ตอนที่ 7 ขาดผู้ชายหรือยังไง

ฉินอีหลินไม่นานก็ล้างจานชามจนเสร็จ หล่อนหันไป มองผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟา เสร็จแล้วก็กลับเข้าไปทำใจ ให้สงบในห้องนอนอยู่สักพัก

หล่อนพบว่า ทุกครั้งที่สี่โม่อวี่ทำสีหน้าเย็นชา เขา เพียงแค่อยู่นิ่งๆตรงนั้น ไม่ต้องขยับอะไร ไม่ต้องพูด อะไร ออร่ารอบๆตัวเขาก็พอที่จะทำให้คนยอมจำนนแต่ โดยดี

ดังนั้นฉินอีหลินก็เลยต้องมาทำใจให้สงบซะก่อน ถึง จะสามารถไปคุยเรื่องสัญญากับเขาต่อได้

ฉินอีหลินถอนหายใจอย่างช้าๆ หล่อนเอามือไปหยิบ ใบสัญญาที่เพิ่งปริ้นเมื่อตอนบ่ายออกมาจากกระเป๋า

หล่อนยังจำได้ ตอนที่อยู่ที่ร้านถ่ายเอกสาร หญิงสาว

คนนั้นพลางพิมพ์ พลางมองแปลกๆมาที่ตน

เสร็จแล้วก็เดินถือใบสัญญามาหยุดตรงที่ด้านหน้า ของลี่โม่อวี่ ฉินอีหลินยื่นสิ่งที่อยู่ในมือให้กับชายที่นั่งอยู่ บนโซฟา

“นายดูสักหน่อย ถ้าคิดว่าไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ก็เซ็น ชื่อซะ สัญญามีสองฉบับ พวกเราแบ่งคนละฉบับ ของ ฉันเซ็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว”

ลี่โม่อวี่ตอนที่เห็นฉินอีหลินเดินออกมา สีหน้าก็ปกติอยู่

หลังจากฟังฉินอีหลินพูดจบ ก็เริ่มทำสีหน้าเย็นชาขึ้น อีกครั้ง กวาดสายตาขึ้นๆลงๆมองฉินอีหลินรอบหนึ่ง

เขาเอาใบสัญญาในมือโยนไว้ที่ข้างๆโดยที่ไม่ได้ดูใบ สัญญาเลยสักนิด

“ผมคิดว่า การกระทําของผมเมื่อตอนบ่ายมันบางบอก แล้วว่าผมคิดยังไง แถมตอนนี้ที่มาที่นี่ก็ไม่ใช่จะมาฟัง คุณพูดเรื่องนี้ คุณไม่มีอย่างอื่นจะพูดกับผมแล้วอย่าง นั้นเหรอ?”

เขาจ้องฉินอีหลินอย่างไม่ลดละสายตา: “นอกจาก เรื่องนี้ คุณไม่มีอะไรจะคุยกับผมแล้วใช่ไหม?”

สายตาของลี่โม่อวี่เริ่มดูอันตรายขึ้น เขาอยากที่จะให้

โอกาสฉินอีหลินพูดอีกครั้ง

ฉินอีหลินที่ถูกจ้องมองแบบนั้นในใจก็เริ่มสั่น แสร้งทำ เป็นพูดเสียงสูง: “มีสิ นายดูสัญญานี่สักหน่อยก่อน ถ้า เกิดไม่มีปัญหา….…..

ลี่โม่อวี่ไม่โกรธแต่กลับยิ้มนิ่งๆ ไม่รอฟังฉินอีหลินพูด จบ ลุกขึ้นเดินออกไปจากประตู

พอเสียงปิดประตูเงียบลง ฉินอีหลินไม่รู้ว่าทำไม ในใจ สั่นไม่หยุด ถึงขนาดที่มีน้ำคลอที่ตา
หลังจากนั้นลี่โม่อวี่ก็ไม่ได้โผล่มาเลยสองสามวัน

ฉินอีหลินก็ไปทำงานตามปกติทุกวัน ยุ่งจนเท้าแทบไม่ ได้แตะพื้น แต่ว่างานแบบนี้มันก็ดี อย่างน้อยหล่อนก็จะ ได้ไม่คิดถึงเรื่องไร้สาระพวกนั้น

“อีหลิน เธอยุ่งอยู่ไหม ตอนนี้ทุกคนต่างยุ่งกันหมด เลย เธอไปช่วยม่านเหวินส่งตัวอย่างของช่อดอกไม้ หน่อยสิ”

หลินเซิงเกอพูดขึ้นขณะที่หัวก็ยังไม่เงยขึ้นกับการ ตรวจสอบสินค้า

“ได้ค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

ฉินอีหลินเสียบดอกไม้ดอกสุดท้ายเสร็จ ก็รีบล้างมือ แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไปส่งดอกไม้กับม่านเหวินทันที

