ตอนที่ 13 คุณหึงหรอ

ฉินอีหลินถูกลี่โม่อวี่กึ่งประคองกึ่งลากออกมาจาก โรงแรม แต่ในหัวของเธอยังคงสับสน

ครั้งแรกที่เธอได้พบเขาอย่างเป็นทางการคือที่บาร์ เสน่ห์หา ครั้งที่สองคือสํานักงานเพื่อจดทะเบียนสมรส ต่อมาก็พากลับคอนโดด้วยกัน

เธอพบว่า ตั้งแต่ต้นเป็นตัวเธอเองที่เข้าใจไปเองว่า เขาทําอาชีพอะไร ตัวเขาไม่เคยเอ่ยออกมาเลยสักครั้ง ตัวเธอเองเพราะความซื่อจึงคิดว่าเขาเป็นคนทํางาน กลางคืนแบบนั้นและไม่เคยถามเขาเลยสักครั้ง

ในตอนที่เดินออกมา มีชายในชุดสูทสีดำลงจากรถ ด้วยท่าทางนอบน้อม เปิดประตูรถให้ทั้งสอง

“คุณเป็นประธานกรรมการH&Jกรุ๊ป ไม่ใช่ผู้ชาย

ทํางานกลางคืนแบบนั้น”

ฉินอีหลินมองไปยังโรลซ์รอยซ์คันหรูนั้น ใบหน้า สับสนมองไปยังลี่โม่อวี่ ลังเลอยู่พักใหญ่สุดท้ายจึง ตัดสินใจถามออกไปด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ

แม้ว่าแค่โรลซ์รอยซ์คันดียวตระกูลฉินไม่ใช่จะซื้อไม่ ไหว แต่การจะรักษารถนั้นมีมูลค่าสูงกว่ามาก

ดูจากท่าทางที่ไม่ยี่หระของลี่โม่อวี่ เธอรู้ สำหรับเขา แล้วไม่ได้ประสีประสาอะไรเลย
“ขึ้นรถ”

ลี่โม่อวี่ปล่อยมือ บอกใบ้ทางสายตาให้เธอรีบขึ้นรถ ไม่สนใจตอบคําถามไร้สาระของเธอ

ยกมือขึ้นเล็กน้อยเป็นสัญญาณให้ออกรถได้ ลี่โม่อวี่ ค่อยเปิดปากถามกลับ

“ผมไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ทำให้คุณเข้าใจว่าผมทำ อาชีพแบบนั้น ขอคุณนายลี่ช่วยอธิบาย

ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย หันไปจ้องฉินอีหลินที่อยู่ใกล้ๆ แวว ตาเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

มองหญิงสาวที่ตั้งแต่รู้ฐานะที่แท้จริงของเขาแล้ว เอาแต่จมดิ่งอึดอัดใจ สี่โม่อวี่อารมณ์ดี

มือหนึ่งค้ำอยู่ที่เบาะ อีกมือวางไว้บนขา เขาเอียงตัว ไปด้านหน้าเล็กน้อย หรี่ตามองติ่งหูขาวสะอาด ลำคอ นวลขาวของฉินอีหลิน สองจุดนี้ของเธอนั้นไวต่อความ รู้สึกที่สุดแล้ว

ลี่โม่อวี่โน้มตัวเข้ามาใกล้ทำให้เธอต้องพิงไปด้านหลัง อย่างอัตโนมัติ ผู้ชายคนนี้ช่างชอบรุกรานซะจริง อยู่กับ เขาแต่ละครั้ง เป็นเธอที่ทนไม่ไหวอยากจะหนีหายไป ทุกครั้ง

ได้ยินเสียงเรียก “คุณนายลี่” นั้น เธอรู้สึกไม่เป็นตัว ของตัวเองอยู่เล็กน้อย
แม้ว่าเธอจะเป็นภรรยาในนามของเขา ในความเป็น จริงเธอก็อยู่ในฐานะภรรยาของเขาจริงๆ แต่ก็ไม่ยังไม่ กล้ายอมรับว่าเธอเป็นภรรยาของเขา

