บทนํา… 1/3

บทนํา…

บ้านสีขาวหลังใหญ่ ล้อมรั้วด้วยต้นตีนตุ๊กแก พันธุ์ไม้เลื้อยสี เขียวที่ไต่ไปตามกำแพงปูนก่อไว้เป็นฐาน มันเติบโตปกคลุมเนื้อ ปูนจนมองแทบไม่เห็น ที่เห็นจากสายตาหากมองผ่านๆ คือรั้ว ต้นไม้สีเขียวครึ้ม ด้านในบ้านมีเนื้อที่กว้างขวางพอสมควรที เดียว มีบ้านสองหลังถูกปลูกสร้างบนที่ดินผืนนี้ บ้านสวยหลังนี้ เป็นบ้านของคนมีอันจะกินครอบครัวหนึ่งในย่านนี้ เจ้าของบ้าน เคย….มีหน้ามีตา เพราะเป็นคนของหลวง ท่านรับราชการเป็นครู มีอาชีพอันทรงเกียรติ แต่เมื่อหมดวันทำงาน เกษียณอายุตาม กําหนด ความนับหน้าถือตาก็ลดหย่อนลง หากเป็นเมื่อสมัยเก่า ก่อน มักจะมีลูกศิษย์ ลูกหาแวะเวียนมาเยี่ยม มาหาไม่เคยขาด แต่…คงเป็นเพราะอำนาจบารมีที่เคยมีลดลง…คนเหล่านั้นจึง หายหน้าหายตาไป และนี่เอง…เป็นต้นกำเนิดให้เกิดการพลิก ผันครั้งใหญ่กับครอบครัว ‘พิศิษรุ่งเรือง

ทะนง พิศิษรุ่งเรือง เป็นหัวหน้าครอบครัว ปัจจุบันท่าน อายุ63 ปีเต็มทะนงเป็นชายร่างใหญ่ ค่อนไปทางท้วมนิดๆ สุขภาพแข็งแรงตามอายุ และดูไม่แก่ หากเทียบกับคนรุ่น เดียวกัน วันเวลา…ทำให้ผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเคยทรงภูมิทรุดโทรม ลง กาลเวลาทำให้คนที่เคยมีสติ เพราะใช้สมองเป็นส่วนใหญ่คน นั้น…หายไป เมื่อประมุขเฒ่า หลงใหลในอบายมุข เนื่องจากมี เวลาว่างมากเกินไปในหนึ่งวัน ว่างจนต้องการกิจกรรมพิเศษทำแต่สิ่งที่ทะนงเลือก คือการเดินเข้าสู่…ประตู…นรก!!

ทรัพย์สินที่เคยมี เคยสะสมไว้ในตอนที่รุ่งเรือง เริ่มถูกทยอย ออกขาย เพื่อชดใช้หนี้สินที่ท่านสร้าง ใหม่ๆ การเงินก็คล่องดี เมื่อสมบัติมากมีพอให้จับจ่าย แต่เมื่อนานวันเข้า…เงินทองเริ่ม ร่อยหรอ…ที่นี้แหละ มันจึงเป็นที่มาของปัญหาที่ประเดประดังเข้า ใส่…

“มีใครอยู่บ้างโว้ย!!”

เสียงตะโกนดังขรม ร่างสูงใหญ่แต่ค่อนไปทางท้วมยืนโอน ไปเอนมา

“มีอะไรให้อิฉันช่วยไหมคะ?” สาวใหญ่อายุอานามไม่น่าจะ ไกลจากท่านเท่าไร ถลันเข้ามาถาม เธอพยายามเข้าไปประคอง แต่กลับถูกผลักจนกระเด็น…

รัชนี หล่อนคือสาวใหญ่คนนั้น รัชนีเป็น “เมียเก็บ’ ที่ทะนงมี ซุกไว้ในบ้าน ตามความนิยมของคนมียศมีตำแหน่ง เพียงแต่ รัชนียินยอมเพราะความรักเทิดทูนที่มีต่อทะนง เธอเคยเป็นลูก ศิษย์ในวัยเยาว์ แต่ดันแอบหลงรักอาจารย์ใหญ่ที่หล่อเหลาและ มีหมาด จนยอมตกเป็นเบี้ยล่าง ยอมแม้จะถูกคนรอบข้างตรา หน้าว่าเป็นผู้หญิงไร้ศักดิ์ศรี

“แม่นี้เองเรอะ…ฉันหิวน้ำ หาน้ำให้กินหน่อยสิ… ทะนงหัน มายิ้มให้ภรรยาคนรอง หลังเพ่งมองจนแน่ใจ เขาเดินตัวเอียงไป ทิ้งตัวนั่งที่เก้าอี้เหล็กที่ตั้งอยู่หน้าบ้าน ศีรษะของเขาตกห้อยลง มาเพราะหมดแรง
รัชนีถอนใจเบาๆ เธอเดินเลี่ยงไปทางหลังบ้านเพื่อนำสิ่งที่ สามีต้องการมาให้ โดยไม่ผ่านตัวบ้านหลังใหญ่ เมื่อเป็นเขตหวง ห้ามสําหรับนาง…

บ้านพิศิษรุ่งเรือง มีทะนงเป็นประมุข ภรรยาออกหน้าออกตา ของเขา คือพิไล…อดีตครูสาวเช่นเดียวกัน อาจจะเป็นความ วุ่นวายยุ่งเหยิงสักนิด เพราะครอบครัวนี้แตกต่างกับครอบครัว อื่นๆ เมื่อบ้านสองหลังที่ตั้งอยู่ภายในรั้วเดียวกันนั้น ประกอบไป ด้วยบ้านใหญ่สีขาว ซึ่งคือที่พักของทะนงกับพิไล และบ้านอีก หลัง…เป็นบ้านชั้นเดียวสีขาวอีกเช่นกันขนาดบ้านย่อมกว่าบ้าน หลังแรก 3 เท่า!! เป็นบ้านของรัชนีกับบุตรสาว…

มันเป็นความโชคดี หรือโชคร้ายก็ไม่แน่ใจนัก พิไลไม่มี บุตร!! หล่อนจึงนำหลานสาวมาอุ้มชู เพื่อจะไม่ทำให้ตัวเองด้อย ค่า และเป็นการคานอำนาจเมียรอง เมื่อเป็นถึงภรรยาหลวง แต่ กับไม่มีทายาทให้ทะนงอุ้มชู

พิไลลักษณ์คือหลานสาวสุดโปรดที่พิไลเอามาเลี้ยงเป็นบุตร

บุญธรรม

วันวาด คือบุตรที่เกิดจากรัชนี และเป็นที่จงชังของพิไล เมื่อ สาวน้อยนางนั้นโดดเด่นทั้งหน้าตาและผลการเรียน สร้างความ ภาคภูมิใจให้กับทะนง ผิดกับพิไลลักษณ์ที่มีโอกาสมากกว่า หลายร้อยเท่า!!