“สมกับที่เป็นห้างเครื่องประดับที่มีชื่อเสียงของเมือ งยั่งซื่อ สั่งกระเช้าดอกไม้เกรดสูงตั้งหนึ่งร้อยอัน รวย จริงๆ”

โจวม่านเหวินยกกระเช้าดอกไม้ตัวอย่างขึ้นมาหนึ่งอัน แล้วใช้ศอกดันๆฉินอีหลิน แล้วก็แลบลิ้น

“หวาหางจิวเวลมอลล์ก็มีไว้ขายให้กับพวกคนรวย แค่ กระเช้าดอกไม้ไม่กี่อันนี้ไม่มีทางจะซื้อไม่ไหวหรอกเนอ
ฉินอีหลินยังจำได้ตอนที่แม่ซื้อต่างหูให้กับหล่อนและ หลันซูที่นี่ และก็พูดด้วยว่าหนึ่งคนหนึ่งคู่ห้ามแย่งกัน

แต่ผ่านมาไม่กี่ปี ตัวเองกับตระกูลฉินก็กลายมาเป็น อย่างที่เห็นแล้ว

หล่อนไม่อยากที่จะคิดถึงมันอีกแล้ว ฉินอีหลินสูดดม ดอกไม้ในอ้อมแขนเบาๆ ตอนนี้หล่อนไม่ต้องคิดว่าจะ ต้องประจบคนของตระกูลฉินยังไงอีกต่อไปแล้ว แล้วก็ ไม่ต้องคอยตื้อคุณหนูคุณนายที่ไหนอีก จริงๆแล้วชีวิต ที่เรียบง่ายแบบนี้ ก็ดีไม่น้อยเลย

“อีหลิน เธอดูนั่น เธอดูนั่น ผู้ชายคนนั้นหล่อมาก เลย” โจวม่านเหวินที่กำลังกวาดสายตามองการตกแต่ง ภายในห้างไปรอบๆอยู่นั้น

พอเหลือบไปเห็นผู้ชายที่กำลังโอบผู้หญิงอ้อนแอ้น อย่างสนิทสนมที่อยู่ไม่ไกลจากตนมากนัก ก็รีบเรียกฉิน อีหลินด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นทันที สีหน้าก็แดงขึ้นเนื่องจาก ความตื่นเต้น

ฉินอีหลินที่กำลังเหม่ออยู่ ก็ถูกโจวม่านเหวินเรียกตื่น แล้วก็มองตามไปยังที่ที่หล่อนชี้ไป

สิ่งที่เห็นก็ทำให้หล่อนอึ้งชะงักไปสักพัก

ผมหน้าม้ายาวไม่มากปกปิดรอยแผลเป็นสะดุดตาบน หน้า ดวงตาที่ยกขึ้นเล็กน้อย สันจมูกยาวๆ มุมปากที่ยก ขึ้นอย่างเป็นเอกลักษณ์ ออร่าที่มีเสน่ห์และสายตาขี้เล่นนั่น

นี่ไม่ใช่ลี่โม่อวี่ที่หายไปสองสามวันเหรอ

“นี่! ฉินอีหลินเธอดูๆ คนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาคือ อั๊ยโน่เอ่อร์” ฉินอีหลินมองตามไปยังที่โจวม่านเหวินบอก ผู้หญิง

ที่รูปร่างอ้อนแอ้น หน้าผมดูสวยสับที่อยู่ไม่ไกลมากนัก

หล่อนดูแล้วคุ้นตามาก แต่คิดไม่ออกว่าเป็นใคร

“โน่เอ๋อร์เป็นใครเหรอ?”

“หล่อนเป็นนักแสดงนำเรื่อง (สายฝน) ที่ดังๆก่อนหน้า นี้ไง คิดไม่ถึงว่าหล่อนจะมีแฟนแล้ว แต่ว่าผู้ชายคนนี้ หล่อจริงๆ ที่โบราณเขาว่าไว้ กิ่งทองใบหยก”

โจวม่านเหวินกำลังมีท่าทีตื่นเต้นจนไม่ได้สนใจท่าทาง

ที่ผิดปกติของฉินอีหลินเลย

ฉินอีหลินเหม่อมองสองคนที่แนบชิดติดกันจนแทบ ไม่มีช่องว่าง ในใจเริ่มรู้สึกถึงความขื่นขม

“นี่ ทำไมเธอจ้องนานกว่าฉันอีกเนี่ย ไปได้แล้ว ถ้าไม่ รีบเดี๋ยวจะโดนผู้จัดการด่าเอานะ”

