บทที่ 7 ไม่มีทางเลือก

บทที่ 7 ไม่มีทางเลือก

รถขับเข้าโรงจอดของบ้านพักตาอากาศอย่างเงียบๆ จารวีเดินตามหลังยศพล หินซ้ายทีขวาทีราวกับลูกหมา คนรับใช้และบอดี้การ์ดยืนเป็นแถวอย่างเรียบร้อย ยืน เคารพโค้งคำนับให้ยศพลด้วยความที่หน้าประตูทางเข้า บ้านพักตากอากาศ “ท่านยศพลสวัสดีครับ/ค่ะ” พวก เขากล่าวทักทายพร้อมเพรียงและเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ราวกับการฝึกทหาร

ยศพลเพียงแค่พยักหน้ารับอย่างเย็นชา จากนั้นก็กระ แอมเบาๆ หนึ่งที มีเงินแล้วทำแบบนี้เหรอ คนมีเงินเขาเป็น เศษสวะก้นหมดเลยเหรอไงนะ? จารวีแอบตำหนิเขาในใจ

หลังจากเดินเข้าไปในประตูกระจกที่สวยงามแล้ว จารวี นิ่งงงงันไปชั่วขณะ เธอคิดว่าตนเองเดินเข้ามาในปราสาท ในยุคกลาง…ในบ้านมีบันไดที่หมุนวนเป็นเกลียวยาว มาถึงห้องรับแขก โคมไฟแชนเดอร์เรียที่ทำจากคริสทัล ขนาดใหญ่ซึ่งสลับซับซ้อนยุ่งยาก พรมทำจากขนแกะ แคชเมียร์ที่หรูหรา ตู้ใส่ขวดเหล้าวิสกี้ที่ประณีตสวยงาม โซฟายาวที่หรูหรา ฟุ่มเฟือย โอ่อ่า

ยศพลปลดเนคไทออก โยนสูทเสื้อนอกทิ้งบนโซฟา นั่ง บนโซฟามองจารวีด้วยสายตาที่ชั่วร้าย “มานี่…
จารวีกลับสู่สภาพความเป็นจริง มือทั้งสองบิดกันแน่น แล้วพูดด้วยเสียงต่ำว่า “เอาวิดีโอคืนมาให้ฉัน…

“มานี่ อย่ามายั่วให้โมโหฉัน…” สายตาของยศพลมื ความโหดเหี้ยม

จารวีรู้อยู่แก่ใจว่าตนเองสู้กับเข้าไม่ได้ จึงเข้าไปนั่งใกล้ เขาลงบนโซฟาอย่างช้าๆ

ยศพลกดไปที่โทรศัพท์สายใน “น้าอาม ขอเหล้า หน่อย….”

หลังสองนาที สาวใช้คนหนึ่งถือไวน์แดงกับแก้วสองใบ เข้ามาหา ทุกอย่างบนขวดไวน์แดงล้วนเป็นภาษาฝรั่งเศส ซึ่งจารวีอ่านไม่ออกเลยแม้แต่ตัวเดียว

ยศพลจ้องเขม็งจารวีด้วยสายตาที่เสียดแทง “ทําไมถึง ต้องถ่ายรูปฉันด้วย?”

นี่จะบอกว่าคุณหล่อมากงั้นเหรอ? ไม่เลย เขาใน สายตาของเธอ ในตอนนี้ก็คือขี้หมากองหนึ่ง ทั้งเหม็น ทั้งแข็ง จารวีตึงเครียดอยู่ในใจ จนรู้สึกลิ้นเริ่มพันกัน “ฉัน…ทำไมคุณถึงต้องซื้อกิจการของยาหวนด้วย?”

สีหน้าของยศพลมืดครึ้ม มีเสียงฮึดฮัดที่จมูกแสดงความ ไม่พอใจ “มันเป็นเรื่องของพวกผู้ชาย จะว่าไปเรื่องที่จะซื้อยาหวนมันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย อ่อนต่อโลก เสียจริงเลยนะ นึกไม่ถึงเลยว่าจะถ่ายไปแล้วจริง ๆ”

ยศพลเข้ามาใกล้จารวีด้วยความอันตราย จับคางของ เธอไว้และพูดอย่างเย้อหยันว่า “ที่จริงที่สำคัญที่สุดคือ เป็นเพราะว่านามสกุลพูลสวัสดิ์ไม่มีคนดีเลยสักคน….”

จารวีหน้าแดงไปพักใหญ่ แล้วเปิดปากด่าออกมา “ยศพล คุณมันคนเลว ในเมื่อบ้านพูลสวัสดิ์ไม่มีคนดีเลย สักคน แล้วคุณจะมาหมั้นกับพี่สาวทำไม? แล้วทำไมต้อง ทํากับฉันแบบนี้…

“ทำเธอ… ฮะฮะ จารวี เธอนี่มันโง่จริงๆ ถ้าเธอไม่แกว่ง เท้าหาเสี้ยน แล้วคิดว่าฉันจะสนใจเธอเหรอ? เธอเป็นคน เข้ามาหาเรื่องเองต่างหาก”ตาดำของยศพลมืดตอ อยู่ดีๆ ก็เกิดบ้าขึ้นมา “ผู้หญิงของบ้านพูลสวัสดิ์ เกิดมาต้องตก เป็นของเล่นของฉันทุกคนนั่นแหละ เธอเข้าใจรึยัง….

จารวีไม่เคยนึกเลย ว่ายศพลจะเลวได้ถึงขนาดนี้ เธอ เงื้อมมือไปตบหน้าเขาด้วยความแค้นเคืองไม่พอใจ “เพี้ย ะ!” เสียงตบหนึ่งฉาดที่ดังกังวาล ทำให้น้าอามตกใจจนนึ่ง ไป ผู้หญิงคนนี้นี่ลูกเต้าเหล่าใคร นึกไม่ถึงเลยว่าจะกล้า ตบคุณชาย จะต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ จารวีก็นิ่งไปเช่นกัน เธอมาเพื่อเอาวิดีโอ ไม่ได้มาเพื่อตบคน…
ยศพลยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้ายไม่มีที่ติ เขาเอาแก้วไวน์ที่ มีไวน์แดงเต็มแก้ว วางข้างมือของจารวี ทำเหมือนว่าเมื่อ สักครู่ไม่ได้โดนตบหน้า สายตาเปลี่ยนเป็นความมุ่งร้าย โหดเหี้ยมอำมหิต

“ดื่มนี่สิ ฉันจะทำเหมือนว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น

“คำพูดของนายฉันจะเชื่อถือได้มั้ย”

“ไม่ดื่มก็ไสหัวไปเดี๋ยวนี้เลย!” ยศพลหมดความอดทน จนตะคอกออกมา

จารวีมองไปที่แก้วที่เต็มไปด้วยไวน์สีแดงระเรื่อ แดง มือแล้วดื่มลงไป

ราวกับเลือด….เธอไม่มีทางเลือกแล้ว ยกแก้วด้วยสอง