ตอนที่ 3 คุณคิดว่าคุณเป็นใคร

ประตูห้องถูกปิด ใบหน้าที่เย็นชาของหรงโม่ ดวงตาที่ ลีกและสําลึกขึ้นเล็กน้อย

มองลงไปที่คราบเลือดสีแดงสดบนผ้าปูที่นอน แล้ว ชาเลืองมองเงินหนึ่งร้อยหยวนบนเตียง ใบหน้าที่มืดนั้น เย็นยะเยือกมากขึ้นเรื่อย ๆทำให้คาดเดายาก

เกือบครึ่งค่อนวัน รอจนกระทั่งหรงโม่แต่งตัวเสร็จและ เรียกคนที่อยู่ด้านนอกประตู

“เข้ามา”

“คุณชาย” ชายชุดดำสี่คนเปิดประตูเข้ามาอย่างสุภาพ ยืนตรงหน้าหรงโม่รอคําสั่ง

“ไปสืบรายละเอียดของเธอด้วย” หรงโม่นั่งบนโซฟา อย่างสง่า เหมือนสิงโตที่หลับสนิท สง่าผ่าเผย เธอที่เขา พูดถึงหมายถึงมู่จิ่งเหยียน

“ ครับ คุณชาย” ชายเสื้อดำรับคำสั่งอย่างเคารพ

“ทางนั้นมีข่าวอะไรบ้าง

“ตอนเช้าผู้ช่วยหวินส่งข่าวมา ณ ตอนนี้หลายเจ้ายังนิ่ง อยู่ แต่ก็…..……

ชายเสื้อดำพูดถึงตรงนี้แล้วหยุดไป เหลือบมองดวงตา ที่เย็นชาของหรงโม่แล้วพูดต่อ “ แค่หัวหน้าตระกูลเหอพาคุณหนูใหญ่ตระกูลเหอไปบ้านตระกูลหรงเพื่อหารือเกี่ยว กับการแต่งงานระหว่างสองตระกูล

“ตระกูลเหอ” ดวงตาที่ลึกและดำของหรงโม่มีประกาย แวววาวเยือกเย็นและโหดร้าย มองชายชุดด่า “มีข่าว อะไรจากตาเฒ่าไหม

“ตาเฒ่าไม่ได้ตอบตกลง และก็ไม่ได้ปฏิเสธด้วย น่าจะ เป็นเพราะอยากรอคุณไปตัดสินใจเอง แต่ดูเหมือนคุณ ท่านจะพอใจกับการแต่งงานครั้งนี้มาก ถามว่าคุณชายจะ กลับไปเมื่อไหร่” ชายชุดดำพูดอย่างเคารพ

“ถ้าเขากล้ายุ่งเรื่องของฉัน” หรงโม่มีดวงตาที่ลึกและดำ

อย่างโหดร้าย

“มีเรื่องอะไรอีกไหม” เห็นสี่คนนั้นยังไม่ได้ถอยออกไป หรงโม่พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“คุณชาย ตระกูลซูรู้ว่าท่านมาเมืองb ส่งจดหมายเชิญ มา เชิญท่านไปร่วมงานหมั่นคุณหนูใหญ่ตระกูลซู” หนึ่ง ในชายชุดดำพูดขึ้นด้วยความเคารพ

“ตระกูลซู” เสียงเย็นชาของหรงโม่ดังขึ้น ดวงตาที่ลึก เป็นแผ่นลึก ทำให้คนมองรูปลักษณ์และผิวพรรณไม่ ชัดเจน

“ตกลงแล้ว”

ได้ยินหรงโม่ตอบตกลงต่อคำเชิญของตระกูลซู ชายชุด ดำสี่คนอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง
ระดับฐานะอย่างคุณชาย ตระกูลซูเล็ก ๆ ในเมืองb ไม่ ได้อยู่ในสายตาเลย เมื่อก่อนไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้มา ก่อน รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่กล้าถาม

คุณชายจะทำอะไรล้วนมีเหตุผลของท่าน พวกเขา มีหน้าที่แค่ทำตาม

“ครับ คุณชาย”

