ตอนที่04พี่ใหญ่พี่ไม่ได้เสียเปรียบ

สามีดูแลใส่ใจตัวเองแบบนี้หลันซินจำใจต้องวางเล่ม วิทยานิพนธ์ในมือลงสองมือถือแก้วนมดื่มไปอึกใหญ่ นมแก้วหนึ่งเหลือเพียงเศษปลายเล็กน้อยโล่เหวินวาง หนังสือลงแล้วเดินมาหอมหน้าผากของหลันซิน“ซินซิน เด็กดีสามีจะไปอาบน้ำนะ”

โล่เหวินบอกเป็นนัยให้เช่นนี้ใบหน้าของหลันซินก็แดง เถือกขึ้นพยักหน้ารับทั้งความกระดากอาย“อื้มคุณไป อาบน้ำก่อนเถอะฉันจะรอคุณ”

หลันซินเห็นโล่เหวินเข้าห้องน้ำไปแล้วแขนเล็กยื่นมา ลูบใบหน้าที่ร้อนผะผ่าวขึ้นพอนึกถึงความบ้าคลั่งและ ความแข็งแรงของโล่เหวินเมื่อคืนแล้วร่างกายก็อ่อน ระทวยไปหมดทั้งแอบกลัวทั้งรอคอยแต่ทว่าเปลือกตา ยิ่งนานไปยิ่งหนักขึ้นง่วงอย่างกับไม่ได้หลับมาสามวัน สามคืนยังไงยังงั้น

โล่เหวินออกมาจากห้องน้ำเห็นหลันซินฟุบหลับลึกไป บนเตียงนอนเป็นที่เรียบร้อยแล้วเขาหยิบสุดโน้ตของ หลันซินที่เปิดทิ้งไว้เก็บเข้าที่ทั้งยังนำร่างของเธอมาจัด ท่านอนดีๆบนเตียงพลางยื่นมือกรีดลูบเบาๆบนหน้าๆ ของหลันซินทนไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้นมาเบาๆ“หลันซินเธอ สวยจริงๆนะแต่น่าเสียดายเธอไม่ใช่สเปกฉัน”โล่เหวิน เปลี่ยนชุดแล้วปิดไฟเดินออกจากห้องนอนไป

ชั้นล่างโล่หมินเรียกรั้งโล่เหวินไว้แล้วลากเข้าห้องตัว เองเสียงทุ้มเอ่ยเสียงดัง
“เหวินนายจะออกไปหาปีเตอรอีกแล้วหรอ! ในเมื่อ แต่งงานกับซินซินแล้วก็ต้องรับผิดชอบต่อหน้าที่หน่อย สิวันวันให้แต่ซินซินเฝ้าอยู่แต่ในห้องเปล่าไม่กลัวว่าเรื่อง จะแตกหรอ! ”

โล่เหวินมั่นใจในตัวเองมาก”พี่ใหญ่เรื่องไม่มีทางถูก เปิดโปงหรอกซินซินดื่มนมผสมยาลงไปก็คงนอนหลับ ไปจนฟ้าสว่าง”

โล่หมินโกรธจนสีหน้าเปลี่ยนเป็นคล้ำก่ำ“นั่นเป็นยา ไม่ใช่อาหารเสริมดื่มลงไปทุกวันร่างกายแบบไหนถึง จะรับไหวได้กัน?เหวินทำไมนายถึงได้เห็นแก่ตัวแบบนี้ ก่อนหน้านี้นายไม่ได้เป็นแบบนี้! “โล่เหวินไม่แม้แต่จะ มองพี่ใหญ่ที่กำลังโกรธทั้งยังส่องกระจกจัดทรงผมตัว เองที่ไม่เรียบนั้นลง

“ฉันถามหมอมาหมดแล้วยาระงับประสาทอันนั้นต่อให้ ดื่มไปปีกว่าเต็มๆก็ไม่เป็นไรนายไม่ใช่ว่าจะช่วยฉันไป เข้าเรือนหอหรอกหรอ?งั้นนายก็ไปนอนด้วยบ่อยหน่อย พอถึงเวลาหลันซินท้องลูกแล้วก็มีเวลาอีกมากที่จะไม่ ต้องได้คิดถึงเรื่องระหว่างชายหญิงนั้นและก็ไม่จำเป็น ต้องให้ฉันวางยาอีก”

โล่หมินโกรธจนยื่นมือไปหมายจะตีน้อยชายหัวรั้นคน นี้ทว่าโล่เหวินกลับหันหน้าขยับเข้ามาใกล้แล้วเอ่ยขึ้น ด้วยเสียงที่เบามาก”พี่ใหญ่นายก็อย่าหลอกตัวเองล่ะ ฉันรู้นะว่านายก็ชอบซินซินมากเข้าเรือนหอเมื่อวานก็คง จะฟินมากแน่ๆล่ะสิกลับกันนายก็ไม่ได้มีผู้หญิงก็ช่วย ฉันนอนกับเมียสักหน่อยจะเป็นอะไรไปนายก็ไม่ได้เสียเปรียบพอถึงเวลาเด็กที่เกิดมาก็เป็นของพวกเราบ้าน โล่อยู่ดีดีไปเลยยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว”ทนต่อไป ไม่ได้แล้วในที่สุดก็ฟาดลงมาเขาเริ่มเลี้ยงน้องชายมา ตั้งแต่อายุสิบแปดปีจนถึงตอนนี้ก็สิบปีแล้วจากที่ไม่เคย ตีน้องชายเลยสักครั้งครั้งนี้น้อยชายไม่เชื่อฟังเกินไป แล้วจริงๆ

โล่เหวินคาดไม่ถึงว่าพี่ใหญ่จะตีตัวเองจริงๆมือหนายก ขึ้นกุมใบหน้าทีโดนตบกัดกรามแน่นแล้วเอ่ยขึ้น นาย อยากนอนก็ไปนอนไม่อยากนอนฉันก็จะไม่ของให้นาย ช่วยแล้วอย่างมากก็แค่อีกสักปีครึ่งฉันกับซินซินก็คงจะ หย่ากันแล้ว!”

โล่เหวินล้มลงกระแทกประตูโล่หมินมองมือของตัวเอง ยืนนิ่งอยู่กลางบ้านไม่ขยับอยู่เนิ่นนาน

หลันซินหลับปุ๋ยเครื่องนอนข้างกายตกลงไปหนึ่งชิ้น ตามด้วยของแขนแกร่งที่โอบเอวบางของเธอเอาไว้จาก ด้านหลังยาระงับประสาทที่ใช้มานานแล้วค่อยๆออก ฤทธิ์ขึ้นทีละนิดไม่อย่างนั้นผลลัพธ์ของมันจะไม่เต็มที่ ร้อยเปอร์เซ็นต์

หลันซินรู้สึกถึงสองมือร้อนผ่าวกำลังลูปไปทั่วร่างเธอ ตื่นขึ้นอย่างง่วงงุนพูดพึมพำในคอ

“ที่รักคุณสูบบุหรี่….….……….

ประโยคท้ายหลันซินไม่ได้พูดออกมาเพราะถูกกลืน กินเข้าท้องไปทั้งหมดแล้วพอลืมตาพริบตาก็ดำมืดสนิทจนมองอะไรไม่เห็น