บทที่ 2

หลังจากนั้นหนึ่งอาทิตย์หทัยรัตน์ก็ได้เดินทางไปเที่ยว กับเสี่ยของเธอที่จังหวัดกระบี่

“คุณกรคะ หวานขอนอนนะคะเหนื่อย” พอมาถึงห้องพัก จัดของเสร็จเธอก็ทิ้งตัวลงนอน เพราะเหนื่อยจากการเดิน ทาง สาเหตุที่ทําให้เหนื่อยก็เป็นเพราะเมื่อคืนคนที่ได้ขึ้น ชื่อว่าเสี่ยรังแกเธอกว่าจะปล่อยให้นอนก็ดึกดื่น

“เหนื่อยขนาดนั้นเลย” หญิงสาวไม่ตอบแต่พยักหน้า เบาๆ พร้อมกับตาที่หลับลงเรื่อยๆ

“หี” กรวิทย์หรือคุณกร ตามคำเรียกของหญิงสาวที่นอน อยู่บนเตียง เดินเข้าไปอาบน้ำให้ตัวเองสดชื่นแล้วขึ้นไป นั่งบนเตียงมองสาวเจ้า

เขาเป็นคนค่อนข้างไม่ใส่ใจใครเพราะเคยอยู่คนเดียว มาตลอด แต่ช่วงหลังๆ เริ่มเบื่อ เลยอยากมีอะไรไว้เล่นแก้ เบื่อ ซึ่งเขาเองก็ไม่ใช่ผู้ชายที่เอาไม่เลือก เลยเลือกที่จะ หาหญิงสาวคนเดียวมาคอยปรนนิบัติ แต่ก็ไม่อยากได้คน ที่สะอาดผุดผ่องเพราะไม่อยากจะรับผิดชอบใคร

จนมาเจอหทัยรัตน์ซึ่งเพื่อนของเขาแนะนำให้ว่าคนนี้ ของดี เธอไม่รับงานพร่ำเพรื่อเธอเลือกแต่คนที่ไม่มีลูก เมีย ซึ่งเขาก็ให้ลูกน้องไปสืบประวัติเธอทันที ตรวจสอบว่าหญิงสาวเคยมีคนรับเลี้ยงแค่สองคนระหว่างนั้นไม่เคย ยุ่งกับชายอื่น ซื่อสัตย์กับคนที่เลี้ยงเธอและเธอเป็นคน ที่ไม่เรื่องมาก ไม่จู้จี้จุกจิกเหมือนผู้หญิงทั่วไป เขาเลย ติดต่อไปที่เจ้หนิงที่เพื่อนแนะนำซึ่งเป็นคนดูแลเธออยู่ และก็ได้เธอมาอยู่ด้วยกัน

ซึ่งก็ทำให้เขาพอใจในตัวเธออยู่มาก เธอถึงอยู่กับเขาได้ นานขนาดนี้

กริ๊งๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นชื่อหน้าจอทำให้คนที่มองคน ตัวเล็กอยู่ต้องรีบรับ เพราะไม่อยากให้คนที่โทรมารอนาน

“ครับ” เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“ท่านมาถึงแล้วครับ”

“ครับ ผมจัดห้องรับรองไว้ให้แล้วครับ อีกสักครู่ผมจะลง ไปต้อนรับด้วยตัวเอง” กรวิทย์พูดจบแล้ววางสายเขาลุก ขึ้นหยิบเสื้อสูทเนื้อดีขึ้นมาสวม ก่อนออกจากห้องไม่ลืมที่ จะเขียนบอกหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงไว้

ที่เขามาครั้งนี้ไม่ได้มาเที่ยวเฉยๆ แต่มาเรื่องงานด้วย เป็นงานสำคัญมากด้วย ที่ให้หทัยรัตน์มาด้วยเพราะอยาก มีเธอไว้ผ่อนคลายเท่านั้น
โรงแรมนี้ก็เป็นโรงแรมของเขา ซึ่งเรื่องนี้เขาไม่ได้บอก ให้หทัยรัตน์รู้และคิดว่าไม่จำเป็นต้องบอก

ร่างสูงใหญ่หน้าตาชายไทยแท้เดินลงมาที่ด้านล่างห้อง โถงกลางโรงแรมก็พบกับกลุ่มคนชุดดำนับสิบยืนกระจาย อยู่เต็มบริเวณดังกล่าว ซึ่งเขาไม่แปลกใจเลยสักนิด เพราะคนที่นั่งรอเขาอยู่นั้น เป็นคนที่ไม่ธรรมดา

“สวัสดีครับ ขอโทษที่มาช้า” กรวิทย์ก้มหน้าทักทายและ เอ่ยคำขอโทษทันที

“ไม่เป็นไร” แขกผู้มาเยือนรับคำสั้นๆ สีหน้าราบเรียบ ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

“ถ้าอย่างนั้น เชิญท่านที่ห้องพักครับผมจัดไว้ให้ เรียบร้อยแล้ว”

“ไม่ต้องทําท่านอบน้อมขนาดนั้นก็ได้กร” ในที่สุด เจ้าของร่างสูงใหญ่ใบหน้าหล่อเหล่าที่ตั้งแต่เดินเข้ามาก็มี แต่คนชายตามองก็เอ่ยขึ้นเป็นประโยคแรกยาวๆ

“มิได้หรอกครับ”

“ทําไมจะไม่ได้ นายก็เป็นเหมือนเพื่อนฉันคนหนึ่ง บอก กี่ครั้งแล้วว่าไม่ต้องเรียกว่าท่าน อีกอย่างนายก็ไม่ได้ ทํางานกับฉันแล้ว”
“แต่..”

