ตอนที่ 4 การข่มขู่หลังจากที่ปล้นชิงไปแล้ว

ตอนที่ 4 การข่มขู่หลังจากที่ปล้นชิงไปแล้ว

จารวีตกใจจนเบิกตากว้าง เมื่อมองเห็นผู้หญิงที่แต่งตัว เหมือนเป็นพนักงานออฟฟิศกำลังยืนถ่ายรูปพวกเขาอยู่ ข้างหลัง ไม่นึกเลยว่าจะยังมีบุคคลที่สามอยู่ในห้องนี้ นายบ้าน ยังมีอะไรที่ทรมานกว่านี้อีกมั้ย?

ยศพลถอนร่างของตนออกจากจารวี รูดซิปกางเกง แล้วโยนเสื้อไปบนร่างของจารวีอย่างตามใจตนเอง รองเท้ายี่ห้อที่เป็นมันเงาเหยียบย่ำกระทืบมือถือสีเขียวที่ เป็นตัวก่อเรื่องอย่างแรงๆ จนมือถือที่น่าสงสารนั้นแหลก เป็นผุยผง

“จ๋าไว้ซะด้วยล่ะ เธอคงรู้นะว่าถ้าเผยแพร่คาวมลับนี้ ออกไป ผลกระทบที่ได้รับคืออะไร ? เขาหยิบกล้องถ่าย รูปดิจิตอลมาจากมือของผู้หญิงคนนั้น และโชว์รูปที่เพิ่ง ถ่ายไปในเมื่อกี้ให้เธอดู

“เห็นแล้วรึยัง? ถ้าเธอยากให้พี่สาวเธอมาเห็นเจ้านี้ ก็ไป บอกความจริงเลยสิ ”

จารวีมองหน้าจอขนาดใหญ่ของกล้องถ่ายรูปอย่างตัว สั่น เห็นภาพของเธอที่ถูกเขาจับขาทั้งสองข้างถูกแหก กว้าง แต่กลับเห็นแค่ด้านหลังของเขา น้าตาที่ไหลออกมา ด้วยความอับอายและอัปยศอดสูไหลลงมาผ่านใบหน้าที่ขาวสะอาดหมดจด หน้าของเธอสลายเป็น ผุยผง

ยศพลสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยอย่างไม่รู้สึกสะทกสะท้าน อะไรทั้งสิ้น เขาจัดผมที่ยุ่งเหยิง แล้วหันไปกำชับเลขา น้อยหน่า “น้อยหน่า เก็บรักษากล้องดิจิตอลอันนี้ไว้ให้ฉัน หน่อยนะ”

ยศพลเข้าไปใกล้ที่หูของจารวีอีกครั้ง ใช้ลิ้นเลียติ่งหู ของเธอ พึมพำด้วยคำพูดร้อนแรงเหมือนไฟ”เธอร้องขึ้น มาแบบนั้นมันตุ้งติ้งมาก…ฉันชอบ! เธอลองนึกดูดีๆนะ ว่า เป็นเมียเก็บลับๆ ของฉันเป็นยังไง?”

ใบหน้าที่ซีดเซียวของจารวี ในชั่วพริบตาตั้งแต่คอยันกก หูรก็กลายเป็นสีแดงราวกับโดนจุดเปลวไฟขึ้นมา “ไอ้คน เลว….” จารวีจิกกัดไปที่ริมฝีปากล่างของตน แล้วสะบัด มือตบออกไป br/ มือใหญ่ของเขาจับแขนของเธอ และ สะบัดหลุดอีกข้างหนึ่ง

“นี่เธอคิดจะตั้งตัวเป็นศัตรูกับฉันเหรอ? จารวี เธอทำ อะไรฉันไม่ได้หรอก ตอนนี้ทำไม่ได้ อนาคตก็ไม่มีทาง ทำได้…” ยศพลแสยะยิ้มที่มุมปากอันแฝงไปด้วยความชั่ว ร้าย แล้วหันตัวไปอย่างนิ่งๆ จากนั้นก็ก้าวเท้ายาวเดินออก ไปจากห้อง

ในห้องอาบน้ำ จารวีเปิดน้ำในระดับแรงสุด น้ำอุ่นไหลมาผสมกับน้ำตาที่ไหลมาจากหน้าของเธอ เธอพยายาม จะขัดถูตัวให้สะอาด เพื่อจะขัดถูสิ่งสกปรกน่าอับอาย ทั้งหมดออกไป

“ซา!” น้ำเย็นรดจากหัวลงมา ผ่านผมที่เปียกปกคลุมแวว ตาของเธอ ไหลผ่านหน้าที่ซีดเผือดของเธอลงไปที่พื้น ร้องไห้ขมขื่นเสียงดัง ยศพล แกมันระยำ ฉันจะให้แกเจอ ดีแน่ หลังหนึ่งชั่วโมง จารวีก็ปรากฏตัวที่ใต้ตึกด้วยใบหน้า ที่บึ้งตึง

“น้องวี นี่เธอหายไปไหนมาตั้งนานเนี่ย… ยุพินเดินเข้า มาหาจารวีอย่างนุ่มนวล เธอแค่ให้จารวีช่วยไปหยิบยามา ให้ ทําไมจารวีถึงหายไปตั้งชั่วโมงกว่า ถ้าไม่ใช่เพราะว่า แขกในงานเยอะจนปลีกตัวออกมาไม่ได้ เธอก็คงไปตาม หาจารวีแล้ว

ผมที่เปียกแฉะของจารวีติดอยู่หน้าผาก ท่าทาง กลัดกลุ้มระทมทุกข์ สำหรับเธอแล้ว ราวกับว่าเรื่องที่เกิด ขึ้นในชั่วโมงนั้นเป็นฝันร้ายทั้งหมด

“พี่พิน ยศ…” จารวีพูดออกมาอย่างยากลำบาก เธอไม่มี วิธีจะเรียกพี่เขยของตนได้เลย

“น้องวี เธอเป็นอะไรรึเปล่า ไม่สบายตรงไหนหรือ”

จารวีส่ายอย่างสุดกำลัง ตัดสินใจไปสักอย่างและพูดออกไปว่า “พี่พิน พี่ยกเลิกพิธีหมั้นครั้งนี้เถอะ!”

ยุพินมองเธออย่างประหลาดใจ สักพักหนึ่ง ก็หัวเราะ ขึ้นมา “อั้ม ยัยนี่ล่ะก็ แล้วยาของฉันล่ะ..…….

“ยุพิน ยาของเธออยู่นี่….” เสียงของผู้ชายที่น่าดึงดูดดัง ขึ้นมาจากด้านหลังของสองสาวพี่น้อง ยศพลที่โหดเหี้ยม ดุดันปรากฏตัวในสายตาของสองสาวพี่น้อง ในดวงตาสี ดำสนิทของเขามีความกระด้างกระเดื่อง และมองไป ยังจารวีอย่างตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