ท่านพี่ข้ามิได้ตั้งใจ

เวลาผ่านไปอย่างสงบเพียงชั่วครู่เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

“เฟยเอ๋อเร็วไปเที่ยวกัน” เสียงหวานของเจ้าเวียดังขึ้นหน้า ประตู

“เร็วเข้าข้า ให้ผิงอวหลอกล่อทหารไปทางนั้นอีกประเดี๋ยวพวก เขากลับมาเราจะไม่ได้ไปไหนกัน” เจ้าเว่ยเร่งเร้าเมื่อเจ้าอี้เฟยอด ออด

“คุณหนูท่านอ๋องยังกริ้วอยู่นะคะ”เสวี่ยหงส่งเสียงเบาเตือนสติ เจ้าอี้เฟย

“เดี๋ยวข้าจะบอกพี่หญิงว่าไม่ไป

เจ้าอี้เฟยขยับกายไปเปิดประตูแล้วโดนเจ้าเวยลากออกมาพา ตัวกระโดดขึ้นบนหลังคาทันใด

“ท่านพี่หลุนห้ามออกจากห้องแม้แต่ก้าวเดียวนะเจ้าคะ” เจ้าอี้ เฟยมองใบหน้าพี่สาวอย่างกล้าๆกลัวๆ

“เราไม่ได้ออกมาก้าวเดียวเราออกมาหลายก้าวเลยตอนนี้เจ้า ออกมาและมีความผิดแล้วจะกลับไปแบบนี้หรือจะไปชมเมืองกับ ข้า”

เจ้าอี้เฟยตัดสินใจก่อนส่งยิ้มแหยๆออกไป เจ้าเว่ยเป็นคนที่ เข้าใจจิตใจนางที่สุด
“พี่หญิงพูดไม่ผิด ข้ามีความผิดที่ออกจากห้องแล้ว ยังไงก็ผิด อยู่ดีไปชมเมืองกับท่านจะดีกว่า”

“ดีเรารีบไปรีบกลับก่อนเจี๋ยหลุนจะรู้”

ทั้งคู่จูงมือกันกระโดดข้ามหลังคาตรงไปยังที่มีแสงสว่างจาก โคมไฟและเสียงดนตรีที่ดังสนั่น

สตรีผู้งดงามสองนางจูงมือเที่ยวกันอย่างสนุกสนานและตื่นตา ตื่นใจท่ามกลางสายตาจ้องมองของบุรุษหลายคน

ที่นี่มีสิ่งของแปลกๆมากมายเจ้าเว่ยจึงซื้อไปฝากนางกำนัลรับ ใช้ที่แคว้นเหลียงหลายชิ้น

เจ้าเว่ยซื้อเหล้ากั่วผิงผสมดอกเหมยมาหนึ่งได้เมื่อลองชิม รสชาติแล้วพึงพอใจเป็นอันมาก นางคิดจะดื่มเพียงเล็กน้อยให้ เข้าบรรยากาศการชมเมือง

หญิงสาวทั้งสองผลัดกันดื่มเหล้าในไทเดียวกันเจ้าเว่ยให้เจ้า

เฟยดื่มไม่กี่อึกนางก็เริ่มเมาเพราะเป็นครั้งแรกและยังเด็กอยู่มาก

ผู้คนมากมายในเมืองทำให้เจ้าเว่ยเริ่มตาลายหญิงสาวทิ้งให เหล้าเมื่อดื่มหมดคว้ามือของเจ้าอี้เฟยแล้วกระโดดขึ้นบนหลังคา

ทั้งสองโดนพิษสุราเล่นงานจึงเดินไม่ตรงนัก แล้วเจ้าเว่ยก็หยุด อยู่บนหอนางโลมแห่งหนึ่งที่ช่องหลังคาเห็นเป็นรูโหว่เล็กๆพอ มองเห็นได้

เจ้าเว่ยผู้ซุกซนพาเจ้าอี้เฟยหยุดยืนแล้วดึงมือนางให้นั่งลง
“ดูสิเฟยเอ๋อมีรูด้วยด้านล่างมีชายหญิงกำลังพรอดรักกัน เจ้า มาดูเร็ว” เจ้าเว่ยก้มมองแล้วหัวเราะคิกคัก