เธอรู้ว่าไม่มีทางหนีจากสายตานี้ของเขาได้ เธอได้แต่ กลืนน้ำลาย ตอบอย่างตะกุกตะกัก

“คืนนั้น ฉันไปหาคุณที่บาร์เสน่ห์หา ฉันได้ยินผู้หญิง

คนนั้นพูดว่าเจอคุณแล้ว เธอยังชื่นชม…ว่าลีลาบนเตียง

ของคุณไม่ธรรมดา”

พอพูดถึงเรื่องบนเตียง เธอก็นึกถึงบนเตียงนั้น ลม หายใจที่ก่อกวนไม่หยุด จูบดูดดื่ม การเคลื่อนไหวที่ ร้อนแรง ตลอดจนการต่อต้านที่ไม่เป็นผลของเธอ แก้ม ของเธอก็แดงระเรื่อโดยไม่รู้ตัว

“คุณหึงหรอ”

แน่นอนว่าเขาไม่พลาดที่เห็นความไม่ปกติบนหน้าของ หญิงสาว ตั้งใจพูดหยอกเย้าเธอ

“แล้วลีลาบนเตียงของผมมันดีจริงๆหรือเปล่า ไม่ใช่ คุณหรอที่จะรู้ดีกว่าใคร

ฉินอีหลินได้ยินแบบนั้น ร่างกายเธอพลันวูบวาบขึ้น มาทันที เพื่อเปลี่ยนหัวข้อสนทนาจึงหันมองออกไปนอก หน้าต่างรถ ปรากฏว่านี่ไม่ใช่ทางกลับคอนโดของเธอนี่

“เรากำลังจะไปไหน ไม่ใช่ทางกลับนี่นา”
ระหว่างที่เธอหันกลับมา ลี่โม่อวี่พิงไปที่พนักพิง หลับตาและแกล้งหลับไปทันที

สักพัก เธอพบว่าคนข้างๆไม่มีการตอบกลับมาแล้ว จึง ยอมแพ้ แก้มแนบกระจกและมองทิวทัศน์นอกหน้าต่าง

มองดูคนข้างๆที่เงียบไป ฉินอีหลินนึกว่าลี่โม่อวี่หลับ ไปแล้ว จึงใช้ความกล้ายื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อสังเกต ใบหน้าของคนหลับอย่างละเอียด

ผมด้านหน้าที่เอียงไปอยู่อีกฝั่งเผยให้เห็นรอยแผล เป็นบนหน้าผากอย่างชัดเจน เธอจินตนาการไม่ออกเลย จริงๆสภาพแวดล้อมแบบไหนที่ทำให้เขาได้รับบาดแผล นี้จนเกือบจะต้องเสียดวงตาไปมันจะเป็นอย่างไรนะ ถึง ได้เป็นแผลเป็นที่สลักอยู่ตรงนี้

ในยามที่เขานอนหลับนั้นยังคงเม้มริมฝีปากแน่น ตลอดเวลาเหมือนว่าในฝันนั้นไม่อาจผ่อนคลาย เธอ อยากจะยื่นมือออกไปแตะตรงริมฝีปากของเรา แล้ว บอกเขาให้ปล่อยวาง ไม่ต้องเหนื่อยแล้ว

หัวใจค่อยๆเต้นแรง ฉินอีหลินยกมือขึ้นมานวดคลึง บริเวณหัวใจ กดใจที่เต้นเหมือนจะกระเด็นออกมาจาก อก

พยายามทำให้ตัวเองสงบลง ค่อยๆดึงสติของ ตนเองคืนมา

เวลานี้ฉินอีหลินค้นพบว่าความรู้สึกที่มีต่อลีโม่อนั้นได้เปลี่ยนไปแล้ว ไม่ได้รู้สึกว่าเธอกับเขาเป็นเพียงแค่ คนที่มีข้อตกลงร่วมกัน บางครั้งเธอเผลอคิดว่า ทั้งสอง จะอยู่กันแบบนี้ตลอดไป

เธอรู้ ความนึกคิดแบบนี้มันอันตรายมากเพียงใด เพราะลี่โม่อวี่เองไม่เคยต้องขาดผู้หญิงเลย

