เจ้าคนบ้ากาม nc18

เจี๋ยหลุนตัดสินใจพาเจ้าเวยมาพักที่สำนักคุนหลุนเมื่อถึงเวลา ใกล้พลบค้า การเดินทางกลางป่าเขา ในเวลากลางคืน ล้วนมีแต่ อันตราย

“เสี่ยวเว่ยต้องปลอมเป็นผู้ชาย และอย่าเผลอพูดออกมาเป็น อันขาด เสียงน้องจะทําให้ความแตก”

ผู้เป็นพี่ชายในสิ่งที่เขากังวล ที่นี่เป็นสำนักคุนหลุน เจี๋ย หลุน ใช้ฐานะชินอ๋องแห่งแคว้นเหลียงซึ่งเคยมากับท่านอาเจ้าอี้ เหวินซึ่งเป็นหนึ่งในอาจารย์สอนที่สำนักแห่งนี้เมื่ออดีตเป็น ใบเบิกทาง ให้สามารถพำนักที่นี่ได้

ปกติแล้วสำนักคุนหลุนจะมีกฎเข้มงวดไม่ต้อนรับสตรีและไม่ ต้อนรับคนแปลกหน้า จึงทำให้เขาต้องให้น้องสาวปลอมเป็น ผู้ชายเพื่อที่จะพักอยู่ที่นี่ได้

เจ้าเว่ยปฏิบัติตามที่พี่ชายบอกทุกประการ แม้จะมีสายตาจ้อง มองจากศิษย์ของสำนักคุนหลุนหลายคู่เนื่องด้วยใบหน้าที่ งดงามอ่อนหวานยิ่งกว่าสตรีของเธอ แต่ก็ไม่ได้ทำให้หญิงสาว หวั่นเกรง เพราะมีพี่ชายคอยเป็นเกราะกำบัง

เมื่อถึงกลางดึก เจ้าเว่ยรู้สึกเหนียวตัวจนทนแทบทนไม่ไหว อากาศร้อนอบอ้าว และเหงื่อจากการเดินทางข้ามหุบเขามาไกล ทำให้หญิงสาวอยากอาบน้ำเหลือเกิน เจ้าเวียนอนกระสับ กระส่ายไปมาภายในห้องพัก เหงื่อเริ่มไหลท่วมตัวอีกครั้ง เสื้อผ้าผู้ชายที่ห่อหุ้มอยู่ภายนอกยิ่งทำให้ร้อนจนหงุดหงิดไปหมด

เจ้าเว่ยคว้าผ้าเช็ดตัวไม่เล็กไม่ใหญ่ที่นำติดมาออกจากเป้ พร้อมแชมพูขวดเล็กและครีมอาบน้ำขวดจิ๋ว เธอโผล่หน้าออก จากห้องพัก มองซ้ายมองขวา ด้านนอกมืดสนิท ไร้คนคอย ควบคุม อากาศร้อนอบอ้าว เหงื่อก็ไหลเต็มตัว ทำให้เธอทนไม่ ไหว

ป่านนี้ทุกคนคงจะหลับหมดแล้วรีบอาบคงไม่มีใครเห็น เจ้า เว่ยคิดพลางใช้วิชาตัวเบาที่บิดาเคยวเข็ญมาตั้งแต่เด็ก กระโดดตรงไปยังบ่อน้ำอย่างรวดเร็ว

เมื่อถึงบ่อนํ้า เจ้าเวยสํารวจรอบกายอย่างระมัดระวัง เธอมอง ขึ้นไปบนท้องฟ้า พระจันทร์ดวงกลมโต ฉายแสงกระจ่างจนมอง เห็นรอบบริเวณ แสงนวลสาดทอลงไปยังผิวน้ำ ดูงดงามเป็นเงา ระยิบ เวลานี้บ่อน้ำร้างผู้คน เป็นโอกาสของเธอแล้ว

เจ้าเวยถอดเสื้อผ้าร่มร่ามออกแล้วแอบวางไว้หลังโขดหิน ร่างบางนวลเนียลเปลือยเปล่าก้าวลงไปในบ่ออย่างสบาย อารมณ์ หญิงสาวเทสบู่เหลวจากขวดเล็กที่พกมาด้วยชะโลมลง ร่างกายจนทั่วแล้วเทน้ำยาสระผมอย่างรวดเร็วก่อนโยนขวด แชมพูและครีมอาบน้ำไว้บนผ้าเช็ดตัวหลัง โขดหิน

น้ำเย็นๆ ช่วยปลดปล่อยความร้อนออกจากร่างได้เป็นอย่างดี เจ้าเว่ยรู้สึกสดชื่นขึ้นทันตา อารมณ์หงุดหงิดหายไปกับสายน้ำ

