ตอนที่ 9 นี่มันก็แค่เริ่มต้น

ซูหญิงเวยมือสั่น จนทำให้เขียนเพี้ยนไปตัวหนึ่ง

และไม่นานเธอก็เซ็นเสร็จ สิ่งที่ลู่หยาวช่วนทำร้ายเธอ มันมากมายจนทำให้เธอกลายเป็นคนเย็นชาไปแล้ว

ต่อให้เจ็บปวดกว่านี้ เธอก็สามารถอดทนได้ และไม่ แสดงอาการให้ออกทางสีหน้า

ในที่สุดเธอก็เซ็นหนังสือใบหย่าฉบับนั้นเสร็จ จากนั้น รีบเก็บเข้าซอง เธอลุกขึ้นยืน ยื่นให้กับเขา

“นายรับปากแล้วนะ ว่าจะปล่อยพ่อของฉันไป”

ลู่หยาวช่วนรับเอกสารมา ไม่อยากจะดูรายมือชื่อที่ เธอหลงเหลือไว้ รีบโยนให้เลขาอย่างไว

ทันใดนั้นคุณหมอก็เอ่ยขึ้น “คุณซู เชิญคุณไปให้ ยาสลบเตรียมตัว”

ซูหญิงเวยพยักหน้า และกลับหลังหันเดินตามคุณ หมอไป ไม่แม้แต่หันกลับมามอง

ลู่หยาวชวนมองตามแผ่นหลังอันผอมบางของเธอ รู้สึกหายใจติดขัดขึ้นมาชั่วขณะ เขาหลับตาลง หันกลับ ไปถามเลขา “สถานการณ์ทางด้านเฉิงเฉิงเป็นอย่างไร บ้าง”
เลขาเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าไม่สู้ดี “ อาการป่วยของคุณ โล่แปลกประหลาดมาก อันดับแรกคือหัวใจมีปัญหา ต่อ มาตรวจพบว่ามีภาวะไตเสื่อม คุณหมอบอกว่า ร่างกาย ของเธอ ต่อไปอาจจะมีสภาวะแทรกซ้อนเกิดขึ้นได้ อีก อย่าง…..เมื่อทำการเปลี่ยนไตเสร็จแล้วอาจจะไม่เป็น ผลใดๆ ร่างกายของเธอเท่าไหร่นัก”

ลู่หยาวช่วนทำหน้าตาเฉย เป็นไม่รู้ไม่ชี้เอ่ยขึ้น “ไต แค่ชิ้นเดียว คงไม่คราชีวิตซูหญิงเวยได้”

เลขายังพูดไม่ทันจบ ได้แต่แอบถอนหายใจ

จริงๆแล้วทางโรงพยาบาลได้คุยกับเลขาเป็นการส่วน ตัวแล้ว อาการป่วยของโล่เฉิงเฉิงไม่มีทางรักษาหายได้ ดังนั้นหากทำการเปลี่ยนถ่ายไต ก็จะเป็นการสูญเสียไต ของซูหญิงเวยทิ้งไปเปล่าๆ

แต่เลขาไม่กล้าพูดแบบนี้กับลู่หยาวช่วน

โล่เฉิงเฉิงเป็นรักครั้งแรกของลู่หยาวช่วน รู้จักกัน ก่อนที่ทั้งสองจะเรียนมัธยม เรียกได้ว่าโตมาด้วยกัน ตั้งแต่เด็ก แยกกันสองปีตอนขึ้นมหาลัย และก็กลับมา อยู่ด้วยกันอีกสองปี

เดิมทีเขาวางแผนว่าหลังจากที่เรียนจบจะแต่งงานกับ เธอ แต่เธอกลับมาขอเลิกกับเขาอย่างกะทันหัน และ ออกนอกประเทศไป ไม่ได้ข่าวคราวยาวนานถึงสามปี ไม่มีใครรู้ว่าในสามปีนี้ เธอไปทำอะไรอยู่ที่ต่างประเทศ
ก่อนหน้านี้สองสามเดือน ครอบครัวของเขาก็มาบอก กับลู่หยาวช่วนว่า เธอป่วย อาการหนักมาก ตอนนั้นที่ เลิกกันก็เป็นเพราะอาการป่วยนี้ เธอไม่อยากจะให้เขา มาเดือดร้อนด้วย จึงตัดสินใจจากไป

