บทที่ 3 ช่วยเหลือคนสวย

บทที่ 3 ช่วยเหลือคนสวย

“หลี่ฝาง หรือเราอย่าไปที่Lotusดีกว่านะ หาร้านอาหารแถวๆ หน้าโรงเรียนก็พอแล้ว” โจวหยางเตือนด้วยความหวังดี

“ใช่ ไม่จําเป็นต้องไปที่ที่หรูหราขนาดนั้น หาร้านอาหาร ที่ไหนก็ได้ ช่วยประหยัดเงินของนายได้ไม่น้อยเลยนะ นาย ประหยัดเงินไว้ซื้อเสื้อผ้าสักชุดหนึ่งให้ฉันดีแค่ไหน” หลี่เสี่ยว เสี่ยวใช้หน้าอกของตนเองเข้าไปดๆ แขนของหลี่ฝางอย่าง แรง

นุ่มจัง สบายจริงๆ

หลี่ฝางรู้สึกเคลิ้ม

สามปีมานี้ หลี่ฝางอยู่อย่างเงียบๆ อัดอั้นใจมานาน ผู้หญิงทุก คนต่างก็รู้ว่าหลี่ฝางจนมาก จนจนต้องซักเสื้อผ้าให้คนอื่น ใส่ น้ำล้างเท้าให้คนอื่นเผื่อมีรายได้มาใช้จ่าย ผู้หญิงในโรงเรียน ทุกคนต่างก็หลีกให้ห่างจากหลี่ฝางไกลๆ ทั้งนั้น

นึกไม่ถึงว่ารวยแล้ว จะมีบุญวาสนากับผู้หญิงด้วย

แต่ว่าหลี่ฝางไม่ได้หลงใหลความสวยของหลี่เสี่ยวเสี่ยว เขา หันไปบอกหลีเสียวเสี่ยว: “ถึงแม้ว่าผมจะประหยัดเงินเอาไว้ ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องซื้อเสื้อผ้าให้คุณมั้ง คุณไม่ใช่แฟน ผมสักหน่อย”

หลี่เสี่ยวเสี่ยวหันสายตาไป: “เด็กโง่ นายไม่จีบฉัน ฉันจะเป็น แฟนนายได้ไง”

หลี่ฝางไม่โง่ เขาดูจุดมุ่งหมายของหลี่เสี่ยวเสี่ยวออก

“ไปกินข้าวก่อนเถอะ ไปLotusนั่นแหล่ะ” หลี่ฝางยิ้มๆ และ กล่าว

จางเสี่ยวเฟิงเดินกลับมาที่ห้องเรียน ตะโกนบอกหลี่ฝาง: “เพื่อนๆ ไปกันหมดแล้ว รอแต่พวกนายแล้วนะ”

“มาแล้ว”

หลี่เสี่ยวเสียวควงแขนของหลีฝางเดินออกไปด้วยกัน โจว หยางลังเลอยู่สองสามวิ แล้วก็รีบตามไป

ที่ไม่ไกลมากนัก เซี่ยลู่มองเห็นหลี่ฝาง เธอขมวดคิ้วขึ้นและ ถามตู้เฟย: “พี่เฟย พวกนายไปกินเลี้ยงวันนี้ หลี่ฝางไอ้ยาจก จนๆ นั่นก็ไปด้วยเหรอ? ”

ตู้เฟยตอบอืมคำเดียว

“นายบอกเสี่ยวเฟิงได้ไป อย่าให้นายคนนี้ตามไปด้วย ฉันเห็นเขาก็รู้สึกสะอิดสะเอียนกินข้าวไม่ลง” เซี่ยลู่พูด

“ไม่ได้หรอก” ตู้เฟยส่ายหัว

“ทําไม? ”

“คุณเข้าใจผิดแล้ว วันนี้ไม่ใช่จางเสี่ยวเฟิงเลี้ยงข้าวนะ หลี่ ฝางเป็นคนเลี้ยง” ตู้เฟยหัวเราะ “คิดไม่ถึงใช่ไหมล่ะ? ”

“พี่เฟย อย่าล้อเล่นสิ ยาจกนี่นะ แม้แต่โรงอาหารก็เลี้ยงไม่ ไหวแล้ว เขาจะเลี้ยงคนเยอะขนาดนี้ที่Lotusได้ไง? ” เซี่ยลู่ไม่ อยากจะเชื่อ

