สายลับ

“เจ้าเว่ยอยู่ไหน” เจี๋ยหลุนปล่อยเจ้าอี้เฟยลงพื้น แต่ร่างน้อย ยังโอนเอนไปมา ทำให้เขาต้องอุ้มนางอีกครั้ง

“ตกลงไปในนั้นเจ้าค่ะ” เจ้าอี้เฟยชี้มือไปยังหลังคาด้านบน

เจี๋ยหลุนมองตามมือเรียวขึ้นไปด้านบนแล้วถอนหายใจอย่าง

หนัก

เจ้าอี้เฟยเมาเหล้ายืนแทบจะไม่ไหวจนร่วงลงมา เจ้าเว่ยตกลง ไปในหลังคา นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน

รอบกายเขามีแต่ทหารหนุ่มฉกรรจ์ ครั้นจะเข้าไปพาตัวน้อง สาวออกมาด้วยตนเอง เขาต้องให้เจ้าอี้เฟยรอที่นี่

แล้วเขาจะปล่อยเจ้าอี้เฟยไว้ในอ้อมแขนคนอื่นได้อย่างไร

“ไปตามหาองค์หญิง” เขาสั่งองครักษ์เสียงดัง

องครักษ์ทั้งหมดกระโดดขึ้นไปยังหลังคาที่เจ้าเว่ยตกลงไปเมื่อ สักครู่ แล้วกระโดดลงปล่องที่แตกทันใด

ทั้งหมดต่างค้นหาทุกซอกทุกมุมก็ไม่พบตัวเจ้าเว่ย

“ทูลท่านอ๋ององค์หญิงหายไปพะย่ะค่ะ”

เจี๋ยหลุนใจหายวาบ เขาสั่งคนหารถม้าพาเจ้าอี้เฟยกลับ โรงเตี๊ยมทันที เจี๋ยหลุนกระโดดเข้าไปในห้องนั้นตามหาเจ้าเว่ยด้วยความกังวล
เขาไปพบผู้ดูแลสำนักนางโลม เพื่อถามหาน้องสาวแต่ก็ไม่มี ใครรู้แม้แต่คนเดียว

“นายท่านห้องนี้เป็นห้องที่เอาไว้รับรองแขกทั่วไป คุณชายคน สุดท้ายที่เข้ามาห้องนี้ก็พาหญิงงามออกไปด้านนอกแล้ว อีกทั้ง เราไม่ได้ยินเสียงผิดปกติอันใดเลยหากนายท่านไม่แจ้งข้าน้อยก็ คงไม่รู้ว่าหลังคาของห้องนี้ฟัง

มามาวัยสูงอายุทำท่าจะเป็นลมเมื่อเห็นรอยโหว่ขนาดใหญ่

ของหลังคา

เจี๋ยหลุนพยักหน้า จงอาองครักษ์คนสนิทจึงมอบเงินจำนวน หนึ่งให้นางเป็นค่าซ่อมแซม มามาพึงพอใจกับเงินที่ได้รับกล่าว ขอบคุณก่อนถอยออกไป

“ติดตามองค์หญิงให้พบ และหากข้าหายไปด้วยเจ้าจงทำตาม แผนที่เราได้เตรียมไว้” เจี๋ยหลุนรู้ดีว่าหากเจ้าเวยภัยนางจะเป่า ขลุยบุบผาเพื่อกลับบ้าน และนั่นจะทำให้เขาหายไปด้วยจึงได้ เตรียมแผนสํารองให้คนปลอมกายเป็นตนเองเพื่อเข้าร่วมงาน เลี้ยงแทน

เจี๋ยหลุนยังส่งคนตามหาเจ้าเว่ยไม่ลดละ เขาคิดว่าคนที่พา ตัวนางไปต้องเป็นยอดฝีมือจึงไม่ทิ้งร่องรอยอันใดไว้

เจ้าเว่ยถูกฝูจื่อทรงพามายังตำหนักลับในพระราชวังที่คน ภายนอกไม่รู้จัก ภายในมืดสนิทเขาไม่ต้องการให้นางเห็นหน้า จึงไม่ได้จุดตะเกียงตกลงไป

เจ้าเวียดิ้นรนในอ้อมแขนชายหนุ่มเห็นได้ชัดว่าเขาตั้งใจ ลวนลามเธอเขาไม่ใช้เชือกมัดมือมัดขาอย่างที่ควรจะเป็นกลับ กอดเธอแน่นแล้วพามายังที่แห่งนี้

“หึ เจ้าอย่าได้แก้ตัวเลยข้ออ้างของเจ้าฟังไม่ขึ้นแม้แต่นิดคน ปกติที่ไหนจะใช้เส้นทางหลังคาเพื่อเดินทาง จมูกคนตั้งใจปาด เข้าที่แก้มเนียน

“ข้าแค่อยากชมความงามของยามค่ำคืนจึงขึ้นไปด้านบนหาก ไม่เชื่อท่านจะไปกับข้าก็ได้ เรากลับไปโรงเตี๊ยมกัน” เจ้าเว่ยหลบ จมูกเขาเป็นพัลวัล พยายามแกะมือใหญ่ที่ติดหนึบยิ่งกว่าการ

กลับมารอบนี้ซวยชะมัดคราวที่แล้วก็โดยไอ้บ้ากามกอดแถม ยังเปลือยต่อหน้าเจ้าบ้านั่นอีก

คราวนี้ยังมาโดนไอ้โจรราคะคิดว่าเธอเป็นสายลับแล้วกอด

ไม่ปล่อยจนขาดทุนย่อยยับ

ใครเขาทําโทษนักโทษกันด้วยวิธีนี้กันบ้าง อีกใจก็เป็นห่วง เจ้าอี้เฟยกลัวว่าจะเกิดอันตราย

“ข้าไม่เชื่อคำพูดผู้ใด จนกว่าจะได้พิสูจน์” ฝูจื่อหรงผลักเจ้าเว่ ยลงบนเตียง

ในที่สุดนางก็กลับมาสู่อ้อมกอดเขาอีกครั้ง สตรีที่เขาคาดว่า จะไม่ได้พบกันอีก

เจ้าเว่ยใช้วิชาตัวเบากระโดดหนีเมื่อแขนที่พันธนาการผ่อนออก

แต่ร่างกายไม่ไวเท่าความคิด จื่อหรงจับแขนเล็กแล้วใช้ขา กดนางไว้กับเตียง

“เจ้าจะหนีไปไหน”

เขายิ้มในความมืดอย่างมีชัย

เจ้าเว่ยงอเข่ากระทุ้งขาไปยังตำแหน่งกล่องดวงใจแล้วบิดกาย หลบหนีการพันธนาการด้วยอ้อมกอดอย่างว่องไวอีกครั้ง

ผู่จื่อหรงหลบรวดเร็ว กระโดดไล่ตามคว้าไหล่บางดึงร่างเล็ก เข้ามาหาตัวขโมยหอมแก้มหญิงสาวฟอดใหญ่

“ไอ้บ้า” เจ้าเว่ยกรีดร้องอย่างไม่พอใจเลือดขึ้นหน้าหวังสั่ง สอนเจ้าโจรราคะให้รู้สำนึก

นางกระโดดทับตัวเขารัวฝ่ามือลงไปบนอกไม่ยั้ง

ผู่จื่อทรงรวบมือเล็กไว้ด้วยมือเดียวพลิกกายขึ้นรวดเร็วเป็นฝ่ายทาบทับเจ้าเว่ยให้อยู่เบื้องล่าง