บทที่ 8 คุณชายเอ็ม

รับได้

หมายถึงว่ารับได้มีอะไรกันกับเขาหรอ

ณัฐล้อมรอบร่างของมทิตาไว้ ไม่ได้ทำอะไร แต่สุดท้าย หัวใจที่เย็นชากลับอบอุ่นขึ้น

ได้ยินมทิตาพูดแบบนี้ เขาดีใจมาก แต่ตอนนี้………ไม่ ถึงเวลา

“ลุง…..มทิตาเงยหน้าขึ้น ดวงตาแดง แต่ก็เต็มไปด้วย ความโชคดีที่หลังจากพ้นจากอันตราย

เธอเห็นหน้าผู้ชายหล่อๆ หล่อมาก

เธอชะงักไปครู่หนึ่ง นึกถึงทัศนคติของพ่อบังคับเธอ แต่งงาน มทิตาก็อดไม่ได้ที่จะตาแดง

ถ้าจะเลือกจริงๆ ถ้าคนนั้นคือณัฐ มทิตายินดียอมรับ

ถ้าตอนนี้ เธอกับณัฐมีอะไรกันจริงแล้ว พ่อจะไม่บังคับ เธอแต่งงานกันอีกใช่ไหม

มทิตาเอื้อมมือไปดึงปลอกคอของณัฐ เสียงที่ต่ำและแหบแห้งดังมาจากหูของเธอ “มทิตา อย่าเล่น

“ฉัน……”เธอชะงัก แต่ก็ยังรู้สึกว่ามีแต่วิธีนี้พ่อถึงจะไม่ บังคับตัวเอง

เธอเอื้อมมือออกไป กดคอของณัฐไว้ และไปจูบเขาด้วย ตัวเอง

ผู้ชายหัวเอียงไป จูบของเธอลงที่แก้มของเขา

แสงในดวงตาของเธอหรี่ลงทันที

ลุงรังเกียจตัวเธอหรอ

เธอรู้สึกมีความผิดหวังสักครู่

แต่หลังจากนั้น ณัฐยื่นมือออกมา ยกขากรรไกรของ เธอขึ้น”มทิตา ผมพาคุณไป แต่ผมจะไม่บังคับให้คุณทำ อะไร”

เขาพูดเบาๆ กล้ามไปทั้งตัวแน่นมาก

“ลุง คุณรังเกียจฉันใช่ไหมคะ”เธอสอบตากับเขา ถาม แบบตรงๆ และ แรงๆ
สองคนสบตากัน ในดวงตาสีดำของทั้งสอง ทั้งสอง สะท้อนซึ่งกันและกัน

ณัฐประหลาดใจครู่หนึ่ง เขาไม่คิดเลยว่าเธอจะคิดอย่าง นั้น

ในใจฉันนั้น อบอุ่นขึ้นอย่างอธิบายไม่ถูก

ตั้งแต่เขาขาหัก มีแต่เขาถูกคนอื่นรังเกียจ

ตอนนี้ แต่มีสาวน้อยโง่ๆ คนหนึ่งที่ถามแบบนี้

เขาขอริมฝีปากเบาๆ แล้วเอนตัวลง เสียงเย้าแหย่นั้น เข้าไปในคอเคลียของเธอ “มทิตา ผมไม่เคยรังเกียจเธอ และไม่มีสิทธิ์รังเกียจคุณด้วย ผมไม่แตะต้องคุณ ก็เพราะ ว่าผมไม่อยากฉวยโอกาส และคุณยังน้อยอยู่ด้วย

เสียงอ่อนแอนั้นเหมือนขนนกเย้าแหย่ทุกเซลล์ใน

ร่างกายของเธอ

ณัฐพูดอีก“ไม่ต้องกังวล ผมอยู่ ไม่มีใครกล้ามาบังคับ คุณได้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ มทิตาก็ไม่เคลื่อนตัวอย่างเชื่อฟัง เธอกะพริบตา ในใจช่างเงียบสบายใจ

เห็นหญิงสาวเงียบลง ณัฐเกี่ยวริมฝีปากและพูดว่า “เรา กลับบ้านกันเถอะ”

มทิตาพยักหน้า และไม่มีการต่อต้านอะไร เพราะเธอรู้ว่า มีแค่วิธีนี้อย่างเดียว

นอกประตู อินทัชยืนเฝ้ารออย่างเชื่อฟัง

เห็นณัฐออกมา เขาอดไม่ได้ที่จะตกใจ

ผู้หญิงคนหนึ่งผลักรถเข็นของคุณนาย

เจ้าแม่!

เรื่องแบบนี้เห็นยากมาก

เดินไปกี่ก้าวแล้ว แต่อินทัชก็ไม่เดินตามมา

ณัฐไม่ดีใจว่า “อินทัช คุณไม่ได้วิ่งด้วยเวทนานแล้วใช่ไหม”

วิ่งด้วยเวทหรอ
นั่นเหมือนฝันร้ายอยู่ไป

อินทัชรีบตามมา ผลักรถเข็นของณัฐ “ขอโทษครับ คุณชาย ผมเสียสติไป”

“พรุ่งนี้ตื่นเช้า วิ่งด้วยเวท หนึ่งกิโลเมตร”สั่งอย่างเย็นชา ไม่สามารถต้านทานได้

หนึ่งกิโลเมตรหรอ?

อินทัชงง

วิ่งหนึ่งกิโลเมตรไม่ยาก ตรงที่ยากก็คือวิ่งด้วยเวท

จู่ๆเขาก็รู้สึกอยากตบตัวเอง

ใครจะทำให้เขาอยากรู้อยากเห็น และทำให้เขาเสียสติ

ณัฐลงตามา มองเงาบนดินเรื่อยๆ นั่นคือเงาของเขาและ มทิตา

หลังขึ้นรถ มทิตาคิดหลายๆ เรื่อง ในที่สุดเธอก็เอนหลัง พิงเก้าอี้แล้วผล็อยหลับไป

“คุณชาย….. อินทัชตะโกนอย่างขี้ขลาด และทำลายความเงียบ

“ว่า”

“เรื่องค้นหาได้แล้ว”อินทัชกลัว กลัวจะทำให้เขาโกรธอีก

“ผล”

“สุดหล่อของคุณหนูมทิตา เป็นคุณชายเอ็ม”