บทที่ 5 ภายในสามวัน ผมจะพาเธอมา

ตระกูลมู่

เที่ยงคืนแล้ว มู่วี่สิงกลับมาจากโรงพยาบาล คุณปู่ดู่ มู่ เฉิงยังไม่ได้นอน

“ไปเดทมา? “มู่เฉิงมองหลานชาย พอเข้าไปใกล้ก็ได้

กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ คิดๆดูน่าจะทำโอทีที่โรงพยาบาลอีก

แล้ว

“มีผ่าตัด”มู่วี่สิงตอบกลับอย่างไม่สนใจ

“หลานสะใภ้ฉันล่ะ? “มู่เฉิงถามต่อ เขาสั่งไปแล้วว่ามู่ วี่สิงต้องพาแฟนมาบ้านในหนึ่งเดือนนี้! ได้ยินดังนั้นเขาก็หยุดลง ในหัวมีหน้าของเวินจิ้งเข้า

มา สายตาแสดงความไม่ชัดเจนหน่อยๆ

“ภายในสามวัน ผมจะพาเธอมา”

“จริงเหรอ? ”ที่จริงมู่เฉิงหมดหวังแล้ว พอได้ยินก็ดีใจ

สุดๆ

“อือ”มู่วี่สิงตอบแล้วขึ้นไปที่ห้อง

มู่เฉิงลูบเคราแล้วตบขา นี่เป็นครั้งแรกที่หลานชายพา แฟนมาบ้านเชียว!
ดูเหมือนว่าจะเป็นจริง!

วันถัดมา เวินจั๋งตื่นแต่เช้า ข้างๆหมอนวางนามบัตรขอ งมูวี่สิง เธอยืนยันอีกทีว่าที่จริงแล้วเขาก็คือ…..หัวหน้า หมอประสาท?

เธอนึกว่าเขาจะเป็นทายาทคนรวยที่วันๆไม่ทำอะไร ซะอีก

พอคิดขึ้นมา บวกกับที่ก่อนหน้านี้เขาพาเธอมาส่งเอง ก็เหมือนกับว่าเขาจะเป็นคนดีเหมือนกันนะ?

ตอนที่ได้สติคืนมา เวินจิ้งก็มาที่โรงพยาบาลเหรินห

ที่นี่คือโรงพยาบาลที่ดีที่สุดของเมืองหนานเฉิงไม่มี อะไรเทียบได้ หมอที่ทำงานที่นี่ถือว่าเก่งสุดๆ อัตราการ พลาดเกือบจะเป็นศูนย์

เธอมองป้ายชื่อที่แขวนอยู่กำแพงแปปนึงก็หาชื่อมู่

สิงเจอ

เขาคือหัวหน้าประสาทวิทยา………ธานสมาคมโรค พาร์กินสันและความผิดปกติของการเคลื่อนไหวระดับ โลก…ประธานสมาคมการควบคุมระบบประสาทระดับ โลก….ผู้อำนวยการสถาบันวิจัยการแพทย์ระหว่าง

ประเทศ.…………

มีหลายคำที่เวินจิ้งไม่เข้าใจ ในหัวมีแค่ความเข้าใจที่คลุมเครือ——

มู่ยี่สิงโคตรเทพ!

“พระเจ้า ฉันลงคิวของหมอยู่ไม่ได้อีกแล้ว! ”

“อะไรนะ? ไม่มีคิวคุณหมอยู่แล้ว? เป็นไปได้ไง ไม่ ได้บอกว่าแปดโมงตรงวางเบอร์เหรอ?

“ใช่ แต่บัตรของฉันติดเข้าไปแล้วดันจ่ายเงินไม่ได้! ร้องไห้ อาทิตย์หนึ่งคุณหมอมู่เข้ามาแค่เช้าวันเดียวเอง

ต้องรอสัปดาห์หน้าอีกแล้ว”

เวินจิ้งขมวดคิ้ว หันไปเห็นหลายคนรวยตัวอยู่ที่แผนก ลงทะเบียน

“เขาได้รับความนิยมขนาดนี้เชียว? “เวินจิ้งสงสัย อย่างเงียบๆ

เหมือนว่าวันนี้เขาจะยุ่ง เธอมาไม่เหมาะเวลาจริงๆ

พอหมุนตัวจะออกไป ในตอนนี้ลิฟท์ก็เปิด เวินจิ้งถูก เบียดเข้าไปในลิฟท์ และบังเอิญจริงๆที่อยู่ข้างๆเธอ

นี่เป็นครั้งแรกที่เวินจิ้งเห็นเขาสวมชุดกาวน์ ออร่า ความเย็นชามีไม่น้อย ใบหน้าหล่อๆนั่นช่างโดดเด่นแต่ เขาดูเหมือนจะอ่อนเพลียมาก หว่างคิ้วมีรอยบางๆ

เวินจิ้งอยากพูด แต่คนที่เบียดเข้ามาเหมือนกันต่างล้อ มรอบมู่วี่สิงไว้
“คุณหมอฟู วางคิวเยอะกว่านี้ได้ไหมคะ? ฉันไม่ได้คิว หมอมาเดือนหนึ่งแล้ว!

“ถอยไปซิ ผมวางคิวมาครึ่งปีแล้ว คุณหมอยู่ ขอคิวให้ ผมเถอะ! ”

“คุณหมอมู่ หน้าด้านขวาของผมแข็งขึ้นมา หมอช่วยดู ให้ผ…….

เวินจิ้งตะลึงอีกรอบและก็ไม่รู้ว่าลิฟท์เปิดเมื่อไหร่ ผู้คนต่างตามมู่วี่สิงออกไป

เมื่อกี้มู่วี่สิงเห็นเธอไหม?

เธออยู่ในมุม ส่วนเขาถูกผู้คนล้อมไว้ตรงกลาง เหมือน จะมองไม่เห็นเธอ

ตอนนี้ พยาบาลท่านหนึ่งก็เข้ามา“คุณคือคุณเงิน? ”

“ฉันค่ะ”เวินจิ้งมองเธออย่างสงสัย

“คุณหมอมู่ให้ฉันมา ตอนนี้เขายุ่งมาก เดี๋ยวฉันจะพา คุณไปห้องพักผ่อน คุณรอเขาแปปนึง”