โจวม่านเหวินที่เห็นฉินอีหลินกำลังเหม่อมองอยู่ กลัว ว่าหล่อนจะถูกด่า เลยรีบสะกิดเตือนด้วยความหวังดี
ฉินอีหลินจึงได้สติกลับคืนมา พยายามที่จะไม่คิดถึง เรื่องที่เจอลี่โม่อวี่

เรื่องที่เขาทํางานเป็นบาร์โฮสมันเป็นเรื่องของเขา หล่อนไม่สามารถเข้าไปยุ่งได้

ฉินอีหลินสะบัดๆหัวแล้วเดินไปข้างหน้า แต่พอเดินถึง ทางเลี้ยวไม่ทันได้ระวังตัวก็ชนเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่ง

หล่อนที่กำลังจะเงยหน้าขึ้นมาขอโทษ ก็มองด้วย ความตกใจ ตอนนี้หล่อนยืนอยู่ข้างๆลี่โม่อวี่แล้ว

หล่อนคิดไม่ถึงว่า ตัวเองจะได้มาเจอกับเขาในที่แห่งนี้ แถมยังเจอกันในสถานการณ์แบบนี้อีก

ฉินอีหลินยืนเหม่อมองลี่โม่อวี่ สติหลุดลอยไปสักพัก

ใหญ่

“นี่เธอกล้าดียังไง ชนคนอื่นแล้วทำไมถึงไม่ขอโทษ? แถมยังจ้องผู้ชายของคนอื่นอย่างหน้าตาเฉย ขาด ผู้ชายหรือยังไง?”

อั้ยโน่เอ๋อร์กำลังดีใจที่ลี่โม่อวี่รับปากกับตัวเองว่าจะ ซื้อสร้อยคอที่หล่อนอยากได้มานานเส้นนั้นให้ ไม่ทันได้ ตั้งตัวก็ถูกผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ชนจนเกือบจะล้ม

พอคิดว่าถ้าตะกี้หล่อนล้มลงไปล่ะก็ คงจะต้องอับอาย ขายขี้หน้าต่อหน้านักลงทุนคนนี้แน่นอน หล่อนก็เลยยืน จ้องผู้หญิงที่ชนหล่อนด้วยความโกรธแค้น
แต่กลับพบว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีท่าทีที่จะขอโทษ แถม ยังจ้องมองหน้านักลงทุนของหล่อนต่อหน้าต่อตาหล่อน แบบนี้อีก

“มองอะไร ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะ ถ้าเกิดเสื้อผ้า ของฉันเสียหายล่ะก็ ต่อให้เธอขายตัวก็ชดใช้ไม่ได้!” อั๊ยโน่เอ๋อร์มองดูผู้หญิงตรงหน้าแล้วเริ่มรู้สึกคุ้นๆ แต่

ก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหนกันแน่ แต่ว่าหล่อนยังคงมี

ท่าทีโกรธแค้นอยู่

“ขอโทษค่ะ”

ฉินอีหลินที่ถูกเสียงด่าทอทำให้ดึงสติกลับมาได้ ก็รีบ พูดขอโทษ ตอนนี้หล่อนไม่ใช่คุณหนูฉินอีหลินอีกแล้ว

แถมหล่อนก็ถูกไล่ออกจากตระกูลฉินแล้ว ตอนนี้ หล่อนไม่กล้าที่จะมีเรื่องกับไฮโซคนไหนทั้งนั้น

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนที่สามารถควงลี่โม่อวี่มาเดินที่นี่ได้ ไม่ใช่ภรรยาของเศรษฐี ก็เป็นผู้หญิงที่มีชื่อเสียง หรือ ไม่ก็ที่บ้านมีแบ็คอัพดี

“ขอโทษจริงๆค่ะ”

หล่อนเห็นผู้หญิงตรงหน้าไม่มีทีท่าว่าจะยอมอ่อนข้อ ให้ ก็โค้งเอวขอโทษอีกครั้ง

ลี่โม่อวี่ที่เห็นท่าทางแบบนั้นของฉินอีหลิน ผู้หญิงของเขาต้องโค้งเอวขอโทษให้กับผู้หญิงที่วันวันรู้จักแต่ เอาตัวไต่เต้าผู้ชายเพื่อหวังสิ่งที่ต้องการพรรค์นี้ตั้งแต่ เมื่อไร

ลีโม่อมองผู้หญิงที่ท่าท่าทางถ่อมตัว แววตาก็เย็นชา ขึ้น แล้วจู่ๆเขาก็คิดถึงตอนที่หล่อนยื่นใบสัญญามาให้ เขา ความเจ็บปวดภายในตาถูกปกคลุมไปด้วยความ เย็นชา