บทที่ 8 ห้องเพรสซิเดนท์สูท

บทที่ 8 ห้องเพรสซิเดนท์สูท

“หลี่ฝางไม่มีทางมาหรอก เธอตายใจสักเถอะ” เซี่ยลู่พูดไป ด้วยและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาที่บ้าน

“จบกัน ดึกขนาดนี้ คนในบ้านฉันคงนอนหลับกันหมดแล้ว ท่า ไงดี? ” จางเชี่ยนโทรเบอร์พ่อแม่ไม่ติด ร้อนรนใจอย่างมาก

ถึงแม้เซี่ยลู่จะโทรติด แต่ถูกด่ากลับมาชุดใหญ่ ที่จริงบ้าน ของเซี่ยลู่ก็ไม่ได้รวยมาก นอกจากค่าใช้จ่ายปกติ ธุระเรื่อง มิตรญาติสหาย ทั้งปีก็เก็บเงินไม่ได้สองสามหมื่น แต่ตอนนี้ แค่ กินข้าวมื้อเดียว เซี่ยลู่ก็ใช้เงินไปเป็นหมื่น

“เซี่ยลู่ เธอให้คุณลุงเอามาเผื่ออีกหนึ่งหมื่นได้ไหม รอพรุ่งนี้ โทรหาพ่อแม่ฉันได้แล้ว ฉันจะคืนให้พวกเธอ” จางเชี่ยนมองดู เซี่ยลู่อย่างอ้อนวอน

เซี่ยลู่ส่ายหัว พูดอย่างลำบากใจ: “แกอย่าหวังฉันเลย เมื่อกี้ พ่อฉันยังบอกว่าจะตีฉันให้ตายเลย”

“จริงสิ เฉียวเฉียว หลี่ฝางกลายเป็นแฟนเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอสองคนไปดีกันตอนไหน ฉันทำไมไม่รู้ล่ะ? ” เซี่ยลู่ซักถาม หลิวเฉียวเฉียว
ที่จริงเซี่ยลู่ไม่เชื่อคำพูดของหลิวเฉียวเฉียวเลยสักนิด คิด ว่าหลิวเฉียวเฉียวแค่กำลังประวิงเวลา แค่สิบนาทีมีประโยชน์ อะไร!

หลิวเฉียวเฉียวไม่สนใจเซี่ยลู่ แค่ตั้งหน้าตั้งตามองไปที่ทาง เข้า คาดหวังว่าหลี่ฝางจะมา

“จริงสิ จางเชี่ยน ในมดฮัวเปและเจี้ยเป (แอฟกู้ยืมเงิน) ของ เธอยังมีเงินไม่ใช่เหรอ? ” หลิวเฉียวเฉียวนึกขึ้นมาได้ทันทีและ หันไปเตือนจางเชี่ยน

“เจี้ยเปของฉันมีแค่สามพัน ฮัวเปยิ่งน้อยเลย มีแค่พันกว่า ใช้ จนหมดแล้ว เห้อ ฉันควรทํายังไงดีล่ะ? ” จางเชี่ยนร้อนใจจน น้ำตาไหลออกมาเลยทีเดียว

“เฉียวเฉียว หลี่ฝางจะมาจริงๆ ไหม? ” เซี่ยลู่ไม่ยอมช่วย เหลือ จางเชี่ยนได้แต่คาดหวังเหมือนกันเฉียวเฉียว ฝากความ หวังไว้ที่ตัวหลี่ฝางแล้ว

“ต้องมาสิ” หลิวเฉียวเฉียวกัดริมฝีปาก พูดด้วยเสียงเบาๆ

สิบนาทีผ่านไป ในเวลานี้ พ่อของเซี่ยลู่มาแล้ว

“พ่อคะ ที่นี่ค่ะ!” เห็นพ่อของตนเอง ใจที่ตื่นกลัวของเซี่ยลู่ใน

ที่สุดก็เบาใจลง

พ่อของเซี่ยลู่เดินผ่านหน้าเคาน์เตอร์ สีหน้าน่ากลัว: “ร้านพวกคุณเป็นร้านเถื่อนหรือไงกัน กินข้าวมื้อเดียวเอง ค่าใช้จ่าย เป็นหมื่น? “

