ตอนที่ 12 ปรมาจารย์แห่งการเล่นละคร

“แย่งชิงกันอย่างเป็นธรรมเยี่ยงไรหรือ?” ฮ่องเต้รีบ ถาม

“จางยวโหร่วกับข้าเราผ่านพิธีแต่งงานกันแล้ว และ เข้าเรือนหอแล้วด้วย นางเป็นภรรยาตามกฎหมายและ ตามประเพณีของข้า ไม่แน่ตอนนี้ในท้องนางอาจจะมี สายเลือดของข้าก็เป็นไปได้ ข้าจะทิ้งนางแบบนี้เลย หรือ?”

ปัญหาที่เขาพูดอยู่นั้น ก็เป็นสิ่งที่ทุกคนไม่ได้คำนึงถึง ใช่สิ ในเมื่อมีความสัมพันธ์กันด้านร่างกายแล้ว นี่ก็ใช่ว่า จะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

เปลี่ยนคนกลับมานั้นเป็นเรื่องง่าย แต่ถ้าเกิดจางยวี่ โหร่วท้องขึ้นมาล่ะ ลูกต้องเป็นของใคร สายเลือดของ ราชวงศ์นั้นไม่สามารถเปรอะเปื้อนได้เลยแม้แต่นิด

จางยวี่โหร่วไม่สามารถไม่ชื่นชมวิธีการที่ดีของหันยี่ฉี ได้ แค่ประโยคเดียวก็ทำให้ฝ่ายตนเองมีจุดแข็งขึ้นมา นางมองสีหน้าที่โกรธแค้นและกัดริมฝีปากของลี่เฟยกับ แววตาความโกรธของเป่ยจื่อห้าวแล้ว ในใจของนาง รู้สึกได้ใจมาก

“แต่ข้าเห็นแก่ความรักที่ลึกซึ้งขององค์ชายสาม และ เพราะว่าเขากับยวี่โหร่วมีการหมั้นหมายมาก่อน เพราะ งั้นข้าเลยยอมถอยหนึ่งก้าว ให้เวลาสามเดือน ให้ข้า กับองค์ชายสามได้แย่งชิงกันอย่างเป็นธรรม และให้ย โหร่วตัดสินใจเอง ถ้าถึงเวลานั้นแล้ว นางยังอยาก แต่งงานกับองค์ชายสาม ข้าจะไม่ยุ่งอีกแน่นอน แต่ถ้า เกิดคนที่นางเลือกคือข้า งั้นหลังจากนั้นเป็นต้นไปองค์ ชายสามห้ามมารบกวนชายาของข้าอีก วิธีนี้ได้ไหม?”

“ได้ เอาตามนี้เลย!” ฮ่องเต้ยังไม่ทันพูด เป่ยจื่อห้าวก็ รีบตอบตกลงเลย

เขาไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของจางยวี่โหร่วใน ตอนนี้ ยังมีความมั่นใจเต็มร้อยว่านางยังคงรักตนเองอยู่ เพียงแต่ว่าเสียความบริสุทธิ์ไปเลยรู้สึกผิดต่อตนเอง

วันนี้เขาพูดคำพูดจากใจไปขนาดนั้น ซ้ำยังตั้งใจ แสดงให้นางเห็นว่าสามารถทิ้งชีวิตเพื่อนางได้ ความซึ้ง ในใจของนางน่าจะทวีคูณ ไม่แน่เดี๋ยวออกไปก็อาจจะ พุ่งเข้ามาในอ้อมกอดเขาเลยก็เป็นไปได้

จางยวี่โหร่วแสดงเก่งมาก นางแสดงสีหน้าตามที่เขา อยากเห็นจริงๆ เป่ยจื่อห้าวเลยไม่มีความสงสัยใดๆเลย

มีเพียงลี่เฟยที่กลัวลูกชายตนเองเสียเปรียบ เลยรีบ พูดเพื่อประโยชน์ของตนเอง

“ในเมื่ออ๋องชิงผินพูดเช่นนี้ พวกข้าก็ต้องยอมรับอยู่ แล้ว แต่ว่ายวี่โหร่วจะอยู่ที่ตำหนักอ๋องชิงผินไม่ได้ ต้อง อยู่ที่ตำหนักไท่ซือ ถ้าจื่อห้าวหรืออ๋องชิงผินอยากพบ

นาง ก็ไปหาได้เลยโดยตรง เพื่อป้องกันคนนินทากัน” คำพูดของลี่เฟยตรงใจของจางยวี่โหร่วพอดี ในใจของนางดีใจมาก ตอนแรกคิดว่าลูกสาวที่ออกเรือน แล้วก็เปรียบเสมือนน้าที่สาดออกไป แต่งงานแล้วก็ไม่ สามารถอยู่กับพ่อแม่ได้แล้ว การได้อยู่กับครอบครัว ของตนเอง นางฝันก็ไม่เคยฝันว่าจะมีเรื่องดีแบบนี้

