บทที่ 14 ตบหน้าตัวเองก่อนหนึ่งที

ในขนาดนี้คนที่โผล่ออกมาในห้องโถงคือ คนใส่ชุด ดำไว้ห้าหกคน และข้างๆยังมีธีรโรจน์ยืนไว้

อธิชาไม่นึกเลยว่า หลายคนที่อยู่ข้างนอกเมื่อกี้นี้ ไม่ ได้จัดการธีรโจรน์ แถมยังดึงดูดพวกคนที่ไม่รู้จักนี้มา อีก หรือเป็นเพราะรินรดาวางแผนไว้ตั้งแต่แรกแล้ว?

แต่ว่า เห็นปฏิกิริยาของรินรดาเมื่อตะกี้นี้แล้ว ไม่ เหมือนกับคนมีการเตรียมพร้อมไว้ตั้งแต่แรก หรือว่า นางนี้มีคนคุม?

ในใจอธิชามีข้อสงสัยเยอะมาก และแน่นอนในใจก็มี ความหวาดกลัวอยู่

สกีชาที่อยู่ข้างๆ ในขณะนี้กำลังแกล้งทำเป็นไม่มี

อะไรแล้วพูดว่า:” คุณบุกเข้าบ้านโดยไม่ได้รับการ

อนุญาต? ในใจไม่มีกฎหมายแล้วใช่ไหม?”

หัวหน้าทีมชุดดำ จับแว่นตาที่ใส่ไว้ออกมา บนใบหน้า มีความรู้สึกแค้นปรากฏขึ้น

สายตาที่เขามองรินรดา เหมือนกับใบมีดที่คม และ พูดว่า”: ตอนนี้คุณบอกกับผมว่ากฎหมายหรอ? หลี่เวย บอกกับเธอซิว่าอะไรหรือกฎหมาย!”

พูดเสร็จไม่ทันขาดคำ ก็ได้มีผู้หญิงคนนึงเดินหน้าขึ้น มาจากข้างๆเขา และได้ตบหน้าสศีชาซ้ายขวา ป๊ปๆ
สดีชาอึ้งทันทีที่โดนตบ แทบจะไม่มีแรงโต้เถียงกลับ เลย และไม่กล้าที่จะต่อต้านเลยแม้แต่นิดเดียว

เพียงแค่รู้สึกว่าหน้ามืดตามัว ตาทั้งสองข้างเบลอไป หมด การตบนี้ก็ได้ดับความซ่าของเธอลง ทำให้เธอไม่ กล้าที่จะพูดมากอะไรเลย

และในขนาดเวลาเดียวกัน ผู้ชายสองคนที่จับคุมตัว รินรดาไว้ ก็ได้ดูไว้อย่างหวาดกลัว เพราะตัวพวกเขาเอ งก็เรร่อนในวงการนี้ สำหรับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้ไม่มี ใครไม่รู้จัก

ศิงขร เป็นคนที่ทุกคนรู้จักกันดีในวงการนี้ หากว่าการ ที่เขามาไม่ใช่เพราะว่าเรื่องตัวเอง และปกติแล้วคนที่จะ สามารถจ้างเขาทำงานได้ก็คงจะเป็นพวกคนใหญ่คนโต กันทั้งนั้น

” นางผู้หญิงที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ตอนนี้รู้หรือยังว่ากฎ คืออะไร?” หัวหน้าชุดดำได้หัวเราะเยาะใส่ และใน ขณะเดียวกันเขาก็ได้จ้องไปที่ ผู้ชายแข็งแกร่งสองคน นั้นพร้อมกับพูดว่า:” ฉันมาเพราะเพื่อนขอ มาเอาคน! ถ้าพอรู้เรื่องหน่อยก็ใส่หัวให้พ้น!”

คำพูดนี้ของศิงขร ทำให้ชายสองคนที่คุมตัวรินรดา ไว้หวาดกลัวไม่หยุด เหมือนกับเสือที่จับคุมยาก

“ทำไม? ไม่อยาก? อย่าบังคับให้ฉันต้องลงมือ!”

“ได้ครับ!ได้ครับ! คนที่คุณศิงขรอยากได้ ไม่มีหรอกครับ พวกผมไม่กล้าให้! พวกผมปล่อยตัวเดี๋ยวนี้ครับ! พวกผมจะใส่หัวไปเดี๋ยวนี้ครับ!”

ผู้ชายที่มีรอยแผลตรงหน้าได้ส่งสัญญาณสายตาให้ กับเพื่อน นั่นหมายความว่ากลับ เพราะคนที่ยืนอยู่ตรง หน้าคือคนที่พวกเราไม่อยากจะมีปัญหา และไม่กล้าที่ จะมีปัญหาด้วย

ใช้ทั้งสองคนได้รีบปล่อยตัวรินรดา แต่ว่า รินรดา ตอนนี้กำลังตกอยู่ใน อาการกึ่งสลบ ร่างกายมีความ อ่อนนุ่ม

สกีชาได้ส่งสัญญาณทางสายตาให้ลูกน้องที่ยืนอยู่ สองข้าง ทั้งสองจึงได้รีบเดินหน้าเข้าไปเพื่อที่จะรับรินร ดา ที่ถูกปล่อยลงมาจากมือสองคนนั้น แล้วปกป้องข้าง ตัวเธอ

ธีรโรจน์ได้เรียกเสียงๆอยู่ข้างๆหูรินรดา:” คุณหนู คุณ หนูครับ คุณหนูไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ”

รินรดาไม่มีการตอบรับ หรือมีปฏิกิริยาอะไรทั้งสิ้น กลับมา นี่มันทำให้ในใจธีรโรจน์ยิ่งรีบร้อนเข้าไปใหญ่ เพราะว่าการปกป้องเธอให้ดีเป็นคำสั่งของคุณติณห์ หากว่าถ้าเกิดอะไรขึ้น ตัวเองจะกลับไปรายงานกับคุณ ติณห์ยังไงกัน?