สองสามปีมานี้ ทุกวันคืนเธอเฝ้าคิดถึงลู่หยาวชวนอยู่ ตลอด หวังว่าเขาจะไปหาเธอ

ลู่หยาวช่วนจากเดิมทีที่คิดถึงเธอไม่เคยลืมอยู่แล้ว พอได้ยินแบบนี้ เขาก็รีบเดินทางไปต่างประเทศ พาโล่ เฉิงเฉิงกลับคืนมา โดยที่ไม่สนใจภรรยาที่แต่งงานแล้ว อยู่ที่บ้านแม้แต่น้อย

พอนึกถึงเรื่องนี้ เลขาส่ายหัวเล็กน้อย

สองสามปีมานี้ ซูหญิงเวยปฏิบัติต่อเขาอย่างไร เธอ นั้นรู้ดี เธอคิดว่าซูหญิงเวยต่างหากที่เป็นคนที่รักลู่หยาว ช่วนอย่างแท้จริง แต่ลู่หยาวป่วนก็ยึดติดในอดีตเกินไป

ยึดติด ในงานแต่งงานที่ถูกบังคับให้แต่งในสามปีก่อน และไม่ยอมรับในซูหญิงเวย

ไม่นานซูหญิงเวยก็เข้าห้องผ่าตัด เขานอนอยู่บนเตียง ผ่าตัดอยู่เงียบๆ หลังจากที่ใจพึ่งจะดับมอดไป มันก็ต้อง สงบลงเป็นธรรมดา

พยาบาลเข็นเธอและโล่เฉิงเฉิงเข้าห้องผ่าตัด ลู่หยาว ช่วนยืนอยู่หน้าประตู ใบหน้าดูไม่ออกว่ามีความรู้สึก อย่างไร
พยาบาลคนที่เดินอยู่ท้ายแถว ยืนหนังสือข้อตกลง ความเสี่ยงจากการผ่าตัดให้กับเขา และเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “สภาพร่างกายของคุณซูไม่ค่อยปกตินัก การผ่าตัดมี ความเสี่ยงมาก ให้คุณคิดใคร่ครวญให้ดีก่อน แล้วค่อย เซ็น”

ซูหญิงเวยอยู่ในห้องผ่าตัด ได้ยินบทสนทนาทุก ประโยค กำมือแน่นอย่างไม่รู้ตัว

แต่คำตอบของลู่หยาวช่วน ยังคงเยือกเย็นเหมือนเดิม “ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่สนใจว่าเธอจะเป็นหรือจะตาย แต่เฉิงเฉิงต้องไม่เป็นอะไร แค่นั้นก็พอ”

ความหวังลึกๆในใจครั้งสุดท้ายของเธอ ก็แตกสลาย

แล้ว

เธอหลับตาลง รอรับการผ่าตัดอย่างสงบ

หลังจากฉีดยาสลบแล้ว จะต้องรอประมาณหนึ่งนาที ยาจึงจะออกฤทธิ์ เธอที่รอให้สลบด้วยอาการสงบ แต่ โล่เฉิงเฉิงลุกขึ้นนั่ง เอ่ยขึ้นเสียงต่ำที่ข้างหูเธอ

“ซูหญิงเวย การตายของน้องของเธอ มันแค่เริ่มต้น ต่อมา ฉันยังต้องการแม่ของเธอ พ่อของเธอ ทุกคนต้อง ตายต่อหน้าจากไปทีละคนทีละคน !”

ซูหญิงเวยลืมตาขึ้นอย่างตกตะลึง รีบคว้าข้อมือของ โล่เฉิงเฉิงไว้ “เธอกล้า!”
ใส่เฉิงเฉิงยิ้มอย่างมีเลศนัย “นี่คือสิ่งที่เธอต้องชดใช้ จากการแย่งผู้ชายของฉันไป! หญิงเวย ฉันต้องการให้ ทุกคนในบ้านเธอตายให้หมดเพื่อเป็นการไถ่โทษ ให้ เธอต้องชดใช้อย่างสาสม วันเวลานับจากนี้เป็นต้นไป เธอจะต้องอยู่อย่างตายทั้งเป็น

“ฉันจะฆ่าแก… ซูหญิงเวยอยากจะพยุงตัวขึ้น แต่ จังหวะนั้นยาสลบออกฤทธิ์พอดี ทั้งตัวของเธอนั้นได้ เรี่ยวแรง และสลบไปในวินาทีต่อมา