รอจนกว่าชายเสื้อดำสี่คนจะถอยออกไป ร่างที่เรียว ยาวของหรงโม่ยืนขึ้นอย่างสง่างาม เดินไปที่หน้าต่าง ดวงตาลึกนั้นเย็นชาและเลือดเย็น มืดลึกลับ ทั้งร่างกาย มีอำนาจบางอย่างทำให้คนรอบข้างเกรงกลัว ทำให้คาด เดาได้ยากว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ส่วนทางนี้ มู่จิ่งเหยียนลากร่างกายที่เจ็บและเหนื่อยล้า ออกจากโรงแรม ระหว่างทางด่าว่าสัตว์ร้ายชายคนนั้นที่ ทำให้ตัวเองเหนื่อยล้าไม่มีแรง

กลับถึงโรงเรียน จากหน้าประตูโรงเรียนมู่จิ่งเหยียนเริ่ม ชี้ด่าว่าด้วยสีหน้าดูถูกดูหมิ่น

“เฮ่ย คุณดู นั่นก็คือมู่จิ่งเหยียนของคณะบริหารธุรกิจ ทำไมเธอถึงยังมีหน้ามาอีก

“ไม่เห็นแปลกเลย ผู้หญิงประเภทนี้หน้าหนาไร้ยางอาย ถ้าเป็นฉันต้องอายตายเลย”

“ไร้ยางอาย นางจิ้งจอก มีดีก็แค่ใบหน้า ได้ยินมาว่ามู่วิ่ง เหยียนเป็นลูกสาวบุญธรรมของตระกูลซู ไอ้คนอกตัญญูไม่รู้คุณคน กล้าแย่งคู่หมั้นของน้องสาวตัวเอง”

“ใครว่าไม่จริง โชคดีที่รุ่นพี่ซูม่อเป็นคนดีจิตใจงดงาม ไม่ถือสา

ฟังการเสียดสีที่ดูหมิ่นที่อยู่รอบ ๆ มู่จิ่งเหยียนไม่พอใจ ขมวดคิ้วเล็กน้อย สายตาเย็นชา สีหน้าเย็นชามากขึ้น เรื่อยๆ ไม่สนใจสายตาเหล่านั้น เดินต่อไปยังอาคาร หอพัก

เพิ่งเดินถึงใต้หอพักโทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น มู่จิ่งเห ยียนหยิบโทรศัพท์ออกมา เห็นว่าเป็นเพื่อนร่วมห้องเหลิ่ง เชี่ยนเชี่ยนโทรมาจึงรับสาย

มู่จิ่งเหยียนยังไม่ทันพูด ก็มีเสียงดังตู้มต้ามมารบกวน

“เสี่ยวเหยียน คุณเป็นอย่างไรบ้าง ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน

เมื่อคืนไปไหนมา ทำไมไม่กลับมาทั้งคืน ฉันเป็นห่วงมาก

คุณรู้ไหมว่าสั่งเสี้ยนกับซูม่อกำลังจะหมั้น ตอนนี้ทั้ง โรงเรียนรู้ข่าวเขาจะหมั้นกันแล้ว อย่าไปสนข่าวลือพวก นั้นนะ คุณรีบกลับมาเร็วๆนะ

เสียงร้อนใจของเหลิ่งเชี่ยนเชี่ยนผ่านเข้ามา หัวใจที่ เยือกเย็นของมู่จิ่งเหยียนมีกระแสความอุ่นผ่านเข้ามา

แม้ว่าทุกคนจะทรยศต่อเธอ อย่างน้อยก็มีหนึ่งคนที่ ยอมรับเธอเป็นเพื่อนที่ดี ไม่เคยทิ้งกัน

“เชี่ยนเชี่ยน ฉันสบายดี ฉันอยู่ใต้หอพัก จะขึ้นไปทันที”
พูดจบ มู่ฉิ่งเหยียนก็วางสาย กำลังจะเดินเข้าไปใน อาคารหอพัก มีเสียงอันอ่อนโยนมาจากข้างหลังเขา

“ฉิ่งเหยียน”

ทันใดนั้น ขณะที่มู่จิ่งเหยียนรู้สึกคุ้นกับเสียงอ่อนโยน นั้น ดวงตาใสๆก็เย็นชาทันที ยิ้มไม่เต็มใจ หันหลังกลับ และมองไปเห็นผู้ชายเดินมา

ในที่สุดเธอก็รู้ว่าทำไมเธอถึงไม่สนใจผู้ชายคนนี้แม้ว่า เธอจะสูญเสียความทรงจำก็ตาม เพราะผู้ชายคนนี้เหมือน ฉินหยูนข่ายมาก

