ได้โปรดเชื่อฟัง

“เค้ายอมรับว่าผิดน่าเจี๋ยหลุน เค้าขอโทษ” เจ้าเว่ยกล่าวเสียง อ่อยหลบสายตาพิฆาตของพี่ชายเป็นพัลวัล “ทูลท่านอ๋อง เรามาถึงแคว้นซินแล้วพะย่ะค่ะ ท่านอ๋องจะให้ข้า

น้อยนำท่านไปพระราชวังเลยหรือเข้าไปวันพรุ่งนี้ตามกำหนด

การณ์พะย่ะค่ะ” ทหารองครักษ์ส่งเสียงกล่าวรายงานจากด้าน

นอก

“หาที่พักนอกวัง พรุ่งนี้เราจะเข้าวังตามกำหนดการณ์” เขา กล่าวเสียงดังดวงตาคมยังจับจ้องใบหน้าเล็กของสาวน้อยเจ้า เฟยอย่างคาดโทษ

“ความผิดของพวกเจ้าข้าจะทำโทษเมื่อกลับไปยังแคว้นเหลียง อยู่ที่นี่จงวางตัวให้เหมาะสมทั้งสองคน และพวกเจ้าจงดูแลคุณ หนูกับองค์หญิงให้ดีหากพวกนางทำผิดข้าจะทำโทษพวกเจ้าให้ หนัก”

เจี๋ยหลุนกล่าวใบหน้าบึ้งตึงก่อนหมุนกายออกไปจากประทุน รถม้า

เมื่อท่านอ๋องลับสายตา สตรีทั้งสี่ถอนหายใจออกมาพร้อมกัน

“ท่านอ๋องน่ากลัวมากเพคะองค์หญิง หม่อมชั้นขนลุกไปทั่ว ร่างเลย” ผิงอวี้ยกแขนขึ้นให้ทุกคนได้เห็นขนบางที่ลุกชัน

“ใช่เพคะองค์หญิงหม่อมชั้นนี่กลัวจนตัวสั่น”เสงี่ยหง เห็นด้วยยกมือขึ้นกอดอกด้วยความหนาวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู

“ท่านอ๋องเป็นคนใจดี ก็แค่คำขู่พวกเจ้าจะกลัวอะไร” แม้จะ บอกแบบนั้นแต่เจ้าเว่ยก็รู้ว่าพี่ชายโกรธจริง

“ท่านพี่สั่งห้ามไม่ให้เฟยเอ๋อมาด้วยเด็ดขาดแต่เฟยเอ๋อยัง

ดื้อรั้นสมควรแล้วที่ท่านพี่จะโกรธ” เจ้าอี้เฟยก้มหน้าสำนึกผิด

“เฟยเอ๋อไม่ต้องกลัวเราช่วยกันง้อเดี๋ยวก็ดีเองน่า” เจ้าเวียตบ ไหล่น้องสาวเบาๆอย่างปลอบใจ

ขบวนรถม้ามาถึงแคว้นชินก่อนกำหนดการณ์หนึ่งวัน เจี๋ยหลุน เหมาโรงเตี้ยมที่ดีที่สุดให้เหล่าทหารและนางกำนัลได้พักอย่าง สบาย

แคว้นชินครึกครื้นนักในสายตาของเจ้าเว่ย มีพ่อค้าจากต่าง แดนเดินกันขวักไขว่ ที่นี่เป็นเมืองท่าที่สำคัญ มีทำเลติดกับแม่น้ำ ขนาดใหญ่จึงเป็นแหล่งพักสินค้าเพื่อกระจายไปยังแคว้นต่างๆ ใกล้เคียง

อีกทั้งที่นี่ยังอุดมสมบูรณ์มาก ประชาชนยิ้มแย้มการค้าขาย รุ่งเรืองกำลังทหารเข้มแข็ง จึงนับเป็นแคว้นที่ร่ำรวยทั้งอำนาจ และเงินทองมากแห่งหนึ่ง

“องค์หญิงรู้หรือไม่เพคะว่าฮ่องเต้ของแคว้นนี้มีนางสนมนับ หมื่น และเป็นพวกประเภทชอบหลับนอนกับสตรีทีละหลายสิบคน ว่ากันว่าพระองค์มียาดี ทำให้พระวรกายมีพลังดั่งช้างสารเพคะ” ผิงอวี่กล่าวซุบซิบเสียงเบา หัวเราะคิกคัก
“จริงเหรอ งอ คนอะไรนอนกับผู้ หญิงนับสิบ ฮ่องเต้แคว้น นี้ก็ต้องเป็นพวกโรคจิตแน่นอน”

“คือสิ่งใดเจ้าคะ” เด็กน้อยเจ้าอี้เฟยถามอย่างงุนงง

“ก็พวกที่มีจิตใจหมกมุ่นกับเรื่องตัณหาไงล่ะ”

“ถึงจะเป็นเช่นนั้นสตรีในแคว้นนี้ต่างก็อยากถวายตัวนะเพคะ เขายังกล่าวกันว่าฝ่าบาทมีรูปงดงามหล่อเหลานัก ขอเพียงได้อยู่ ใกล้ชิดเพียงแค่ครั้งเดียวก็นับว่าคุ้ม” ผิงอวี่ยังเล่าต่ออย่างสนุก ปาก

