บทที่ 5 คุณวินมีพี่ชายด้วยเหรอคะ

ระหว่างนั่งคอยแฟนหนุ่มประชุมงานอยู่นั้น พิมพ์พาเดินสำรวจ ห้องประธานบริษัทปัญญาพิพัฒน์ไปพลางๆ บริษัทที่ผลิตชิ้นส่วน อะไหล่รถยนต์ กำไรต่อปีหลายพันล้านบาท ไม่นานเธอจะเข้ามา เป็นเจ้าของที่นี่ทุกอย่างตามที่ปรารถนาไว้ ร่างสูงระหงเดินชมนั่น นี้ไปเรื่อยด้วยความปลื้มใจ จนสะดุดกับรูปภาพ ที่ติดอยู่กับผนัง ห้อง สองเท้าเลื่อนตัวเข้าไปใกล้ ก่อนจะขมวดคิ้วพินิจแล้วเบิก ตากว้าง

“คุณวา!” พิมพ์พาอุทานออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะถอย กรูออกไปสองสามก้าวหัวใจรัวผลิตเหงื่อจำนวนมาก ออกมา จนเต็มหน้าผาก คนในภาพทำให้เสี้ยวความคิดนั้นนึกว่าตนฝัน ไป ดวงตาส่อแววระส่ำจ้องมองภาพนั้นครู่หนึ่ง ก่อนที่สองเท้าจะ ถอยหลังกรูไปทรุดอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่ สายตาหวานจับจ้องไปยัง ภาพถ่ายนั้นไม่ละ หัวใจเต้นเป็นจังหวะถี่ขึ้น เธอกลืนน้ำลายอีก ใหญ่ มือสั่นระริกกดมือถือ โทรออก ในทันที

“พายุ ฉัน…ฉัน…” พิมพ์พาเสียงสั่นเครือ พลางหันไปมองภาพ นั้นเป็นระยะ เม็ดเหงื่อจำนวนมากถูกผลิตขึ้นมา ตามอัตราการ เต้นของหัวใจ

“มีอะไร” ปลายสายถามด้วยความสงสัย ยังคงมีโทนนุ่มละมุน

“พายุ คุณต้องไม่เชื่อฉันแน่ๆ” ยิ่งกระตุ้นให้ปลายสายอยากรู้มากขึ้น

“เสียงเหมือนคนโดนผีหลอกขนาดนี้ คุณเป็นอะไร

“คุณต้องไม่เชื่อฉันพายุ” น้ำเสียงคล้ายจะร้องไห้ ทำให้ปลาย สาย เงียบไปครู่หนึ่งเพื่อให้เธอมีจังหวะตั้งสติ

“ฉันมาหาคุณวิน แต่สิ่งที่ฉันเจอในห้องทำงานคุณวิน คือรูป ของคุณวา”

“อะไรนะ!” คำพูดของพิมพ์พาทำให้ชายหนุ่มสุขุม หลุดตกใจ ออกมาไม่ต่างกัน

“ถ้าฉันเจอคุณวาที่นี่ ฉันจบแน่พายุ เขาสองคนรู้จักกัน ไม่ เท่านั้นดูเหมือนเขาจะเป็นคนในครอบครัวเดียวกันด้วย” พิมพ์ พายกมือขึ้นมากุมศีรษะ แววตาแสดงอาการวิตกอย่างเห็นได้ชัด ยังไม่ทันขาดคำ เสียงประตูห้องถูกเปิดเข้ามา ทำให้พิมพ์พา สะดุ้งตัวโหยงด้วยความตกใจสุดขีด จึงกดปิดมือถือไปอย่าง อัตโนมัติ หากเมื่อเห็นเป็นธาวินจึงผ่อนลง แล้วพยายามส่งยิ้ม ให้เขาเสมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เหตุการณ์นี้ทำให้หญิงสาวผู้มีความมั่นใจนั้น ทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ ว่าควรจัดการต่อไปอย่างไร เธอรู้สึกอยากออกไปจากห้องนี้ทุก วินาที ก่อนที่อีกคนของเธอจะโผล่เข้ามา แล้วทำทุกอย่างพัง

“รอผมประชุมนานไหมครับที่รัก” ธาวินเดินตรงเข้ามา สวมกอดหญิงสาว ด้วยความคิดถึง ต่างกันตรงที่ร่างระหง ยังคง มองไปยังประตูด้วยความหวาดระแวง พร้อมรอยยิ้มแห้งๆ หันไป หาธาวิน
“ไม่เป็นไรค่ะคุณวิน พิมพ์รอได้ค่ะ เราไปกันเลยไหมคะ”

“ไปไหนครับ” ธาวินขมวดคิ้ว

“ไปจากที่นี่ไงคะ หาที่คุยกันก็ได้ พิมพ์คิดถึงคุณจะแย่” พิมพ์ พาพยายามโน้มน้าวหาทางออกจากบริษัทนี้โดยเร็วที่สุด

“ผมมีงานหลายอย่างต้องจัดการนะที่รัก ไปตอนนี้ไม่ได้ ดวงตาคมมองหญิงสาวด้วยความอ่อนโยน พิมพ์พาชะงักเล็ก น้อยแล้วส่งยิ้มหวานให้เขา เธอมองดูชายหนุ่มเดินตรงไปยังโต๊ะ ทำงาน ก่อนจะหันไปมองยังประตูเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อแน่ใจแล้ว ว่าไม่มีใครตามเขาเข้ามา อาการกังวลจึงค่อยๆ คลายลง หญิง สาวเดินเข้าไปโอบไหล่แล้วก้มลงหอมแก้มเขาฟอดใหญ่

