บทที่ 11 หลินชิงชิงมาแล้ว

บทที่ 11 หลินชิงชิงมาแล้ว

แปดหมื่นก็แปดหมื่น ฉันจะโอนให้นาย” หลี่ฝางไม่แม้แต่จะ คิด และตอบตกลงอย่างสบายๆ

นี่กลับทำให้จางจื้อเหาสับสนขึ้นมาเล็กน้อย เขามองไปที่หลี่ ฝางอยู่นาน “เด็กอย่างนายตอบรับแบบสบายๆ อย่างนี้ คงไม่ ได้คิดจะโกงใช่ไหม?”

“ฉันบอกนายให้ ฉันไม่ว่าจะด้านขาวด้านมืดล้วนผ่านมาหมด แล้ว ฉันขอแนะนำนายเลิกคิดที่จะแจ้งตำรวจหรือหาคนมา แก้แค้นไปได้เลย ไม่งั้นฉันจะฆ่านายแน่” จางจื้อเหาลากหลี่ ฝางไปที่ห้องทำงานของเขา จากนั้นจึงให้หลี่ฝางเขียนบันทึก แสดงเจตนาว่าหลี่ฝางสมัครใจด้วยตนเอง

หลังให้เงินแก่จางจื้อเหา จางจื้อเหาก็หัวเราะเยาะ “เอาล่ะ ที่นี่ ไม่มีธุระของนายแล้ว ไสหัวไปเถอะ”

หลี่ฝางไม่รั้งอยู่ต่อ และแกล้งทำท่าไปจากร้านขายรถมือสอง

จื้อเหา

ไม่นานหลังจากที่หลี่ฝางไปได้ไม่นาน เซี่ยลู่และคนอื่นๆ ก็มา ที่ห้องทำงานของจางจื้อเหาอย่างมีความสุข

หลี่ฝางหลังแอบดูก็ได้แต่ด่าอย่างลับๆ พวกสวะสามตัว มีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น ต้องมีสักวัน ที่ฉันจะให้พวก นายต้องไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่บนเตียง

หากเป็นในอดีต ความคิดแบบนี้ของหลี่ฝางคงจะเป็นแค่ ฝันกลางวัน แต่ตอนนี้เขามีเงินแล้ว ความคิดนี้ย่อมสามารถ เปลี่ยนเป็นความจริงได้อย่างแน่นอน

หลี่ฝางอยู่นอกสำนักงานของจางจื้อเหา และแอบฟังบท สนทนาด้านใน

“พี่ เจ้าเด็กโง่คนนั้นให้เงินพี่จริงๆ หรือ” จางเชี่ยนหลังจากเข้า ประตูมา ก็ถามอย่างมีความสุข

“อืม นี่ไง”

“แล้วเงินของพวกเราล่ะ?” พวกผู้หญิงของจางเชี่ยนเริ่ม หัวเราะคิกคักถาม

เมื่อได้ยินดังนั้น ในใจของหลี่ฝางก็เกร็งแน่น คล้ายคาดเดา อะไรได้แล้ว

ตามที่หลี่ฝางคาดเดา ผู้หญิงหลายคนเข้าหาจางจื้อเหาก็เพื่อ มาขอแบ่งเอาเงิน

“ไม่ต้องห่วง ฉันจางจื่อเหาซื่อสัตย์ในธุรกิจของฉัน แต่ว่าพวก เธอเองก็เห็น รถ BMW ข้างนอกนั่นถูกชนได้รับความเสียหาย จากเด็กหน้าเหม็นนั้น ค่าซ่อมรถอย่างต่ำๆ ก็มีหนึ่งถึงสองหมื่นแล้ว ที่เหลืออีกหกหมื่น ฉันจะแบ่งให้พวกเธอ คนละสองพัน” จางจื้อเหาพูดอย่างขี้งก

“พี่ คุณทำเงินได้มากกว่าหกหมื่น แต่กลับแบ่งให้พวกเราแค่ สองพัน นี่อย่างไรก็ออกจะน้อยเกินไป” ผู้หญิงของจางเซียน หลายคนไม่พอใจทันที

“ใช่ พี่เหา ยังไงเสียแกะอ้วนตัวนี้ก็เป็นพวกเราที่เอามาให้

คุณ”

“เรื่องดีๆ แบบนี้ในอนาคตพวกเราจะไม่ทำงานร่วมกับคุณ

แล้ว”

สีหน้าของจางจื้อเหาเคร่งขึ้น เขาเอ่ยยิ้มเยาะ “น้อยเกินไป? น้อยเกินไปพวกเธอไม่เอาก็ได้ !”