มากจนเธออยากบีบเขาให้ตาย

“มีธุระอะไรมิทราบ เสียงเย็นชาก็ดังขึ้น มู่จิ่งเหยียนจ้อง สั่งเสี้ยนด้วยสายตาที่เย็นชา

“จิ่งเหยียน ขอโทษนะ ฉันมาเพื่อเชิญคุณไปร่วม งานหมั้นของฉันกับม่อม่อ” ส้งเสี้ยนยังคงดูสง่างาม ใน ร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของหนังสือ มองมู่จิ่งเหยียน ด้วยความอ่อนโยน

มู่จิ่งเหยียนอดหัวเราะไม่ได้ ใบหน้าที่เย็นชา ใบหน้าที่ สวยงามและละเอียดอ่อนทำให้คนสนใจ โดยเฉพาะอย่าง ยิ่งความรู้สึกที่แสดงออกมานั้นแตกต่างจากอดีตอย่างสิ้น เชิง

สูงส่ง เย็นชา จ้องส่งเสี้ยนที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าที่อยู่สูง
“มั่นใจได้ ฉันจะไปให้ทันงานหมั้นแน่นอน ถ้าไม่มีไรฉัน จะขึ้นไปแล้ว” มู่จิ่งเหยียนหันหลังแล้วขึ้นตึกไป ส่งเสี้ยน ที่อยู่ด้านหลังคว้ามู่จิ่งเหียนไว้

“จิ่งเหยียน อย่าทำอย่างนี้ หากคุณรู้สึกอึดอัดก็ด่าว่าฉัน ได้เลย ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายคุณ ฉันจริงใจกับบบคุณ จริงๆ ฉันก็จะดีกับคุณเช่นนี้ตลอดไป

แค่ที่บ้านต้องการฉัน ฉันจําเป็นต้องแต่งงานกับน้องสาว คุณ คุณก็รู้ว่าคุณไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของตระกูลซู ถ้าคุณ เป็นลูกสาวแท้ๆของตระกูลซู คนที่ฉันจะต้องแต่งงานด้วย ต้องเป็นคุณแน่นอน”

ฟังคำพูดของส้งเสี้ยนแล้ว มู่จิ่งเหยียนอดหัวเราะเยาะ ไม่ได้ หันกลับไปอย่างเย็นชา จ้องส่งเสี้ยนด้วยสายตาที่ หยิ่งแบบเย็นชา

“ส่งเสี้ยน คุณคิดว่าคุณเป็นใคร มีค่ามากพอให้ฉันลู่วิ่ง เหยียนเสียงใจเหรอ อย่าคิดไปเองเลย ถ้าฉันเป็นลูกสาว ของตระกูลซูฉันก็ไม่มีทางแต่งงานกับขยะอย่างคุณ แน่นอน ปล่อยมือ

“จ๋งเหยียน…….

“ปัง” เสียงดังขึ้น ส้งเสี้ยนยังพูดไม่จบ มู่ขจิ่งเหยียนพลิ กมือ แล้วเตะ กดตัวส้งเสี้ยนลงบนพื้นอย่างโหด

สายตาเย็นและแดกดัน “อย่าบังคับให้ฉันต้องลงมือกับ คุณ ถ้าคุณไม่อยากตายจงอยู่ห่างฉันไว้”
พูดจบ มู่จิ่งเหยียนปล่อยให้สั่งเสี้ยนลุกขึ้น จัดดึงเสื้อให้ เรียบร้อย แล้วเดินขึ้นตึกไป อย่างสง่างาม อารมณ์เย่อ หยิ่ง

ไม่เหมือนภาพที่บริสุทธิ์และอ่อนโยน ดูเป็นคนละคน เลย

เมื่อเห็นด้านนี้ของมู่จิ่งเหยียนทำให้ส่งเสี้ยนตะลึงไป เลย เหมือนรู้จักมู่จิ่งเหยียนเป็นครั้งแรก

นั่งตะลึงอยู่บนพื้น จนกระทั่งได้ยินเสียงการพูดคุย กันอย่างแผ่วเบาจึงลุกจากพื้น คิ้วขมวด ออกจากอาคาร หอพักด้วยสีหน้าไม่ดีเลย