บทที่ 12 ค่าตอบโต้ของไวทิน

คุณรินรดายังอยากจะพูดอะไรอีกมั้ยครับ ชายใน โทรศัพท์วางสายแล้ว

เธอนั่งไว้บนเตียง ครู่หนึ่งคิดถึงพ่อของเธอเสียชีวิต อย่างกะทันหัน แล้วคํานวณอย่างละเอียดของสองแม่ ลูกนั้น

สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่เพียงแก้ไขได้ด้วยความสามารถของ ตัวเอง แล้วไปสู้ได้หรอก เธอต้องการคนช่วยสักคนหนึ่ง เธอรู้สึกว่าชายลึกลับคนนี้ดูเหมือนจะมีความสามารถ สิ่งนี้ได้

พรุ่งนี้เป็นวันฝังศพของพ่อแล้ว อย่างไรก็ตาม เธอจะ ส่งพ่อไปเที่ยวสุดท้าย

ในคืนนี้เธอพลิกตัวไปมา ดึกมากถึงจะหลับไป เช้า รุ่งวันที่2 แล้วอยู่ในสภาวะที่มึนๆ และทันใดนั้นก็ได้ยิน เสียงกระทบรุนแรงที่ประตู จากแล้วก็ได้ยินเสียงร้องไห้

เธอลุกขึ้น เธอใส่รองเท้าแล้วรีบไปตรวจดูที่ประตู ก่อนเปิดประตูเธออึ้งไปเลย

ก็เห็นไวทินคุกเข่าแล้วพร้อมกับใบหน้าบวมที่ประตู ของตัวเอง ด้วยใบหน้าที่น่ากลัว แล้วด้านหลังยังมีชาย เสื้อดำยืนอยู่ข้างหนังอีกด้วย

“คุณรินรดาครับ ขอล่ะ ขอล่ะครับคุณต้องให้อภัยผมน่ะครับ! “ไวทินขอร้องอ้อนวอนแล้วก็ร้องไห้พูดไปด้วย

“นี้ นี้มันตกลงว่าเป็นอะไรกันแน่?”

ถึงแม้ว่าในใจของรินรดาจะเกลียดไวทิน แต่ก็ยังคิด ไม่ออกมาว่าตกลงเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

“คุณรินรดา ผมผิดเองครับ ผมมีความปรารถนาที่จะ ทำเองครับ แล้วทำเรื่องทรยศ หากวันนี้คุณไม่ให้อภัย

ผม พวกเขาก็จะต่อยผมตายครับ!”

รินรดาก็ยังไม่ค่อยเข้าใจ แล้วเงยหน้ามองหลังคนใส่ เสื้อคําสองคนนั้น

ชายเสื้อดำสองคนนี้ ดูท่าทางเหมือนจะโหดร้าย แต่ กับตัวฉันเองเขาก็ค่อนข้างเคารพ

“เขาเองทำเรื่องอะไรไม่ดี คุณให้เขาพูดเอง!” แล้ว

ชายคนหนึ่งในเสื้อดำกระซิบ

“พูดเถอะ! ถ้าคุณบอกเรื่องให้มันชัดเจน ฉันถึง พิจารณาว่าจะให้อภัยคุณหรือเปล่า” รินรดามองหน้าไป ที่ไวทินอีกครั้ง

“ใช่ครับ ใช่ผมแต่งเรื่องของการสืบทอดสมบัติขึ้นมา ครับ ตามความประสงค์ดั้งเดิมแล้ว คุณเป็นทายาทของ บริษัท และอสังหาริมทรัพย์ทั้งหมด แล้วแม่เลี้ยงแล้วน้ องสาวของคุณของคุณให้เงินฉันสิบล้านหยวน แล้วสัก ครู่นั้นผมโลภมากแล้วทำเรื่องที่ทรยศแบบนี้ออกมา
ตอนที่พูดเรื่องพวกนี้ ไวทินพูดแบบติดๆขาดๆสะอื้น แล้วจ้องมองไปที่รินรดาอย่าดื้อรั้น พยายามทำให้รินร ดาคิดดูในใจ

จากไวทินที่พูดออกมาสิ่งเหล่านี้ รินรดาทายได้ตั้ง แต่แรกอยู่แล้ว แต่ว่า ทั้งหมดนี้จากปากของไวทินจริงๆ แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่พอใจ

“ดังนั้น พ่อของฉันถูกพวกเขาทำร้ายจนตาย?” รินร ดาเก็บความโกรธไว้ในใจแล้วถาม

“ใช่ใช่ แม่เลี้ยงของคุณอธิชา เธอไม่สามารถโน้มน้าว ให้พ่อของคุณปรับเปลี่ยนการสืบทอดได้ ดังนั้นจึงเติม ไฮโดรเจนคลอไรด์ลงในขวดของพ่อคุณ และยากที่จะ ตรวจเจอได้แม้ในศพด้วย

ฟังจบที่ไวทินพูดมา รินรดาเกลียดจนกัดฟันของตัว เอง “งูพิษสองแม่ลูกนั้น เพื่ออยากได้การสืบทอดสมบัติ ของพ่อ มันจะทำเรื่องแบบนี้ออกได้กัน?”

