ตอนที่ 4 ฉันอยากจะฆ่าคุณ

บาดแผลของด้านหลังศีรษะ รวมกับความเจ็บปวดที่ มีเลือดไหลมาจากการทำแท้ง ทำให้ซูหญิงเวยต้องพัก พื้นที่โรงพยาบาลต่ออีก 1 อาทิตย์

ทุกวันในหัวของเธอจะคิดถึงแต่เรื่องของลู่หยาวส่วน และเมียน้อยคนนั้น แต่เธอก็รู้ดีว่า เธอไม่สามารถลาก ศพที่จะเป็นลมเมื่อไรก็ได้ที่ไปที่บ้านเพื่อคิดบัญชีแค้น เพราะมันจะทำให้เธอเสียเปรียบมากขึ้นเท่านั้นเอง

เธอต้องพักฟื้นให้หายดี

ลู่หยาวช่วนโทรหาเธอทุก ๆ 3 วัน เพื่อเร่งให้เธอเซ็น ชื่อในหนังสือสัญญาการหย่า ซูหญิงเวยให้เหตุผลว่า สุขภาพร่างกายของเธอยังไม่พร้อมที่จะจัดการเรื่อง ต่าง ๆ

ทุกครั้งที่วางโทรศัพท์ เธอก็ทนไม่ได้ที่น้ำตาจะไหล ออกมา

เมื่อก่อน ลู่หยาวป่วนไม่เคยเป็นฝ่ายที่จะโทรมาหา เธอ ตอนนี้โทรมาถี่มาก แต่ทั้งหมดก็เพียงเพราะเพื่อ การหย่า

มันช่างเจ็บปวด

หลังจากอาการลาดเจ็บดีขึ้น ซูหญิงเวยเดินไปที่ห้อง ผู้ป่วยในวันนั้นเพียงลำพัง เธอยืนมองที่ประตูเป็นเวลา1 วัน

เธอพบว่าในหนึ่งวันลู่หยาวช่วนจะมาถึง 3 ครั้งเพื่อ เป็นเพื่อนกินข้าวผู้หญิงคนนั้น ตอนเย็นก็อยู่จนถึงสี่ทุ่ม ถึงจะกลับ ซึ่งสามารถพูดได้ว่าสำหรับลู่หยาวช่วนแล้ว นอกจากเวลาทำงานและเวลานอน เวลาที่เหลือทั้งหมด จะให้แก่ผู้หญิงคนนี้

ลองนึกถึงวันและคืนของเธอเพียงลำพัง ซูหญิงเวยก ระตือรือร้นมากขึ้น

วันต่อมา เธอรอจนกว่าลู่หยาวช่วนจะออกไปทำงาน ในตอนเช้า เธอก็ทุบประตูที่ปิดแน่นนั้น

ห้องผู้ป่วยสะอาดสะอ้าน ผู้หญิงคนนั้นนอนอยู่บน เตียงผู้ป่วย บนผ้าปูที่นอนนั้น เธอมีรูปร่างที่ผอมเพรียว ผมสีดำสยาย หน้าขาวซีดบริสุทธิ์

เมื่อเธอได้ยินการเคลื่อนไหว ก็หันหน้ากลับมา

ในที่สุดซูหญิงเวยก็เห็นใบหน้าของเธอ ในสมองเธอก็ มีเสียงดังกุกกัก จนศีรษะสั่น

“เป็นคุณ……..โล่เฉิงเฉิง” ซูหญิงเวยกัดฟัน ร่างกายสั่น

ไปทั้งตัว

ผู้หญิงคนนี้ ฆ่าน้องสาวของเธอ

ตอนที่น้องสาวของเธอเพิ่งจะเป็นผู้ใหญ่ถูกผู้ชายหลายคนลากเข้าไปในคลังสินค้า ถูกทรมานจนตาย เหตุผลที่โล่เฉิงเฉิงฆ่าน้องสาวของเธอ เพียงเพราะทั้ง สองคนทะเลาะกันที่บาร์เ

ผู้หญิงคนนี้ โหดเหี้ยมมาก เป็นคนที่ใจดำอำมหิต หลังจากนั้นเธอก็หายตัวไปทันที ซูหญิงเวยคิดว่าเธอ ถูกลงโทษ ไม่คาดคิดว่าอีก 3 ปีต่อมา เธอจะกลับมา

