บทที่ 4 ทําไมถึงเป็นเขา

เยี่ยนหานคิดอยากจะตัดสายทันที แต่เธออดทนแล้วพูดกับเขา “ถานหยุนเฟย เราจบกันแล้ว ต่อไปรบกวนคุณอย่าโทรมาหาฉัน อีก พวกเราสะพานคนละเส้น ถนนคนละสายกันแล้ว แค่ทำตัว เหมือนไม่รู้จักกันมาก่อนก็พอ

“จบแล้ว ? “อีกฝ่ายกลับหัวเราะกลับมา “หานทาน เธออย่าลืม นะ งานของเธอ ฉันให้หัวหน้าหลีจัดการให้ดูเหมือนผลงานใกล้ จะมาแล้ว เธอคิดจะยอมแพ้แล้วเหรอ ? ”

“เฮ้ย! งานนี้ฉันไม่เอาแล้ว ” เยี่ยนหานยิ้มอย่างเยือกเย็น “ถานหยุนเฟย พวเราจบกันแล้ว ต่อจากนี้ไปคุณอย่าได้โทรมา หาฉันอีก งานฉันไม่ต้องการแล้ว ลาก่อน”

“หามหาน–”

ถานหยุนเฟยยังพูดไม่จบ เยี่ยนหานก็ตัดสายไปแล้ว

การใช้อารมณ์ในการตัดสินใจไปชั่วขณะ หลังวางสายกลับ ทำให้เธอเสียใจเป็นอย่างมาก โครงงาน จำนวนคนไม่น้อยที่เฝ้า ฝันสิ่งนี้ล่ะ? เธอจะยอมแพ้แบบนี้เหรอ ช่างเถอะ เธออยากเป็นแค่ ผู้หญิงธรรมดาๆ ไม่อยากตกเป็นเหยื่อของการซื้อขาย นเฟย เธอจะไม่มีวันกลับไปรักอีกแล้ว ถานหยู

เมืองจั่นไห่เป็นเมืองที่เจริญใกล้กับชายฝั่งทะเล สามารถมีงาน เลี้ยงตัวเองได้ เธอจะไม่ยอมให้ตัวเองติดต่อกับปีศาจอย่างนั้นเพื่อโครงงานหรอก

ใบลาออกที่เขียนเสร็จแล้วใกล้จะเอาไปยื่นเยี่ยนหานมุ่งหน้า เดินไปที่แผนกศึกษา ยังไม่ได้จะทันเข้าห้องทำงาน ก็เห็นหัวหน้า เฉินรีบร้อบออกมา “เสี่ยวเยี่ยน รีบไปประกาศหน่อย เมื่อกี้จึงได้ รับแจ้งมาว่า ข้างบนจะเข้ามาตรวจสอบ

“หัวหน้าเฉิน ฉัน..”

“ยังจะงงทำไม? ฉันกำลังจะรีบไปบอก ผู้อำนวยการ เฮ้ย! ทำไมมาตรวจสอบกะทันหันขนาดนี้ แถมยังเป็นคนใหญ่คนโต อีก จริงๆเลย รีบจะตายอยู่แล้ว รีบไปแจ้งให้ครูท่านอื่นทราย ด้วยนะ ใครก็อย่าให้พลาดนะ ” หัวหน้าเฉินพูดแล้วก็รีบจากไป

ในมือของเยี่ยนหานที่กำหนังสือลาออก ก็ต้องหยุดไว้ก่อน กลับไปที่ห้องสำนักงาน แจ้งประกาศของหัวหน้าเฉิน ให้กับ ผู้ใหญ่ในห้องสำนักงานก่อน ดังนั้น ครูและนักเรียนในบริเวณ โรงเรียนรับเตรียมความพร้อมทันที

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง

รถเก๋งหรูสีดำหลายคันก็แล่นเข้ามาในบริเวณโรงเรียนอย่าง อลังการ

โชคไม่ดีก็คือเยี่ยนหานเป็นครูด้านภาษา ภาษาจีนกลางพูดได้ ดีมาก จึงถูกถึงมาเป็นผู้บรรยายชั่วคราว พูดได้ว่าครั้งนี้เป็นคน มีชื่อเสียงของเมือง แม้แต่หัวหน้าฝ่ายการศึกษาก็มาที่นี่ด้วย

เยี่ยนหานต้องจำใจ คืนเมื่อวานร้องไห้นาน ทำให้ตายังดูแดงๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจภาพลักษณ์ของตัวเอง ก็แค่ดันทุรังไป เธอ เป็นคนบรรยายชั่วคราว โดนบังคับให้ไปอยู่แถวเดียวกับผู้ อำนวยการ ครูท่านอื่นก็ยื่นตรงต้อนรับ เหมือนกับทหารฝึก

เมื่อคนลงจากรถ ได้ยินเสียงผู้อำนวยการขึ้นไปต้อนรับ “ยินดี ต้อนรับหัวหน้าเผยและผู้อำนวยการเจิ้งที่มาตรวจดูงานของ โรงเรียนของพวกเราครับ

เยี่ยนหานไม่เคยเจอผู้นำที่ใหญ่ขนาดนี้มาก่อน เงยหน้าขึ้น อดไม่ได้ที่ใจเต้นตุ๊บๆขึ้นมา

ทำไมถึงเป็นเขาล่ะ?