“คุณผู้ชายคะ นี่ค่ะรายการอาหารและค่าใช้จ่ายทั้งหมด ท่านดูก่อนนะคะ” พนักงานหญิงปริ้นบิลใบเสร็จออกมาอีกหนึ่ง ชุด ยื่นให้พ่อของเซี่ยลู่

“หนึ่งแสนสอง?? ” เห็นใบเสร็จแล้ว พ่อของเซี่ยลู่เกือบจะเป็น ลม

“ใช่ค่ะ ห้องรับรองของลูกสายท่านค่าใช้จ่ายทั้งหมดคือหนึ่ง แสนสองหมื่น แต่ท่านชำระแค่หนึ่งหมื่น ก็พาลูกสาวของท่าน บได้แล้วค่ะ” พนักงานหญิงยิ้มและถาม: “ท่านต้องการชำระ เป็นเงินสด หรือจะรูดบัตรคะ? ”

พ่อของเซี่ยลู่รูดบัตรเสร็จแล้ว เดินมาถึงตรงหน้าของเซี่ยลู่ เสียงดังเปรี๊ยะ หน้าของเซี่ยลู่มีรอยนิ้วมือห้านิ้วเต็มหน้า

“แกมันลูกไม่เอาไหน กูทำงานในสวน ทำแทบตายเดือนเดียว ได้แค่สามพันหยวน แกกลับทำตัวแบบนี้ กินข้าวมื้อเดียวใช้ เงินเงินเดือนกูไปตั้งสามเดือน แกคิดว่าตนเองเป็นลูกมหา เศรษฐีหรือไง!”

“กุ้งมังกรหอยเป๋าฮ้อหูฉลามรังนก แล้วยังมีไวน์ชาโต้ลาฟีต เป็นสิ่งที่คนธรรมดาอย่างพวกเราสามารถใช้จ่ายได้เหรอ? ?!”
ดวงตาของพ่อเขี่ยลู่แดงก่ำ เงินทุกหยวนทุกสตางค์ของเขา แลกมาด้วยหยาดเหงื่อแรงกาย

ใบหน้าของเซี่ยเจ็บแสบร้อน น้ำตาไหลออกมาโดยที่ไม่อาจ ยังได้ พ่อของเซียลู่ค่าต่อไปเรื่อยๆ : “ร้องไห้ แกยังมีหน้ามา ร้องไห้อีกเหรอ? ”

ด่าเสร็จแล้วตบเข้าไปที่หน้าของเซี่ยลู่ซ้ำอีกรอบ

หน้าตาของพ่อเขี่ยลู่ดุร้ายน่ากลัว หลิวเฉียวเฉียวและจาง เชี่ยนก็ไม่กล้าเข้าไปห้าม

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเธอก็ตกระกำลำบาก แม้แต่ตนเองยังช่วย ไม่ได้ ยังจะมีกะจิตกะใจไปสนใจคนอื่นที่ไหน?

“กลับบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้ กลับถึงบ้านฉันค่อยคิดบัญชีกับแก!”

ดึงคอเสื้อของเซี่ยลู่ พ่อของเธอลากตัวเธอออกจากLotus

ที่หน้าประตู ภาพนี้ถูกหลี่ฝางเจอพอดีและได้ทักทายกัน: “คุณลุงเซีย ท่านทําไมมาที่นี่ได้ครับ? “

“หลีกไป ไม่เกี่ยวอะไรกับแก” พ่อของเซี่ยลู่ด่าโดยไม่ไยดี ตั้งแต่ที่พ่อแม่ของหลี่ฝางหายตัวไป พ่อของเซี่ยลู่ก็ยิ่งเกลียด หลี่ฝางมาก

“หลี่ฝาง ในที่สุดนายก็มาจนได้” หลิวเฉียวเฉียวมองเห็นหลี่ฝาง รีบวิ่งตรงเข้าหา

“ขอโทษด้วยนะ มาช้าไปหน่อย เวลานี้ เรียกรถยากจริงๆ ” หลี่ฝางอธิบายหนึ่งคำ ในใจคิด ต้องซื้อรถแล้วใช่ไหมเนี่ย

จางเชี่ยนก็วิ่งมาด้วย จับแขนของหลี่ฝาง: “หลี่ฝาง นายช่วย ฉันด้วยนะ”

หลี่ฝางถามอยู่สักพัก ถึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาหัวเราะและมอง ดูจางเซี่ยน: “ทำไมผมต้องช่วยเธอด้วยล่ะ? ”