ยังมาแย่งสามีของเธอไป

“ฉันจะฆ่าคุณ” ดวงตาของซูหญิงเวยแดงทันที ด้วย ความโกรธ เธอรีบวิ่งไปบีบคอของโล่เฉิงเฉิงในทันที “ฉันจะฆ่าคุณ”

แก้แค้นให้น้องสาว ต่อลมหายใจให้ตัวเอง

ขณะที่โล่เฉิงเฉิงต่อสู้โดยจับแขนของซูหญิงเวย เธอ พยายาม2-3ครั้งด้วยความอ่อนแอ ดวงตาเบิกกว้าง ราวกับว่าเธอกำลังจะถูกรัดคอจนตาย

ซูหญิงเวยไม่คิดว่าเธอจะอ่อนแอจนเธอตกใจ เธอนั่น เกลียดโล่เฉิงเฉิงจริงๆ แต่ก็ไม่ได้คิดที่จะฆ่าคนจริง ๆ พยาบาลคนหนึ่งก็เข้ามาอย่างกะทันหันแล้วคว้าจับเอา ผมของซูหญิงเวยและลากเธอออกไป

“คุณทำอะไร กล้ามาทำร้ายคุณโล่เฉิงเฉิงของพวก เราอย่างนั้นเหรอ คุณเชื่อหรือไม่ว่าลู่หยาวช่วนจะถลก หนังของคุณ”
ซูหญิงเวยล้มลงไปที่พื้น โล่เฉิงเฉิงสูดหายใจเข้าลึกๆ แต่อดไม่ได้ที่จะไอออกมา

“คุณโล่เฉงเฉิง” พยาบาลรีบไปกอดเธอไว้แน่น

หลังจากที่โล่เฉิงเฉิงไออยู่หลายครั้ง ทันใดนั้น ร่างกายก็ถูกชักกระตุก จนเตียงสั่นไหว ดวงตาสองข้าง ซีดขาว แสดงว่าจะเป็นลมล้มพับไป

“คุณโล่เฉิงเฉิง” ทันใดนั้นพยาบาลก็ตื่นตระหนกและ รีบกดกระดิ่งบนเตียงเพื่อขอความช่วยเหลือ ใครก็ได้ มาที่นี่หน่อย รีบมาที่นี่ …

ไม่นานพวกพยาบาลและหมอก็มาถึง ทั้งตื่นตระหนก และพูดออกมาอย่างรีบร้อน “คนไข้ได้รับเรื่องสะเทือน ใจ ตอนนี้หัวใจไม่ทำงาน ต้องทำการผ่าตัดทันที รีบพา ไปที่ห้องฉุกเฉิน ”

“ได้ พยาบาลรีบลงมือทันที พร้อมกับผลักซูหญิงเวย ให้ออกไป”

ซูหญิงเวยยืนพิงกำแพงอย่างรู้สึกงุนงง

สภาพร่างกายของโล่เฉิงเฉิงไม่ดีถึงเพียงนี้เชียวหรือ เธอจะตายไปทั้งอย่างนี้หรือไม่

ซูหญิงเวยกัดปากด้วยความกลัวและสั่นอย่างไม่ สามารถควบคุมได้ที่ปลายนิ้ว
ไม่ได้ โล่เฉิงเฉิงจะตายไปทั้งอย่างนี้ไม่ได้ เธอควรถูก ลงโทษตามกฎหมาย

ซูหญิงเวยเองก็รีบไปที่ห้องฉุกเฉินในทันที เมื่อ พยาบาลที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูเห็นเธอเข้าก็ปรี่เข้าไป ตบเธอด้วยความโกรธ

“ฉันจะบอกคุณ ว่าคุณมันจบเห่แล้ว คุณรู้ไหมว่าคุณ โล่เฉิงเฉิงมีความสำคัญต่อลู่หยาวส่วนมากแค่ไหน” พยาบาลกล่าว “โดยปกติแล้ว หากเธอได้รับการบาด เจ็บแม้เพียงเส้นผม 1 เส้น พวกเราทั้งหมดก็จะถูก ลงโทษ ตอนนี้เธอต้องเข้าห้องฉุกเฉิน คุณกับฉันคงต้อง ถูกเขาทำให้ตาย”

ซูหญิงเวยส่ายหัวและกล่าวปฏิเสธ “เป็นไปไม่ ได้..….……….วชวนไม่ใช่คนอย่างนั้น อีกทั้งความจริง แล้วโล่เฉิงเฉิงก็สมควรตาย”

“คนที่สมควรตายคือคุณ ลู่หยาวช่วนใกล้มาถึงแล้ว