“คราวนี้เขาโชคดี ถูกลอตเตอรี่รางวัลใหญ่” เกาเส็งบ่นด้วย น้ำเสียงที่ไม่พอใจมาก

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้ ถูกรางวัลเท่าไหร่เหรอ? ” เซี่ยลู่ถามด้วย ความสงสัย เธอกลัวได้ยินหลี่ฝางถูกรางวัลใหญ่

“แค่สองหมั่นเอง”

“สองหมื่น? ว้าว ตาบ้านี่ถูกรางวัลแค่สองหมื่น ก็กล้าเลี้ยง เพื่อนทั้งห้องไปกินข้าวที่Lotus กล้ามากจริงๆ ” เซี่ยลู่หัวเราะ ในตอนนั้น หัวเราะแบบดูถูก

แต่ว่าตอนที่หลี่ฝางเดินเข้ามาใกล้ๆ แล้ว เซี่ยลู่รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาทันที

ตอนแรกเชี่ยลู่นึกว่าจางเสี่ยวเฟิงเป็นคนเลี้ยง ดังนั้นถึงได้ ตอบตกลงไปด้วย อีกทั้งยังชวนเพื่อนสนิทสองคนไปด้วย คือ หลิวเฉียวเฉียวและจางเชี่ยน

แต่กลับกลายเป็นหลี่ฝางที่เป็นคนเลี้ยงข้าว แล้วตนเองจะ ตามไปอีกไหม?

หลี่ฝางเห็นเซี่ยลู่ ไม่พูดจาอะไร ยกมือโบกรถคันหนึ่ง จากนั้น หันไปบอกพวกตู้เฟย: “ผมไปก่อนนะ พวกนายรีบๆ ตามมา”

“เขาหมายความว่าไง เห็นหน้าไม่ทักทายกันเลย? ” มองดูหลี่ ฝางเรียกรถออกไป เซี่ยลู่รู้สึกโมโห

เซี่ยลู่ เราไม่ไปดีกว่ามั้ง? ” นี่เป็นงานเลี้ยงห้องเขา พวกเรา

ไม่ได้อยู่ห้องเขานิ” จางเซี่ยนพูดขึ้นมาในตอนนี้

หลิวเฉียวเฉียวก็สีหน้าไม่ค่อยดี: “ใช่ เขาไม่ได้เชิญชวนพวก เรานะ ถ้าเราสามคนตามไปด้วย เดี๋ยวถูกไล่ออกมาทำไง? ”

“มันกล้า!” ตอนแรกเซี่ยลู่ยังมีความลังเลบ้าง แต่คำพูดของ หลิวเฉียวเฉียว ทำให้เซี่ยลู่คิดอยากจะไปมากขึ้น

“ฉันไม่เชื่อว่าเขาจะกล้าไล่พวกเราออกมา นอกจากว่าเขาจะกล้าทำให้พี่เฟยของฉันขุ่นเคือง” เซี่ยลู่มองหน้าตู้เฟยด้วย ความมั่นใจเต็มร้อย

“ขึ้นรถเถอะ มีผมอยู่” ตู้เฟยยิ้มๆ กดกุญแจรีโมท

รถBMWของตนเอง

“เมื่อกี้พวกแกไม่เห็น หลี่เสียวเสียวควงแขนของหล็ฝาง ใกล้ ชิดมาก” มีคนพูดขึ้นมาหนึ่งค่า

“พวกเราไม่ตาบอด จะไม่เห็นได้ไง? หลี่เสี่ยวเสี่ยวคนนี้ เป็น ผีดูดเลือดที่มีชื่อเสียงดังจะตาย ชายคนไหนไปติดพันเธอ ใน กระเป๋ามีเงินมากเท่าไหร่ ก็ถูกเธอหลอกใช้จนหมดเกลี้ยง” เซี่ ยลู่ขึ้นไปนั่งที่ข้างคนขับ มุมปากยิ้มขึ้นเล็กน้อย

เธอรู้ว่าหลี่ฝางได้ใจแบบนี้ได้ไม่นานหรอก

ผ่านไปประมาณสิบนาที คนขับแท็กซี่ก็จอดรถ: “ถึงแล้วครับ

สิบหยวน”

โจวหยางกำลังล้วงกระเป๋าเสื้อ หลี่ฝางก็ยื่นแบงค์ร้อยให้คน ขับหนึ่งใบ จากนั้นบอกว่า: ไม่ต้องทอน