ทันใดนั้น ใจของเยี่ยนหานก็เต้นอย่างแรง เพราะสถานการณ์ คลุมเครือคืนเมื่อวานนี้ ถึงแม้จะไม่ได้เกิดอะไรขึ้น แต่ สถานการณ์เมื่อวานมันชัดเจนมาก ที่เธอวิ่งเข้าไปห้องของเขา ถึงแม้ถานหยุนเฟยจะฉวยโอกาสเธอตอนหมดสติพาเธอเข้าไป แต่ยังไงแล้วเธอก็คือคนเข้าหา แค่คิดหน้าเธอก็ร้อนไปทั้งหน้า ความตื่นเต้นบวกกับไม่มีความมั่นใจทำให้ร่างกายของเธอสั่น เล็กน้อย

แหงนมองอย่างรวดเร็ว หวังว่าเขาจะจำเธอไม่ได้ แสงแดด กระทบโดนเขายิ่งทำให้ให้ดูดี แค่มองลึกเข้าในใบหน้าชายวัย รุ่นนี้ ก็เหมือนเทพเจ้ารังสรรค์ความสมบูรณ์แบบนี้ให้ หน้าผาก บึ้งตึงมีกลิ่นอายของความอันตราย ดวงตาที่ดำสนิท เข้มดูสุขุม และขี้เล่น นี้คือ ในสายตาของเยี่ยนหานเท่านั้น เมื่อทั้งสองสบตา กัน เยี่ยนหานถึงกลับตัวสั่น เพราะเรื่องเขายังวนอยู่ เยี่ยนหานรู้สึกว่ารอบตัวเองเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

เธอรีบก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว แต่กลับรู้สึกโตนแววตาที่เยือก เย็นจับตาไปทุกที่

“หัวหน้าเผย ผู้อำนวยการเจ๋ง เชิญเข้าไปห้องเรียนมัลติมีเดีย ที่โรงเรียนพึ่งสร้างเสร็จใหม่”อธิการบดีเฉินพูดไปยิ้มไป

“อธิการบดีเฉินอย่าเกรงใจไปเลย วันนี้พวกเราแค่อย่างมา เยี่ยมชมการทำงาน ก็แค่ดูๆว่าอุปกรณ์สิ่งอำนวยก่อสร้างของ โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง ไม่ต้องอะไรขนาดนั้นก็ได้ ” เผยตงเฉินยิ้ม เบาๆ น้ำเสียงไม่ได้เบาและไม่ได้ดูรังเกียจ

“เชิญครับท่านผู้นำ อธิการบดีเฉินไม่ค่อยเกร็งแล้ว นี้เป็น พรรคคนที่มีชื่อเสียงของเมือง วัยรุ่นก็คือเงินทุน ไม่กี่ปีมานี้ พูด ได้ว่าเป็นข้าราชการระดับสูง แค่กลัวว่าชีวิตนี้ อธิการบดีเฉันคง ทํางานภายใต้ของชายหนุ่มผู้นี้

ต่อมา เยี่ยนหานรู้สึกตัวเองไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เพราะเธอรู้สึก ถึงสายตาของเผยตงเฉินมองมาแบบไม่ตั้งใจเสมอ ให้ความรู้สึก เหมือนเป็นโสเภณี มองเห็นเขา เธอก็นึกถึงความอัปยศของคืน เมื่อวานนั้น เขาต้องคิดว่าเธออยากพลีกายให้เขา มีแต่ฟ้า เท่านั้นที่รู้ว่าเธอโดนกลั่นแกล้ง

ทันใดนั้นเบ้าตาก็แดง ยิ่งก้มหน้าลง คิ้วขมวดจับกันด้วย ความหงุดหงิดเล็กน้อย ร่างกายรู้สึกไม่มีแรง เดินตามหลังผู้นำ เยี่ยนหาน สั่นกลัวเหมือนเดินอยู่บนน้ำแข็ง

“เสี่ยวเยี่ยน เธอมาแนะนำโครงสร้างของห้องเรียนมัลติมีเดียหน่อยสิ” อธิการบดีเงินเรียกชื่อขึ้นมา

เยี่ยนหานสะดุ้ง รู้สึกเหมือนทุกสายตาฝากความหวังไว้ที่เธอ ทันใดนั้นหูก็ออกร้อน มือก็เต็มไปด้วยเหงื่อ เธอรู้ แค่มองแขก ผู้ใหญ่เป็นเหมือนนักเรียน แค่ทำเป็นเหมือนพูดสอนก็ได้แล้ว แต่ ว่าวันนี้คนที่มาคือชายในคืนนั้น เขาจะพูดออกได้อย่างไร

เธอไม่มีการตอบสนองใดๆ ริมฝีปากของเผยองเฉินหัวเราะ

เยาะและยั่วเย้า