ตอนที่ 5 ถูกบังคับให้ต้องทน

ได้ยินเช่นนั้นหูของนัชชาก็ดงทันทีเธอตอบด้วยเสียงต่ำ เหมือนยุงบิน“อือ”

“สามีนอกใจเลยจะแก้แค้นด้วยการเอาสมบัติของเขา?” เขา ยังคงถามต่อ

นัชชาไม่รู้ว่าทำไมไม่มีความมั่นใจแล้ว”อือ”

“เขาไม่เคยแตะต้องตัวเธอเลยงั้นเหรอ ? ”

เธอตอบด้วยจิตใต้สํานึก”อือ!”

หลังจากตอบเสร็จชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ก็ลุกขึ้นมาทันที ก่อนที่นัชชาจะรู้ตัวเจ้าของร่างสูงโปร่งคนนั้นก็ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ แล้ว เขาใช้ปลายนิ้วดันปลายคางเธอขึ้นมา เธอรู้เรื่องที่เต นัทลอว์เฟิร์มของเราทำคดีฟ้องหย่ามาน้อยมากใช่ไหม

นัชชามองไปที่เขาอย่างไม่ค่อยเข้าใจ

“การฟ้องร้องคดีแบบนี้ทนายใหญ่ๆไม่ชอบรับทำกันหรอก ส่วนพวกทนายเล็กๆก็ไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้อีก โดยเฉพาะ กับกรณีอย่างเธอที่ไม่มีเงินจ่าย มันไม่มีประโยชน์ ดังนั้นมันต้อง ใช้เงินจํานวนมาก คุณมีเงินไหมล่ะ ?” ประโยคที่เขาพูดมามีพลัง มาก แทงเข้าใจของนัชชาอย่างจัง

นัชชาขมวดคิ้วแน่น เธอไม่มีเงิน บัตรที่อยู่ในมือก็เป็นบัตรเสริม คาดว่าไม่นานก็จะโดนระงับการใช้งานแล้ว มาคิดดูแล้ว เธอก็โง่จริงๆ คิดจะมาฉีกหน้าเขาโดยไม่มีหลักฐานอะไรสัก อย่างหรือแม้แต่เงินก็ไม่มี จะให้ไปยืมเงินของจินต์งั้นเหรอ?

เธอไม่มีหน้าไปยืมเขาหรอก ก็รู้อยู่ว่าขอยืมเงินไปก็เหมือนน้ำ นิ่งไหลลึกไม่มีปัญญาจะเอามาจ่ายคืนได้ยิ่งนี้เป็นการฟ้องร้อง ระยะยาว คดีความคงจะต้องใช้เวลามากพอสมควรค่าใช้จ่าย มากตามไปด้วย

ตอนนี้ในหัวเธอสับสนวุ่นวายมาก นัชชารู้สึกว่าตัวเองเหมือน ปลาที่เกยตื่นนอกจากยอมรับความพ่ายแพ้ก็ไม่มีทางเลือกอะไร ให้เธอแล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจในโชคชะตา ดวงตาของเธอค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อยๆ และเริ่มมีน้ำไหล ออกมา

เตชิตปล่อยเธอแล้วเขาก็ขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่ามีน้ำตาไหล ออกมาจากดวงตาของเธอ ดอกเดซี่น้อยๆกำลังร้องไห้ นี่เป็น ปฏิกิริยาที่เขาไม่คาดคิดทำไมถึงน่าสงสารจับใจแบบนี้

มิน่าวันนั้นเธอถึงได้มีท่าที่กล้าหาญแบบนั้นที่แท้เธอจับได้ว่า สามีของเธอมีคนอื่นนี่เอง

เตชิตรู้สึกใจเย็นอย่างบอกไม่ถูกเขาใช้มือบีบปลายคางของ เธอเบาๆ นิ้วโป้งแตะไปที่ริมฝีปากบางๆของเธอ ลูบไล้ริมฝีปาก สีชมพูนั้นแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าคืนวันนั้นเขายังไม่ได้จูบเธอ นัยน์ตา เริ่มมืดมนขึ้น “คดีนี้ผมช่วยให้คุณให้ชนะได้นะ คุณต้องการ ไหม ? ”
ต้องการไหมเหรอ ต้องการสิ

สองคำนี้มีความหมายที่ลึกซึ้งสำหรับเธอ นัชชารู้สึกริมฝีปาก ระคายเคืองมาก เธอพยายามจะหันหน้าหนีแต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ ดวงตาใสๆมองไปที่เขา “แล้วคุณต้องการอะไร ? ”

เตชิตยกมุมปากขึ้น ยังรู้มากทำมาถามเรื่องข้อแม้เธอไม่ได้โง่

อย่างที่เขาคิด

เขาเขยิบเข้ามาใกล้เธอเล็กน้อย ดมกลิ่นหอมอ่อนๆแถวซอก คอขาวเนียนนุ่มของเธอ “ผมต้องการคุณ

