บทที่ 12 ขอบคุณ

เยี่ยนหานตะลึงงัน “แม่คะ พวกแม่รีบไปห้องฉุกเฉินก่อนเถอะค่ะ ขอโทษด้วยนะคะคุณคนขับ พวกเราไม่ได้ตั้งใจ คุณต้องการเงิน ชดเชยเท่าไหร่”

หลินสู้อุ้มลูกสาวคนที่สองของตนเองขึ้นมา แต่เป็นเพราะเธอ

ผมเกินไปเรี่ยวแรงจึงมีไม่เยอะ จึงไม่สามารถอุ้มเธอขึ้นมาได้

“หนึ่งร้อย”

“คุณคนขับ นี่มันปล้นกันเกินไปแล้ว!” พวกเธอผิดที่ทำรถ สกปรก แต่ค่าทำความสะอาดก็ไม่ได้แพงขนาดนั้นหรือเปล่า

“เจ็บมาก!” เยียนร้องครวญครางออกมาอย่างเจ็บปวด

เยี่ยนหานรู้สึกกระวนกระวาย เธอยอมรับชะตากรรม “ได้ หนึ่ง ร้อยก็หนึ่งร้อย!”

เธอหยิบเงินส่งให้คนขับรถแท็กซี่ ตอนที่คนขับรถเพิ่งจะได้รับ เงินไป ข้อมือของเยี่ยนหานก็ถูกมือใหญ่ที่มากไปด้วยพละกำลัง ของใครคนหนึ่งจับเอาไว้ เงินนั้นถูกดึงกลับมา

เยี่ยนหานหันไปมองด้วยความตกใจ ก็พบว่าเป็นนายตำรวจที่ ชื่อว่าเฉิน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความจริงจัง ไม่ได้ดีใจ หรือว่ากำลังโมโห ทำเพียงแค่ถือเงินหนึ่งร้อยนั้นเอาไว้ หลังจาก นั้นก็หยิบธนบัตรใบยี่สิบออกมาจากกระเป๋าของตนเองแล้วส่ง

ไปให้คนขับรถแท็กซี่ “ยี่สิบหยวนก็พอกับค่าทำความสะอาดแล้ว!”

“เอ็งเป็นใครกันวะ” คนขับรถถลึงตามองเขาอย่างดูถูก “ยี่สิบ หยวนจะไปพอทำอะไรได้

“เป็นตำรวจ!” เฉินยื่นหนังสือรับรองให้คนขับรถแท็กซี่ แล้วตะโกนออกมาอย่างรำคาญ “รีบไสหัวไป ไม่อยากนั้นฉันจะ จับนาย ในข้อหาขู่กรรโชก

“เป็นตำรวจแล้วเจ๋งนักหรือไง” คนขับรถแท็กซี่คว้าเงินยี่สิบ หยวนนั่นเอาไว้ แล้วรีบออกไปทันที

“ขอบคุณค่ะ!” เยี่ยนหานแสดงความขอบคุณออกมาจากใจ

จริง

เฉินยัดเงินใส่มือเธอ หลังจากนั้นก็หันกลับไปอย่างไม่พูดไม่ จาก เขาตรงเข้าไปอุ้มเยียนขึ้นมาแล้ววิ่งไปที่ห้องฉุกเฉิน

“หานทาน เขาเป็นใครเหรอลูก” หลินสู้คิดไม่ถึงเลยว่าจู่ ๆ จะ มีผู้ชายเข้ามาช่วยลูกสาวของตนเองโต้เถียง แถมผู้ชายคนนี้ดู ๆ แล้วอายุน่าจะอยู่ที่ประมาณยี่สิบสามสิบปี ไม่เกินสามสิบปีอย่าง แน่นอน เพียงแต่หน้าตาเย็นชาเอามาก ๆ

“แม่คะ พวกเรารีบไปช่วยลู่เอ๋อกันเถอะค่ะ!” เยี่ยนหานลากคน เป็นแม่ตามหลังเฉินไป

ยี่เฉินอุ้มเยียนลู่ตะบึงไปที่แผนกสูตินารีเวช เลือดไหลหยดลง ไปทั่วทุกพื้นที่ที่พวกเขาผ่าน ดึงดูดความสนใจจากคนที่อยู่ ระหว่างทาง
เยี่ยนหานกับคนเป็นแม่ถูกเลือดพวกนั้นทำให้รู้สึกหวาดกลัว จนหน้า ขาว

พอเข้าไปข้างในห้องฉุกเฉินของแผนกสูตินารีเวชก็ชนเข้ากับ นายแพทย์ที่สวมชุดกาวน์สีขาวตัวใหญ่เข้า พอคนเป็นหมอเห็น ว่าเป็นเงิน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกประหลาดใจ “เฉิน นี่มันเรื่องอะไร

“ต้องการความช่วยเหลือด่วน อาจจะแท้งเด็ก!” เฉินหันกลับ ไปมองเยี่ยนหาน “ใช่ไหม”

เยี่ยมทานชะงัก เธอหันไปมองแม่

หลินพยักหน้าทันที “ใช่ค่ะ คุณหมอช่วยลูกสาวของดิฉันด้วย นะคะ เธอแท้งตอนที่อยู่บนถนน! ”

“เสี่ยวหลิว ไปเอาเตียงผู้ป่วยมา

จากนั้นก็มีพยาบาลคนหนึ่งเป็นเตียงเข้ามาทันที เฉินวางเธอ ลงไปบนเตียงผู้ป่วย “โจวลี่ยน นายจัดการไหม

ชายหนุ่มถลึงตาใส่เขาทันที “ถ้าฉันจัดการไม่ได้แล้วนายจะ

จัดการได้หรือไง ฉันเป็นหมอนะ!”