ไม่เป็นไรหรอก เพียงแค่เป็นลมไป รอสักครู่เดี๋ยวก็ คงดีขึ้น!”
หลังจากที่ได้จ้องดูชายสองคนนั้นวิ่งล้มออกไปอย่าง กระวนกระวาย ศิงขรได้ดูอาการของรินรดา แล้วพูด ปลอบใจธีรโรจน์

” หวังว่าคุณหนูจะไม่เป็นอะไร ไม่อย่างนั้นต่อให้ฉัน ตายก็ยากที่จะหนีพ้น!” ธีรโรจน์พูดด้วยความรู้สึกผิด

ศิงขรไม่ได้ตอบรับกับคำพูดธีรโรจน์ แต่หันหลังไป มองสศชากับอธิชาที่มีความ เกรงกลัว และเขาก็ได้ใช้ สายตามองไปที่ทั่วตัวเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า และสุดท้าย สายตาของเขาก็ได้นิ่งอยู่ตรงของสกีชา

* จบในเมื่อกี้นี้เจ็บไหม?” ศิงขรถามด้วยเสียงอ่อนเบา

“เจ็บ”สศีชาพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่ถูกทำร้าย และหลังจากนั้นก็ได้เงยหน้าขึ้นไปมองสายตาที่ แหลมคมของเขาอย่างใจกล้า เราได้พยักหน้าอย่าง รุนแรง”ไม่เจ็บ! ไม่เจ็บ!”

” ถึงแม้ว่าผมจะไม่ใช่คนที่ยึดกฎ แต่ผมเป็นคนที่พูด ด้วยเหตุผล เมื่อกี้ลูกน้องผมได้รุนแรงไปหน่อย ออกมือ หนักไปหน่อย”

คนๆนี้เวลาพูดหนังหัวเราะแต่เนื้อไม่หัวเราะ แต่ก็เห็น ได้ชัดเจนว่าทุกคำที่พูดนั้นเต็มไปด้วยมีดคม ทำให้สศี ชาหวาดกลัวไม่หยุด

” ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ความผิดของฉันเอง เขาทำถูก แล้ว!”
สตีชาฝืนตอบกลับ ในใจคิดแค่เพียงว่ารีบส่ง เทพ หลายองค์นี้ให้กลับไป, แบบนั้นในใจก็จะโล่งขึ้น

ในเมื่อคุณยอมรับผิดเอง ยังงั้นก็แสดงว่าผมตบไม่ ผิด?” ศิงขรถามด้วยหัวเราะ

“ไม่ผิดๆ!”สกีชารีบตอบใช่

” ที่จริงมีคนร้องขอให้ผมมา เพื่อที่จะมารับผู้หญิงคน 11 นี้ แต่ว่ามันขวางตามากเหลือเกิน ถ้าหากไม่มีปัญหา อะไร เธอสองคนก็ตบปากตัวเองร้อยที!” ศิงขรจ้องสศี ชากับอธิชาด้วยความโกรธ

พอได้ยินแบบนี้ สีชากับอธิชาก็อึ้งจนตาค้าง จะตบ ก็ไม่ใช่ไม่ตบก็ไม่ใช่

และในเหตุการณ์ตอนนั้น เธอทั้งสองคนไม่สามารถที่

จะหนีไปไหนได้เลย จึงต้องจำใจ เริ่มตบตัวเอง

และในเวลาที่เขาตบหน้าตัวเอง ก็ได้มีคนเสื้อดำยืน คุม นับเลขอยู่ ตบไม่ถึงหนึ่งร้อยทีก็ไม่ได้ เสียงไม่ดังก็ นับใหม่

พอหลังจากที่ตกไปสิบกว่าที หน้าของสกีชากับอธิชา ก็บวมเหมือนกับซาลาเปา ตาก็แทบจะลืมไม่ขึ้น ต่อให้ ร้องขอแค่ไหนก็ไม่มีคนเห็นใจและปล่อยพวกเขาไป

ถ้าหากเวลานี้รินรดาได้เห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นตอนนี้ ไม่รู้ว่าในใจเธอจะรู้สึกยังไง?
สศิชาก็ยังคงหัวเราะเยาะเย้ยดูเหมือนเดิม และนาย เวลาเดียวกันก็ได้สั่งลูกน้อง นำตัวรินรดาส่งไปยังวิลล่า ของตนเอง | ตามที่คุณติณห์ได้สั่งเอาไว้

เพราะว่า ดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว ที่นั่นคงจะเป็น ที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับรินรดา