บทที่ 16 เธอ โง่มากจริง ๆ

“ฉันกลัวว่าเลือดจะไม่พอ ฉันจะอยู่ที่นี่จะได้ประหยัดเวลาในการ ตามหาตัวฉันค่ะ” เธอพูดเสียงเบา

นัยน์ตาของเผยตงเฉินตกตะลึง ควันสีขาวถูกพ่นออกมา

“แค่ก ๆ แค่ก ๆ !”รสชาติของบุหรี่เข้มข้นเกินไป เยี่ยนหานจึง ถูกกระตุ้นให้ไอออกมา

เผยตงเฉินขมวดคิ้ว เขาคืบบุหรี่แล้วสูดมันเข้าไปอีกสองครั้ง

“เธอวางแผนว่าจะบริจาคเลือดอีกอย่างนั้นเหรอ”

“ฉันก็แค่กลัวความเป็นไปได้ของหนึ่งในหมื่น ได้ยินว่าคน กำลังคลอดลูก ถ้าหากว่าเกิดปัญหาอะไรขึ้นมาก็เท่ากับว่ากลาย หนึ่งศพเป็นสองชีวิต ฉันแค่อยากจะทำให้ดีที่สุด!

“เธอนี่ช่างมีคุณธรรมสูงส่งเสียจริง!” เขาแค่นยิ้มเย็นชา คำที่

พูดออกมาราวกับว่าแฝงไปด้วยค่เสียดสี

เยี่ยนหานยิ้มออกมาอย่างเขินอาย “ความจริงแล้วฉันเป็นคน ที่เห็นแก่ตัวค่ะ เพราะว่าคนที่มีเลือดกรุ๊ปนี้มีจำนวนน้อยมาก ๆ ฉันหวังว่าคราวนี้ฉันช่วยเหลือผู้อื่นแล้ว หลังจากนี้ถ้าหากว่าฉัน เกิดไม่ระวังแล้วได้รับบาดเจ็บเข้า ตอนที่ต้องการเลือด ก็อยากจะ ให้มีคนแปลกหน้าที่จิตใจดีมาช่วยฉัน! พูดไปแล้วฉันก็แค่กำลัง สร้างบุญกุศลให้กับตัวเอง ไม่ได้มีคุณธรรมสูงส่งอะไรหรอกค่ะ

เยี่ยนหานพูดจบเธอก็หัวเราะให้กับตนเอง สีแดงจาง ๆปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าขาวซีด แท้จริงแล้วเธอค่อนข้างที่จะเห็น แก่ตัว แต่แน่นอนเธอไม่ปรารถนาที่จะให้วันนั้นมาถึง การได้ช่วย เหลือผู้คนจากความยากลำบาก ถึงอย่างไร ในที่สุดมันก็กลาย เป็นบุญกุศลที่ไร้จุดสิ้นสุด

เผยตงเฉินก้มลงมองรอยยิ้มแย้มบานของเธออย่างอยู่ใน สภาพที่เหนือกว่า เขารู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นเจิดจ้าจนเกินไป ราวกับ ว่าเป็นแสงของพระอาทิตย์ที่ส่องสว่างไปทั่วหล้า ไร้ซึ่งเงามืด สว่างไสวสวยงาม ราวกับว่าเขาไม่เคยได้เห็นรอยยิ้มที่สวยสด งดงามแบบนี้มาก่อน รอยยิ้มเช่นนี้ช่างเสียดแทงเข้าไปใน ดวงตาเสียจริง เขารู้สึกว่าดวงตาถูกทิ่มแทงจนเจ็บไปหมด อด ขมวดคิ้วแล้วพูดจกค่อนแคะออกมาไม่ได้ “เธอนี่โง่จริง ๆ !!

เยี่ยนหานยังคงยิ้ม “แม่ของฉันเคยพูดเอาไว้ว่า คนโง่ก็มี ความสุขในแบบคนโง่!!

