บทที่13รีบไปเอาเห็ดหลินจือ

บทที่13รีบไปเอาเห็ดหลินจือ

สําหรับจูนจิ่วแล้วนี่เป็นข่าวดีที่คาดไม่ถึงความทาง แพทย์ของนางสามารถใช้ได้กับที่นี่ทั้งหมด

ชื่อยาสมุนไพรต่างๆล้วนมีชื่อเรียกเหมือนกันหมดนัก กลั่นยาที่มีความสามารถเฉพาะไม่เหมือนใครก็เพียงแค่ ตอนที่กลั่นยาใช้ปราณของตนเสริมเข้าไปในยาเพื่อให้ ยาที่มีผลสัมฤทธิ์ที่ดีที่สุดแค่นั้นเองสลับกันกำลังก็คือ พลังจิตของโลกใบนี้

ปลายนิ้วจูนจิ่วเคาะเล่นบนโต๊ะ”คราวนี้ข้าเข้าใจล่ะ เจ้าของเดิมเพียงแค่เลือดลมอุดตันไม่ใช่ไม่สามารถ รักษาทําไมถึงกลายเป็นขี้ปากคนอื่นกล่าวหาว่าขี้ขลาด ตาขาว?”

“ที่แท้ก็เพราะพวกเราไม่มีหนทางรักษา”เสี่ยวอู่พูดขึ้น อย่างดูแคลน

“แค่ปัญหาเลือดลมอุดตันเล็กน้อยยังรักษาไม่ได้ความ รู้ทางการแพทย์ในโลกใบนี้จบแล้วตอนนี้เจ้านายท่านมา แล้วสามารถสอนพวกเขาดีๆให้พวกเขาได้เห็นว่าอะไรคือ ความรู้ทางการแพทย์ที่แท้จริง”

กำไลมือสว่างไสวน้ำเสียงเสี่ยวอู่พูดชื่นชมจูนจิ๋ว
เจ้านายของเขายาเม็ดหนึ่งในหัวเซียสามารถทําให้ผู้คน แย่งจนหัวชนกันแตกคนที่มาขอให้รักษาก็ต้องดูว่าจูนจิ๋ว มีอารมณ์รักษาไหมชื่อเสียงเงินทองเกียรติยศใช้ไม่ได้ ผลกับนางสักอย่างทําอะไรตามใจตัวเองหยิ่งจองหองไร้ ความปรานีนี่ก็คือหมอเทวดาจูนจิ่วหมอที่มีฝีมือที่สุดใน หัวเซี่ย

อูนจิ๋วก็เข้าใจทุกอย่างของที่นี่จากในหนังสือ

ที่นี่มีปราณเสริมร่างมีนักจิตที่สามารถฝึกฝนฝึกฝนถึง ขั้นสูงสุดก็จะสามารถย้ายหุบเขาพลิกทะเลเคลื่อนย้าย ฟ้าดินยิ่งมีชีวิตอย่างไม่สิ้นสุดนักกลั่นยามีจำนวนน้อม มากยังมีที่แตกต่างอีกเป็นชื่อเรียกที่จูนจิ๋วไม่เคยได้ยินมา ก่อน

การข้ามภพมานี้เหมือนกับการเปิดกล่องวิเศษเปิดโลก ที่กว้างใหญ่ให้จูนจิ๋วทำให้ในใจนางตื่นเต้นอยากที่จะไป เดินด้วยตัวเองดูความแปลกประหลาดของโลกใบนี้

แต่ตอนนี้ยังไม่รีบต้องจัดการความวุ่นวายที่เจ้าของเดิม ยังหลงเหลือ

จูนจิ๋ว”เอาล่ะหนังสือก็อ่านแล้วไปหาซื้อยาที่ร้านขายยา สักหน่อยแล้วก็กลับได้แล้ว”

ลุกขึ้นปัดมือเอาหนังสือทั้งหมดเก็บไว้ในกำไลข้อมือจูนจิ๋วเดินออกจากร้านหนังสือเจ้าของร้านหนังสือยังคง ยืน

มื้อเฝ้าอยู่หน้าประตูกะจะรอจูนจิ๋วออกมาจะได้ทำความ สนิทสนมหารู้ไม่ว่าจูนจิ่วออกไปตั้งนานแล้ว

มาถึงร้านขายยากลับไม่คิดว่าหน้าร้านขายยามีคนเต็ม หน้าร้านจนไม่เหลือแม้ช่องลมยังไงก็เข้าไปไม่ได้

จูนจิ่วขมวดคิ้วถามหญิงข้างทางว่า”เกิดอะไรขึ้นข้าง

ใน?”

“ข้างในมีคุณชายวัยรุ่นคนหนึ่งไม่สบายน่ากลัวมากตอน นี้เจ้าของร้านขายยาไปตามหมอมาแล้วคุณชายคนนั้น หน้าตาหล่อมากหากตายไปแบบนี้น่าเสียดายแย่

เสี่ยวอู่พูดขึ้นว่า “เจ้านายมีอะไรสนุกๆให้ได้ดูแล้ว”

“อืมในหนังสือเป็นการบันทึกที่ตายแล้วตอนนี้เป็น โอกาสดีที่ได้เห็นของจริงอยู่ในระดับไหน”

จูนจิ่วได้ยินมีเสียงคนตะโกนเสียงดังขึ้นว่า “ท่านหมอ จ้าวมาแล้ว”
เงยหน้าขึ้นมองไปไกลๆมีคนแก่ผมขาวคนหนึ่งโดนคน กลุ่มหนึ่งล้อมรอบสีหน้าเทิดทูนเชิญมาอย่างให้เกียรติฝูง คนหลีกทางให้อัตโนมัติจูนจิ๋วก้าวเท้าเดินตามไป

เดินเข้าไปในฝูงคนจูนจิ๋วมองเห็นวันรุ่นคนหนึ่งล้มอยู่ ในอ้อมอกบ่าวใช้สีหน้าซีดขาวเหงื่อแตกไม่หยุดร่างกาย กระตุกมือทั้งคู่กำหมัดแน่นดูจากสีหน้าแล้วเขาดูเจ็บปวด ทรมานมาก

การแต่งกายของพวกเขาดูมีราศีไม่เหมือนเป็นคนเมือง เฟิงหลัว

“ท่านหมอจ้าวมาแล้ว”

“ท่านหมอท่านรีบช่วยดูอาการของคุณชายข้าเร็ว คุณชายข้ามีโรคไข้หวัดตอนนี้อาการกำเริบและไม่ได้ เอายามานี่จะทำยังไงดี?”บ่าวใช้ร้อนใจจนน้ำเสียงพูดปน เสียงร้องไห้

ท่านหมอจ้าวสีหน้าจริงจังพูดปลอบว่า “เจ้าปล่อยเขา ก่อนให้เขานอนราบ

จับดูชีพจรของคุณชายแล้วท่านหมอจ้าวลูบคลำหนวด แล้วพูดกับเจ้าของร้านขายยาว่า“เจ้ารีบไปเอาเห็ดหลิน จือ””ป้อนเห็ดหลินจื่อเขาก็จะขาดใจตายทันที”