“ไม่มีแต่ นําทางไปห้องพักได้แล้ว” คนที่ตัวโตกว่าขัดขึ้น

“ครับ” กรวิทย์นำทางมาถึงห้องพักที่เขาได้จัดเตรียมไว้ เป็นห้องที่ดีที่สุดและใหญ่ที่สุด

“ขอบใจนายมาก

“มีอะไรเรียกใช่ผมได้ตลอดเวลาเลยนะครับ ผมจะอยู่ที่ นี่จนกว่าคุณจะกลับ” เมื่อไม่ให้เรียกท่านก็หันมาเรียกคุณ แทน เพราะเขาเองก็ไม่กล้าอาจเอื้อมที่จะเป็นเพื่อนกับคน ตรงหน้าได้ ถึงจะได้รับอนุญาตแล้วก็เถอะ

เพราะเขารู้ตัวดีว่าตัวเองเป็นแค่ลูกน้องที่เคยทำงานร่วม กันมาเท่านั้น ถึงจะได้รับเกียรติมากมายแค่ไหนแต่ก็ไม่ กล้าอาจเอื้อมจริงๆ

ถึงแม้ว่าชายตรงหน้าจะไม่ใช่เจ้าชายหรือคนที่มียศถา บรรดาศักดิ์เป็นหม่อมเป็นเจ้า แต่ก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ที่ มีพระคุณต่อเขา และไม่ใช่ใครจะเล่นๆ ด้วยได้ เพราะ อำนาจในมือก็มีมากล้นจนคนใหญ่คนโตต้องเกรงใจ เหมือนกัน

“อืม ไปพักเถอะ ฉันก็จะพักเหมือนกัน”
กรวิทย์เดินออกจากห้องพักของคนที่เขามาต้อนรับ นั้น ก็คือ แกริค ซีคิเลียโน นักธุรกิจชื่อดังระดับโลกเพราะมี ธุรกิจอยู่ทั่วทุกมุมโลก ที่ท่านเดินทางมาที่ประเทศไทยก็ มาติดต่อธุรกิจที่นี่ และจะมีการเจรจากับคู่ค้าในวันพรุ่งนี้ หลังจากนั้นก็จะพักผ่อนต่ออีกสักอาทิตย์

“นายสบายดีไหม” กรวิทย์ก็เจอกับแซคเพื่อนที่เคยร่วม

งาน

“ก็ดี นายละ

“เหมือนเดิม แล้วนี่ไปไหนต่อ”

“กลับห้อง ห้องนายก็ไปติดต่อทางโรงแรมได้เลยนะฉัน ให้คนจัดการให้แล้วร่วมถึงทุกคนด้วย” ทุกคนที่หมายถึง คือลูกน้องของแกริค

“ขอบคุณมาก ไว้เจอกัน”

กรวิทย์ก็แยกตัวเดินกลับห้องตัวเอง

“เสร็จธุระแล้วเหรอคะ” พอเดินเข้ามาในห้องก็เจอกับ หทัยรัตน์ที่ตื่นแล้วนั่งรอเขาอยู่
“อืม หิวรึยัง”

“หิวแล้วค่ะ”

“งั้นไปแต่งตัวจะพาไปกินข้าว” หทัยรัตน์ท่าตามที่เขา บอก รีบเดินไปแต่งตัว แต่งตัวเสร็จทั้งสองก็พากันเดินลง มาข้างล่าง อีกเรื่องที่กรวิทย์อยู่กับหทัยรัตน์ได้นานคือ เธอไม่เรื่องมาก เป็นคนอยู่ง่ายกินง่าย

ทั้งสองคนมากินข้าวที่ห้องอาหารของโรงแรม ใน ระหว่างที่กินข้าวอยู่นั้นกรวิทย์ก็นึกอะไรออกพอดีและ เขาก็คิดว่า ผู้หญิงตรงหน้าอาจช่วยเขาได้

“หวาน ฉันมีเรื่องให้เธอช่วยนิดหน่อย”

“อะไรเหรอคะ” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นถามเขา

“พอมีเพื่อนที่ทํางานแบบเดียวกันกับเธอไหม เอาแบบไม่ เรื่องมาก ไม่พูดเยอะ และสะอาดๆ หน่อย” กรวิทย์เลือกที่ จะพูดกับเธอตรงๆ ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ หทัยรัตน์ขมวด คิ้วมองเขา ที่เขาถามแบบนี้หมายความว่ายังไง หรือว่า เขาเบื่อเธอแล้วจะหาคนใหม่

สีหน้าของหญิงสาวทำให้กรวิทย์พอจะเดาออกว่าเธอคิดอะไรอยู่