แต่ยังไม่ทันได้เพลิดเพลินกับความเย็นอย่างหนำใจ เสียง พูดคุยของศิษย์สำนักคุนหลุนก็ดังเข้ามาใกล้ เจ้าเว่ยตกใจแทบสิ้นสติ มองไปยังเสื้อผ้าของตนที่อยู่หลังก้อนหินก้อนโตที่อยู่ไม่ ไกลเพียงเอื้อมมือ แต่ไม่ทันการณ์แล้ว เมื่อศิษย์ของสำนักคุ้น หลุนเดินมาจนถึงบ่อน้ำหญิงสาวรีบว่ายน้ำเข้าไปหลบอยู่หลัง ก้อนหินอีกก้อนทันที

สองศิษย์พี่น้องเดินเกี่ยวก้อยกัน ท่าทางกระหนุงกระหนิง เจ้า เว่ยยกมือขึ้นมาปิดปาก เมื่ออาการของพวกเขาฉายชัดว่าทั้งคู่ ต่างชอบพอกัน ต่างคนต่างช่วยกันเปลื้องผ้าต่อหน้าเธอ เจ้าเวย รีบหันหลังไม่มองร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างผู้ฝึกยุทธ ของทั้งสองคน

เห็นได้ชัดว่าทั้งคู่แอบชอบพอกัน และไม่สามารถเปิดเผย ความรู้สึกต่อหน้าบุคคลอื่นได้ จึงต้องแอบมาพบกันในเวลา ดึกตื่นเช่นนี้ คิดแล้วก็น่าสงสารที่เขาทั้งสองเกิดมาผิดยุคผิดสมัย เช่นนี้

“ศิษย์พี่ท่านได้กลิ่นหอมประหลาดหรือไม่” ศิษย์ผู้น้องท่าทาง คล้ายสตรีถามขึ้น พลางทำจมูกฟุดฟิด

แย่แล้ว เจ้าเว่ย กลิ่นโลชั่นอาบน้ำของเธอทำเหตุซะแล้ว ถึง แม้ว่ากลิ่นจะอ่อนแค่ไหน แต่ก็ไม่รอดพ้นจมูกของศิษย์สำนักคุ้น หลุนผู้นี้ไปได้

“ข้าไม่เห็นจะมีกลิ่นไหน หอมไปกว่ากลิ่นกายของศิษย์น้องอีก แล้ว” ศิษย์ผู้พี่ก้มลงดอมดมแก้มนวลผ่องของศิษย์ผู้น้อง แล้วจับ ใบหน้าที่งดงามอ่อนหวานคล้ายสตรีให้เงยขึ้น

ทั้งคู่มองตากันหวานซึ้งท่ามกลางแสงจันทร์กระจ่าง คล้ายฉากในหนังรักโรแมนติก แล้วก้มลงมอบจูบดูบดื่มให้แก่กันและ กัน

เจ้าเว่ยเกือบจะหวีดร้องเมื่อเห็นภาพชายจูบชายตรงหน้า หาก ไม่โดนมือหนาของใครบางคนปิดปากบางเสียก่อน

คราวนี้เธอเกือบร้องออกมาจริงๆ เมื่อร่างกายโดนรุกรานจาก คนแปลกหน้า

“ซูว์” เขาส่งเสียงเบาๆ ข้างหูของหญิงสาว

เจ้าเว่ยตาเหลือกเกือบทะลุออกจากเบ้า เมื่อมืออีกข้างของ ชายผู้นั้นกอดเอวบางของเธอไว้หลวม ๆ ร่างกายเขาเปล่าเปลือย เช่นกัน สองร่างเปลือยแนบชิดภายใต้สายน้ำ เจ้าเว่ยยังไม่เห็น แม้กระทั่งใบหน้าของผู้รุกราน

หญิงสาวส่งเสียงอู้อี้ภายใต้ฝ่ามือหนา

“ถ้าอยากเผยความลับของเจ้า ก็จงส่งเสียงออกมา” เขา กระซิบแนบหูเล็กอย่างเป็นต่อ

เจ้าเว่ยเงียบเสียง แต่ก็พยายามผลักไสคนตัวโตสุดแรงเกิด ไอ้บ้านเป็นใครมาจากไหน ถึงได้ถือโอกาสลวนลามเธอ

เขากอดเธอแน่นขึ้นเมื่อหญิงสาวขัดขืน แต่นอกจากร่างที่ สัมผัสกันแนบชิดแล้ว บุรุษผู้นี้ก็หาได้แตะต้องร่างกายส่วนอื่น จึง ทำให้เจ้าเว่ยเริ่มนิ่งขึ้น