ยี่เฉินมองไปยังเขา “ขอบใจมาก!”

“คนคนนี้คือ…” โจวฉียูนเหลือบตามองเยี่ยนที่อยู่บนเตียงผู้

ป่วยแล้วถามขึ้นมา

“ไม่รู้จัก!” เฉินตอบเขากลับมาสามพยางค์
โจวฉียนแบนปาก “ถุ ย ฉันก็นึกว่าเป็นแฟนของนายเสียอีก!” พูดจบก็สวมผ้าปิดปากแล้วเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

ที่ข้างนอกห้องฉุกเฉิน

เยี่ยนหานกับคนเป็นแม่เฝ้ารออย่างกระวนกระวายใจ แต่นาย ตำรวจที่ชื่อยี่เฉินคนนั้นกลับยังไม่ได้กลับออกไป เสียงแหลม ๆ ของเยี่ยนดังออกมาจากข้างใน “เจ็บมาก เจ็บ

มากเลย แม่คะช่วยหนูด้วย!”

“คุณผู้หญิง คุณต้องถอดกางเกงออก!” พยาบาลพูดขึ้นมาจาก ทางด้วยข้างด้วยเสียงที่ไม่ได้ดังนัก แต่ก็ยังสามารถได้ยินเสียง จากข้างในดังลอดประตูออกมา

เยี่ยนหานหน้าแดง พอคิดว่าจะต้องถูกผู้ชายแปลกหน้าถอด กางเกง ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นหมอแต่เธอก็ยังคงรู้สึกเก้อ เป็นอยู่ดี เก้อเขินแทนเขียนด้วย

“เลือดออกมาเยอะมาก ตรวจดูก่อนว่าเด็กหลุดออกมาหมด หรือยัง จากนั้นค่อยหยุดเลือด” นายแพทย์หนุ่มพูดขึ้นมาอย่าง หงุดหงิด “อย่าขยับ คุณต้องผ่อนคลาย ยิ่งขยับก็จะยิ่งเจ็บ

“ฉันเจ็บ! โอ๊ย…” เสียงกรีดร้องแหลมสูงที่ดังขึ้นมานั้นทำให้ ดวงตาของหลินสู้แดงเรื่อ

เยี่ยนหานเองก็รู้สึกกระวนกระวายขึ้นมา “แม่คะ ดูเหมือนว่า เธอจะเจ็บเอามาก ๆ จะทำยังไงดีคะ จะทำยังไงกันดี
“ไม่เป็นหรอก เธอสมควรเจ็บแบบนี้แหละ ใครใช้ให้เธอสร้าง ความวุ่นวายแบบนี้กันละ!” หลินกล้ำกลืนหยาดน้ำตาลงไป แล้วตบลงไปบนมือของเยี่ยนหานเพื่อปลอบใจ

“เอาผ้าพันแผสมา ขอผ้าพันแผลผืนใหญ่!” เสียงเย็นของคน

เป็นหมอดังขึ้น “หมอโจวคะ ผ้าพันแผลมีไม่พอแล้ว เธอเลือดออกมากเกิน

ไป!”

“แม่ง! พยาบาลอย่างพวกเธอกำลังทำอะไรกันอยู่ ถ้าครั้งหน้า ฉันเห็นว่า ใครรู้งานอีก ก็พากันไสหัวออกไปให้หมด! ฉันไม่ สนใจหรอกนะว่าใครมีหรือไม่มีความสัมพันธ์กับฉัน แต่ถ้าไม่ ชอบแผนกสูตินารีเวช ก็ไสหัวไปอยู่ที่อื่น! ” ที่ข้างในมีเสียง คำรามของโจวฉียนดังขึ้นมา “ตั้งใจทำงานกันหน่อย ไม่ได้ว่า คุณ คุณผ่อนคลายลงหน่อย ไม่ต้องกลัว จะต้องไม่เป็นอะไรอย่าง แน่นอน”

ภายในห้องไร้การเคลื่อนไหวใด ๆ ไปชั่วขณะ แม้แต่เยี่ยนลูก ถูกทำให้ตกใจกลัวจนไม่กล้าร้องออกมา

“พระเจ้าช่วย! หมอคนนั้นโคตรโหด!” เยี่ยนหานตะโกนขึ้นมา อย่างตกใจ อารมณ์ของคุณหมอคนนั้นร้อนแรงเอามาก ๆ น้ำ เสียงของเขาทำให้คนไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรออกมา

“พวกคุณวางใจได้ เขาเป็นเพื่อนของผม ฝีมือทางด้านการ แพทย์ของเขาจัดว่าไม่เลว” เฉินที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้นมา