“ถือว่าฉันยืมก็ได้ รอฉันมีเงินแล้วจะรีบคืนนาย ได้ไหม? ”

“ผมก็ไม่มีเหตุผลจะต้องยืมให้เธอนี่ ยิ่งกว่านั้นคือ ถ้าผมยืม

ให้เธอ เธอจะเอาอะไรมาคืน? ไปขายตัว? ” หลี่ฝางหัวเราะ อย่างเยือกเย็น

“หล็ฝาง นายอย่าพูดจาน่าเกลียดขนาดนี้สิ” จางเชี่ยนสีหน้า บึ้ง: “ฉันจะขอพ่อมาคืนให้นาย”

“เราต่างก็เป็นเพื่อนนักเรียนด้วยกัน นายก็ช่วยๆ เค้าหน่อย เถอะนะ” หลิวเฉียวเฉียวเขย่าแขนของหลี่ฝาง

หลี่ฝางถึงยอมเอ่ยปาก: “ก็ได้”

“สุดหล่อ เราเจอกันอีกแล้วนะ” มาถึงหน้าเคาน์เตอร์พนักงานหญิงคนนั้นส่งสายตาหวานๆ ใส่หลี่ฝาง

“รูดบัตรครับ” หลี่ฝางยิ้มๆ จ่ายเงินที่เหลือให้เรียบร้อย

“จริงสิ เปิดห้องพักให้ผมหนึ่งห้องด้วยครับ เอาแบบดีๆ หน่อย” หันหน้ากลับไปมองหลิวเฉียวเฉียว แล้วหลี่ฝางบอก พนักงานหญิง

“ในเมื่อสุดหล่อรวยขนาดนี้ เปิดห้องเพรสซิเดนท์สูทไปเลย”

ขณะนั้นหลี่ฝางได้แต่มองร่างอันเซ็กซี่ของหลิวเฉียวเฉียว ไม่ ได้สนใจว่าน้องพูดอะไร พยักหน้าอย่างเดียว

“เปิดเสร็จแล้วค่ะ ห้องเพรสซิเดนท์สูท หนึ่งหมื่นแปดพันแปด ร้อยหยวนค่ะ” พนักงานหญิงพูดแล้วคืนบัตรให้แก่หลี่ฝาง

“อะไรนะ?!”

หลี่ฝางได้ยินราคาแล้วตกใจ เปิดห้องยังต้องใช้ตั้งหมื่นแปด

คืนเดียวใช้ไปแล้วแสนกว่า หลี่ฝางรู้สึกเสียดายเล็กน้อย ใช้ เกินไปสักล่ะ ถ้าคุณปู่ที่ดูไบรู้ล่ะก็ คงต้องตายแน่
หล็ฝางถือคีย์การ์ดห้องพักเดินไปตรงหน้าของหลิวเฉียว เฉียว: “เธอยังจำได้นะ ว่าเธอตกลงอะไรกับผมไว้?? “

หลิวเฉียวเฉียวก้มหน้าด้วยความเขินอาย นาทีนี้ เธอรู้สึกคิด ผิดอยากจะกลับใจ

จางเชี่ยนเห็นในมือของหลี่ฝางถือคีย์การ์ดห้องพักไว้ เข้าใจ จุดประสงค์ของหลี่ฝางขึ้นมาทันที: “หลี่ฝาง นายนี่ไร้ยางอาย เกินไปป่าว”

“นายช่วยเหลือพวกเรา พวกเราซาบซึ้งในบุญคุณของนาย

คำพูดของจางเชี่ยนยังพูดไม่จบ หลี่ฝางก็รีบพูดแทรกเข้ามา: “ผมไม่ต้องการการสำนึกบุญคุณของพวกเธอหรอกนะ เมื่อกี้ ในโทรศัพท์ ผมกับหลิวเฉียวเฉียวเราตกลงกันแล้ว อีกอย่าง เค้าก็ตกลงยินยอมแล้ว”

“อยากกลับใจ ก็ได้ เอาเงินสองหมื่นคืนมา” หลี่ฝางพูดด้วย สีหน้าที่เย็นชา

“อ๋อใช่สิ ค่าเปิดห้อง หนึ่งหมื่นแปดพันแปด

“อะไรนะ ค่าห้องตั้งหนึ่งหมื่นแปดพันแปด นายหลอกผีรึไง” จางเชี่ยนพูดอย่างหมดคำพูด

“ผมเปิดห้องเพรสซิเดนท์สูท ถ้าเธอไม่เชื่อ ไปถามเคาน์เตอร์ก็รู้”

