บทที่8 พระนางทำอะไรผิดไป

“พระนางครับ ท่านบาดเจ็บหรือเปล่า? ทำไมถึง อยู่ตรงนี่?”พระนางเวลานี่ควรจะอยู่ที่ห้องนอนของ ฮ่องเต้ แต่ทำไมถึงกลิ้งลงมาจากบันได และ เลือด เต็มทั้งตัว ดูล้มลุกคลุกคลานแบบนี้

“ท่านองครักษ์ ช่วยพยุงฉันลุกขึ้นหน่อยได้ ไหม? ” ฉันรั่วจิ่นเรียกร้องอย่างอ่อนแอ ดวงตาหมด ความสดใส ดูเหมือนตุ๊กตาที่ไม่มีวิญญาณ

“พระนางเรียกผมว่า จั่วหยิ่ง ก็ได้แล้วครับ”

จัวหยิ่ง เดินเข้าไปช่วย และจับข้อมือของอัน เล็กของพระนาง ได้ยินเสียงของนางตอบ “โอ้ย” จัว หยิ่งตกใจและปล่อยมือของพระนางกระทันหัน นางที่ กำลังจะลุกขึ้นมา ล้มลงอีกครั้ง

“กระผมทำผิดเอง ผมควรได้รับการลงโทษ ถึง ทำพระนางเจ็บ” จัวหยิ่งตอนนี้ไม่รู้จะช่วยหรือไม่ช่วย นางดี ร่างกายของพระนางสำคัญมาก ถ้าช่วยอาจทำ นางเจ็บ ถ้าไม่ช่วย ตนเองเป็นข้าราชสำนัก ทำได้ เพียงแค่ยื่นมอง เป็นสิ่งที่ไม่เคารพอันยิ่งใหญ่

ฉินรั่วจิ่นนั่งอยู่ที่พื้น มองไปที่ไกลด้วยสายตา อันน่าสงสาร และพูดกับตัวหยิ่งว่า”จั๊วหยิ่ง เธอไม่ต้อง รู้สึกผิด ไม่ใช่เธอทำฉันเจ็บ ฉันมีแผลตั้งแต่แรกอยู่ แล้ว ถ้าสะดวก ได้โปรด ช่วยอุ้มฉันออกไปจากที่นี่ ฉันไม่สามารถลุกขึ้นมาด้วยตนเองแล้วหละ

“พระนางครับ แต่ว่า….” ชายหญิงไม่ควรสัมผัส ใกล้เคียงกัน นางยังเป็นฮองเฮา ถ้าอุ้มโดน ผู้หญิงของ ฮ่องเต้ หัวของจัวหยิ่งอาจถูกประหาร
“ข้อเท้าฉันเคล็ด เดินไม่ได้จริงๆ ถ้าเธอกลัวมี ปัญหา ได้โปรดช่วยไปเรียกนางกำนัลมาดีไหม” ฉิน รั่วจิ่น อ้อนวอนด้วยเสียงเบาๆ ดวงตาอันว่างเปล่าและ เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

สายตาแบบนี้ สายตาที่ถูกทำร้ายและเต็มไป ด้วยความทุกข์ เป็นสายตาที่ จัวหยิ่งไม่เคยเจอ ไม่มี อะไรที่จะสามารถซาบซึ้งใจคนกว่าสิ่งนี้ พระนางอาจ เป็นผู้หญิงที่ขี้เหร่,แต่ดวงตาของนางสว่างสวย เหมือ นกับคริสตัล ในชั่วพริบตาเดียวนี้ทำให้เขาไม่สามารถ ปฏิเสธได้

จ๊วหยิ่งกลั้นหายใจ นั่งลงอย่างช้าๆ และค่อยๆ อุ้มพระนางขึ้นมาไว้ที่อ้อมกอด เหมือนอุ้มเด็กไว้ใน อ้อมกอด

นางพูด”ขอบคุณ” คำพูดนั้นที่เบาเหมือนขนนก ให้คนรู้สึกอยู่ในฝัน ไม่เหมือนความจริง

ในสถานที่อันลมหนาวแบบนี้ ความน่าสงสาร ของนาง เหมือนดอกไม้อันอ่อนแอ ถ้าโดนพายุฝนฟ้า นิดน้อย คงทำให้นางรับไม่ไว้

พระนางทำอะไรไป ถึงให้ฮ่องเต้ทำแบบนี้กับ

พระนาง

ฉันรั่วจิ่น ไม่รู้ว่ากลับมาถึง วังเพิ่งหยี ตั้งแต่เมื่อ ไหร่ ตอนที่นางตื่นมาเป็น ตอนกลางวัน แสงแดดส่อง เข้ามาเตียงนอนอันหรูหราและสง่างาม นางขมวดคิ้ว เหมือนประสบความทุกข์ที่ยิ่งใหญ่ เหงื่อไหลลงมา จากหน้าผากขาวเหมือนหยก ในความฝันเหมือนเห็น สิ่งที่น่ากลัวมาก อยากจะหลบหนี แต่หนีไม่ได้ ในที่สุด ก็ตื่นขึ้นจากฝันร้าย มองไปด้านหน้า ไม่ใช่สถานที่ที่นางคุ้นเคย ไม่ได้เป็นห้องสาวน้อยที่เต็มไปด้วย กระดิ่งลม แต่เป็นพระราชวังที่เงียบเหงาและหรูหรา เป็นที่ที่ทําให้ผู้คนหลงใหล

“พระนางค่ะ คุณตื่นแล้วหรอค่ะ? ” เสียงที่ เพราะหูและเคารพลอยมาแต่ไกล

ฉินรั่วจิ่น ขยับตัวอย่างเบาๆ แต่รู้สึกเจ็บจาก ส่วนล่างร่างกาย ให้เธอขยับตัวไม่ได้ เกิดอะไรขึ้น ทําไมถึงขยับไม่ได้ สมองรู้สึกมึนและจำเรื่องราวคืนที่ แล้วไม่ได้ เมื่อคืน…..แต่งงาน…..ห้องหอ…..ค่อยๆ นึก ฟื้นขึ้นมาในสมอง เกือบให้ฉินรั่วจิ่นกลัวรับไม่ได้อีก ครั้ง

นางกำนัลน้อยเห็นสภาพ รีบวางอ่างไม้จากมือ ลง และวิ่งไปหาที่ ฉินรั่วจิ่น และพูดกับเธอด้วยเสียบ หอบ “พระนางค่ะ อย่าขยับนะค่ะ รีบพักไว้”

อยู่ในภายใต้พยุงของนางกำนัล ฉินรั่วจิ่นนอน ลงไปอย่างช้าๆ ในสายตามีความหวาดกลัวไหวพริบ แล้วค่อยๆมองไปหาสาวน้อย