ถ้าลี่เฟยรู้ความคิดของจางยวี่โหร่วแล้ว ก็ไม่รู้ว่า อารมณ์ของนางจะแย่แค่ไหน ตอนนี้นางน่าจะคิดว่า ตนเองกำลังได้เปรียบใหญ่เลย

“เอาตามนี้เลย!” ฮ่องเต้โบกมือขึ้นเบาๆ ตามใจพวก เขาเลย

หลังเดินออกจากห้องหนังสือ หันยี่ฉีพูดเสียงต่ำ ใช้ ระดับเสียงที่ได้ยินกันแค่สองคนพูดเบาๆข้างใบหู ของนาง “ตัวแสบ เจ้าติดค้างข้าอีกแล้ว คิดดูดีๆว่าจะ ตอบแทนข้ายังไง”

พูดจบ เขาก็หันหลังแล้วเดินออกไปเลยเหมือนไม่มี อะไรเกิดขึ้น จางยวี่โหร่วดูแผนหลังที่ยาวของเขา ใน แววตามีความสับสนเล็กน้อย

เป่ยจื่อห้าวบาดเจ็บ เวลานี้หมอหลวงก็รีบตามมาทำ แผลให้เขา จางยวี่โหร่วอยากจะไป แต่เขากลับจับมือ ของนางไว้อย่างแน่น ยังพูดอีกว่าถ้านางไปแล้วเขาจะ

ไม่ยอมทำแผล ยอมเลือดไหลไม่หยุดจนตาย จางยวี่โหร่วไม่อยากสนใจความเป็นตายของเขาอยู่แล้ว แต่ลี่เฟยยืนมองอยู่ข้างๆ นางเลยต้องจำใจอยู่ต่อ

หมอหลวงดูแล้วบอกว่าแผลไม่ลึกมาก ไม่มีอันตราย ถึงชีวิต แค่เปลี่ยนยาตรงเวลา ไม่ให้โดนน้ำ ก็จะไม่เป็น อะไรมาก

ก็รู้ว่าเขาก็แค่เล่นละคร ถ้าพูดถึงเรื่องกลัวตาย เป่ยจื่อห้าวถือว่าอยู่อันดับต้นๆเลย เป็นไปได้ยังไงที่เขา จะยอมให้ตนเองตกอยู่ในอันตราย

รู้ว่าเป่ยจื่อห้าวไม่เป็นไรแล้วฮ่องเต้ก็วางใจ จากนั้น ก็ถูกลี่เฟยชวนไปดื่มน้ำชาที่ห้องนอน แล้วออกจากที่นี่ ด้วยความรวดเร็ว

ตอนนี้ห้องหนังสือที่กว้างใหญ่ เหลือเพียงพวกเขา สองคน จางยวี่โหร่วใช้วิธีที่เร็วที่สุดจัดการกับอารมณ์ ของตนเอง

ในเมื่อหันยี่ฉีช่วยนางขวนขวายมาได้สามเดือน งั้น นางต้องห้ามพลาด ต้องใช้ให้คุ้ม

ชาติก่อน หลังจากที่เป่ยจื่อห้าวแต่งงานกับนาง แล้ว ได้ความช่วยเหลือจากตระกูลจาง ก็รวมพวกข้าราชการ กันใหญ่ ฮ่องเต้องก็มีโรคประจำตัวอยู่แล้ว หลังจาก รู้การกระทำของเขาก็เสียชีวิตเพราะความโมโห จา กนั้นเป่ยจื่อห้าวก็เปลี่ยนราชวงศ์ หลังจากขึ้นครอง ราชย์แล้วมีอำนาจใหญ่อยู่คนเดียว ฆ่าพี่น้องที่แย่งชิง กับเขาและข้าราชการที่ไม่ยอมเขาให้ตายหมด วิธีโหด เหี้ยมที่สุด
นางต้องเปลี่ยนเหตุการณ์นี้ ไม่ให้แผนการของเป่ยจื่อ ห้าวสำเร็จ

“โหรวเอ๋อ…..เป่ยจื่อห้าวยื่นมือออกไปหานาง จางยวี่ โหร่วลังเลเล็กน้อย จากนั้นก็ยื่นมือเข้าไปในมือของเขา

ไม่ว่าความเกลียดในใจของเธอจะมากเพียงใด ก่อน ที่นางยังไม่มีโอกาสเต็มร้อยที่จะสับเขาให้ตายเป็นชิ้นๆ นางต้องจำไว้เพียงคำเดียวคือ อดทน!