“ถ้าพูดถึงรูปโฉมในใต้หล้านี้เห็นจะไม่มีใครเทียบเท่าท่าน อ๋องของเรา”เสวี่ยหงทำตาเคลิ้มเมื่อนึกถึงท่านอ๋องผู้งามสง่าของ นาง

ถึงจะเคร่งขรึมแต่ก็หล่อเหล่า รอยยิ้มของท่านอ๋องเพียงครั้ง เดียวก็ต่อลมหายใจสตรีได้เป็นปี

“เจี๋ยหลุนหล่อเหลาแต่มีเฟยเอ๋อแล้ว พวกเจ้าหมดสิทธิ์ดฝัน นอกจากนางแล้วข้าไม่คิดนับคนอื่นเข้ามาเป็นพี่สะใภ้” เจ้าเว่ย เท้าสะเอวทําเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ

– “แต่ท่านพี่หลุนบอกเสมอว่าเห็นเฟยเอ๋อเป็นเพียงน้องสาว” เจ้าอี้เฟยถอนหายใจ

“เอาไว้เจ้าโตกว่านี้อีกหน่อยพี่สาวจะสอนวิธีการอ่อยผู้ให้เจ้า พี่รู้ทุกเรื่องของเจี๋ยหลุนราวกับคนเดียวกันรับรองเจี๋ยหลุนไปไหน ไม่รอดแน่นอน” โจวเจ้าเว่ยทำเสียงขึงขังราวกับเป็นผู้ชำนาญด้านความรัก

“อะไรคืออ่อยผู้เจ้าคะ” เด็กน้อยเจ้าอี้เฟยถามด้วยความสงสัย

“ไว้ใจพี่สาวน่าเป็นเรื่องดีแล้วกัน” เจ้าเว่ยตบอกอกตนเอง สองครั้ง ทําใบหน้าขึงขังองอาจ

“โอ๊ย” เจ้าอี้เว่ยร้องด้วยเสียงอันดังเมื่อใบหูเล็กโดนใครบาง คนบิดอย่างแรง

บ่าวและคุณหนูสกุลเจ้าถอยหลังไปหลายก้าวก่อนยอบกาย ทำความเคารพผู้ก้าวเข้ามาใหม่อย่างว่องไว

“สอนอ่อยผู้อย่างนั้นเหรอ เด็กแก่นแก้วอย่างเจ้าเว่ยที่หาแฟน ยังไม่ได้จะมาสอนเรื่องพิเรนอะไรให้เฟยเอ๋อ พี่ขอห้ามเด็ดขาด”

“เจี๋ยหลุนมันเจ็บนะ หากกลับไปได้เค้าจะฟ้องพ่อว่าเจี๋ยหลุ นทําร้ายเค้า”

“แค่นี้ยังน้อยไปหากพ่อน้องทำเรื่องอะไรบ้าง คนที่โดน

ลงโทษเห็นจะเป็นเสี่ยวเว่ยกระมัง”

“ไม่นะอย่าบอกพ่อนะ เค้าไม่สอนแล้ว เค้าจะเชื่อฟังตัวทุก อย่างเลย ตัวอย่าบอกพ่อ” เจ้าเวยน้ำเสียงออดอ้อนกอด แขนผู้เป็นพี่อย่างประจบเอาใจ

“เฟยเอ๋อมานี่” พี่ชายปัดแขนน้องสาวออกทันใด แล้วหันไป

เรียกเจ้าอี้เฟย

เจ้าอี้เฟยเดินเข้ามาอย่างหวาดกลัวว่าจะเป็นฝ่ายโดนทําโทษเสียเอง

“ไม่ต้องกลัวพี่ยังไม่ลงโทษเฟยเอ๋อตอนนี้ ดึกมากแล้วพวกเจ้า ควรพักผ่อนได้แล้ว พี่จะเดินไปส่ง” น้ำเสียงที่บอกว่าจะเดินไปส่ง คล้ายต้องการจับแยกเจ้าเว่ยกับเจ้าอี้เฟยมากกว่า หากไม่รีบ แยกสองคนนี้อาจทําเรื่องเหลวไหลอีกจนได้

“เจ้าค่ะ” เจ้าอี้เฟยเดินตามเงี่ยหลุนต้อยๆไปยังห้องของเธอ มี เสงี่ยหงเดินตามคุณหนูมาติดๆ

“คืนนี้นอนได้แล้วและห้ามเจ้าออกจากห้องแม้แต่ก้าวเดียว” เจี๋ยหลุนกำชับอีกครั้งก่อนเดินกลับไปที่ห้องของตนเอง

“เจ้าค่ะ” เจ้าอี้เฟยรับคำเสียงเบา มองตามหลังสง่าจนลับตา แม้ใจจะอยากออกไปชมเมืองแต่เพราะขัดคำสั่งแล้วหนึ่งครั้งที่ แอบมาจนโดนจับได้จึงไม่กล้าขอสิ่งจากเจี๋ยหลุนอีก