ไม่ว่าจะเป็นตอนนั้นที่เจอเขาที่บาร์เสน่ห์หา หรือว่า ตอนเจอเขาที่จิวเวลมอลล์ ผู้หญิงที่อยู่เคียงข้างสี่โม่อวี่ ล้วนเพียบพร้อมไปด้วยหน้าตาที่สะสวย หุ่นอวบอัด รูป ร่างสูงเพรียว

รูปร่างแบบนั้นอย่างเธอที่ยังดูไม่มีความเป็นผู้ใหญ่จะ ไปเทียบอะไรได้

แอนตัวไปด้านหลัง เหม่อมองออกไปยังนอกหน้าต่าง เธอจะต้องจดจำฐานะของตัวเองไว้ให้ดี

เธอกับลี่โม่อวี่เหมือนอยู่กันคนละโลก ถึงวันนี้เธอจะ โดนตระกูลฉินทอดทิ้ง สูญเสียความบริสุทธิ์ เธอเหลือ เพียงแค่หัวใจดวงนี้ เธอจะทำให้หัวใจดวงนี้หายไปไม่ ได้ แบบนั้น เธอก็คงจะไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ

ฉินอีหลินย้ำเตือนตัวเองอยู่ซ้ำๆ ลี่โม่อวี่ เขาไม่มีทาง จะเป็นสามีของเธอได้

เมื่อพบว่ารถกำลังเลี้ยวเข้าสู่สถานที่ที่ราวกับราชวัง ถนนสองข้างทางเต็มไปด้วยดอกไม้นานาชนิด เพียงลม พัดผ่าน ราวกับว่าดอกไม้ทั้งสวนกำลังขยับ เหมือนคลื่นมวลหมู่ดอกไม้

ตรงกลางลานบ้านยังมีน้ำพุดนตรีขนาดใหญ่ เมื่อมา ถึงประตูคฤหาสน์รถจึงหยุดลง

ฉินอีหลินพบว่าสองฝั่งของคฤหาสน์ มีสาวใช้ที่ถูกฝึก มาคอยยืนต้อนรับอย่างพร้อมเพรียง หน้าตาสะสาย เครื่องแบบเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน โค้งคำนับเล็กน้อย

เธอกัดริมฝีปากและหันกลับมามองคนที่กำลังหลับ สนิท ลีโม่อวี่ยังคงหายใจสม่ำเสมอไม่ขยับตัว

“สวัสดีค่ะ คุณคะ ฉันจะกลับคอนโด ช่วยไปส่งฉัน ด้วยนะคะ”

เห็นว่าลีโม่อวี่ยังไม่ได้สติ เธอจึงรีบหันไปบอกกับคน ขับรถอย่างนุ่มนวล

คนขับรถมองผ่านกระจกหลังไปยังลี่โม่อวี่ที่ยังไม่มี การตอบสนอง จึงได้แต่ส่งสายตาขอโทษขอโพยไปให้ ฉินอีหลิน

ในเมื่อลี่โม่อวี่ไม่ได้เอ่ยปาก ไม่ได้แจ้งล่วงหน้าว่าให้ เขาไปส่งกลับคอนโด แน่นอนว่าเขาไม่กล้าตัดสินใจเอง เป็นแน่

ลี่โม่อวี่แบ่งแยกการลงโทษและให้รางวัลอย่างชัดเจน มาแต่ไหนแต่ไร เขาไม่มีทางขัดคำสั่งของเจ้านาย แน่นอน
เห็นท่าทางของคนขับรถ เธอก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นคำสั่ง ลี่โม่อวี่ที่ไม่ให้เธอไป ขมวดคิ้วและส่งสายตามมองคนที่ กําลังหลับสนิทอย่างเดือดดาล

“พาฉันมาที่นี่แล้วคุณก็หลับสบายจังนะ”

ฉินอีหลินบ่นพึมพำ ยื่นมือไปเปิดประตูรถ มือที่กำลัง จะถึงประตู ทันใดนั้นลี่โม่อวี่ก็ยื่นมือไปคว้าข้อมือขวา ของเธอไว้

“คุณจะไปไหน”