“เงินพวกเราต้องคืนนายแน่นอน เฉียวเฉียวไม่ไปเปิดห้องกับ นายหรอก หลี่ฝาง นายนี่ต่ำทรามจริงๆ ”

“เฉียวเฉียว เธอนี่ก็จริงๆ เลย ทำไมไปตกลงเงื่อนไขที่สกปรก กับหล็ฝาง แบบนี้กับขายมันต่างกันตรงไหน!” จางเซียนขมวด คิ้วแล้วพูด

หลิวเฉียวเฉียวจับเสื้อตนเองไว้แน่นๆ ในฝ่ามือมีแต่เหงื่อ

“จางเชี่ยน แกอย่างพูดอีกเลย นี่มันเป็นเรื่องของฉัน”

“หลี่ฝาง ฉันไปกับนาย

เวลาแค่แป๊บเดียว หลิวเฉียวเฉียวคิดอะไรได้มากมาย โดย เฉพาะคำพูดที่พ่อของเซี่ยลู่พูดเมื่อสักครู่นี้ กระทบจิตใจเธอ อย่างมาก

เทียบกับพ่อของเซี่ยลู่แล้ว พ่อของหลิวเฉียวเฉียวยิ่งลำบาก มากกว่าเยอะ เงินเดือนก็น้อยมาก

ตอนเมื่อกี้ที่จางเซี่ยนกับเซี่ยลู่โทรไปขอเงินกับที่บ้าน หลิว เฉียวเฉียวไม่ได้โทรก็เพราะเธอรู้ว่าที่บ้านไม่มีเงิน ถึงแม้จะ เอามาได้ก็ต้องยืมมาแน่นอน
ถึงแม้ในตอนนี้หลิวเฉียวเฉียวจะไม่เต็มใจ แต่เธอไม่มีหนทาง อื่น อย่างน้อย หลี่ฝางยังหนุ่มยังแน่น ไม่ใช่ตาเฒ่าบ้ากาม

เดินตามหลี่ฝางขึ้นไปจนถึงห้องเพรสซิเดนท์สูท

ห้องใหญ่มาก กว้างตั้งหลายร้อยตารางเมตร ในห้องมีห้อง นอนหลายห้อง ยังมีระเบียงดูวิว หลี่ฝางมาถึงข้างๆ หน้าต่าง

มองดูวิวกลางคืนทั่วทั้งเมืองตงไห่

นี่คือที่ที่สูงที่สุดของตงไห่ มองไปไกลๆ มองเห็นวิวทั้งเมือง ของตงไห่ได้เลย

“ผมเพิ่งสังเกตเห็น ที่จริงแล้วตงไห่สวยมากขนาดนี้” หลี่ฝาง พูดเองเออเองอยู่คนเดียว

หลิวเฉียวเฉียวตื่นเต้นจนกลืนน้ำลาย ตอนนี้เธอไม่มีกะจิตกะ ใจจะดูวิวเลยสักนิด ตอนนี้เธอกำลังหวาดกลัว เพราะนี่คือครั้ง แรกที่เธอออกมาเปิดห้องกับผู้ชาย

แน่นอน หลี่ฝางก็เป็นครั้งแรกที่ออกมาเปิดห้องกับผู้หญิงเช่น

กัน

ทั้งสองคนต่างก็ตื่นเต้นมาก แต่ว่าหลังจากที่หลี่ฝางรวยแล้ว ทั้งคนดูมั่นใจมากขึ้นกว่าเดิมเยอะ ความกล้าหาญก็แข็งแกร่ง มากขึ้น เขานั่งลงไปที่โซฟา มองดูหลิวเฉียวเฉียวหัวเราะเยาะเล่นๆ : “อย่าปืนเซออีกเลย ถอดเสื้อผ้าเสียที่ส

“หา? กอดตอนนี้เลยเหรอ? ”

“โซล ในเมื่อช้าเร็วก็ต้องถอด งั้นก็รีบๆ ถอดให้ผมชื่นชม

หน่อย ผมจะลองดูซิ ว่าวิวของตงไหสวย หรือว่าเธอจะสวย กว่า? ” หลี่ฝางยักคิ้วและยิ้มพูด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