เพราะความสูงของเขาจึงทำให้เขาสามารถยืนในน้ำได้อย่าง สบาย ผิดกับสตรีร่างเล็กอย่างเจ้าเว่ยระดับน้ำสูงจนเลยศรีษะอีกทั้งเธอก็ว่ายน้ำไม่เก่ง หญิงสาวจึงได้เกาะคอเขาไว้อย่างหลีก เลี่ยงไม่ได้อีกทั้งเรี่ยวแรงที่มีเพียงน้อยนิดก็หมดไปจากการ ดิ้นรนขัดขืนเมื่อสักครู่

ผมยาวสลวยหอมกรุ่นแนบไปกับใบหน้าเล็กงดงามเหนือผู้ ใด เรือนร่างนุ่มนิ่มของสตรีในอ้อมกอด ทำให้จื่อทรงไม่อาจ ทัดทาน ใจตนเองเขารู้สึกเหมือนชายหนุ่มผู้หิวกระหาย ขอเพียง ได้สัมผัสร่างนุ่มนิ่มก็สร้างความอภิรมย์ให้แก่จิตใจได้ดีเหลือ เกิน

เขาเห็นนางตั้งแต่เดินมาถึงบ่อน้ำด้วยท่าทางระวังตัว แต่ดู เหมือนนางจะไม่เห็นเขาที่กำลังชำระร่างกายอยู่เบื้องหลัง โขดหิน นี่แม้แต่น้อย สตรีผู้นี้เขามั่นใจว่าเป็นคนเดียวกับที่เขาเห็นเมื่อ ตอนกลางวันข้างลำธาร นางแอบปลอมกายเข้ามาพำนักในสำ นักคุนหลุนกับบุรุษที่ผู่จื่อทรงคาดว่าจะเป็นคู่รักของนาง

เป็นเพราะไม่เห็นว่าจะเกี่ยวข้องกับเขา ในตอนที่เขาเห็นหญิง สาวเมื่อเวลาอาหารค่ำ จื่อหรงจึงไม่ใส่ใจนักแม้ว่านางจะมี ใบหน้างดงามดึงดูดจิตใจเขาได้เป็นอย่างดีก็ตาม ในตอนแรก เขาคิดจะคืนเจ้าหมีตัวเล็กประหลาดนั้นให้กับนาง แต่ไม่รู้เป็น เพราะเหตุใดเขาจึงเปลี่ยนใจขอเก็บมันเอาไว้ก่อน

ไม่น่าเชื่อว่าตอนนี้นางจะมาหาเขาถึงที่ แม้จะรู้เต็มอกว่าเป็น สตรีของผู้อื่นก็ทำให้เขาไม่อาจห้ามใจได้อีก นางงดงามเปล่า เปลือยภายใต้สายน้ำ ถึงกับทำให้ผู้อทรงร้องครางในใจด้วย ความร้อนรุ่ม
ไม่คิดว่าคู่รักหลงหยางคู่นั้น จะแอบมาพรอดรักกันที่บ่อน้ำ แห่งนี้ จนทำให้นางเข้ามาแอบอยู่หลังก้อนหินที่เขาแอบหลบอยู่ ก่อนแล้ว และสุดท้ายลงเอยด้วยการที่นางตกอยู่ในอ้อมแขนของ เขาอย่างช่วยไม่ได้ ยิ่งนางดิ้นรนขัดขืน ร่างกายอ่อนนุ่มราวกับ ผ้าไหมนุ่มลื่นชั้นดี ก็ยิ่งเบียดกายเข้ามาแนบชิด นางกำลังทำให้ เขารู้สึกราวคนบ้า

เจ้าเวยพยายามมองหน้าชายหนุ่มผู้กำลังกอดร่างเธออย่าง แนบแน่น แต่แม้จะพยายามจ้องมองเพียงใด ก็เห็นเพียงสั้น กรามคมสันของคนผู้นี้ อีกทั้งเขาก็กดศรีษะของเธอให้แนบอก ทุกครั้งราวกับไม่ต้องการเปิดเผยใบหน้าให้เธอเห็นเสียอย่างนั้น

เสียงครางแผ่วเบาของคู่รักหลงหยางพร้อมเสียงน้ำกระเพื่อม ทำให้เจ้าเว่ยหน้าแดง ไม่ต้องบอกกว่ารู้ว่าทั้งคู่กำลังทำอะไรกัน เจ้าเว่ยตัวแข็งเป็นหินเมื่อพบว่าร่างกายส่วนกลางของชายซึ่ง กำลังกอดเธออยู่แข็งปืนขึ้น

สาวสมัยใหม่อย่างเจ้าเว่ยทำไมจะไม่รู้ว่าคือสิ่งใด เพียงแต่ไม่ เคยพบและสัมผัสด้วยตนเองอย่างใกล้ชิดเช่นนี้มาก่อน ขออย่า ให้เจ้าบ้านยับยั้งใจไม่อยู่จนคิดจะทำเรื่องเลวทรามกับเธอเลย