เผยตงเฉินขมวดคิ้วแน่น เขาฉุดแขนเธอเอาไว้แล้วดึงตัวเธอ ออกไป จากนั้นก็พูดไปพลางเดินไปพลาง “ไม่ว่าเธอจะมีความ สุขหรือเปล่า แต่400CCก็เพียงพอแล้ว ไม่มีใครยกย่อง สรรเสริญคุณธรรมและคุณงามความดีของเธอหรอกนะ!”

“เผย…หัวหน้าเผย!” เยี่ยนหานถูกเขาลากจนเดินซัดโซเซ รู้สึกวิงเวียงศีรษะเป็นอย่างมาก

แขนของเขาแข็งแรงมาก เขาจับแรงจนทำให้แขนของเธอรู้สึก เจ็บ ดูท่าทางแล้วราวกับว่าเขากำลังโกรธมาก ๆ อย่างไรอย่าง นั้น เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้โกรธ แถมยังลากเธอเสียเร็วขนาดนี้ เธอรู้สึกวิงเวียนจนเกินกว่าที่จะรับได้แล้ว “หัวหน้าเผย ฉัน เวียนหัว!”

เผยตงเฉินได้ยินเสียงแผ่วเบาของหญิงสาวดังเข้ามาในห ราวกับกับว่ากำลังรู้สึกไม่สบายจริง ๆ

เขาหยุดเดินทันที เขาหันกลับไปมองเธอ สีหน้าของเยี่ยนหาน ขาวซีดยิ่งกว่าเดิมเสียอีก ทั้งยังวิงเวียนนิดหน่อย ตอนนี้เธอรู้สึก ทรมานเอามาก ๆ เหมือนกับว่ากำลังจะล้ม

เผยตงเฉินยื่นมือออกไปทันที จากนั้นก็ใช้มือทั้งสองข้างประ คับประคองไหล่ของเธอเอาไว้ เขียนหานรู้สึกว่าร่างกายของเธอ สั่นโงนเงน พอเห็นแขนของเผยองเฉินที่ยื่นออกมาก็ความคิดจะ หาที่พึ่งพาขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ทันใดนั้น ความวิงเวียนก็ปรากฏขึ้นมาที่ตรงหน้า ร่างกายของเธอร่วงหล่น ลงมาอย่างรวดเร็ว วินาทีถัดมาก็รู้สึกว่าช่วงเอวถูกจับเอาไว้ หลวม ๆ ก่อนที่จะแน่นขึ้น รอจนถึงตอนที่ลืมตาขึ้นมาจึงได้พบว่า ตนเองกำลังอยู่ในอ้อมกอดของ เผยตงเฉิน

เธอรู้สึกแค่ว่าตัวเองกำลังหายใจหอบจึงพยายามหอบหายใจ เอาอากาศเข้ามาให้มาก ๆ ที่หูได้ยินเสียงวิ้งกิ้ง สิ่งเดียวที่ยังคง ได้ยินอย่างชัดเจนก็คือเสียงเต้นของหัวใจที่ค่อย ๆ เต้นหนักมาก ขึ้นเรื่อย ๆ ของตนเอง

เผยตงเฉินไม่ยอมเสียเวลาเลยแม้แต่วินาทีเดียว เขาใช้สอง มืออุ้มเยียนหานขึ้นมาในท่าเจ้าสาว จากนั้นก็พาเธอกลับไปที่ ห้องบริจาคเลือดเมื่อสักครู่ มีพยาบาลเซ็นเตียงผู้ป่วยเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วให้เขียนหานนอนลงก่อน เธอรู้สึกทั่วทั้งร่าง ค่อนข้างที่จะเย็น สมองของเธอยังหลงเหลือความแจ่มชัดเอาไว้ แค่นิดหน่อย จึงสามารถได้ยินเสียงผู้ชายที่หุ้มดังขึ้นมา ท่ามกลางความเลือนราง “เกิดอะไรขึ้น คงไม่ใช่เพราะถูกเลือด ออกมากไปใช่ไหม”

หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงของใครคนอื่นดังขึ้นมา รู้สึกไม่คุ้น เคยเอามาก ๆ “เธอเป็นโรคโลหิตจาง พอถูกดึงเอาเลือดออกไป ก็เลยอาจจะทําให้อาการแย่ลง!