คำพูดที่ออกมาจากปากของเขากับสีหน้าเรียบเฉย

นัชชาได้ยินก็รู้สึกกังวลใจ “คุณเตชิต คำว่าต้องการของคุณ หมายถึงอะไร ? ”

เตชิตไม่ตอบแต่ถามกลับว่า “คุณคิดว่าตัวคุณเองมีอะไรให้

ผมได้บ้างล่ะ ? ”

เขามีทั้งเงิน มีทั้งอำนาจ ไม่ขาดอะไร อย่าพูดถึงนัชชาเลยเขา มีทุกอย่างเหนือดวิษ ที่เธอจะมีให้ก็เพียงแค่ตัวเธอเองเท่านั้น

นัชชาทำสายตาเย็นชา “ข้อเรียกร้องของคุณ ฉันอาจจะตกลง ไม่ได้”

ในคืนวันนั้นมันเป็นเพียงข้อผิดพลาด ถ้าตอนนี้ทำต่อมันจะยิ่ง ผิดไปมากกว่าเดิม

แต่เตชิตไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยเธอไป “ในประสบการณ์ของผมแม้จะยืมมาทนายการร้องทุกข์ทนายเตนทลอว์เฟิร์มไม่คดี หรอก

“คุณขู่ฉันเหรอ ? ”

มันเป็นข้อเท็จจริง

นัชชามองกรรมของตัวเอง เธอยิ้มออกมาเพียงเล็กน้อย “คุณเตชิต ฐานะแบบคุณจะต้องการผู้หญิงแบบไหนผู้หญิงมีสามีแล้ว ”

ใครไปว่าเตชิตอย่างสุภาพ เสียดาย ร่างกายของผม มันตอบสนองแค่ร่างกายของ”

นัชชาตกใจ แต่ว่าไม่เก่งเรื่องนั้น ”

ประโยคนี้ เป็น

ปากของเขา

เขาหัวเราะอย่างเสน่ห์ ไม่เก่งเป็นผมจะค่อยสอน ”

ได้ยินผู้ชายในด้านเลวร้ายแบบนั้นและอดไม่ที่แน่ ?”
ผู้ชายร่างสูงเดินเข้าไปใกล้เธอมีช่องว่างเพียงเล็กน้อย ระหว่างพวกเขาทั้งสองคน ตัวของเขามีกลิ่นต้นสนจางๆ เขาก้ม ลงไปข้างหูของเธอพูดไปคำเดียว

ฟังเสร็จหน้าของนัชชาก็ยิ่งแดงลามลงไปถึงต้นคอ อดไม่ได้ที่ จะพูดหยาบคายขึ้นมา ยกมือขึ้นไปที่หน้าเขา “คุณนี่มัน

ทะลึ่ง !”

เตชิต รีบจับมือเล็กๆของเธอไปเก็บไว้ข้างหลังและบังคับให้ เธอหันตัวแล้วเปิดประตูบานหนึ่งที่อยู่ข้างๆ เขาผลักเธอเข้าไป นัชชามองไปรอบห้องมันเป็นห้องขนาดใหญ่ที่เอาไว้สำหรับพัก ผ่อน

เธอเดินถอยหลังเข้ามุม สองมือปกปิดไว้ที่หน้าอก “เตชิต ใจ เย็นๆค่ะ ”

เตชิตถอดเนคไทด์ออกจากคอแล้ววางพาดไว้บนโต๊ะ ถอดเสื้อ สูทที่พอดีตัวแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้า เสื้อเชิ้ตสีขาวคริสตัลก็ถูกถอด ออก การกระทําดังกล่าวเต็มไปด้วยฮอร์โมนเพศชายที่พุ่งออก มาและการเต้นแรงของหัวใจ

นัชชายังไม่มีเวลาที่จะชื่นชมดูการเคลื่อนไหวดังกล่าวเธอก็ รู้สึกหน้าชาขึ้นมาทันที เธอกระชับเสื้อผ้าของเธอด้วยความกลัว “คุณ คุณเป็นทนายและนี่คือบริษัทของคุณ ถ้าคุณทำอะไรแบบ นั้น ฉันจะเรียกให้คนเข้ามานะ !”