ขณะที่เผชิญหน้ากับเป่ยจื่อห้าวต้องห้ามประมาท เพราะเล่ห์เหลี่ยมของเขา มีมากกว่าที่นางสามารถ จินตนาการได้

เห็นสีหน้าที่ยอมของจางยวี่โหร่วแล้ว ในแววตาของ เป่ยจื่อห้าวก็มีความดูถูกเล็กน้อย ในใจนางยิ่งโกรธ เข้าไปใหญ่ ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงที่สมควรตายคนนี้ เขาก็ไม่จำเป็นที่ต้องมาแสดงละควรทำร้ายตนเองเพื่อ ความเหมือนจริงหรอก

โอ๊ย แผลเจ็บเหลือเกิน!

“โหร่วเอ๋อ ขอโทษนะ ข้าไม่ดีเอง ให้เจ้าได้รับความ เสียหายใหญ่หลวงเช่นนี้ ข้ารู้ว่าเป็นเพราะอ๋องชิงผน นั้นบังคับเจ้า เรื่องเมื่อคืนก็ถือว่าเป็นความฝันละกันนะ เรื่องผ่านไปแล้ว หลังจากนี้พวกข้าเริ่มต้นใหม่กันนะ ดี ไหม?”

เชอะ…..หน้าซื่อใจคด! เอาเข้าจริงๆ เขาก็แค่อยากใช้อำนาจของตระกูลจางเพื่อบรรลุเป้าหมายของเขา นาง ไม่ยอมให้เขาสำเร็จลุล่วงแน่นอน

เป่ยจื่อห้าว เจ้าทำร้ายผู้อื่นนับไม่ถ้วน ตอนนี้ข้าจะให้ เจ้าได้ลิ้มมรสชาติของการโดนทำร้ายบ้าง

สีหน้าที่เสียใจที่สุดของจางยวี่โหร่ว นางใช้ ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตา “ข้าก็หวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้ แต่ตอนนี้ข้าไม่บริสุทธิ์แล้ว ข้าจะคู่ควรกับเจ้าได้ยังไง?”

“ข้าพูดแล้วว่าข้าไม่สนใจ ไม่ว่าเจ้าจะกลายเป็นยังไง ข้าก็ไม่สนใจ เจ้าเป็นหญิงสาวที่ดีงามที่สุดในใจของข้า ตลอดไป”

“จื่อห้าว ข้าชอบเจ้ามากจริงๆ ข้าใฝ่ฝันอยู่ตลอด วัน แต่งงานของพวกข้าจะสวยงามเพียงใด หลังแต่งงาน กับเจ้าแล้วข้าต้องเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก แต่ว่า…… ฟ้าไม่ได้ตามใจคน ทำไมโชคชะตาถึงกลั่น แกล้งข้าเช่นนี้”

ทั้งสองต่างก็แสดงละคร แยกไม่ออกจริงๆว่าใครฝีมือ ดีกว่า แต่เวลานี้คนที่จากเหยื่อกลายเป็นผู้ล่านั้นเป็น จางยวี่โหร่ว เป่ยจื่อห้าวต้องคิดไม่ถึงแน่ว่านางล่วงรู้ แผนการของเขาตั้งแต่แรกแล้ว นางยังต้องแสดงเป็น หญิงสาวที่หลงใหลรักใคร่เป่ยจื่อห้าวไปเรื่อยๆ ให้เขา ปล่อยวางความระวังที่มีต่อนางอย่างสิ้นเชิง

“โหร่วเอ๋อ ข้าบอกแล้วว่าไม่เป็นไร ตอนนี้ฟ้าก็ให้ โอกาสใหม่กับพวกข้าแล้วไม่ใช่หรือ? อ๋องชิงผินนั่นบอกว่าให้เวลาสามเดือน แค่หลังจากนี้สามเดือนเจ้า ปฏิเสธต่อเสด็จพ่อ หลังจากนั้นเขาจะไม่มายุ่งกับเจ้า อีกแน่นอน”

“แต่ว่า….” นางยื่นมือออกมาจับที่ท้องเล็กของตนเอง “ถ้าเกิดว่าข้าท้องลูกของเขาขึ้นมาจริงๆล่ะ?”

เป่ยจื่อห้าวโมโหจนเกือบจะควบคุมความโกรธในแวว ตาไม่อยู่ สีหน้าที่พยายามควบคุมและกดดันนั้น ดูแล้ว

น่าตลกนัก”

“ไม่เป็นไร ถ้าเป็นลูกของเจ้า ข้าชอบหมด อีกทั้งจะ เห็นเป็นลูกของตนเองอีกด้วย”