ต่อจากนั้นเธอก็รู้สึกได้ว่ามีคนกำลังกุมมือของเธอเอาไว้ มือ ของคนคนนั้นอบอุ่นมาก แต่มือของเธอเย็นมาก ทั้งยังเวียนหัว แล้วก็รู้สึกหนาวนิด ๆ แต่เพราะมืออุ่น ๆ นั้น เธอจึงรู้สึกผ่อน คลาย จากนั้นก็จมดิ่งลงไปสู่ความมืดมิดอันไร้ขอบเขตทันที

เธอฝันเยอะมาก!

เธอฝันว่าตนเองถูกจับแก้ผ้าจนเนื้อตัวเปลือยเปล่าแล้วจากนั้น ก็ถูกส่งขึ้นไปบนเตียงของคนแปลกหน้า ฝันเห็นหน้าผู้ชายคนนั้น เขาจ้องเธออย่างโมโหแล้วถามเธอว่าเธอเป็นใคร จบแล้วก็ กลายเป็นใบหน้าของงานหยุนเฟย เขาบอกว่าเขาไม่สนใจเยื่อ บาง ๆ นั่น! เธอยังฝันอีกว่าแม่กำลังถูกพ่อทำร้าย! ยังมีเขียนลู่ที่ ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือดเย็น ๆ จ้องมองเธอ

ดูเหมือนว่าจู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงพูดคุยดังขึ้นมาที่ข้าง ๆ หู มี ทั้งเสียงของผู้ชายและเสียงของผู้หญิง เสียงที่ได้ยินในหูให้ความ รู้สึกคุ้นเคยอย่างถึงที่สุด เหมือนว่าจะเป็นเสียงของแม่
เธอพยายามที่จะขยับ แต่แล้วก็รู้สึกถึงความอบอุ่นตรงที่ตรง หน้าผากได้ทันที เธอจึงลืมตาขึ้น แล้วก็ได้มองเห็นแม่ของตนเอง เธอส่งยิ้มให้กับนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลของผู้เป็น แม่ จากนั้นก็พูดขึ้นมาว่า “แม่คะ!”

“ยัยเด็กโง่นี่!” หลินสู้ไม่ทันได้พูดอะไรออกมาก็ขอบตาแดง เรื่อ “ลูกเป็นโรคโลหิตจางได้ยังไง เลือดจางแล้วยังจะไปบริจาค เลือดนี่ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วใช่ไหม หลายปีมานี้ความ เป็นอยู่ของลูกไม่ค่อยดีนักใช่หรือเปล่า อาหารการกินแย่มาก ใช้ ไหม ทำไมถึงได้เลือดจางละ แม่ผิดเอง หลายปีมานี้ลำบากลูก แล้วหานหาน…”

พอเยี่ยนหานได้ยินเสียงบ่นจุกจิกของคนเป็นแม่ ในหัวใจ รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา เพื่อแม่แล้วจะให้กินอยู่ยากลำบากมากขนาด ไหนก็ยังรู้สึกอบอุ่น เธอกวาดสายตาสำรวจไปตามจิตใต้สำนึก ในห้องผู้ป่วยมีเพียงแค่เธอ เขียนลู่ แล้วก็แม่ “แม่คะ ใครเป็น คนมาส่งหนูเหรอคะ”

“หมอโจวเข็นลูกมาน่ะ”

“ไม่มีคนอื่นเหรอคะ”

“ไม่มีนะ”

“อ้า!” เหมือนเธอจะจำได้แล้วว่าเธอถูกเผยตงเฉินอุ้มกลับไปที่ ห้องบริจาคเลือด

เป็นเพราะการบริจาคเลือดของเยี่ยนหาน โจวฉียนจึงกลัวว่า จะมีคนมารบกวนการพักผ่อนของเธอ จึงย้ายคนอื่น ๆ ที่อยู่ในห้องพักฟื้นของเยี่ยนออกไป ตอนนี้จึงมีเพียงแค่เยี่ยนทานกับ น้องสาวเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในห้องนี้