เหมือนกัน

สําหรับพ่อและแม่ของเธอแล้ว มทิตาก็อาจจะเป็น แค่…ความผิดพลาด

แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะเจอที่พึ่งพิงแล้ว

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ น้ำตาของเธอก็ไม่ไหลออกมาอย่าง ควบคุมไม่ได้
เธอแนบใบหน้าลงไปบนฝ่ามือของณัฐราวกับว่ามันเป็น หมอน และวางมันลงไปบนขาของเขา

จากนั้นเธอก็โน้มตัวลงไปซบกับมัน และร้องไห้อยู่อย่าง นั้นนานหลายนาที

ณัฐตบหลังเธออยู่อย่างนั้น จนกระทั่งเธอหยุดร้องไห้

หลังจากที่เดินลงมาชั้นล่างแล้ว เธอก็ไม่เห็นเอ็ม อีก เพราะอย่างนั้นมทิตาก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที

อินทัชกล่าวทักทายเขา และพูดรายงานออกมาว่า “คุณชายครับ คุณชายเอ็มขับรถออกไปแล้ว เขาบอกว่า ให้คุณรีบตามไป เพราะคุณพ่อของคุณเร่งมาแล้ว”

“อือ” ใบหน้าของณัฐเย็นชามาก หลังจากที่ตอบคำตอบ อย่างไม่รีบเร่งแล้ว เขาก็หันมองไปที่มทิตาและพูดออก ไปว่า “มทิตาคุณกลับไปก่อนเถอะ ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ก็โทรหาผม

หลังจากบอกลาแล้ว มทิตาก็เดินออกไป

ทันทีที่เธอเดินออกไป อินทัชก็ก้าวเข้าไปข้างหน้า จากนั้นเขาก็อดที่จะถามออกไปไม่ได้ว่า “คุณชายครับ เมื่อ เข้าที่คุณไปพบหมอดรัณ เขาว่ายังไงบ้างครับ?”

เมื่อเขาถามเสร็จ รอยยิ้มบนใบหน้าของณัฐก็หายไปใน ทันที มันกลับไปสู่ความเฉยเมยดังเดิม

ราวกับว่าเขาไม่เคยยิ้มมาก่อน

คำพูดของดรัณดังขึ้นมาในหูของเขาอีกครั้ง “คุณชาย โอกาสที่ขาของคุณจะหายขาด…มันน้อยมากเลยครับ”

เมื่อเห็นว่า ณัฐหลับตาลง อินทัชจึงพูดออกไปอย่าง ปลอบโยนว่า “คุณชาย ขาของคุณจะต้องดีขึ้นอย่าง แน่นอนครับ”

เมื่อได้ยินคำพูดของอินทัช ณัฐก็หัวเราะออกมา “อินทัช ฉันดูอ่อนแอมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ในเมืองเจียงหนานคนภายนอกมักกล่าวว่าณัฐนั้นเป็น คนที่เฉียบขาด เด็ดเดี่ยว และโหดเหี้ยมอำมหิต

แต่ใครจะรู้ล่ะว่า การที่เขาได้รับบาดเจ็บที่ขา ความจริง แล้วมันก็มาจากการที่เขาได้ช่วยผู้หญิงคนหนึ่งเอาไว้
อินทัชจึงพูดออกไปว่า “คุณชาย มีคุณหนูมทิตาอยู่กับ คุณ คุณจะต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน”

คุณหนูมทิตา

มทิตา เปรมปรีดิ

เมื่อได้ยินชื่อนี้ จิตใจของ ณัฐที่มันเงียบสงบก็ไม่เงียบ สงบอีกต่อไป และใบหน้าที่นิ่งเรียบของเขามันก็เรียบเฉย ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว

ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้ว

เขามีภรรยาแล้ว

อินทัชคิดว่า ณัฐคงจะไม่ได้พูดอะไรอีก

แต่ในอากาศที่เงียบสงัดนั้น ก็มีเสียงสะท้อนที่ดูเหมือน

ไม่มีตอบกลับมาว่า “อือ”

อินทัชถึงกับมึนงงไปชั่วขณะ

เขากล้าที่จะมั่นใจได้เลยว่า คุณชาย… เปลี่ยนไปแล้ว