ตอนที่ 8 นึกจนโศกเศร้า

“ไสหัวไป” เธอกัดฟันกรอดแล้วตอบไปว่า

“แกได้สิ่งที่แกต้องการแล้ว ไสหัวไปซะ! อย่าปรากฏ ตัวให้ฉันเห็นอีกต่อไป และแกจะต้องไม่ทําร้ายพิชัย! “เธอตะโกนและนําราม

“ฉันจะพาเธอกลับบ้านอย่างปลอดภัย แล้วฉันก็จะ ไสหัวไป แต่ถ้าจะให้อยู่ห่างจากเธอ ฉันกลัวว่ามัน จะเป็นไปไม่ได้ จะทำร้ายหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับเธอ จะ ปฏิบัติกับฉันยังไงในอนาคต” จิรายุพูดด้วยเสียงเยือก เย็น บังคับหัวใจต้องแข็งกับเธอ เมื่อใจอ่อนเมื่อไหร่ แผนการก็จะพลาดไปหมด

อาริยาหลับตา ในเวลานี้เธอไม่มีกำลังที่จะคุยกับเขา อีกต่อไป แล้วก็เดินเซไปที่ทิศบ้านของเธอเอง

จิรายุติดตามเธอไม่ใกล้ไม่ไกล ก็ไม่พูดคุยกับเธอ

ตอนแรกเธอต้องการกลับไปที่บ้านเช่า แต่เขาคอย ติดตามด้านหลัง เธอไม่ต้องการให้เขารู้ว่าตนเองพักอยู่ ที่ไหน แต่ก็ไม่อยากปริปากพูดขับไล่เขา

เธอเลยเดินไปที่ตรอกซอกซอยโดยเจตนา แต่จิรายุก็ พูดอย่างกระทันหัน

“จำเป็นต้องอ้อมทาง?เมื่อเหนื่อยแล้วก็กลับไปพัก ผ่อนเสีย!”
เขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ ทุกครั้งที่เขาสืบหาข้อมูล จากปากของพิชัยนั้น ก็ไม่ยากเลย

เมื่อเขารู้แล้ว ทำไมเธอถึงต้องเจ็บตัวเพื่อทรมานตัว เอง?

เธอหันหลังกลับและเดินไปยังที่ห้องเช่าในบ้านของ เขาอย่างไม่เรื่องมากเสีย ส่วนเขาก็ไม่พูดอะไรอีก ตาม หลังจนกระทั่งเห็นเธอถึงซอยใกล้บ้าน ถึงได้หันหลัง กลับไป

พอแน่ใจแล้วว่าเขาไม่ได้ตามติดอีกต่อไป ในที่สุดเธอ ก็มีพื้นที่ส่วนตัวของตนเอง เลยยืนอยู่ในทางเดินมืดๆ ของตึกชั่วครู่หนึ่ง

เธอไม่กล้าที่จะร้องไห้อีกต่อไป พยายามควบคุม อารมณ์และบีบหน้าตนเอง

“อาริยา วันนี้แกควรจะหัวเราะ แกกำลังจะแต่งงานใน วันพรุ่งนี้แล้วนะ ใช่มั้ย? เข้มแข็งขึ้น! อย่าปล่อยให้ พ่อแม่ของแกมองพิรุจแกออกนะ” เธอกระซิบกับตัวเอง อย่างแผ่วเบา และบังคับตัวเองให้หัวเราะ

“อาริยา นั้นลูกเหรอ?” จู่ๆเธอก็ได้ยินเสียงของพ่อของ ดังขึ้น เธอสะดุ้ง และกระแอม

“ใช่แล้วค่ะพ่อ ฉันกลับมาแล้ว”

“ทำไมใช้เวลานานขนาดนี้พ่อรอลูกมานานแล้วรู้มั้ย พ่อจำหมายเลขมือถือใหม่ของลูกไม่ได้ด้วย จะไป โทรหาที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะก็ไม่ได้ พ่อเลยทำได้แค่ กระวนกระวายเดินไปมารอลูกที่นี่”

พ่อกำลังพูดอยู่นั้น เดินมาหาเธอภายในไม่กี่ก้าว ทำให้อาริยาสะดุ้งใจหายวับ ไม่รู้ว่าพ่อเห็นจิรายุหรือไม่ ถ้าเห็นมันขึ้นมา ตัวเองจะอธิบายยังไง

“คุณ … พ่อคะ หนูสบายดีค่ะ นี่ก็กลับมาแล้วใช่หรือ? งั้นก็ไปกันเถอะ ขึ้นไปกัน!”

“ไปกัน วันนี้เข้านอนเร็วหน่อย ยังต้องตื่นเช้ามาแต่ง หน้าในวันพรุ่งนี้อีก!”

“นั่นสิ ต้องนอนเร็วหน่อยละ หนูก็เดินเหนื่อยแล้ว เหมือนกัน” เธอรับปาก แล้วเดินตามรอยเท้าของพ่อ ทั้ง คู่เข้าประตูพร้อมกัน

“เจ้าเด็กนี้ ออกไปแล้วไม่รู้จักกลับมา ทำให้ใจหายกัน ทั้งสามคนเลยเห็นมั้ย” อาริยาเหลือบมองไปที่พ่อแม่ และพี่ชายของเธอ ซึ่งพวกเขาก็กำลังมองดูเธออยู่เช่น

เธอถูกพวกเขาจับตามองจนเกิดความหวาดกลัวเล็ก น้อยในใจขึ้น เพราะกลัวว่าพวกเขาจะมองดูอะไรออก

“ไปซื้ออะไรมา? ไม่เห็นลูกถืออะไรเลยนิ?” แม่ถาม ด้วยสีหน้าแปลกใจ
“อ่า … คือ … หนูค้นตั้งหลายร้านก็ไม่พบ ช่างมันเถอะ ไม่ซื้อก็ไม่เป็นไร แม่คะหนูเหนื่อยมากๆเลยหนูอยากไป นอนก่อน”

“ปล่อยให้อาริยาไปนอนเถอะ” ฐิติกรพี่ชายของเธอ พูดขึ้น

“นอนนอนนอน รีบไปนอน แม่จัดเตรียมเตียงให้พร้อม แล้ว” ห้องเช่าที่ราคาต่ำนี้ มี1ห้องนอนและ1ห้องนั่งเล่น พี่ชายนอนในห้องนั่งเล่น ส่วนเธอกับพ่อแม่ของเธอนอน อัดกันในห้องนอนเล็กๆทุกวัน

พ่อแม่นอนบนเตียงคู่ ส่วนเธอนอนเตียงไม้ไผ่เล็ก

พอหล่อนนอนลง พ่อแม่ของก็ดับปิดไฟให้ ความมืด ในห้องทำให้หล่อนรู้สึกสบายขึ้นมาเยอะ

เธอขดตัวร้องไห้อย่างเงียบๆ ในเวลานี้เธอคิดถึงพิชัย มากกว่าเวลาใด ทั้งรักทั้งรู้สึกปวดใจ