บทที่11 กลัวแฟนทิ้ง

“คุณคือ? “ทําไมเธอถึงจําไม่ได้ว่าตัวเองรู้จักคนรวย ในเขตที่พัก นี้ด้วย

“เซิน สองวันก่อนเรานัดดูตัวไงครับ”หรี่ตามอง

เป็นจิ้งขมวดคิ้วแล้วก็นึกได้

“เอ่อ ขอโทษค่ะ ฉันนึกออกแล้ว” เป็นจิ้งยิ้มอย่างอายๆ

“ทำไมคุณมาอยู่นี่ล่ะ? “เซินถาม

เป็นจิ้งเงียบไป รู้ว่าเธอไม่สะดวกพูด เซินก็ไม่ถามต่อ

“คุณจะออกไปใช่ไหม? เดี๋ยวผมไปส่ง”เซินลงมาแล้วยื่นมือ ไปเปิดที่นั่งข้างคนขับ

“ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้องฉันเดินเองก็ได้ค่ะ” เป็นจิ้งส่ายมือ

“คุณกลัวแฟนหึงเหรอ? “เซินหรี่ตา

เงินจึงไม่ได้อาย ก็แค่ไม่อยากเกี่ยวข้องกับเซิน

“ขึ้นมาเถอะ ผมก็ยุ่งมาก ส่งคุณได้แค่ออกไปจากเขตนี้

“ตรงนั้นมีป้ายรถเมล์ เดี๋ยวฉันลงตรงนี้ค่ะ พอออกมาจากเขต ที่พัก เวินจิ้งก็ชี้ไปฝั่งตรงข้าม

“ขอบคุณค่ะ”ก่อนลงไป เงินจิ้งขอบคุณอีกรอบ
เป็นพิงเบาะรถ จ้องแผ่นหลังของเงินจิ้ง ในหัวมีภาพที่นัดดู ตัวกับเวินจิ้งเมื่อสองวันก่อน

ถ้าเขาจำไม่ผิด แฟนเธอคือสิง

เธออยู่ที่นี่คงเพราะอยู่บ้านสิง พอคิดขึ้นมาสายตาเขาก็ แสดงความเย็นชาออกมา

ไม่ไกลจากนั้น รถปอร์เชสีดำก็จอดอยู่ที่ทางเลี้ยวของเขตที่พัก ผู้ชายที่ขับรถมองเป็นจิ้งลงมาจากรถ ก็ขมวดคิ้วออกมา

เขาโทรไปหาเจ้าของรถทะเบียนZ4599 ให้ผม

เงินจิ้งขึ้นรถเมล์ มูวี่สิงค่อยๆขับตามไป จนกระทั่งโรง พยาบาลโทรมาตามให้เขาไป อาทิตย์ถัดมาเป็นจิ้งก็ยังไม่เจอสิง เป็นจิ้งก็ยุ่งกับการ

สัมภาษณ์งาน ถ้าไม่ได้มีทะเบียนสมรสเธอคงคิดว่าการแต่งงาน

ของเธอกับมูวี่สิงเป็นแค่ความฝัน

ตอนนี้เอง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นอยเถียนเพื่อนรักโทรมา เธอ ปวดหัวมาสักพักแล้วเลยจะให้เธอช่วยไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อน

เวินจิ้งเป็นห่วง รีบไปรับเธอที่บ้าน ทั้งสองอยู่ใกล้กัน ห่างกัน แค่ถนนสองเส้นเล็กๆ

เวินจึงยังไม่ได้บอกอัยเถียนเรื่องแต่งงาน อยากรออีกสักพัก ว่าจะบอกเรื่องที่คาดไม่ถึงนี้ยังไงดี

“จิ้งจิ้ง ฉันปวดหัวมากและไม่รู้ว่าเป็นอะไร”นั่งอยู่บนรถอยเตียนเอนหัวพพิงไปที่ไหล่ของเป็นจิ้ง

“ไม่เป็นไร ช่วงนี้งานเธอยุ่งมาก ใช่ไหม ไม่ดูแลร่างกาย”

อยเถียนทํางานเป็นเซลล์ขายยา ต้องไปทํางานนอกสถานที่ บ่อยๆ เลี่ยงไม่ได้ที่จะทำโอที ร่างกายเลยค่อยๆป่วย

พอมาถึงโรงพยาบาล ตามอาการป่วยแล้วพยาบาลเลยแนะ น่าอยเถียนให้ไปที่แผนกประสาท ตาของอัยเยียนเป็น ประกาย”ฉันจะได้คิวของคุณหมอสิงไหมนะ? ”

พยาบาลขมวดคิ้ว ถ้าคุณจะเอาคิวคุณหมอมต้องมาจองล่วง หน้าหนึ่งเดือน ตอนนี้คิวเต็ม

เป็นจิ้งที่กำลังก้มลงมองโทรศัพท์ พอได้ยินก็เงยหน้าขึ้น อั๊ยเถียนรู้จักมูวี่สิง?

“แบบนี้นี่เอง” ใบหน้าของมั้ยเถียนมีความผิดหวังปรากฏออก

มา

ตอนนี้เอง ด้านหลังก็มีคนมาถึงอยเถียน ในมือเธอถือใบคิว ของมู่วี่สิง

“เธออยากได้คิวเขา? “เสียงของผู้หญิงถามทุ่มๆ

อยเถียนพยักหน้าอย่างคาดหวัง

“1000หยวน”

เป็นจิ้งขมวดคิ้ว เจอคนโก่งราคาเข้าให้แล้ว 1000หยวน? นั่นมันเรียกเอาเงินชัดๆ?
แต่อยเถียนจ่ายเงินให้เรียบร้อย เดินขึ้นไปอย่างสุขใจ เป็นจิ้งหน้านิ่งไป ดึงอัยเถียน”เธอไม่คิดเหรอว่าเขากำลังโก่ง ราคานะ?

“ก็รู้ แต่ถ้าได้หามู่วี่สิง 1000หยวนก็ยอม!

เป็นจิ้งรู้สึกอยากจะสู้ไฟว์ แต่พอคิดได้ว่าถ้าอยเถียนได้ไปหา เธอก็จะได้เจอเขา

หนึ่งอาทิตย์แล้วนะ ทำไมเขาไม่ติดต่อเธอ?

“จิ้งจิ้ง เธอนิ่งทำไม! “อยเถียนตึงเธอออกจากลิฟท์