ผู่จื่อหลงยอมรับกับตัวเองว่าต้องการหญิงสาวผู้นี้เป็นอย่าง มาก แต่ด้วยเลือดหยิ่งผยองของจอมทัพแห่งแคว้นใน ทำให้เขา ไม่อาจฝืนใจผู้ใด จึงได้แต่อดกลั้นไว้สุดความสามารถแต่กระนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะกดจุมพิตดูดดื่มลงบนฝีปากนาง

เจ้าเว่ยถูกรุกรานริมฝีปากอย่างไม่ทันตั้งตัว หญิงสาวปล่อยให้เขาตายใจรุกลิ่นร้อนเข้ามาภายในอย่างกล้าหาญ จื่อทรง ได้ใจ เขาจูบสัมผัสดูดกลืนความหวานอย่างโหยหิว กอดร่างบาง จนกระดูกแทบจะหักไปทั้งร่าง

เมื่อเห็นว่าชายผู้นี้เริ่มเผลอไผลไม่ระวัง เจ้าเว่ยกัดปากเขา อย่างแรงจน ชายหนุ่มชงักและยอมถอนริมฝีปากที่รุกรานออก โดยทันที

รสเลือดในปากทั้งเค็มทั้งหวานปลุกความกระหายของสัตว์ป่า ที่อยู่ภายใน ผู่จื่อหลงเกินยับยั้งชั่งใจอีกต่อไป เขาตะโบมจูบ หญิงสาวดูดดื่มลึกล้ำมากยิ่งขึ้น มือไม้สัมผัสทั่วเรือนร่างบาง ตามที่ใจปราถนา สติที่เคยยับยั้งได้ขาดผึ้งไปชั่วขณะ

คู่รักหลงหยางกำลังเมามันส์ในรสกามารมณ์หาได้สนใจอีก ด้านที่กำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดเลยแม้แต่น้อย

“ปล่อยนะ ไอ้บ้ากาม” เจ้าเว่ยตวาดออกมาอย่างเหลืออด

เรียกสติของฝูจื่อหรง ให้กลับมา

เขาปล่อยร่างบางทันใด แม้จะเสียดายเป็นอย่างมาก แต่ การกระทำของเขาเมื่อสักครู่หาใช่สิ่งที่ประมุขแห่งแคว้นในจะ กระทําได้

“เป็นเจ้าที่ยั่วยวนข้า” ถึงกระนั้นเขาก็ยังอดกล่าววาจาเสียดสี ออกไปไม่ได้

เจ้าเว่ยกัดฟันแน่น ไอ้บ้านี่เป็นคนล่วงเกินเธอก่อนอย่างเห็นได้ ชัด กลับมาโทษว่าเธอยั่วเขาเสียอย่างนั้น มันจะมากไปแล้ว
“นั่นใคร”

ยังไม่ทันที่เจ้าเว่ยจะโต้ตอบ เสียงหนึ่ง ในคู่รักหลงหยางกล่าว ออกมาอย่างหวาดหวั่น

“ข้าเอง” ฟูจื่อทรงสงบศึกด้วยการกดศรีษะเล็ก ให้หลบอยู่หลัง โขดหิน เขาโผล่ใบหน้าออกไปให้ชายทั้งสองที่อยู่อีกฝั่งได้เห็น อย่างชัดเจน

ถึงแม้จะกำลังอยู่ในศึกระหว่างเขากับเธอ แต่เจ้าเว่ยก็แอบอยู่ หลัง โขดหิน โดยดี การให้คนรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงมีแต่จะสร้าง ความเดือนร้อนให้พี่ชายของเธอ

“ศิษย์พี่หรง ท่าน” คู่รักหลงหยางมองฟูจื่อทรงอย่างตกตะลึก

“วางใจเถอะ ข้าจะไม่ปริปากบอกผู้ใด ทุกสิ่งล้วนเป็นความ ลับ” เขากล่าวหนักแน่น

“ขอบคุณท่านมากศิษย์พี่ พวกเราสองคนรู้สึกผิดต่อท่านยิ่ง

นัก”

“อย่าได้กล่าวตำหนิตนเอง ความรักไม่ใช่สิ่งน่ารังเกียจ พวก เจ้ารีบไปก่อนที่ผู้อื่นจะมาเห็นจะดีกว่า” เขากล่าวเสียงเรียบ ดูไม่ ใส่ใจในสิ่งที่รับรู้แม้แต่นิด

“ขอบคุณศิษย์พี่ทรง”

ทั้งคู่ขอบคุณเขาแล้วรีบรุดขึ้นจากบ่อน้ำอย่างรวดเร็ว เมื่อฝูจื่อทรงหันกลับมาก็พบว่าสตรีร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาเมื่อสักครู่ได้หายไปแล้วเช่นกัน

หลงหยาง คือ ชายรักชายจ้า