“พี่หญิงข้าไม่กล้าเจ้าค่ะ ข้าอาย” เจ้าอี้เฟยทำท่าเขินอาย พลางบิดกายอย่างน่ารัก

เจ้าเว่ยหัวเราะชอบใจ พลางกดใบหน้าของเจ้าอี้เฟย ให้ก้มลง ดูเช่นที่นางทำ

เจ้าอี้เฟยจึงแนบใบหน้าลงกับรูเล็กๆนั่น นางต้องอ้าปากค้าง เมื่อแสงเทียนด้านในทำให้มองเห็นบุรุษผู้หนึ่งกำลังถอดอาภรณ์ ของตนเองออก

“พี่หญิงเจ้าคะ ข้าเห็นชายกำลังถอดเสื้อเจ้าค่ะ โอ้โหเขามี ร่างกายที่กำยำน่าดูนัก” เจ้าอี้เฟยกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น กระตุ้นให้เจ้าเวยอยากรู้อยากเห็นนัก

“ไหน ไหน ให้ข้าดู เจ้าเป็นเด็กอย่าดูเลย” เจ้าเว่ยดึงศรีษะเจ้า อี้เฟยขึ้นเบาเบา แล้วผลักนางให้ขยับไปนั่งอีกฟากหนึ่ง เจ้าเว่ย แนบดวงตาลงบนรูพร้อมกับโน้มร่างเล็กของตัวเองลงไปให้ติด กับหลังคาเพื่อดูสะดวกขึ้นอย่างซุกซน

ทันใดนั้นเจ้าเว่ยก็รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติเมื่อมีเสียงดังกร๊อบเกิด ขึ้น แผ่นหลังคาหลายแผ่นเริ่มร่วงลงด้านล่าง หลังคาที่เปราะบาง เกิดรับน้ำหนักไม่ไหวพังทลายลงอย่างรวดเร็ว ร่างบางของเจ้า เว่ยจึงหล่นโครมลงไปในรูรั่วอย่างตั้งตัวไม่ทัน

เจ้าอี้เฟยที่โชคดีไม่หล่นลงไปแต่เพราะแผ่นหลังคาชำรุดจึง ลื่นล่นลงไปด้านข้างหอแห่งนี้ เจ้าอี้เฟยเสียหลักกลิ้งตกลงมาจากหลังคาเพราะไม่ทันระวังเช่นกัน

หญิงสาวสาวหวีดร้องออกมาทันทีด้วยความตกใจแต่แล้วก็มี ร่างหนาของใครบางคนกระโดดมารับตัวนางไว้ในอ้อมกอด แล้วกระโดดลงพื้นอย่างปลอดภัย

“เอ้อขอบคุณท่าน” เจ้าอี้เฟยเบิกตากลมโตด้วยความตกใจ อีกครั้งเมื่อพบว่าบุคคลที่กระโดดมาช่วยนางคือใคร

ตอนนี้เจี๋ยหลุนโกรธจนใบหน้าแดงก่ำ เขาอยากจะจับนาง ก้นนักเมื่อเห็นสภาพย่ำแย่พร้อมกลิ่นสุราคละคลุ้งของนาง

ด้านเจ้าเว่ยผู้ตกลงไปในปล่องหลังคาลุกขึ้นยืนกล่าวขอโทษ ชายหนุ่มและหญิงสาวที่กำลังเข้าได้เข้าเข็มในสายตาเธอ หญิง สาวเซเล็กน้อยเมื่อยืนขึ้นสายตาเพ่งไปในความมืดพยายามมอง หน้าชายผู้นั้น

“ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ” เจ้าเว่ยกล่าวตะกุกตะกัก

ฝูจื่อหรงจ้องมองไปยังสตรีที่เพิ่งตกลงมาจากหลังคาอย่างตก ตะลึง แสงตะเกียงน้อยนิดในห้องเผยให้เห็นใบหน้างดงามที่เขา จดจําได้จนขึ้นใจ

นางมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรหรือนางจะเป็นสายลับที่คอยเฝ้าติดตามเขาจริงๆ