ฟังถึงตรงนี้ ชายเสื้อดำที่อยู่ด้านหลังของไวทินทนไม่ ไหว แล้วเตะเขาแรงๆอีกที

“ทำไมรู้ทั้งรู้ คุณยังจะช่วยพวกเธออีก? เรื่องชั่วร้าย แบบนี้คุณยังกล้าทำออกมาอีก?”

“โอ๊ย อย่าตีแล้ว คือทั้งหมดที่ผมสับสนอยู่”

ไวทินหดตัว และร้องไห้อย่างเจ็บปวดจากการขอให้อภัย

“หุบปากเสีย! จากนี้ทำอะไรต่อ! หากคุณไม่พูดอะไร เลยฉันจะตีคุณตายวันนี้! เชื่อหรือไม่ฉันจะทำให้คุณ ตายที่ใต้ก้นแม่น้ำ แล้วตำรวจก็ไม่สามารถหาร่องรอย เจอ?”

“ไม่น่ะ ไม่ได้น่ะผมยังมีคนที่ต้องดูแลอยู่ แล้วยังมีแม่ ที่อายุ70ปีแล้ว ขอพวกคุณล่ะ อย่าฆ่าผมเถอะ!”

ไวทินร้องไห้ด้วยน้ำตา แล้วพุ่งไปด้านหน้า นิ้วเตะโดน นิ้วเท้าของรินรดา แล้วจ้องมองมองเธอด้วยความน่า สงสาร

เขารู้อยู่ในใจว่า การขอการให้อภัยของรินรดา เขาถึง จะมีชีวิตรอดได้ สองคนนี้พวกเขาสามารถพูดได้แล้ว ทำมันได้

รินรดามองไปที่ไวทินที่กำลังตัวสั่นแล้วคุกเข่าอยู่ เขา ไม่พอใจจริง ๆ กับตัวเอง มันเป็นเพียงความต้องการ ทางชั่วขณะหนึ่ง และอีกอย่างเธอก็ไม่อยากที่จะแตะ ต้องกับคนที่ตายไปแล้ว

“พูดเถอะ! คุณจะแก้ไขอย่างไรล่ะ?” รินรดาก็คิดที่ให้ โอกาสเขาอีกครั้ง

“ขอแค่คุณรินรดาเปลี่ยนชีวิตผมไป แล้วต่อไปผมจะ รับการมอบหมายงานของคุณรินรดา แล้วจะช่วยสืบ ค้นสองแม่ลูกนั้นจากการฆ่าพ่อคุณตาย แล้วการปลอมหลักฐานสืบทอดสมบัติ ผมจะพยายามช่วยคุณรินรดา ได้สิ่งที่ควรได้รับ!” ไวทินสัญญาคำสาบาน

“นี้คุณเป็นคนพูดเองน่ะถ้าหากว่ามันมีสิ่งแปลงปลอม เข้ามาแม้แต่หน่อยเดียว งั้นก็ไม่ต้องโทษฉันล่ะน่ะ!”

รินรดาพูดอย่างโหดๆ เพื่อให้ในใจของไวทินมีภาพ ติดตาไว้ แล้วตัวเองก็เป็นคนที่กล้าพูดออกมาแล้วกล้า ทํา เผื่อเขาจะได้ไม่ต้องเสแสร้ง

“ครับๆ! ครับ!” ไวทินก็รับปากไปแล้ว

จากนั้นรินรดาก็เงยหน้ามองไปที่ชายเสื้อดำสองคน นั้น แล้วพูดว่า: “ถ้าอย่างงั้น พี่ทั้งสองคนก็ปล่อยชีวิต เขาไปเถอะค่ะ?”

“ทั้งหมดก็จะฟังคุณรินรดาครับ พวกผมก็ทำตามคำ สั่งทำงาน”

ชายเสื้อดำสองคนนั้นก็เคารพในตัวของเธอเอง แล้ว ทำให้รินรดานึกถึงทั้งหมดนี้เป็นชายที่ลึกลับทำขึ้นมา