“ฉันจะบอกพวกเธอให้ ถึงแม้ฉันจะได้มามาก แต่ก็ต้องแบก รับความเสี่ยงมากด้วยเช่นกัน หากเด็กนั่นไปแจ้งตำรวจขึ้นมา ล่ะ? หรือถ้าเด็กนั้นไปหาคนมาล้างแค้นล่ะ? อันตรายทั้งหมด ซ้อนอยู่ล้วนเป็นฉันคนเดียวที่แบกรับมัน” จางจื้อเหาเอ่ยด้วย ความอารมณ์เสีย

“วางใจเถอะ พี่ ไม่มีอันตรายอะไรหรอก ก่อนหน้านั้นฉันก็ บอกกับพี่แล้ว พ่อแม่ของหลี่ฝางหายตัวไปเมื่อสามปีก่อนและ ตอนนี้ก็ยังไม่มีข่าวคราวใดๆ อักทั้งเขาเองก็ไม่มีเพื่อนคนไหน ในโรงเรียนของพวกเรา พวกเรามักจะกลั่นแกล้งเขาเสมอ เขา ถูกโกงแม้กระทั่งตดยังไม่กล้าด้วยซ้ำ” จางเชี่ยนรีบกล่าวอย่างรวดเร็วให้จางจื้อเหาวางใจ

“ก็ได้ อย่างนั้นฉันจะเพิ่มให้พวกเธอเพิ่มอีกห้าร้อย หากหลัง จากนี้มีเรื่องดีๆ แบบนี้อีก จําไว้ว่าให้ติดต่อฉัน” จางจื้อเหาหยิบ เงินจำนวนหนึ่งออกมาจากลิ้นชักและส่งให้จางเชี่ยน

“ตอนเย็นพวกเธอว่างกันหรือเปล่า ฉันเลี้ยงเหล้าพวกเธอเป็น ไว?” หลังแบ่งเงินเสร็จ จางจื้อเหาก็จ้องมองไปที่เซี่ย

เชี่ยลู่ส่ายหัว “ฉันไม่ว่าง ฉันนัดกับแฟนของฉันเอาไว้”

“เหอะ นัดกับแฟนมีอะไรดีกัน ไปเที่ยวกับพวกเราต่างหากถึง จะมีความหมาย ฉันพาพวกเธอไปคลับ เป็นไง?” จางจื้อเหา ยังคงเกลี้ยกล่อม

“พอเถอะพี่ พวกพี่ชายพวกนั้นของพี่ แต่ละคนลามกจะตาย พอดื่มเหล้าหน่อยมือไม้ก็มา ไม่งั้นฉันจะแนะนำพวกผู้หญิงให้ เป็นไง” จางเซียนเอ่ยขึ้น และเอาเบอร์มือถือกับหมายเลข แชทของหลี่เสี่ยวเสี่ยวให้แก่จางจื่อเหา

“ผู้หญิงคนนี้สวยไหม?” จางจื้อเหาถาม

“ถึงจะไม่สวยเท่าพวกเรา แต่ก็หน้าตาไม่เลว สำคัญคือนัด ง่าย นัดออกมาแล้วพี่ให้เธอดื่มเหล้าสักหน่อย คิดจะทำอะไร ก็ได้แล้ว จากนั้นให้เงินเธอไม่กี่ร้อยหยวนในภายหลังก็พอ

หลังจากพูดจบ เซี่ยลู่ จางเซี่ยนและคนอื่นๆ ก็จากไป
หลังจากออกมา หลิวเฉียวเฉียวก็รู้สึกไม่พอใจอย่างมาก “จาง เชี่ยน ฉันว่าพี่ชายของเธอขี้เหนียวเกินไปแล้ว เขาขุด เงินมา จากหล็ฝาง 80000 แต่กลับให้พวกเราไม่ถึงแปดพัน ไม่ถึง หนึ่งในสิบด้วยซ้ำ”

“ใช่ ฉันก็คิดว่ามันน้อยเกินไป”

จางเชี่ยนจือปาก และถูกเซี่ยลู่และหลิวเฉียวเฉียวตำหนิ เพื่อ ชดเชยขอโทษ เธอจึงเอ่ยขึ้น “วันนี้ฉันเลี้ยงทุกคนเอง พวกเธอ เลือกที่จะไปร้องเล่นเต้นรำได้เลย”

เซี่ยลู่และหลิวเฉียวเฉียวเห็นด้วย

หลี่ฝางได้เห็นฉากนี้ หัวใจของเขาก็เย็นเฉียบขึ้นกว่าเดิม โดยเฉพาะหลิวเฉียวเฉียว เมื่อคืนหลี่ฝางเห็นว่าเธอน่าสงสาร ดังนั้นจึงอดใจไม่ได้ที่จะแตะต้อง

“บ้าเอ้ย พวกขยะ!” หลี่ฝางถุยน้ำลาย จากนั้นจึงด่าออกมา อย่างรุนแรง

ในเวลานั้นเอง หลินชิงชิงก็โทรมา

ทันทีที่โทรศัพท์ดังขึ้น ความสนใจของจางจื้อเหาก็ถูกกระตุ้นทันที
“ใครกัน?”

จางจื้อเหาขมวดคิ้ว จากนั้นจึงวิ่งออกมาจากห้องทำงานและ เห็นทันทีว่าเป็นหลี่ฝาง

“แกไอ้ลูกหมา ยังไม่ไสหัวไปอีก!” จางจื้อเหาหัวเราะ จากนั้น จึงมองไปที่หลี่ฝางอย่างสนุกสนาน “แอบซ่อนตัวอยู่ที่นี่คิดจะ ขโมยเงินคืนไปหรือไง?”

หลี่ฝางรู้สึกกลัวอยู่บ้าง เพราะจางจื้อเหาสูงถึง 1.85 เมตร ตัว ใหญ่บึกบึนอีกทั้งยังลงมืออย่างโหดเหี้ยม

“เมื่อกี้ได้ยินหมดแล้วสินะ? คนที่ทําร้ายแกจริงๆ ไม่ใช่ฉัน แต่ เป็นพวกเพื่อนนักเรียนสาวของแกต่างหาก หากแกคิดจะแก้ แค้น ฉันแนะนำให้ไปหาพวกเธอ อย่ามาหาฉัน”

“นายทำอะไรฉันไม่ได้ รู้ไหมว่าพี่ใหญ่ของฉันเป็นใคร? พี่ ใหญ่ของฉันชื่อ ลูกพี่หลี่ ทั้งตงไห่นายไปถามดูได้ ใครไม่รู้จัก ลูกพี่หลี่”

“ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่านายจะโทรหาตำรวจก็ไม่มีประโยชน์ นายเซ็นชื่อให้ฉันแล้ว นี่เป็นใบรับรองความสมัครใจของนาย”

จางจื้อเหากังวลว่าหลี่ฝางจะโทรแจ้งตำรวจ ดังนั้นเขาจึงเริ่ม เอ่ยพูดจาข่มขู่ออกมา
ในเวลานั้นเอง มีรถสองคันขับเข้ามาในร้านขายรถมือสองจื้อ เหา คันหนึ่งเป็นเบนซ์ ส่วนอีกคันเป็น Land Rover

“เฮ้อ พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา นั่นคือรถของพี่แปด” ดวงตาของ จางจื้อเหาเป็นประกายขณะมองไปที่รถเบนซ์

หลังจากนั้นจางจื้อเหาก็คิดขึ้นได้ ถ้าลูกพี่หลี่รู้เข้าว่าเขาไถ เงินมาได้แปดหมื่นในวันนี้ เขาจะต้องแบ่งมันออกไปครึ่งหนึ่ง แน่”

จางจื้อเหา ไปที่จมูกของหลี่ฝาง “อีกเดี๋ยวนายอย่าได้พูด อะไรออกไปจะดีที่สุด หากนายพูดจามั่วซั่ว ฉันจะตัดลิ้นของ นาย! ”

“รู้แล้ว”

หลี่ฝางเห็นหลินชิงชิงลงมาจาก Land Rover ในใจก็อด หัวเราะไม่ได้: รอดูเถอะว่าอีกเดี๋ยวนายจะตายอย่างไร!

