บทที่1 เจ้าหนี้ขาโหด 2/3

“มันไม่ใช่ปัญหาของฉันนะ เธอกับพ่อเธอต้องตกลง กันเอง แต่พรุ่งนี้ถ้าฉันไม่เห็นเธอ พ่อเธอก็ต้องเอาเงินมาคืนฉัน ไม่อย่างนั้น เป็นยิ้มเหี้ยม เขาไหวไหล่เบ้ปาก ปลายตามอง สองคนพ่อลูกแบบเหนือกว่า

“คุณ!!”

“ทำไม? ฉันทำไมเหรอ…พ่อเธอเป็นหนี้ฉัน และฉันขอแค่นี้ เอง…ไม่ยากนี่นา เธอก็เลือกเอาสิจะมีพ่อที่มีลมหายใจ หรือมีพ่อ ที่ไม่มีลมหายใจ!!”

เบนตอบเสียงเหี้ยม หล่อนกับบิดาเป็นลูกหนี้ สิ่งที่เขาอยาก ได้ หล่อนกับพ่อไม่มีสิทธิปฏิเสธ!!

“ค่ะ…วาดจะดูแลคนป่วยของคุณเอง…แต่…แค่กลางคืน เพราะ กลางวัน วาดต้องทำงานที่โรงพยาบาล

หญิงสาวกลั้นใจตอบ เอาน่า…ไม่ถึงตายหรอก คนป่วยที่ เขาพูดถึงน่าจะอาการหนักพอสมควร เธอคงพอมีเวลาจีบช่วง หนึ่ง หากเขาดีขึ้น เธอก็คงเป็นไท…

“ดี…ตามนั้น”

เบนยิ้มรับ เขากำลังจะออกเดิน แต่วันวาดร้องเรียกไว้ก่อน “วาดขอประวัติคนป่วยไปศึกษาด้วยค่ะ จะได้หาวิธีตั้งรับและวิธีทำให้เขาดีขึ้นด้วย

ไหนๆ ก็ตกลงปลงใจรับงานนี้มาทำ วัดวาดจึงจำเป็นต้อง รู้จักคนป่วยคนนี้ เพื่อตัวเองและบิดา “ได้…” เบนพยักหน้ารับ “ไทย เอาประวัติน้องชายฉันให้

หล่อนดูสิ”

เบนสั่ง เขาออกเดินหน้าตั้ง เมื่อเวลาที่โจนาธานมาถึง กระชั้นเต็มที่…เขาส่งโจนาธานไปตรวจร่างกายที่อเมริกา และวัน นี้คือกําหนดกลับของน้องชาย

แฟ้มสีน้ำตาลไหม้ไทยหยิบจากโต๊ะทำงานของเบนมายัด ใส่มือวันวาดพร้อมกับกระซิบเสียงเคร่งๆ

“หากอยากอยู่จนปลดหนี้ให้พ่อเธอได้…อย่าพยายามอ่อย

คุณโจ!!”

ไทยเดินตามเจ้านายไปติดๆ เขาเป็นการ์ดกึ่งเลขา ทำงาน ทุกหน้าที่แล้วแต่เบนจะสั่งเป็นลูกน้องที่รู้ใจเบนสุดๆ

วันวาดถอนใจแรงๆ “กลับบ้านกันเถอะค่ะพ่อ วาดต้องไป ศึกษาคนป่วยคนนี้”

หญิงสาวรีบประคองทะนง เขาอ่อนแรงมาก แม้แต่แรงยืนยัง ไม่ค่อยมี ที่วันวาดไม่เข้าใจ ทะนงอ่อนเปลี้ยขนาดนี้ เขานั่งหลัง ขดหลังแข็งในบ่อนได้ยังไงเป็นวันๆ

“วาด…พ่อเหลือแค่วาดนะลูก”
ระหว่างทาง ทะนงแล้วอีก หากวันวาดหนี นั่นหมายถึง ลมหายใจของเขาจะปลิดปลิวเช่นกัน

“ค่ะพ่อ…วาดจะพยายาม”

แม้จะรู้สึกหนักหน่วงในอก เรื่องงานหนัก เรื่องฤทธิ์เดชของ คนป่วยวันวาดไม่เคยนึกกลัว แต่เท่าที่เปิดอ่านแบบผ่านๆ คน ป่วยของเธอ แค่ไม่พยายาม…เขาต่อต้านการทำกายภาพบำบัด เพราะหากเขาไม่ท้อไปเสียก่อน…ช่วงเวลานี้ เขาน่าจะขยับตัวได้ บ้างแล้ว…หญิงสาวระบายลมหายใจออกมาแผ่วๆ เธอยังมี ความหวังที่จะช่วยเขาได้หากผู้ป่วยให้ความร่วมมือ…และนั่น แหละที่ทำให้วันวาดหนักใจ เมื่อหลายเดือนที่ผ่านมา คนป่วย จอมยโสคนนี้ ป่วนคนดูแลเขามาไม่ใช่น้อย

บ้านพิศิษรุ่งเรือง…

พิไลลักษณ์นั่งตะไบเล็บอยู่บนพื้น เธอเหลือบมองวันวาด แบบหมิ่นๆ ก่อนจะรีบหลุบเปลือกตาลง เพราะทะนงเหลือบมา มองพอดี

“กลับบ้านถูกด้วยเรือแม่พิไล?

ท่านพูดประชดบุตรบุญธรรม ที่อุตส่าห์กล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดู มาอย่างดิบดี แต่กลับพึ่งพาไม่ได้สักนิด

“งานพิไลยุ่งนี่คะคุณพ่อ ไม่ได้ว่างงานเหมือนคนบางคน

หล่อนเอ่ยประชดถึงคนด้านหลังบิดา วันวาดทำตัวว่าง ประหนึ่งไม่มีงานมีการทำ ไม่ว่าบิดาจะไปไหน หล่อนอาสาแทบทุกครั้ง

“หล่อนทํางานเดือนเป็นแสนเรอะแม่พิไล ถึงไม่มีเวลาว่าง เหมือนคนอื่นเขา” ท่านพูดประชด พิไลลักษณ์ทำงานเป็นเอานุการ หล่อนฟุ้งเฟ้อ

เสียจนเงินเดือนยังไม่พอกิน ใช้จ่ายไปกับเครื่องสําอางและ

เสื้อผ้า

“คุณพ่อคะ งานพิไม่ได้ทำแค่เช็ดขี้เช็ดเหยี่ยวให้คนป่วยนะ คะ งานเอกสาร งานนั่นนี่จิปาถะ พิไลยุ่งจนหัวฟู

คำแก้ตัวที่ฟังไม่ขึ้น แต่ทะนงคร้านที่จะต่อความเมื่อพิไล ลักษณ์ไม่เคยยอมรับความจริง…หล่อนฟุ้งเฟ้อจนเป็นสันดาน

“พิไล!!”

“อย่าถามเรื่องเงินนะคะคุณพ่อ พิไลกำลังช็อต!!”

หญิงสาวรีบออกตัว เธอรีบรวบอุปกรณ์ทำเล็บมาถือ แล้วจึง รีบเดินหนีไปจากตรงนั้น ก่อนที่นายทะนงจะขอยืมสตางค์