เตชิตหัวเราะเยาะกับคำขู่ของเธอ “คุณตะโกนไปเถอะให้คอ แตกไปเลย เพราะที่นี่กันเสียงหรือว่าเสียงของคุณจะดังกว่าประตูหนาๆนั่นละ”

ระหว่างการสนทนาเตชิตก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ จับหน้า ของเธอเบาๆแล้วยกขึ้น วันนี้เธอแต่งหน้าบางๆแบบธรรมชาติ ดู สวยขึ้นมาก น่าเสียดายที่วันนี้ปากของเธอทาลิปสติกมาด้วย ซึ่ง เขาไม่ค่อยชอบสัมผัสของลิปสติกเท่าไหร่

เตชิตจึงไม่ได้จูบเธอ เขาเอื้อมมือไปดึงเสื้อเชิ้ตของเธอออก ตอนนี้กระดุมบนเสื้อหลุดออกไปหมดแล้ว นัชชาตกใจรีบเอามือ ไปปิดบังไว้ แต่ก็ถูกเขาปัดมืออกอย่างง่ายดาย

นัชชาบิดตัวหนีไปมา “คุณเตชิต ฉันยังไม่ได้หย่ากับสามี คุณ ทําแบบนี้มันผิดศีลธรรมเกินไป

“เพียงแค่คุณอยู่กับผม ผมจะช่วยคุณเรื่องหย่าเอง ” เตชิต ลูบไล้ไปที่ผิวเนียนๆ ของเธอ ดวงตาสีดำคู่นั้นจ้องไปที่เธออย่าง ไม่ละสายตา “ผมสามารถตอบสนองความต้องการของคุณได้ ผมสามารถทําลายชื่อเสียงของสามีเก่าคุณได้ด้วยเช่นกัน”

นัชชาเงียบไปสักพักเธอนึกถึงดวิษ แต่เมื่อเธอนึกถึงสิ่งที่เกิด ขึ้นก็ทำให้เธอเจ็บปวดใจมากเช่นกัน เธอไม่เคยคิดว่ามันจะมีวัน นี้ วันที่เธอต้องมายุ่งกับชายคนอื่นเพื่อต่อสู้กับดวิษสามีที่เธอรัก

สีหน้าโศกเศร้าของผู้หญิงทำให้เตชิตไม่สบายใจ ดูเหมือ นว่านัชชาจะรักสามีเก่าของเธอมาก

ไม่มีการเล้าโลมใดๆทั้งนั้นเขาก็บุกเข้าร่างกายของเธอมา ทันที นัชซายังไม่พร้อมที่จะให้เขาทำอะไรกับเธอดังนั้นเธอเลย ร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด เธอมองเขาด้วยความตกใจและพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้เหมือนกับลูกแมวตัวน้อยที่ได้รับบาด

เจ็บ

ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ละ ?

การที่รักใครสักคนจน ให้ไปหมดหัวใจแต่สุดท้ายทำไมเธอถึง กลายเป็นคนที่โดนทำร้ายเสียเอง

เส้นทางเดินต่อจากนี้ เธอจะไปต่อไปยังไง ?

นัชชารู้สึกสิ้นหวังลงเรื่อยๆ ชีวิตของเธอที่พึ่งเริ่มตอนนี้มันถึง จุดจบแล้ว ทางเดียวที่เธอจะเอื้อมมือไปถึงเป้าหมายได้ตอนนี้ก็ คือปีศาจที่อยู่ตรงหน้าของเธอ

เตชิตกำลังเพลินอยู่กับร่างกายของนัชชาเขาไม่มีความ ต้องการทางร่างกายมาหลายปี และสุดท้ายตอนที่เขาปล่อยตัว ให้เป็นไปตามธรรมชาติก็พ่นของเหลวสีขาวขุ่นสัมผัสอุ่นๆเรียก สติกลับมา

เขาเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าของผู้หญิงเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เธอหลับตาลงขนตาโค้งงอนของเธอเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา ยังมี น้ำตาไหลลงมาจากตาของเธออยู่เรื่อยๆ

ร้องไห้งั้นเหรอ ?

เตชิตปล่อยมือออก เขาหยิบกระดาษทิชชู่มาทำความสะอาด ตัวเอง นัชชารู้สึกสูญเสียทุกสิ่งจนค่อยๆทิ้งตัวลงตามผนังและนั่ง ลงบนพื้น สองมือทิ้งวางไว้ที่เข่าและร้องไห้ออกมา

“ลุกขึ้น ! ”
เสียงเย็นชาของผู้ชายคนนั้นไม่ได้แฝงด้วยความใคร่ใดๆ มัน แตกต่างกับเสียงที่เซ็กซี่น่าฟัง ในเมื่อกี้มาก

นัชชาเหมือนไม่ได้ยิน เอาแต่ร้องไห้อยู่อย่างนั้น

เตชิตมักจะไม่มีความอดทนกับน้ำตาของผู้หญิงมากนัก เวลา นี้เขารู้สึกหงุดหงิดเมื่อมองไปที่เธอ แต่ความรำคาญยังมีอะไร บางอย่างอยู่ เขาไม่สามารถพูดออกมาได้

“นัชชา ลุกขึ้น ” เขาเรียกชื่อของเธอ