บทที่6 แม่และลูกก็ชอบเป็นเมียน้อย

“รินรดา พ่อก็แค่อยากจะขอให้ลูกยกโทษให้ ถ้าลูก ไม่ยกโทษให้พ่อ ถ้าฉันตายไปก็คงไม่มีหน้าไปสู้หน้าแม่ ของลูก!”

ก่อนที่ทยากรจะตาย ก็เพิ่งจะยอมรับกับสิ่งที่เคยทำ ผิดในเมื่อก่อน มีความรู้สึกที่ผิดต่ออดีตภรรยามาก

มองพ่อที่อยู่ตรงหน้า ที่กลับตัวได้ตอนก่อนตาย รินร ดาก็เสียใจมาก

การพบเจอของพ่อและแม่ ก็เหมือนกับควาทรักสาวๆ ทั่วไป ครึ่งแรกคือสิ่งที่สวยงามเหมือนดั่งนิยาย แต่ครึ่ง หลังกับเหมือนละครชีวิตที่โศกเศร้า

พอพวกเขาเข้ามหาวิทยาลัยก็เริ่มคบกัน แม่ของเธอ ไม่สนใจคำคัดค้านของครอบครัวแต่งงานผู้ชายคนจนๆ นี้ แต่ว่าผู้ชายคนนี้กลับจับปลาสองมือ ก็แอบมีอะไรกับ เพื่อนสนิทของแม่ลับหลัง

ผู้ชายที่จนๆคนนี้อาศัยความพยายามและโอกาส บริษัทก็ยิ่งใหญ่ขึ้น แต่เหมือนความสุขจะค่อยๆห่างแม่ ไป

ต่อมา พ่อก็พาลูกสาวอีกคนเข้ามาในบ้าน และก็เป็น เพื่อนสนิทของแม่ แม่เลี้ยงของเธออธิชา

“พ่อคะ ความทุกข์ที่ทนมาหลายปีนี้ไม่เป็นไรเลย แต่ว่า หนูไม่สามารถตัดสินใจแทนแม่ได้”

“รินรดา รินรดา พ่อแค่หวังว่าสิ่งที่พ่อทำทั้งหมด จะ สามารถทดแทนอะไรได้บ้าง ลดความรู้สึกผิดในใจของ พ่อบ้าง”

“พ่อคะ หนูไม่รู้ว่าควรยอมรับทุกอย่างนี้รึเปล่า!”

รินรดาคิดว่า ของบางอย่างไม่ใช่ใช้เงินมาตีค่า บาด แผลก็ใช้เงินทองมาซ่อมไม่ได้

เธอให้อภัยพ่อของเธอจากใจแล้ว แต่ว่า เธอคงจะ เป็นตัวแทนของแม่ไม่ได้

“รินรดา ยอมรับทุกอย่างนี้! ให้ใจของพ่อได้รู้สึกดีขึ้น หน่อย!ทยากรพูดขอร้อง

“พ่อคะ พ่อให้หนูตั้งสติก่อน!”

รินรดาพยายามจะไม่ให้น้ำตาไหล หันหลังออกจาก ห้องผู้ป่วย อยากจะไปสงบสติที่ระเบียงก่อน

ต่อหน้าของเธอคอยแสดงถึงแต่หน้าของแม่เธอ และ ใบหน้าที่ป่วยของพ่อ ใบหน้าที่เจ็บปวด เธอไม่รู้ว่าเธอ ควรจะเอาอะไร

ตักๆๆ

เสียงเท้าที่มีจังหวะ ห่างจากเธอใกล้มาก รินรดาเงยหน้าขึ้นมอง

คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอก็คือแม่เลี้ยงอธิชา ผู้ หญิงคนที่ทำให้แม่ของเธอตาย

บนตัวเธอใส่ชุดแพงทั้งตัว ใบหน้าที่ดูแลอย่างดี จ้อง หน้าของรินรดาไว้ มีสีหน้าและท่าทางเหมือนกับสศิชา มาก

“นังหน้าไม่อาย มาทำอะไรที่นี่? ใครให้แกมา?” แม่ เลี้ยงของเธออธิชาชี้หน้าด่าเธอ

ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ คำว่าผู้หญิงหน้าไม่อายก็ กลายเป็นคำที่อธิชาใช้เรียกเธอ