“ผมควรจะตอบแทนหอมนี้ของคุณยังไงดีนะ” ธาวินเงยหน้า มองหญิงสาวด้วยแววตาขี้เล่น พลางรวบตัวร่างบางลงมานั่งบน ก

“คุณวินคะ ปล่อยค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” เธอตีไปที่อกของ เขาหนึ่งครั้ง

“ก็คุณมายั่วผมก่อน” ธาวินยังคงเล่นกับแฟนสาว อย่างต่อ เนื่องไม่ยอมปล่อย ขณะนั้นพิมพ์พาเหลือบไปเห็นรูปที่ติดผนัง จึง ค่อยๆ ผละตัวออกจากอ้อมอกของแฟนหนุ่ม ก่อนจะเลียบเคียง กาม

“รูปนั้นคุณวินถ่ายกับใครหรือคะ” ธาวินมองตรงไปยังผนัง ห้อง ก่อนรอยยิ้มเมื่อครู่หายวับไป แล้วเปลี่ยนสีหน้าในทันที เขา ขยับตัวนั่งในท่าถนัดพลางหันหน้าไปทางอื่น
“พวา เขาเป็นพี่ชายผม” หญิงสาวชะงักครู่หนึ่ง ไม่คิดว่าโลก จะกลมได้ถึงเพียงนี้ เขาสองคนเป็นพี่น้องคลานตามกันมา ยิ่ง กว่านั้นเธอไม่เคยรู้ถึงภูมิหลังของทิวามาก่อน หญิงสาวที่มั่นใจ ในตัวเองกลับมาตายน้ำตื้นที่ทิ้งพี่มาเอาน้อง

“คุณวินมีพี่ชายด้วยหรือคะ” พิมพ์พาพยายามเก็บอาการเอา

ไว้

“ผมมีพี่ชายคนเดียวคือพวา คนในรูปนั่นแหละ แต่ตอนนี้เขา ไม่อยู่แล้ว”

“ไปไหนหรือคะ” หญิงสาวหน้านวลขมวดคิ้วเล็กน้อย

“พี่ชายผมฆ่าตัวตายไปเมื่ออาทิตย์ก่อน

“ตุบ!” เธอตกใจจนเผลอโดนแฟ้มเอกสารที่วางอยู่ใกล้มือ ร่วงลงพื้นทันทีที่ชายหนุ่มพูดจบ หัวใจหล่นวูบจนเกือบคุมตัวเอง ไม่อยู่ หญิงสาวเริ่มมีอาการหายใจหอบขึ้นมา ก่อนที่ชายหนุ่มจะ พยุงตัวเธอเอาไว้

“พิมพ์คุณเป็นอะไร” เขาถามด้วยความเป็นห่วง

“เปล่าค่ะ” เธอรีบปฏิเสธ ก่อนธาวินเข้ามาประคอง และย้าย เธอมานั่งที่โซฟาซึ่งมีขนาดพื้นที่กว้างกว่า

“เป็นเพราะพิมพ์อาจจะไม่ได้ทานข้าวมาค่ะ” หญิงสาวแก้ตัว พลางๆ ขณะรวบรวมสติ

“ถ้างั้นเดี๋ยวผมออกไปเอาขนมปังให้คุณรองท้องก่อนแล้วกัน
“ไม่เป็นไรค่ะคุณวิน” พิมพ์พาเอื้อมมือไปรั้งเขาไว้ แล้วหันไป มองภาพที่ผนังเพราะเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา

“ได้ไง คุณหิวจนเป็นลมขนาดนี้ รอผมเดี่ยวเดียว” ว่าแล้วธา วินจึงเดินออกจากห้องไป

พิมพ์พาหมุนตัวมายังรูปถ่ายของทิวา นึกไม่ถึงว่าการบอกเลิก ในครั้งนั้นจะสร้างความเจ็บปวด ให้กับทิวาจนถึงขนาดฆ่าตัว ตาย ซ้ำร้ายกว่า เธอไม่เคยรู้ความจริงเลยว่า ทิวาเป็นถึงเจ้าของ บริษัทที่ใหญ่โตถึงเพียงนี้ หากย้อนเวลากลับไปได้เธอจะกลับไป แก้ไขทุกอย่าง หญิงสาวนั่งมือสั่นระริกด้วยความสับสน ดวงตา กลมกลอกกลิ้งไปมา ก่อนเสียงเปิดประตูจะทำให้เธอสะดุ้งตัว โหยงเป็นครั้งที่สอง

“รองท้องก่อนนะครับที่รัก” ธาวินเดินยิ้มมาพร้อมกับจาน ขนมปัง เขาเลื่อนจานไว้ตรงหน้าของหญิงสาว พลางก้มไปจูบที่ หน้าผากเธอหนึ่งครั้ง แล้วเดินเลี่ยงกลับเข้าไปทำงาน

พิมพ์พาหยิบขนมปังเข้าปากและเคี้ยวช้าๆ พลางทบทวน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ภาพความรักในอดีตระหว่างเธอและทิวา ลอยลิ่วเข้ามาในสมอง ก่อนน้ำตาเอ่อขึ้น หญิงสาวยกมือขึ้นปาด พลางเบี่ยงตัวหลบเพื่อไม่ให้ธาวินเห็น