“หลี่ฝาง นายจะใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายแบบนี้ไม่ได้นะ ถ้าเป็นแบบนี้ ต่อไป เงินสองหมื่นอาจจะใช้ได้ไม่นานก็หมดไป” โจวหยางตัก เตือนหลี่ฝางด้วยความหวังดี

“หัวหน้าครับ นายอย่ากังวลไปเลย ที่จริงผมไม่ได้ถูกรางวัลแค่สองหมื่น แต่เป็นสองแสน” หลี่ฝางพูดเบาๆ

แต่คำนี้ ถูกหลี่เสี่ยวเสี่ยวได้ยินเข้าพอดี

วินาทีนี้ หลี่เสี่ยวเสี่ยวสะเทือนใจมากสุดๆ

สองแสน?

แววตาที่หลี่เสี่ยวเสี่ยว มองหลี่ฝาง ก็เหมือนเจ้าชายขี่ม้าขาว ในฝันอย่างนั้น

“เพื่อนๆ ครับ อย่ารีรอเลย เข้าไปกันเถอะ” หลี่ฝางมองดูเพื่อน นักเรียนที่ยืนออกันอยู่ตรงหน้าประตู แล้วก็โบกมือเรียกให้ เข้าไป

หลี่ฝางไม่เคยมาโรงแรมที่หรูมีระดับขนาดนี้มาก่อน วินาทีที่ เข้าไปนั้น เขาตะลึงมากจนหยุดชะงัก

พอเข้าประตูไปก็จะมองเห็นภูเขาปลอมใหญ่มาก อยู่ตรง ใจกลาง ดูอลังการมาก

“คนเยอะขนาดนี้เลยหรือ? ”

มองดูคนเยอะแยะมากมาย พนักงานของLutusก็ตกตะลึงเช่นกัน
“ขอถามหน่อยนะครับ พวกคุณมาด้วยกันหรือเปล่าครับ? ” พนักงานเข้ามาถามอย่างมีมารยาท

หลี่ฝางพยักหน้า: “ใช่ครับ มาด้วยกัน คุณช่วยหาห้องวีไอพีที่ ใหญ่หน่อยนะครับ”

“ต้องขออภัยด้วยนะคะ คุณผู้ชาย ห้องวีไอพีที่ใหญ่ที่สุดถูก จองไว้หมดแล้วค่ะ แต่เหลือเฉพาะห้องเล็ก” พนักงานตอบด้วย ความขอโทษ

“ห้องเล็กก็ได้ครับ ไปจัดเตรียมได้เลยครับ” หลี่ฝางบอก

ถึงแม้หลี่ฝางจะใส่ชุดราคาถูกๆ ที่ขายข้างทาง แต่พนักงานก็ มีมารยาทเดิม ก็ยังให้บริการอย่างดี

ทันใดนั้น หลี่ฝางหยิบออกมาสองร้อย ยื่นให้เขา: “อะ อันนี้ให้

ทิปคุณ”

“ขอบคุณเถ้าแก่ ของคุณเถ้าแก่” พนักงานดีใจมาก เรียก เถ้าแก่อย่างไพเราะมากกว่าเรียกพ่อตนเองอีก

“หลี่ฝาง นายใจดีจังเลย ให้ทิปทีเดียวสองร้อยเลย? ” เพื่อน นักเรียนต่างตะลึงกันใหญ่ เพราะเงินเดือนพนักงานบริการก็ไม่ เท่าไหร่ สำหรับในเมืองตงไห่ที่ไม่ค่อยเจริญมากนัก เงินเดือน อย่างมากก็แค่สองพัน

“หลี่ฝาง ถูกรางวัลก็ไม่ง่ายนะ นายอย่าใช้จ่ายฟุ่มเฟือยขนาดนี้ ใช้หมดแล้วจะทำไง? ” เพื่อนๆ เตือนด้วยความหวังดี

“ใช่ ใช่ เดี๋ยวพวกเราก็กินอะไรง่ายๆ ก็พอ ฟุ่มเฟือยมากเกิน ไปไม่ดี พวกเราต่างก็เป็นนักเรียน”

“ไม่เป็นไร เพื่อนๆ ไม่ต้องเกรงใจผมนะ” หลี่ฝางไม่ค่อย คิดมากอะไร เขาใจกว้างเช่นนี้ ก็เพราะในบัญชีของเขามีเงิน ตั้งหนึ่งล้าน แต่เป็นเพราะปู่ของเขาเป็นถึงมหาเศรษฐีในเมือ งดูไบ