“ฉันมาดูพ่อ เหมือนจะไม่ต้องได้รับการอนุญาติจาก เธอนะ?” รินรดาตอบเธอ

“นั่งหน้าไม่อาย! ยังกล้าเถียง? คนที่รังแกสศิชาก็คือ แก? ถ้าวันนี้ฉันไม่สั่งสอนแก แกก็คงจะเหิมเกริมกว่า นี้?!” อธิชาเหมือนสิงโตตัวเมียที่กำลังโมโห ตะโกนใส่ริ นรดา

“พวกเธอสองแม่ลูกสิที่เรียกว่าต่ำ ชอบเป็นเมียน้อย ชอบแย่งผู้ชายของคนอื่นเหมือนกัน!” รินรดาตอบกลับ อย่างไม่เกรงกลัวเลย

“นี่ นี่ นี่ นังหน้าไม่อาย! วันนี้ฉันจะฉีกปากแกให้เสีย เน่าไปเลย!”
ร่างที่อวบของอธิชาก็สั่นเพราะความโกรธ รู้สึกว่าตัว เองไม่ใช่แค่เนื้อกำลังสั่น แต่ใจก็สั่นด้วย

ตั้งแต่เล็กจนโต รินรดาก็ถูกเธอตีไม่น้อย คิดไม่ถึงว่า รินรดาที่ถูกแกล้งจนชินแล้ว วันนี้จะกล้าเถียงเธอ!

อธิชาดูจะกล้ามาก โดดเข้าหารินรดาที่เดียว เธอคิด ว่าตัวเองจะเหมือนกับเมื่อก่อน สั่งสอนนังเด็ดนี่ก็คงจะ ง่ายมาก

รินรดาเองก็ไม่ถอย พอนึกถึงแม่ของตัวเอง และตัว เองที่ถูกรังแกมาทั้งหมด ก็โมโหมาก

ผู้หญิงทั้งสองคนที่กำลังตบตีกันอยู่ รินรดาเองก็ไม่ได้ เสียเปรียบอะไร ยังเตะอธิชาไปสองที

“โอ๊ย ๆๆนี่แกมีปัญญาแล้วหนิ วันนี้ฉันจะทำให้แก

ตาย!”

อธิชาที่ไม่ได้เปรียบอะไรเลย นิสัยก็เปลี่ยนเป็นรุน แรงขึ้น ใช้สายตาที่เอาเป็นเอาตายจ้องที่รินรดา

เสียงของผู้หญิงสองคนตบตีกัน ก็ทำให้มีหมอและ พยาบาลมาดู พวกเขามุงดูทั้งสองและซุบซิบกัน

แต่ว่าคนที่เดินออกมาจากที่นั้น แบกรับความกดดัน ไปแยกพวกเธอเองกลับเป็นธีรโรจน์

“พอแล้ว พวกคุณอย่าตีกันเลย! ท่านประธานเหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่วันแล้ว พวกคุณยังจะตีกัน?!”

พอได้ยินเสียงของธีรโรจน์ รินรดาก็ปล่อยอธิชาเอง อยู่ในสถานที่สถานการณ์แบบนี้ เธอก็ไม่สมควรที่จะมี ปัญหากับแม่เลี้ยงของเธอ

“ผู้ช่วยธีรโรจน์ นายมาก็ดีแล้ว ช่วยฉันจัดการนังผู้ หญิงหน้าไม่อายคนนี้หนักๆ!”อธิชาก็ไม่ได้เปรียบอะไร แต่ก็ยังตะโกนอย่างไม่ยอม

“คุณผู้หญิง ที่นี่คือโรงพยาบาล ควรเกรงใจหน่อย!”

“นาย ตกลงนายอยู่ฝั่งไหนกันแน่? นายต้องเลือกดีๆ ล่ะ?!” อธิชาชี้หน้าธีรโรจน์แล้วตะโกนเสียงดัง

“คุณผู้หญิง ผมอยู่ในฝั่งที่มีเหตุผลตลอด”

ผู้ช่วยธีรโรจน์พูดอย่างเป็นมิตร และพูดเสียงชัด