เมื่อได้เห็นหลินชิงชิงขับLand Rover อีกทั้งยังหาลูกพี่หลี่มา ช่วย หลี่ฝางก็รู้สึกได้ทันทีว่าหลินชิงชิงทรงอิธิพลมากแค่ไหน

จางจื้อเหาวิ่งเหยาะๆ ไปพบเขา และส่งบุหรี่ให้ลูกพี่หลี่ด้วย ความเคารพ “พี่แปด ลมอะไรหอบพี่มาที่นี่? ”

ลูกพี่หลี่ตัวเล็กอย่างยิ่ง เขาสูงเพียง 1.6 เมตร แต่ร่างกายของเขากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกน่ายำเกรง

เขาเงียบอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหันไปมองหลินชิงชิง หลินชิง ชิงเดินเข้ามา “ฉันถามนาย นายชื่อจางจื้อเหาหรือเปล่า?”

“ใช่ มีอะไรหรือ?”

“BMW คันนั้นของนายหรือเปล่า” หลินชิงชิงชี้ไปที่ BMW ที่ อยู่ไม่ไกล

“เป็นของฉัน สาวสวย เธออยากซื้อมันหรือ?” มุมปากของจาง จื้อเหาผุดยิ้มและคิดว่าลูกพี่หลี่กำลังนำธุรกิจมาให้เขา

“ไม่ผิด เป็นเขา”

หลินชิงชิงมองไปที่ลูกพี่หลี่ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พี่ แปด คนของพี่ พี่พูดมาว่าจะจัดการยังไง”

“เดี๋ยวก่อน พี่แปด นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผมไม่เข้าใจ?” จางจื้อ เหางงงันไปแล้ว เขามองหลินชิงชิงและมองกลับไปที่ลูกพี่หลี่

ในเวลานั้นเองหลี่ฝางก็เกินออกมาคุยกับหลินชิงชิง “พี่ ทำไม ถึงพึ่งมา”

“น้องชาย แผลบนใบหน้านาย…” หลินชิงชิงสัมผัสใบหน้าของหลี่ฝาง ในใจรู้สึกเจ็บปวดอยู่บ้าง “ฉันบอกนายแล้วไม่ใช่ หรือไง ให้หยุดเขาเอาไว้ก่อน เขาอยากได้เงินก็ให้ไป จะได้ไม่ ต้องถูกตี ทำไมยังถูกตีมาอีก”

หลี่ฝางเม้มปาก “เรื่องนี้โทษผมคนเดียวไม่ได้ เขาไม่เล่นตาม เกมนี่ ผมลงจากรถเขาก็ลงมือทันที ตีเสร็จถึงค่อยบอกว่าจะ เอาเงิน”

เหตุผลที่หลี่ฝางให้เงินออกไปอย่างง่ายดาย ไม่ใช่เพราะเขา โง่ แต่เป็นความคิดของหลินชิงชิง

หลินชิงชิงบอกหลี่ฝาง หากจางจื้อเหาคิดจะแบล็กเมล์ ก็ให้ เอาเงินให้เขาก่อน รอหลินชิงชิงมาถึงค่อยเอากลับคืน

จุดประสงค์ก็คือเพื่อป้องกันไม่ให้จางจื้อเหาลงมือ

คิดไม่ถึงว่า หลี่ฝางก็ยังคงถูกทุบตีอยู่ดี

“อย่างนั้นเงินนายให้เขาไปแล้วหรือเปล่า?” หลินชิงชิงถาม ด้วยความโมโหอยู่บ้าง

“ให้แล้ว ให้เขาไป80000″ หลี่ฝางพูดตามความจริง จากนั้น เขาก็มองไปที่จางจื้อเหา ในเวลานี้สีหน้าของจางจื้อเหาเปลี่ยน เป็นซีดขาดอย่างมาก

“พี่แปด พี่ได้ยินแล้ว แล้วก็ได้เห็นเองแล้วด้วย คนของพี่น้อง ชายฉันไม่พอ ยังหลอกเอาเงินไปอีก 80000″
หลินชิงชิงกอดอก จากนั้นจึงถามด้วยท่าทางเอาเรื่อง “พี่จะ ต้องให้คําตอบกับพวกเรา”

“เฮ้อ” ลูกพี่หลี่ถอนหายใจและเงยหน้าขึ้นมองจางจื้อเหา

“อาเหา” ลูกพี่หลีเรียกเบา ๆ

“พี่…..แปด…” น้ำเสียงของจางจื้อเหาไม่เพียงแต่สั่นสะท้าน แต่ยังมีเหงื่อเย็นๆ ที่ไหลลงมาจากขมับของเขาด้วย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