ตอนที่อยู่ในห้องเรียน หลี่ฝางได้ค้นข้อมูลดูแล้ว ที่ดูไบมีคนที่ ชื่อหลี่เจียเฉินจริงๆ ทรัพย์สินของเขามีมูลค่ามากถึงแสนล้าน ถ้าหลี่เจียเฉินคนนั้นก็คือปู่ของตนเอง ชีวิตที่เหลืออยู่ ก็ใช้เงิน

ได้สบายๆ เลย

ยิ่งไปกว่านั้น เป็นคนใช้มานานขนาดนั้น หลี่ฝางก็อยากจะ ลองเป็นเจ้าเป็นนายคนดูบ้างว่าจะรู้สึกยังไง

ไม่พูดไม่ได้ว่า ความรู้สึกของการจ่ายเงิน มันสะใจมาก

จากนั้นสักพัก พนักงานวิ่งกลับมาเรียกหลี่ฝางไปพบผู้หญิง คนหนึ่ง

“สวัสดีค่ะ แนะนำตัวก่อนนะคะ ฉันชื่อหลินชิงชิง คือเรื่องมัน เป็นแบบนี้นะคะ วันนี้พี่ชายฉันแต่งงาน มีแขกไม่มาร่วมงาน ประมาณสามโต๊ะ นั่นก็คือ พี่ชายฉันจองโต๊ะเยอะเกินไปสาม โต๊ะ ค่าใช้จ่ายคือโต๊ะละสามพันแปดร้อยแปดสิบแปดหยวนสุดหล่อช่วยรับซื้อต่อได้ไหมคะ”

“ฉันลดราคาให้คุณครึ่งหนึ่ง 50 เปอร์เซ็นต์ เป็นไง? ” หลินชิง ชิงยกมือขึ้นมาโชว์มือห้านิ้ว

โครงหน้าของหลินชิงชิงดูสวยน่าดู วันนี้เธอใส่ชุดสีดำ กระโปรงยาว ดูดีมีสง่าราศี หลี่ฝางอยากจะช่วยเหลือเขา แต่ ถ้าค่าใช้จ่ายต่ำกว่านี้อีกหน่อย เขาอาจจะตกลงแล้ว

แต่ว่าโต๊ะละตั้งสามพันแปดร้อยกว่า สามโต๊ะก็หนึ่งหมื่นกว่า แล้ว หลี่ฝางรู้สึกลำบากใจนิดๆ

“สุดหล่อ นายวางใจได้ วันนี้นายช่วยเหลือฉัน หลินชิงชิงฉัน คนนี้จะจดจําพระคุณครั้งนี้ หลังจากวันนี้ ถ้านายเจอปัญหา อะไรที่ตงไห่ มาหาฉันได้เสมอ นี่คือเบอร์ติดต่อของฉัน นาย จดไว้นะ” หลินชิงชิงพูดขึ้นมาอีก

“ก็ได้ครับ” สีหน้าหลี่ฝางเต็มไปด้วยความฝืนใจ

“แต่ว่า….”

“แต่ว่าอะไร? ” หลินชิงชิงขมวดคิ้ว

“แต่ว่าไม่ต้องลดราคาให้ผมก็ได้ โต๊ะอาหารราคาเท่าไหร่ผม ก็จ่ายเท่านั้น” หลี่ฝางยิ้มๆ และพูด
หลินชิงชิงได้ยินแล้วตกตะลึงสักพัก เธอนึกว่าตนเองหูฝาด ฟังผิดไปแล้ว จึงถาม: “นายหมายความว่า จะช่วยรับซื้อใน ราคาเดิมทั้งสามโต๊ะเหรอ? “

“ฮาๆ ดีจริงๆ นายชื่ออะไร? ” หลินชิงชิงหัวเราะดังๆ หน้าอกก็ สั่นไปด้วย

“ผมชื่อหลี่ฝาง”

*โอเค ฉันจำนายไว้แล้วนะ ตั้งแต่ตอนนี้ไป นายก็คือน้องชาย ของฉันคนนี้หลินชิงชิง ถ้าใครกล้ารังแกนาย……

หลินชิงชิงยังไม่ทันพูดจบ ห้องรับรองก็มีเสียงด่าของจาง เสี่ยวเฟิงดังขึ้น: “หลี่ฝาง แกไปตายที่ไหนแล้วเนี่ย? รีบออกมา เร็วๆ สิ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